เสียงแม่ตะลีไพเราะและกินใจมากๆค่ะ
ฟังแล้วฟิน..อินตาม

วันหน้ามาส่งกำลังใจค่ะ
สุขสันต์วันสตรีสากล

เข้าใจเลยครับ สมัยก่อนการสื่อสาร การคมนาคมยังไม่ดี จะเดินทางไปหาก็ลำบาก (เดี๋ยวนี้ก็ใช่ว่าจะสบาย แต่ดีกว่าสมัยก่อน)

โทรศัพท์ทางไกล จองไม่ว่าคนเยอะด้วย คุยก็กลัวว่าจะแพงต้องรีบๆ คุย กดดันมันทุกทางเลย สมัยก่อน จดหมาย ไม่ก็ไปรษณีย์ถูกสุดแล้วล่ะ

ระยะทางไกลเหลือเกิน เห็นภาพเลยค่ะ ต้องใช้เวลาช่วงกลางคืนโทรจริงๆ และไม่โดนกดดันจากคนรอต่อคิวด้วย ค่าเงินสมัยก่อน หนึ่งบาทยังซื้อลูกอมกินได้ตั้งแปดเม็ด แต่เดียวนี้หนึ่งบาททำอะไรไม่ได้เลย นอกจากซื้อของใช้แล้วมีเศษบาทโผล่ พนักงานต้องถามว่า พี่ๆมีเศษเหรียญบาทมั้ยค่ะ

สวัสดีค่ะแม่ตะลี
ร้องเพลงได้ไพเราะมาก ๆ ค่ะ เหมือนนักร้องอาชีพเลยค่ะ

คิดถึงเธอแล้วอยากร้องไห้
เพิ่งเคยฟังค่ะ
ขิอบคุณที่แนะนำ

ระยะทางไกล
ใจก็คิดถึงกันจริงๆครับพี่
เพลงที่พี่ร้องน่าจะแทนความรู้สึกได้ทั้งหมดเลย

ผมนึกถึงสมัยตัวเอง
ก็ชอบเขียนจดหมายหาเพื่อนครับ

เพลงเพราะมากเลยครับพี่
ผมเพิ่งเคยฟังเหมือนกันครับ
แต่ก่อนผมชอบเขียนจดหมายเหมือนกันครับ โทรศัพท์ทีนึงต้องแลกเหรียญไว้เยอะเลยครับ

แวะมาเยี่ยมและส่งกำลังใจครับ

ฟังเพลงกินใจมากครับแม่ตะลี... ยอดนักร้องเลยร้องอัดไว้
หลายร้อยเพลง

เสียงแม่ตะลีเพราะครับ

ความรู้สึกที่ดีมีต่อกันทำไมฟังเพลงนี้แล้วทำให้คิดถึง
บรรยากาศในหนัง ขวัญและเรียม ก็ไม่ทราบ

สวัสดียามดึกค่ะ แม่ตะลี มาฟังเพลงเพราะมากค่ะ เสียงดีมากเหมือนนักร้องอาชีพเลยค่ะ การจากกันไกล สมัยก่อนติดต่อกันก็ยาก มีแต่จดหมายติดต่อถึงกันเท่านั้น เข้าใจความรู้สึกเลยค่ะเพราะเคยเป็นเหมือนกัน รักกัน แต่ต้องจากกันอยู่ไกลกันคนละจังหวัด ใช้จดหมายติต่อถึงกันเช่นเดียวกันแต่ไม่นานเขาก็จากไปจริงๆไปอยู่กับคนอื่นที่ใกล้ชิดกว่าเรา จำได้ว่าตอนนั้นเสียใจจนป่วย พอหายป่วยเผาจดหมายทิ้งหมดเลยเป็นกล่องๆค่ะ 555

แต่เดี๋ยวนี้เป็นคนใหม่แล้วไม่เศร้าแล้วค่ะ อิอิ ชอบเพลงนี้เหมือนกันค่ะ


โหวต Friendship Story Blog

หลับฝันดีค่ะ

ขอบคุณที่ไปให้กำลังใจบล็อกตะพาบนะคะ

ส่งกำลังใจยามเช้า

อรุณสวัสดิ์ครับพี่

เป็นช่วงเวลาที่ทรมานเลยนะคะ แต่พอผ่านมาได้ เราก็มีเพลง..ฟังเยอะเลย อิอิ

แหม ๆ แซวเลยนะ 555

นอนฟังฝนตก คิดถึงบ้านครับตอนอยู่ในป่า เมืองจันท์ ตอนนั้น
เพลงนี้ยังไม่มีคนแต่ง(แต่งปี 2527) เนื้อร้องเปลี่ยนไปบ้างเมื่อ
เปลี่ยนนักร้องและบันทึกเสียงเป็นเทป...

ที่นึกถึงยามจันทร์ทอแสง ตอนนั้นอยู่บนดอยคนเดียวกลางไร่
ขิง 25 ไร่ หนาวมาก ๆ ตอนนอนต้องก่อกองไฟใช้ไม้แห้ง
ในป่าข้างไร่สุมให้ไฟจุดคุไปเรื่อย ๆ นอนนานเข้าด้านหลังเย็น
ต้องหันหลังให้กองไฟแทน.. ชีวิตตอนนั้นรันทดมากเพราะ
ทนทำงานกับ ผู้บริหารชุดใหม่จากช่องทีวีเลยลาออก ได้เงิน
กองทุนที่สระสม+กับเงินที่ค้าขายผ้า 10 กว่าปีไปทำไร

แล้วขาดทุนเพราะขิงเจอเชื้อราเพียงวันเดียวหมดไปหลายไร่
ต้องเรียกรถสิบล้อมา ขนขิงระดมคนงานจากหมู่บ้านต่าง ๆ
มาขุดตัด ขนใส่ถุงปุ๋ย 33 กก. แต่โรงงานเขาคิดให้เพียง 30
กก.เขาว่าตัดดินกับเศษออก ต้องกลำกลืนระทม

โชคดีที่อีกดอยผมลงเผือกไว้ ขุดขายชดเชยเงินที่ลงทุนไป
คนละหลายแสนบาท แบ่งเงินกันแล้วได้เงินกลับคืนคนละ
5 หมื่นบาท หุ หุ.. โชคดีผมถูกเรียกเข้าไปรับงานบัญชีภาษี
ภัตตาคาร

ยาวแล้วครับ 555

มีความเชื่อในเรื่องความตายสองแบบ
คือหนึ่งตายแล้วเกิด เกิดแล้วตาย ว่ายเวียนไปเรื่อยๆ
กับตายแล้วดับสูญ หรือตายแล้วไปอยู่กับพระเจ้า

แต่ผมเชื่อเรื่องนิพพานครับ
คือตายแล้วไม่เกิดอีกต่อไป

อรุณสวัสดิ์ครับพี่