ตอนที่ ๒ อุปสรรค
ซาร่าหาทางรู้ได้ในที่สุดว่าหญิงสาวที่ทำให้ฌอนเป็นบ้าเป็นหลังอยู่ตอนนี้มีนัดกับคลินิกเยียวยาผู้มีบุตรยากเมื่อไหร่ทว่าคำตอบที่ได้ยิ่งทำชายหนุ่มขุ่นเคือง ด้วยความผิดพลาดของเจ้าหน้าที่กอปรกับไม่สามารถติดต่อหญิงสาวได้ชั่วคราว ทำให้แธมมาอเมริกาเพื่อพบกับความผิดหวังเพราะนัดของเธอจริงๆ คือวันเดียวกันนั้นในปีหน้า เขาไม่อาจหาข้อสรุปอื่นใดได้นอกจากถูกเธอหลอกลวงแล้วตีจาก นั่นอาจฟังดูดีเกินไป ความจริงคือเธอทำให้เขากลายเป็นผู้ชายขายตัวไปแล้วในราคาคืนละห้าพันดอลลาร์สหรัฐคืนเงินไม่ได้เสียด้วยเพราะไม่รู้จะตามหาหญิงสาวได้ยังไงเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลย นอกจากชื่อ แธม และชื่อที่สะกดด้วยภาษาอังกฤษ Tararin Kulwong มีเพื่อนคนไทยบ้างไหมซาร่าเขาเอ่ยถามพี่สะใภ้หลังจากหมดหวังอยู่นาน กินพายข้าวโพดที่ฉันทำก่อนแล้วจะบอกซาร่าต่อรองอย่างไม่ทุกข์ร้อนด้วยเธอพึงพอใจเสียด้วยซ้ำที่ได้เห็นชายหนุ่มมีท่าทีจนตรอกแบบนี้ผู้ชายอย่างฌอนแทบไม่เคยผิดหวังกับอะไรในชีวิต เขาต้องเรียนรู้มันบ้างจะได้มีภูมิคุ้มกันหัวใจ ฌอนมองพี่สะใภ้อย่างเหลือเชื่อนี่พูดเล่นใช่มั้ย? หญิงสาวส่ายหน้าจนผมสีบลอนด์ประบ่าแกว่งไปมากินๆ เข้าไปเถอะน่า อย่าพูดมาก ชายหนุ่มถอนใจพลางโคลงศีรษะอ่อนระอาชิ้นเดียวนะ แล้วเขาก็ต้องยัดพายข้าวโพดเข้าปากจนได้รสชาติไม่ได้แย่ ออกจะถูกปากด้วยซ้ำแต่ฌอนไม่อยู่ในอารมณ์อยากดื่มด่ำกับรสชาติอาหารจึงไม่ยอมเอ่ยปากชม กินแล้วทีนี้ก็บอกมา ซาร่าถอนใจพลางชักหน้าบึ้งชมซักคำก็ไม่มี ความใจดีหายไปไหนหมดเนี่ย ผมไม่อยู่ในอารมณ์นั้นนะซาร่าผมต้องการคำตอบ เดี๋ยวนี้ ก็ได้ฉันไม่มีเพื่อนคนไทย หญิงสาวตอบหน้าตาเฉย ฌอนสูดลมหายใจลึกก่อนระบายออกเชื่องช้าอย่างใช้ความอดทน ถ้าอยากมีเพื่อนเป็นคนไทยฉันแนะนำว่าควรไปเรียนภาษาไทยนะ น่าจะพอหาได้ อย่างน้อยก็ครูที่สอนละคนหนึ่ง ขอบคุณมากงั้นผมกลับละ ฝากสวัสดีจอห์นกับหลานๆ ด้วย นี่มาเพราะเรื่องนี้เท่านั้นเหรอฌอนไม่อยู่กินมื้อเย็นด้วยกันก่อนล่ะ อีกเดี๋ยวจอนห์นก็กลับมาแล้ว ซาร่าทักท้วงทันก่อนที่ชายหนุ่มจะหมุนตัวจากไป โทษทีซาร่าผมมีงานใหม่เข้ามา ต้องรีบสะสาง ฌอนหาข้ออ้างปฏิเสธแต่ไม่ทันจะเดินพ้นประตูบ้านจอห์นกับสองสาวฝาแฝดก็กำลังก้าวลงจากรถพอดี อ้าวฌอนไม่เห็นบอกว่าจะมา จอห์นตะโกนทักน้องชาย อาฌอนสวัสดีค่ะซอนย่ากับเซลด้าวิ่งเข้ามาเกาะแขนคุณอาหนุ่มอย่างคุ้นเคย ฌอนถอนใจเบาๆแล้วสีหน้าก็กระจ่างด้วยรอยยิ้ม ก้มลงจูบแก้มเด็กหญิงวัยย่างสี่ขวบคู่นี้คนละสองทีอย่างมันเขี้ยวสวัสดีค่ะสาวน้อยของอา เรียนว่ายน้ำวันนี้เป็นไงมั่ง ซอนย่าแกล้งวิดน้ำใส่หน้าหนูค่ะอาฌอนกลืนน้ำไปหลายอึกเลย เซลด้าฟ้องก่อน ไม่จริงนะคะเซลด้าเริ่มก่อนต่างหาก แน่จริงก็บอกอาฌอนสิว่ามันเริ่มยังไงเซลด้าท้าอย่างไม่กลัว ซอนย่ากัดริมฝีปากแก้มแดงเรื่อ เอื้อมมือไปหยิกแขนน้องสาวอย่างโมโห เซลด้าก็หยิกกลับเด็กสองคนเริ่มดึงทึ้งผมของอีกฝ่ายจนฌอนต้องจับแยก เฮ้ๆสาวน้อย ทำแบบนี้ไม่ได้นะ เราไม่แก้ปัญหาด้วยกำลัง อย่าลืมสิ ฌอนมองพี่ชายคล้ายจะถามว่านี่มันเรื่องอะไรกันจอห์นยักไหล่ เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ที่สระแล้ว ตกลงมันเรื่องอะไรล่ะ? นายก็รู้ว่าวันนี้เป็นวันวาเลนไทน์มีหนุ่มน้อยคนนึงเอากุหลาบแดงมาให้ สองสาวเลยทะเลาะกันว่าเขามอบให้ตัวเองนายต้องเข้าใจนะ ก็หน้าตาเหมือนกันซะขนาดนี้แถมเจ้าหนุ่มน้อยแก่แดดนั่นยังตอบไม่ได้ด้วยว่าจะให้ซอนย่าหรือเซลด้ากันแน่ จอห์นว่ายิ้มๆเห็นเป็นเรื่องขบขันมากกว่า ขณะที่น้องชายกำลังทึ่ง เด็กสามสี่ขวบนี่รู้จักวันวาเลนไทน์ด้วยแฮะ! แล้วพี่ชายก็อุ้มหนึ่งในสองแฝดเข้าบ้านไปก่อนแต่ไม่ลืมหันมาบอกน้องชายว่า นายมาก็ดีแล้ว ฉันมีเรื่องอยากคุยอยู่กินมื้อเย็นด้วยกันก่อน ไม่ว่าติดอะไร ยกเลิกไปซะ นี่เรื่องสำคัญมาก ไม่บ่อยนักที่พี่ชายจะรั้งเขาไว้ด้วยหัวข้อเรื่องสำคัญ ฌอนจำต้องอยู่ต่อข้ออ้างเรื่องงานเป็นอันตกไป ดูเหมือนซาร่าจะรู้ดีอยู่แล้วว่าน้องสามีจะอยู่กินมื้อเย็นด้วยเธอจึงจัดอาหารไว้สำหรับผู้ใหญ่สามและเด็กอีกสองคนได้อย่างลงตัวหญิงสาวจัดการให้ลูกๆ กินอาหารแล้วพาเข้านอนในระหว่างที่สามีคุยกับน้องชายตรงระเบียงบ้าน ฌอนรู้สึกจริงจังว่าซาร่าจงใจปลีกตัวให้เขากับพี่ชายได้คุยกันสองคนพี่มีเรื่องอะไรกันแน่จอห์น ทำไมคุยระหว่างมื้อเย็นไม่ได้ จอห์นจิบเครื่องดื่มในมือให้ลำคอชุ่มก่อนถอนใจยาวแล้วค่อยเริ่ม นายได้คุยกับพ่อบ้างไหมช่วงนี้ ชายหนุ่มเริ่มสังหรณ์ใจว่าเป็นเรื่องไม่ดีไม่ โทรไปทีไรแม่ก็รับสาย พ่อมีเรื่องอะไรจอห์น ทำไมแม่ไม่บอกอะไรผมเลย คนเป็นพี่ถอนใจอีกรอบเหม่อมองขึ้นไปบนท้องผ้าสีนิลกาฬที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตาพ่อจะขายบ้านแล้วออกเดินทางรอบโลก นึกว่าเรื่องอะไรพ่อเกษียณมาหลายปีแล้วนะจอห์น แล้วพ่อก็เป็นผู้ใหญ่พอที่จะตัดสินใจเรื่องนี้เอง ข่าวนี้ไม่ทำให้ฌอนแปลกใจพ่อเคยพูดบ่อยๆ ว่าอยากเดินทางรอบโลกสักครั้งก่อนตาย หากพ่อต้องการมันจริงๆเขาก็ไม่ขัดข้องอยู่แล้ว มันไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิ แม่ไม่เอาด้วยเหรอ?ชายหนุ่มขมวดคิ้ว ปกติแล้วพ่อว่ายังไงแม่ก็ว่าตามกัน ทั้งคู่อาจมีความเห็นไม่ลงรอยกันบ้างแต่สุดท้ายพวกท่านจะตกลงกันได้ในที่สุดชีวิตคู่ถึงได้ยืนยาวจนแก่เฒ่าแบบนี้อย่างไรเล่า จอห์นส่ายหน้าก็ไม่เชิง แม่ไม่เคยขัดพ่อได้นาน นายก็รู้ แต่เรื่องนี้... ฌอนรอคอยอย่างใจเย็นรู้สึกว่าต้องมีเหตุผลสำคัญบางอย่างที่ทำให้พี่ชายพูดได้ไม่ตรงประเด็นเสียทีเขาจึงไม่อยากเร่งเร้า พ่อเป็นมะเร็งตับระยะสุดท้ายแล้วฌอนพ่อไม่ควรเดินทางตอนนี้ คำตอบนั้นทำให้ฌอนเงียบงันไปนานไม่คิดฝันว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ในครอบตัวตน แน่นอนว่าเขารู้ทุกคนเกิดมาย่อมหนีไม่พ้นความตาย แต่มะเร็งตับระยะสุดท้ายไม่เคยมีอยู่ในความคิดเขามาก่อน รู้ได้ยังไงเมื่อไหร่กัน เนิ่นนานกว่าชายหนุ่มจะเอ่ยคำถามออกมาได้ ตอนนายไปญี่ปุ่นพ่อคันตามตัวไม่หายเลยไปหาหมอ ริมฝีปากหยักลึกขบกันแน่นขึ้นชื่อว่ามะเร็ง แค่เริ่มเป็นก็ใจหาย มะเร็งระยะสุดท้ายไม่มีทางรอดยิ่งมะเร็งตับเป็นโรคที่พัฒนาไปเร็วมาก จอห์นเอื้อมมือบีบไหล่น้องชายอย่างให้กำลังใจไม่ต้องรู้สึกผิดไปหรอกฌอน พ่อไม่พบสัญญาณเตือน ไม่มีใครดูออก แม้แต่แม่ก็ไม่รู้เราทำอะไรไม่ได้ ไม่มีใครทำได้ หมอว่ายังไงบ้างกว่าจะเค้นถามได้แต่ละคำช่างยากเย็น ฌอนเข้าใจดีว่าทำไมแม่ถึงไม่ยอมบอกตรงๆและทำไมพ่อไม่ยอมพูดสายกับเขาเอง ทุกคนในครอบครัวรู้ว่าเขาสนิทกับพ่อมากที่สุดทั้งคู่เหมือนกันมากทั้งนิสัยใจคอและรูปร่างหน้าตาฌอนถอดแบบมาจากพ่อแทบทุกกระเบียดนิ้ว แม้ไม่ได้พูดคุยกันทุกวันอยู่ห่างกันหลายไมล์ แต่สายใยพ่อลูกยังเหนียวแน่นคงเดิม สามเดือนอย่างมากก็หก โรคนี้มัน...ชั่วร้ายมักพรากคนที่เรารักไปเร็วมากจนเราตั้งตัวไม่ทัน สองพี่น้องเงียบงันอยู่ในภวังค์ของตัวเองหลายอึดใจก่อนที่จอห์นจะทำลายความวังเวงนี้ลง ฉันคุยกับแม่แล้วเราปรึกษากัน อยากให้นายเกลี้ยกล่อมพ่อ อย่าให้ท่านเดินทางตอนนี้เลย อย่าโกรธแม่นะแม่ลำบากใจที่ต้องบอกนาย เราทุกคนรู้ดี มีแต่นายที่เปลี่ยนใจพ่อได้ หมอยืนยันแล้วใช่ไหมว่าสามถึงหกเดือนไม่ได้แนะนำให้พ่อไปหาหมอเฉพาะทางคนอื่นนะ ผมหมายถึง...พี่ก็รู้ฌอนไม่อยากเอ่ยคำว่า หมดหวัง ออกมาแต่จอห์นคงเข้าใจ พี่ชายพยักหน้าเราคุยกับหมอแล้ว นายก็รู้ว่าฉันกับแม่ต้องทำทุกวิถีทางแล้วก่อนมาขอให้นายช่วยเกลี้ยกล่อมพ่อ เรา...ไม่มีหวังเลย งั้นผมก็ไม่เห็นเหตุผลที่จะห้ามพ่อ น้องชายว่าเล่นเอาคนเป็นพี่อึ้งไปอึดใจใหญ่ นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่พ่ออยากทำ ฉันเข้าใจประเด็นของนายนะแต่พ่อไม่... จอห์นแบมือ ไม่พูดต่อ รู้ว่าน้องจะเข้าใจที่เขาอยากสื่อ ผมรู้ร่างกายพ่อไม่พร้อมสำหรับการเดินทาง และแม่คนเดียวก็รับมือกับเรื่องนี้ไม่ไหวไม่เป็นไรจอห์น ผมจะไปด้วย นี่อาจเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมจะทำเพื่อพ่อได้ นั่นคงมีความหมายกับพ่อมากฌอนฉันไม่รู้จะพูดยังไง เราทุกคนเป็นหนี้นายจอห์นโอบไหล่น้องชายเข้ามากอดแน่นและตบบ่าแข็งแกร่งของฌอนสองสามครั้งเป็นวิธีขอบคุณที่เขารู้ว่าน้องชายต้องเข้าใจ เมื่อผละออกจากอ้อมกอดพี่ชายและสบตากันก็เห็นว่าจอห์นกำลังน้ำตาซึมฌอนยิ้ม ทั้งขันและเอ็นดูพี่ชาย อย่าห่วงไปเลยน่า พี่ก็รู้นี่ว่าต่อให้ผมหยุดงานซักสองสามปีก็ไม่มีทางอดตายหรอกตราบใดที่พี่ยังจ่ายเงินเดือนให้ผมเท่าเดิม นี่เป็นวิธีที่พี่จะชดใช้ผมได้รู้ใช่ไหมว่าผมต้องการโบนัสก้อนโตตอนสิ้นปีด้วย จอห์นหัวเราะเบาๆรู้สึกโล่งใจขึ้นมากที่น้องชายได้ฟังข่าวร้ายแล้วยังเหลืออารมณ์ขันเขารู้ว่าพ่อต้องการแบบนี้และคงไม่อาจยอมให้ความปรารถนาสุดท้ายของพ่อสมหวังหากฌอนไม่ไปด้วย ตัวเขาเองก็ไม่สามารถจากไปไหนนานๆได้เพราะต้องดูแลกิจการของครอบครัวไหนจะลูกที่ยังเล็กและเมียที่กำลังตั้งท้องอ่อนๆ อยู่ตอนนี้อีก อยากฟังข่าวดีบ้างไหมพี่ชายเปลี่ยนเรื่อง ฌอนมองหน้าคนเป็นพี่อย่างใคร่รู้ ซาร่ากำลังท้องท้องเองตามธรรมชาติ นายว่าแปลกไหมล่ะ ท้องแรกเราพยายามกันแทบตาย แต่จู่ๆซาร่าก็... เขาถอนใจพร้อมรอยยิ้มอ่อนบาง ผมดีใจกับพี่จริงๆจอห์น จอห์นสวมกอดน้องชายอีกครั้งอย่างรักใคร่ฉันก็ดีใจและขอบใจนายมากจริงๆ ผมจะไปดีซีไฟลต์แรกของพรุ่งนี้เลยต้องวางแผนการเดินทางให้ดี พี่โทรบอกแม่ให้หน่อยนะ ผมโทรไปเองแม่ต้องร้องไห้หนักแน่ ได้ฉันจะให้เลขาจัดการเรื่องตั๋วให้ด้วย พรุ่งนี้นายไปรอที่สนามบินได้เลย
ฌอนแวะแสดงความยินดีกับพี่สะใภ้และบอกลาสำหรับการเดินทางครั้งใหม่ ขอบคุณมากนะฌอนพี่คุณคิดหนักมากทีเดียวกับเรื่องนี้ เขาพยายามแล้วทุกทางก่อนจะบอกคุณฉัน...ฉันเสียใจด้วยจริงๆ เรื่องพ่อคุณ ซาร่าสวมกอดชายหนุ่มอย่างสนิทใจ เขาพยักหน้ารับผมรู้ ขอบคุณมากซาร่า ฝากดูแลพี่ผมด้วยนะ หญิงสาวถอนใจยาวและมองเขาอย่างลังเลจนชายหนุ่มรู้สึกได้ มีอะไร? เอ่อ...เรื่องผู้หญิงคนนั้นน่ะคุณ... เธอไม่พูดต่อแต่ฌอนก็เข้าใจ ผมไม่มีทางเลือกแต่ผมจะหาทาง เชื่อสิ ผมไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ หรอก นั่นไม่ใช่ผม คุณก็รู้นี่ ซาร่ายิ้มให้เขานั่นแหละฌอนที่ฉันรู้จัก
เช้าวันรุ่งขึ้นฌอนเดินทางไปวอชิงตันดีซีเมืองที่พ่อกับแม่ของเขาอาศัยอยู่ในปัจจุบัน พ่อว่าอยู่ใกล้ประธานาธิบดีแล้วอุ่นใจนั่นเขารู้ว่าพ่อล้อเล่น เหตุที่พ่อกับแม่ต้องย้ายมาอยู่เมืองนี้ก็เพราะแม่เป็นอาจารย์สอนวิชาประวัติศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยจอร์จทาวน์ซึ่งอยู่ในวอชิงตันดีซีนั่นเอง ตามกำหนดแล้วแม่จะเกษียณปีนี้ แต่เขาคิดว่าท่านคงยินดีลาออกและพร้อมเดินทางไปกับพ่ออย่างไม่ต้องสงสัย เมื่อเขาไปถึงหน้าประตูบ้านแม่ก็รออยู่แล้วด้วยอาการน้ำตาปริ่มชายหนุ่มส่งยิ้มให้ท่านและเป็นฝ่ายอ้าแขนรับร่างระหงแสนอบอุ่นนั้นเข้ามากอดปลอบเสียเอง จอห์นบอกแม่แล้วแม่...ไม่รู้จะพูดยังไงดีฌอน พ่อคงซาบซึ้งมาก แม่... แคโรไลน์ไม่อาจพูดอะไรต่อได้อีกก้อนสะอื้นแล่นมาจุกที่ลำคอ ผมรู้ครับแม่แม่ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น อย่าร้องไห้นะครับ พ่อคงรู้สึกแย่ที่เห็นแม่เป็นทุกข์ แม่รู้ผู้เป็นแม่พยายามจะพูดอะไรมากกว่านั้น แต่ที่สุดก็ยอมแพ้ ตั้งสติและบอกเบาๆ ว่าพ่ออยู่ในห้องหนังสือแน่ะ เขารอลูกอยู่ ถึงพ่อไม่พูดแต่แม่ก็รู้ ไปหาพ่อซะสิ ชายหนุ่มพยักหน้าและหิ้วกระเป๋าเดินทางไปที่ห้องหนังสือประตูไม่ได้ปิดแต่เขาก็เคาะเบาๆ ให้สัญญาณ รอนเงยหน้าขึ้นจากหนังสือในมือพอเห็นลูกชายคนเล็กก็ยิ้มกว้าง แต่แววตาเคลือบรอยกังวลอย่างปิดไม่มิด ฌอน...ไม่เห็นมีใครบอกพ่อว่าลูกจะมา เขาวางกระเป๋าลงข้างประตูหวัดดีครับพ่อ นี่เป็นเซอร์ไพรส์ และนี่แค่เริ่มต้นเท่านั้นผมยังมีเรื่องให้พ่อแปลกใจอีกมาก ลูกชายว่ายิ้มๆพร้อมเดินเข้าไปสวมกอดบิดาอย่างแนบแน่น ซบหน้าลงกับไหล่กว้างพลางกลั้นน้ำตาไว้สุดกำลัง
| Create Date : 20 กุมภาพันธ์ 2560 |
| Last Update : 20 กุมภาพันธ์ 2560 8:57:05 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 966 Pageviews. |
 |
|
สวัสดีนะจ้ะ แวะมาเยี่ยมนะจ้าาา 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 17 คน [