ผิวคล้ำรูปร่างสูงโปร่งผมสั้นรองทรง
ใส่เสื้อเชิ้ตนุ่งกางเกงขาเดบตามยุคสมัย

มีรอยยิ้มที่อบอุ่นชูป้ายชื่อ Ratchakate
ตรงประตูทางออกผู้โดยสาร
ผมก็เดินดิ่งเข้าไปหา พร้อมชี้ไปที่ป้ายชื่อ
แล้วบอกว่า “I am”

เขาก็พาตรงไปยังรถแวน
ที่อายุงานไม่น่าจะน้อยกว่า 15 ปี

เมื่อรถเคลื่อนจากสนามบิน
ก็พบเห็นแสงสีเต็มสองข้างทาง
ร้านค้าและธุรกิจยามค่ำคืน
ก็คึกคักสมเป็นเมืองหลวงของที่นี้

บางธุรกิจละม้ายคล้ายกัน
มีสาวน้อยนั่งเต็มหน้าร้าน
เพื่อเชิญชวนหนุ่มๆ
ไปค้นหาความลับของเมือง
ได้แต่มองและครุ่นคิด
ใครเลียนแบบใครระหว่างไทยและกัมพูชา

รถแวนกับคนขับหนุ่มพร้อมนักพูดจากเมืองไทย
มีเป้าหมายไปยังเมืองกำปงโสม
เมืองท่าและตากอากาศของเขา
ระยะทางห่างจากที่นี้ 226 กิโลเมตร

เมื่อรถวิ่งออกนอกเขตเมือง ก็เข้าสู่ความมืดปกคลุม
ไฟสว่างสองข้างทางแทบไม่มีให้เห็น
คนขับต้องใจเย็นและไม่ประมาท
เพราะมีเพียงแสงไฟหน้ารถนำทางเท่านั้น

โชคดีที่คนขับรถแม้จะเป็นคนหนุ่ม
แต่ก็ขับรถด้วยความระมัดระวัง
เขาพยายามชวนคุย แต่ก็พูดไทยได้ไม่กี่คำ
สวัสดีครับ ขอบคุณครับ เท่านั้น

ภาษาอังกฤษ ก็ได้แค่ Thailand
และ Buriram United
ทำให้รู้ว่า คนทีนี้ชอบฟุตบอลทีมนี้มาก
อาจจะเพราะคนบุรีรัมย์พูดภาษาเขมรเช่นเขาก็เป็นไปได้

ถึงจะง่วงแค่ไหน
แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นเมืองของเขา
ทำให้เซลล์แห่งความอยากรู้ฟาดฟันกับความอยากพัก

อีกประการที่ทำให้หลับไม่หลง
เพราะถนนมีเพียง 2 เลน วิ่งสวนไปมา
แถมมีรถสิบล้อ รถเทรลเลอร์ วิ่งให้เห็นทุกๆ 1 นาที
ทำให้แอบลุ้นช่วงแซง ช่วงหลบเป็นระยะ

ยิ่งดึกยิ่งมืดมิด ในใจก็คิดตลอดว่า
ถ้าปวดฉี่ เขาเข้าห้องน้ำที่ไหนกัน
เพราะไม่มีปั้มที่ดีๆ ทุกๆ สิบกิโลเหมือนบ้านเรา

สิ่งที่มีปัญหาก็คือ
ไอ้หนุ่มคนนี้ฟังภาษาอังกฤษไม่รู้เรื่อง
แล้วจะทำยังไงดี
เมื่อต้องการจะปลดทุกข์เบาๆ สักนิด

‪#‎รัชเขต‬ ‪#‎นักพูด‬ ‪#‎เปลี่ยนคำพูดให้เป็นเงินล้าน‬