บล๊อกประจำวัน จันทร์  /  ศุกร์

กระเช้าไฟฟ้าออกจากสถานี ไหลเลื่อนลงสู่ข้างล่างผ่าน ยอดสน

ไม่เหมือนนั่งเรือไวกิ้ง หรือพวกที่ทิ้งดิ่ง แต่ไหลลงแบบนุ่มนวล

อากาศเย็นสบาย ชะโงกดูข้างล่างเห็นแต่ยอดไม้ เนินเขา ไม่นานก็เห็นสีเขียวของผัก

ในแปลงข้างล่าง ที่ปลูกลดหลั่นของเนินเขา ยอมรับว่า สวย...

เสียดายที่สุด นั่งด้านซ้าย เอื้อมมือไปถ่าย ตรงหน้าต่างไม่ได้ ได้แต่มองผ่านกระจก

ของตัวเคเบิลคาร์... ใจนึกอยากจะขอเปลี่ยนที่นั่งกับเพือน แต่ก็ไม่กล้า

ไม่ได้กลัวเขาด่านะครับ กลัวเคเบิลคาร์มันโยก 555

นั่งถ่ายภาพเท่าที่ทำได้ ส่วนใหญ่จะมองไปข้างหน้า ไกล... เลยไม่รู้สึกนึกกลัวความสูง

แต่แหะ ๆ ก็หวั่นนิด ๆ ผมว่ามันสูงมาก ๆ เห็นคนอยู่ข้างล่างตัวนิดเดียว

นั่งอยู่ข้างบน ไม่นาน... เสียวอยู่ระยะเดียว 555 อย่าเพิ่งหัวเราะนะครับ ผมหมายถึง

รู้ตัวเองว่า นั่งอยู่บนกระเช้า มันค่อยเลือนนิ่มนวล กลัวอยู่บ้างเป็นชั่วขณะหนึ่งแล้วก็

เกิดความเพลิดเพลิน อยากนั่งนาน ๆ

มองลงไปเห็นบ้านชาวสวน สลับกับยอดสนที่สูงต่ำ แปลงผักสีเขียว ดินสีแดงปนดำ

ลักษณะคล้ายนาขั้นบันใด แต่ไม่มากเท่า บาหลี แหะ ๆ ยังกะเคยไป

ดูตามภาพในนิตยสารนะครับ

เกือบถึงสถานี เบื้องล่าง เห็นต้นไม้ บางชนิด ใบไม่ค่อยมีเกือบจะเรียกว่า โกร๋น

มีลูกสีเหลือง ส้ม อยู่ประปราย เพ่งมองครู่เดียว อ้อ.. Persimmon หมายถึงลูกพลับ

ลูกเล็กไม่สวย เท่าที่ขายในตลาด

ดูแล้ว เขาคงให้เทพธิดาเลี้ยง ก็เทพท่านเลี้ยงลูกไม่เป็น ขนาดลูกตัวเองยังส่งให้

คนไทยเลี้ยงอยู่ 555

ลูกพลับเลยเล็ก น่าจะผลโตขนาดมะนาวแป้น

อ้าวเผลอนั่งดูลูกพลับ สลับกับทะเลสาปสีน้ำเงิน ที่อยู่ไกลออกไป แพล๊บเดียว

เคเบิลคาร์ ก็เลือนเข้าสู่สถานี พอประตูเปิดออก พวกเราก็รีบก้าวลงไม่ให้เกะกะคนอื่น

ตัวรถมันเลื่อนช้า ๆ แล้ว คงจะวนขึ้นไปข้างบนอีก

เสียดายจัง แอบสอบถามไกด์สาวใส่แว่นตา เขาคิดค่าบริการเที่ยวเดียว ประมาณ

90 บาท เราไม่ต้องเสียอีก เขาคิดรวมค่าใช้จ่ายเดินทางแล้วละ

เรานั่งรถผ่าน เนินเขา บ้านชาวบ้าน  ไปหลายแห่ง ถนนสวย

.......

....

.....

......

.....

....

.....

.....

.......

นั่งรถในเมือง ดาลัด ถนนจะสูงต่ำ ขึ้นเนินเขา บ้านคนปลูกกันสวยงาม มีบริเวณ

แบบฝรั่งเศส ให้สีสวย หวาน

คุยกับคนเวียตนาม เขาบอกว่า บ้านที่ดาลัด ทางราชการเขาให้เก็บรักษาภาพลักษณ์

แบบนี้ไว้ให้เป็นเมืองตากอากาศ

ใครจะสร้างใหม่ต้องยื่นแบบแปลน ให้คล้ายบ้านชาวฝรั่งเศส รวมทั้งกำหนดสีด้วย

หากเป็นไปตามนั้น ทางการจึงจะออกใบอนุญาต สร้างบ้านให้

ผมว่าดีนะ ที่ราชการกำหนดนโยบายแบบนี้ไว้ แม้ในสมัยก่อน ฝรั่งเศสจะเข้าครอบครอง

กอบโกยทรัพยากร ไปเยอะมาก เมื่อ ท่านโฮจิมินห์ และ พลเอก โว เหงียน เกี๊ยบ ร่วมกัน

ต่อสู้ขับไล่ฝรั่งเศส ออกไปได้

แม้จะขมขื่นต่อการถูกกระทำ แต่ฝรั่งเศส มีสิ่งดีที่ก่อสร้างเมือง สวยงามไว้

ราชการเวียตนาม แยกออก ว่า สิ่งไหนดี สิ่งไหน ไม่ดี ออก

เขาจึงเก็บรักษาสิ่งที่ดีไว้ ปัจจุบันเลยเป็น จุดขาย เรียกเงินตราต่างประเทศเข้าสู่เวียตนาม

ได้เยอะ

ที่เห็นผ่านตา.. ดาลัดเป็นเมือง ตากอากาศ และเมือง เกษตรกรรม เป็นส่วนใหญ่

ขณะนั่งรถผ่าน จะเห็น แปลงผักโซนอากาศหนาวเย็น มีโรงเรือนหลังคาพลาสติกขาว

ทอดยาว ไปตามเนินเขา

เสียดายที่ เราไม่ได้ขับรถซอกซอนไปเที่ยว แบบที่ผมเองใช้ในไทย โดยเฉพาะภาคเหนือ

จะได้เห็นแปลงผัก เทคโนโลยีในการปลูก การเก็บ การให้ปุ๋ย

การให้น้ำ

ถ้าเพื่อน ๆ มีโอกาศไปเที่ยว ลองจัดเป็นทัวร์กลุ่มเล็ก ไปค้างตามหมู่บ้านคล้าย

โฮมสเตย์ กินนอนอยู่กับชาวสวน

ตื่นมา จะได้เห็นหมอก จับ ใบพืช อากาศหนาว สายน้ำไหลในร่องน้ำ หรือดูสปริงเกลอร์

ที่เขาเปิดสาดไปทั่วแปลงผัก

กลางคืนกลัว เหงา ก็ให้รถทัวร์เล็ก ๆ ไปส่ง ถนนคนเดิน กลางใจเมืองดาลัดที่ผม

พักอยู่ เดินกันสัก 3 ชม.. ได้ของกิน ของฝากเยอะ ค่อยกลับ

ไปค้างที่โฮมสเตย์

ขอบอกว่า กว่า 80 % พื้นที่เป็นแปลงเกษตร เป็นเนินสูงต่ำ สุดลูกหูลูกตา

ถ้าใครเคยเห็น หมู่บ้านแอ่งดอย โป่งแยง อ.แม่ริม เชียงใหม่

แบบนั้นเลย...

ขอบคุณน้องอิ้งค์ แห่ง Bloggang  ช่วยแนะนำ แก้ไข จนผมลงภาพได้

ทราบซึ้งมากครับ  เอาใจใส่ตลอด