สิ่งที่เราภาวนาเงียบๆในใจอยู่ตลอดเวลา 

คือเราภาวนาให้ทุกคนบนโลกมีความสุข 

เราอยากให้ทุกคนบนโลกมีความสุข มันเป็นความภาวนาลึกๆในใจเรา

เราไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใคร ถึงบอกไปก็ไม่มีใครเชื่อ หาว่าเราสร้างภาพ

ที่คณะเราเคยมีผู้ชายคนนึงท่าทางไม่ปกติ แบบไม่เต็ม ทำให้คนไม่ค่อยคบ

เราเข้าไปพูดจาดีกับเขา ทักทายเขา

มีคนมาถามเราว่า ทำไมเราถึงได้ไปพูดกับเขา

เราบอกว่า เพราะเขาดูนิสัยดี 

แต่จริงๆในใจเราคิดอีกแบบ

เราบอกสิ่งที่เราคิดอีกแบบให้เพื่อนคนนึงฟัง

เราบอกว่า เราคิดว่า คนที่เป็นแบบนี้คงได้รับความเจ็บปวดจากสังคมที่ไม่แยแส ไม่สนใจ ไม่ให้ค่าเพราะมองว่าเขาอ่อนแอ

เขาคงได้รับมันมามากแล้ว เราอยากให้เกียรติเขา ทำดีกับเขา ให้เขารู้ว่าโลกนี้ยังพอมีความอ่อนโยนอยู่

อยากให้เขาได้รับสิ่งดีๆบ้าง

เราบอกเพื่อนแบบนี้ ว่าเราดูเหมือนสร้างภาพเลย เพื่อนเราก็บอก "นั่นสิ"

มันทำให้เรารู้ว่า ความภาวนาในใจของเรา ที่ต้องการให้ทุกคนบนโลกมีความสุข

ไม่ควรพูดออกไป เพราะจะไม่มีใครเชื่อ

เราทรมานมาก ที่คำภาวนาของเราเป็นแบบนี้

เพราะคนอ่านน่าจะรู้ดีว่า

ทุกคนบนโลกไม่สามารถมีความสุขได้

โลกนี้มันเต็มไปด้วยความทุกข์มาตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันและยังคงเป็นไปต่อไปในอนาคต

เราหวังว่าจะให้ทุกคนบนโลกมีความสุข

ความหวังเรามันอุดมคติ มันเหมาะจะเป็นโลกในยูโทเปีย

แม้ว่าเราจะพยายามเป็นลืมๆมันไป ทำใจว่าโลกนี้ก็เป็นแบบนี้และจะเป็นต่อไป

แม้ว่าเราจะพยายามไม่แยแสอะไรนัก

แต่คำภาวนานี้ไม่เคยหายไปจากใจเราสักที เวลาเราเห็นคนมีความทุกข์ เราก็รู้สึกถึงคำภาวนานี้ในใจเราทุกที

เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย

เราอยากเป็นคนเลวร้ายกว่านี้ เราจะได้ไม่อ่อนไหวและเจ็บปวดง่ายๆแบบนี้