ทุกๆสิ่งมีเกิดขึ้นตั้งอยู่ และดับไปตามกาลเวลา

เคยสูญเสียคนดีๆ ในชีวิตกันบ้างไหม?

คนที่เรารู้สึกว่าเราควรทำอะไรให้มากกว่านั้นเมื่อตอนเรามีโอกาส

คนที่เรารู้สึกผิด และอยากจะพูดอะไรหรือทำอะไรที่ยังไม่ได้ทำ

แต่..มันก็สายไปเสียแล้ว

ทุกวันนี้คนเรามักจะมาเห็นค่ากันก็ตอนใกล้จะหมดเวลา จึงมีการเลี้ยงส่งคำพูดดีๆ มีของขวัญมอบให้ในเวลาลาจาก เราใช้ชีวิตกันเป็นกิจวัตรและก็ทำทุกๆอย่าง ซ้ำเดิมๆ จนลืมไปว่าภายใต้สิ่งเดิมๆที่เห็น มันมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา เรามารู้ตัวกันอีกทีก็มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมากมาย คนๆนี้มีลูกแล้วคนๆนี้ลาออกแล้ว คนๆนี้ไม่อยู่กับเราแล้ว คนๆนี้ไม่สนิทกับเราเหมือนเดิมแล้ว 

คนเราเมื่อเราได้รับสิ่งดีๆ ตอนแรกๆ เราอาจรู้สึกโชคดี แต่พอเวลาผ่านไปพอรับมันบ่อยๆ ก็อาจจะกลายเป็นความเคยชิน จนเราลืมไปว่ามันเป็นความโชคดี และหลายๆคนมักจะมาคิดได้ในวันที่สิ่งดีๆนั้น ไม่อยู่กับตัวเองอีกแล้ว

แต่อนาคตไม่บอกเรา ว่าเรามีเวลาอีกเท่าไหร่ในเรื่องอะไร?

เราไม่รู้ว่า พ่อแม่เรา จะมีอายุถึงเท่าไหร่?

เราไม่มีทางรู้ว่าคนที่เรากำลังรู้จักและคุยด้วยคนไหนจะเป็นบทสนทนาครั้งสุดท้าย?

เราไม่รู้ว่าคนรักเราจะรักเราไปอีกนานแค่ไหนจะให้อภัยเราได้อีกกี่ครั้ง?

การมีชีวิตอยู่กับปัจจุบันอย่างไม่ประมาทคือระลึกถึงความตายสม่ำเสมอนี้ จึงเป็นแนวทางชีวิตที่ควรนำมาปฏิบัติกัน ในสังคมที่ทุกวันนี้คนเราใช้ชีวิตราวกับสิ่งดีๆคนดีๆ จะไม่มีวันหายไป.. และเราจะไม่มีวันตายจากไป

ดังคำกล่าวของดาไลลามะนี้..

จงมีสติอยู่กับปัจจุบันและทำนาทีนี้ ให้ดีที่สุด เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเสียใจในภายภาคหน้าไม่ว่าจะกับเรื่องอะไรและเพื่อที่จะได้ทำภารกิจสำคัญของชีวิตอย่างไม่ประมาท และใช้เวลาที่มีในชีวิตให้คุ้มค่าที่สุด ก่อนที่มันจะหมดไป