แผลเก่า

ผู้แต่งไม้เมืองเดิม

...เล่าสู่กันฟัง...

ผู้ใหญ่เขียนพ่ออ้ายขวัญกับตาเรืองพ่ออีเรียมเป็นอริกันเหตุผลมาจากการแพ้ความเรื่องรุกที่นาพี่เจริญของเรียมยิ่งเป็นศัตรูคู่แค้นของขวัญมานานแต่เรียมกับขวัญกลับรักกันและลักลอบพบปะจนถึงขั้นได้เสียเป็นผัวเมียกันทั้งสองสาบานรักต่อหน้าเจ้าพ่อไทรว่าจะขอรักกันตลอดไปจนวันที่ตาเรืองกับอ้ายเริญจับได้ว่าทั้งคู่ลักลอบพบปะกันอยู่เสมอจึงตัดสินใจขายเรียมให้คุณนายทองคำที่บางกอกจากทุ่งบางกะปิเรียมต้องเข้าบางกอกโดยไม่มีโอกาสกล่าวคำอำลาขวัญชีวิตที่บางกอกทำให้เรียมเปลี่ยนแปรไปจากสาวชาวทุ่งกลายเป็นสาวชาวกรุงจากทาสที่ถูกขายตัวกลายเป็นลูกบุญธรรมของคุณนายทองคำ....

๑...

ลูกศัตรู

คลองปลายน้ำ สุดฟากข้างทางซ้ายของทุ่งบางกะปิ

เป็นคลองเล็กแคบแต่น้ำไหลลึกมีน้ำเดินตลอดปีสองฝั่งราบรื่นไปด้วยเงาต้นไม้ใหญ่ซุ้มเชิงของเถาวัลย์และพงอ้อพงแขมมีอยู่บ้างห่างๆ เมื่อพ้นไปเป็นทุ่งหญ้าเวิ้งบางแห่งเป็นนามีข้าวชูรวงเหลือง สำแดงว่าหน้าเกี่ยวกำลังจะมาถึง

ตะวันคล้อยหัวเพิ่งจะบ่าย แต่แดดจ้าความร้อนยังอบอ้าวคุกคามอยู่เหนือท้องทุ่งแม้จะมีลมพัดบ้างเป็นคร้งคราวก็คงร้อนระอุเพราะเป็นลมหอบแดด

เจ้าหนุ่มร่างงามล่ำสันผิวคล้ำหน้าตาซื่อคมคายนั่งร้องเพลงเอื่อยๆ มาบนหลังควายอย่างไม่กังวลถึงความร้อนที่เผาอยู่บนหัวนางผู้หญิงนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เอียงคอฟังอยู่บนหลังควายที่เดินคู่กันมาอีกตัวหนึ่งตัดทุ่งโฉมหน้าเข้าสู่ฟากคลอง

เพราะหน้าเกี่ยวข้าวกำลังจะมาถึงเพราะข้าวกล้าปลาดีและมาด้วยกันลำพังสองต่อสองกับคนรักจึงทำให้เจ้าขวัญหนุ่มบ้านทุ่งเพลิดเพลินอิ่มใจนักหนาเตรียมซักซ้อมเพลงกลอนไว้เมื่อหน้าเกี่ยว แต่แล้วเจ้าขวัญก็ด้นกลอนสดมาเกี้ยวเอาเจ้าเรียมที่มาด้วยกันดื้อๆ

พื้นของเจ้าเรียมเป็นคนแสนงอนถึงแม้จะรู้ว่าหนุ่มคนรักว่าเพลงเกี้ยวพาราสี เพราะความปลาบปลื้มคะนองใจแต่เมื่อเจ้าเรียมว่าเพลงแก้ไม่ตกก็เกิดโมโห ค้อนปราดๆมา 3-4 วง

พอดีมาถึงฟากคลองอีเกเห็นน้ำเปี่ยมฝั่งกำลังร้อนก็แทบจะยอไม่หยุดสะบัดขาฟิดฟัดเบิ่งแล้วเบิ่งเล่าจะโผลงน้ำให้ได้

“เอ้อ-อีเกมึงฮิมึง จะคอยสักประเดี๋ยวไม่ทันใจเลยเห็นน้ำยังกะเห็นแก้วมึงน่ะมันน่าจะเป็นปลามากกว่าเป็นควายเสียกระมัง?”

เจ้าขวัญหัวเราะก๊ากใหญ่รู้ดีว่าเจ้าเรียมพาลรีพาลขวางกับอีเกเพราะอะไรและตามธรรมดาของเจ้าขวัญพอลืมตาขึ้นมาก็ชอบยั่วมนุษย์อยู่ตลอดวันยิ่งสำหรับเจ้าเรียมเจ้าขวัญชอบใหญ่เพราะความแสนงอนของเจ้าเรียมนั่นดูงามขึ้นอีกเป็นกอง

อ้ายเรียวที่ขี่มากำลังกระสับกระส่าย เมื่อเห็นน้ำเยี่ยงเดียวกับอีเกจึงเป็นช่องทางให้เจ้าขวัญได้พูดขึ้นมั่ง

“จะเอาอย่างเขามั่งเรอะมึง อ้ายเรียวควายน่ะมันอยู่ในคอก ปลาน่ะมันอยู่ในน้ำนามึงนาเรามันเป็นผู้ชายจะทำอะไรให้มันดูสมัยเขามั่งจะเสือกแล่นโด่งไปก่อนน่ะผู้หญิงเขาจะติเอา”

โมโหก็โมโห แต่อดขำใจไม่ได้ เพราะเจ้าขวัญสั่งสอนอ้ายเรียวให้ทันสมัยเจ้าขวัญมันคงไม่เกิดมาสำหรับอย่างอื่นนอกจากยั่วเย้าคนไปชั่ววันๆ เท่านั้น

เจ้าเรียมฝืนสีหน้า แล้วถามไปตรงๆ

“อ้า-นั่นพี่ขวัญก็เป็นควายเหมือนอ้ายเรียวด้วยเรอะเออแน่ะ”

“คนย่ะ” ตอบทันใจแล้วพูดอมยิ้มๆ “แต่ทว่าอ้ายเรียวกับฉันมันหัวอกอันเดียวกันเท่านั้นหรอกแม่เอ๊ย”

“ถูกละย่ะพ่อคนฝีปากดีเมื่อรู้ว่าหัวอกอันเดียวกันก็พูดกันไปเถอะ อย่ามาพูดกับฉันอีกเลย”

“นิ่งเขาฮิอ้ายเรียว” เจ้าหนุ่มเย้าอีก“ทำไงได้เล่ามึงเอ๋ยเรามันเกิดมามีกรรมก็ต้องทนๆ เอาหน่อยซีนังเกเขาเห็นใจเมื่อไหร่เอ็งสบายเมื่อนั้นแหละ” แล้วก็หัวเราะงอชอบอกชอบใจ

“อย่ายั่วข้านักนาพี่ขวัญจะบอกให้เกิดโมโหเต็มทนแล้วประเดี๋ยวก็หนีกลับเสียเท่านั้น”

“อ๊ะจะทำใจน้อยไปยังงั้นเทียวหรือฝีตีนอีเกของแม่เรียมน่ะ จะหนีอ้ายเรียวพ้นเชียวรึว่าน่ะ”

“โอ๊...” นางผู้หญิงหัวเราะอย่างดูถูก“ถ้าอ้ายเรียวของพี่ขวัญวิ่งเร็วได้อย่างม้าฉันก็จะยอมหรอกแต่นี่ฉันก็เห็นอ้ายเรียวยังโดนตะพดอยู่ทุกๆ วัน เมื่อหน้าไถนี่เองฝีตีนมันก็คงไม่เกินควายไปได้”

“ก็ถูกละแม่เอ๊ย” เจ้าขวัญตอบเสียงลอยลมแล้วก็พูดกับอ้ายเรียวเป็นเชิงท้าเจ้าเรียม“อ้ายเรียวข้าจะบอกเอ็งให้รู้เสียก่อนน่ะว่าถึงเอ็งจะไม่ใช่ม้าก็เถอะแต่ถ้าลงนางเกเขาหนีแล้วเอ็งขับไม่ทันละก็ข้าเป็นขายเอ็งส่งไปเมืองมีนพรุ่งนี้แหละ ให้แขกไถนาเสียให้เข็ดมันอยากแพ้ฝีตีนเขา”เมื่อพูดกับควายแล้วจึงกราดตามองมาพบเจ้าเรียมกำลังค้อนควักเจ้าเรียมเป็นคนตาแหลม ใครๆที่ถูกเจ้าเรียมค้อนก็เท่ากับเห็นปลายเข็มกำลังพุ่งเข้าหัวใจ

แผลเก่านิยายที่อาจกล่าวได้ว่าเป็นต้นฉบับโรมิโอ&จูเลียตเมืองไทยเนื้อเรื่องของขวัญ&เรียมหลายคนคงรู้เพราะได้เห็นโลดแล่นเป็นละครและภาพยนตร์ไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบตอนแรกคิดว่าเรื่องนี้จะใช้สำนวนน่าเบื่อเพราะเป็นนิยายคลาสิคเรื่องหนึ่งแต่หลังจากที่อ่านแล้วกลับพบว่าสำนวนไม่น่าเบื่อสักนิดอีกทั้งยังถ่ายทอดภาพชีวิตท้องทุ่งผ่านตัวหนังสือได้อย่างชัดเจนสนุกค่ะแต่ออกจะรวบรัดตัดตอนมากไปหน่อยในความรู้สึก แนะนำสำหรับเรื่องนี้ค่ะ

เอนทรี่นี้เพื่อนๆไม่ต้องโหวตนะคะ แค่แวะมาอ่านก็ดีใจแล้วค่ะ

Create Date : 09 ตุลาคม 2559
Last Update : 9 ตุลาคม 2559 15:32:30 น.		0 comments
Counter : 1530 Pageviews.
Share Tweet