เรื่องเริ่มตั้งแต่เมื่อฉันเป็นนักศึกษาปี 1 เป็นเด็กต่างจังหวัดย้ายมาอยู่หอพักของมหาลัยในกรุงเทพ ฉันเรียนสาขาดนตรี ฉันเป็นคนเเข้าสังคมไม่เก่ง รักสันโดษ ความคิดในหัวตอนนั้นมีแต่เรียนกับหางานพิเศษทำ เพราะส่งตัวเองเรียน ฉันแทบไม่มีเพื่อนเลย ฉันมีเพื่อนสนิทเป็นรูมเมทของฉันเพียงคนเดียว แต่นางก็เรียนคนละสาขาวิชา พออยู่ที่คณะฉันก็รู้สึกโดดเดี่ยวบ้าง รู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว "แปลกแยกและแตกต่าง" แต่ฉันก็ทำหน้าที่ของฉันต่อไป การบ้านที่ต้องทำมีเยอะมาก เครื่องมือเอกก็ต้องซ้อม เพลงก็ยากแถมยังต้องเจออาจารย์ที่ปรึกษาทุกสัปดาห์อีก แล้วอาจารย์ของฉันเป็นฝรั่งที่ดุมาก เย็นชามาก เขาเงียบขรึมไม่ค่อยยิ้ม ฉันกลัวเขามากเลยล่ะ เวลาเข้าไปห้องฉันจะรู้สึกหนาวมาก มือเย็นไปหมด เคยไปสาย 2 นาที เย็นชาใส่ทั้งคาบ ทำงานไม่ดีดุทีเอามีดมาแทงเลยมั้ย

ฉันพยายามทำให้เขาพอใจ ตั้งใจเรียน ซ้อมดนตรี ส่งงานให้ตรงเวลา(ด้วยความกลัวโดนดุ) ผ่านไปได้สักกลางเทอมฉันก็เริ่มคุ้นชินกับเขา แต่ก็ยังกลัวอยู่ดี แต่ก็เริ่มคุยเล่นได้แล้วนิดนึง ช่วงนั้นใกล้สอบกลางภาคเขาถามฉันว่า "มีวิชาไหนไม่เข้าใจรึเปล่า?" ฉันก็ตอบไป เขาก็สอนฉันหลังเลิกเรียน ให้ทำแบบฝึกหัดเยอะไปหมดแถมจับเวลาด้วย เวลาที่เขาสอนอะไรฉันก็จะจดบันทึกเสมอโดยแปลจากภาษาอังกฤษสุดวิชาการกลายเป็นภาษาไทยแบบบ้านๆ เขาดูสมุดจดของฉันแล้วก็ยิ้มใหญ่เลย ฉันคิดว่าเขาคงปลื้มใจ แต่มารู้ทีหลังคือ เขาอ่านภาษาไทยได้ค่ะ (ฉันอายมากเลย)

พอเข้าเทอมสองฉันก็เริ่มสนิทกับเขาขึ้นมาอีกนิดนึง มีเพื่อนมีรุ่นพี่ แต่เพลงก็ยากขึ้น ยิ่งช่วงสอบก็แย่งกันใช้ห้องซ้อมที่มหาลัย ฉันเลยไปปรึกษาเขาว่า จะย้ายออกไปอยู่หอที่ซ้อมดนตรีได้ดีมั้ยคะ? หรือบ้านเช่าดีกว่าคะ? เขาหัวเราะแล้วบอกว่า จะย้ายไปทำไมให้ตัวเองไม่ปลอดภัยแล้วให้ฉันใช้ห้องทำงานของเขาซ้อมดนตรีตอนเย็นได้ แค่โทรมาบอกเขาก่อนแล้วมาเอากุญแจไปและห้ามบอกนักศึกษาคนอื่น ฉันอึ้งและปฏิเสธเพราะเกรงใจ แต่เขาก็อธิบายเหตุผลว่า ตอนเย็นเขาก็ไม่อยู่ห้อง ให้ฉันมาซ้อมมีประโยชน์กว่า ฉันจะใช้ห้องของเขาแค่วันที่หาห้องซ้อมไม่ได้จริงๆและทำความสะอาดห้องให้ทุกครั้งเป็นการตอบแทน เขาก็มักจะแซวว่านี่มันเป็นห้องเด็กผู้หญิงเหรอ? ฮ่าๆ เป็นแบบนี้ไปสักพักฉันก็เอาต้นกระบองเพชรมาไว้ในห้องเขา 2 ต้นเล็กๆ เพราะอ่านหนังสือเจอว่า มันจะช่วยดูดแสงจากคอมและการมีต้นไม้อาจทำให้เขาอ่อนโยนขึ้น ฮ่าๆ แต่เขาก็ดูอ่อนโยนขึ้นจริงๆ รุ่นพี่หลายคนก็พูด แต่ก็ยังแปรปรวนเป็นบางเวลา

เขาอ่อนโยนขึ้นจริงๆ ฉันเห็นเขายิ้มบ่อยขึ้น มีครั้งนึงฉันดันสอบตกตอนกลางภาควิชาที่ไม่ถนัดมากๆ ฉันเลยปรึกษาเขาว่าฉันจะดรอปวิชานี้ดีมั้ย เขาบอกฉันไม่ต้องเครียด(แต่หน้าเขาเครียด) แล้วบอกให้ฉันสู้ต่อ เขาสอนให้ฉัน "อย่ากังวลอะไรไปก่อนและมั่นใจในตนเอง" ฉันเริ่มรู้สึกว่าเขากลายเป็นคนสำคัญในชีวิตฉันไปแล้ว ฉันอยากทำให้เขาภูมิใจในตัวฉัน

เวลาผ่านไปเรื่อยๆหลายครั้งที่ฉันเครียดมากๆ อาจารย์มักจะให้กำลังใจฉันเสมอ เขามักจะบอกเสมอว่ามีอะไรก็ปรึกษาเขาได้ เพราะเขาเป็นอาจารย์ที่ปรึกษา เขาเคยให้บัตรชมละครเพลงเรื่องนึงกับฉัน เขาได้ฟรีมา แต่ฉันไม่ได้ไปดูเพราะเครียดมากจนไม่อยากออกจากห้อง รุ่งขึ้นเขาก็ถามว่าละครเพลงสนุกมั้ย? ฉันเลยสารภาพไปในใจคิดว่าโดนดุแน่ๆเลย เขาจะโกรธมั้ย? แต่เขากลับไม่ว่าอะไรสักคำบอกแค่ว่า "ไม่เป็นไรนะ" แล้วเราก็ฟังเพลงในห้องทำงานของเขากันเงียบๆ เงียบมากๆ ฉันทำตัวไม่ถูกเลย "อย่ากังวล" เป็นคำที่เขาพูดบ่อยมาก

ฉันรู้สึกว่าเขาดีและเมตตากับฉันมากๆ ถึงแม้หลังๆจะเริ่มแหย่ แซวและแกล้ง คืนนั้นฉันซ้อมดึก เขาแกล้งหลอกผีฉัน ฉันตกใจเขาก็บอกว่ากลัวอะไร ผีไม่มีในโลกแล้วหัวเราะอารมณ์ดีพิมงานต่อ สัปดาห์ต่อมาตอนหัวค่ำฉันเห็นไฟห้องเขาเปิดเลยไปแกล้งหลอกผีบ้าง เขาตกใจนิ่งหน้าซีดเลย พอรู้ว่าเป็นฉันก็หัวเราะกุมขมับ เพื่อนๆสาขาเดียวกันชอบแซวว่า อะไรก็อาจารย์ อ้าวก็อาจารย์เขาดีกับฉันมากจริงๆนะ วันเกิดเขาฉันก็เลยทำการ์ดอวยพรไปให้ เลยถามอายุจึงรู้ว่าเขาห่างจากฉัน 19 ปี แต่เขายังดูหนุ่มมาก

พอจบเทอมไปรับใบเกรด อาจารย์ดูพอใจกับเกรดของฉัน ฉันดีใจมาก รู้สึกเหมือนมีผู้ปกครองเพิ่มอีกคนยังไงไม่รู้ ฮ่าๆๆ บางทีเวลาไปเจอขนมไทยอร่อยๆฉันจะซื้อไปฝากเขาเสมอเป็นการตอบแทน

    ช่วงปิดเทอมเราก็ยังคุยกันบ้างเรื่องเพลง เรื่องงานผ่านทาง MSN ฉันพิมช้ามากเพราะมัวแต่กังวลเรื่องแกรมม่าภาษาอังกฤษ จนเขาคิดว่าฉันมีปัญหาเรื่องการพิม -_-" แต่พอเขารู้ว่าฉันกังวลเรื่องแกรมม่าเขาก็บอกว่าพิมๆมาเถอะเดี๋ยวแก้ให้ ถ้าผมอ่านไม่รู้เรื่องเดี๋ยวผมบอกให้พิมภาษาไทยเอง เอิ่มมม เป็นงั้นไป