๑๐.
____________________________________________________




ไม่กี่วันหลังจากนั้นปรมัตถ์ก็ได้รับโทรศัพท์จากเขมินทร์ คุณหมอหนุ่มบอกว่ากำลังจะพามิถุนากลับมาที่รีสอร์ตชิดตะวัน ฝากส่งแม่บ้านไปทำความสะอาดรอด้วย

“ได้เลยเพื่อน เดี๋ยวฉันจัดการให้ มีอะไรให้ช่วยอีกมั้ยวะ”

“อืม...คราวนี้ฉันคงดูแลม้าเต็มเวลาไม่ได้แล้วว่ะ”

เขารู้สึกแปลกใจนิดหน่อย แต่ไม่ได้ขุ่นเคืองอะไร เพราะเดิมทีสนามขี่ม้าแห่งนี้เกิดขึ้นเพราะความต้องการของเขา เขมินทร์เพียงแต่มาช่วยดูแลเพราะเขาเลิกเห่อนั่นเอง

“งั้นแกจะทำอะไรต่อล่ะ”

“ก็ทำงานที่โรงพยาบาลสิวะ เป็นคนเลี้ยงม้าจะไปพอกินอะไร ฉันมีลูกมีเมียต้องเลี้ยง แกประกาศหาคนดูแลม้าคนใหม่ได้เลย” คุณหมอหน้าคมประกาศกลั้วเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข

“เฮ้ย! นี่คุณมี่ท้องแล้วเหรอวะ ดีใจด้วยเว้ยไอ้เขื่อน น้ำยาดีเหมือนกันนี่แก” แซวเพื่อนแล้วก็หัวเราะขำ คันปากยิบๆ อยากบอกเรื่องตัวเองกับปานไพลินบ้าง แต่วันนี้คุณหมอตัดหน้าแจ้งข่าวดีก่อนจึงตัดสินใจว่าเรื่องของเขาเอาไว้เซอร์ไพรส์ตอนเขมินทร์กลับมาพร้อมมิถุนาดีกว่า

“ขอบใจ งั้นแค่นี้ก่อนนะ ต้องช่วยเมียเก็บของ”

ปรมัตถ์หัวเราะแล้ววางสาย เวลามีเรื่องดีๆ เข้ามาในชีวิตนี่มันมีความสุขมากจริงๆ

เขาเลื่อนหน้าจอหาเบอร์ที่โทร. ออกล่าสุด จิ้มเบาๆ รอไม่นานก็มีคนรับสาย

“วันนี้เป็นยังไงบ้าง ยังแพ้ท้องอยู่ไหม?”

“เวียนหัวนิดหน่อย แต่อ้วกไปทีก็ดีขึ้นบ้าง”

“งั้นเดี๋ยวผมไปรับนะ ไม่เกินห้านาที”

ชายหนุ่มวางสายโดยไม่รอให้หญิงสาวตอบ เขาเพียงบอกให้ทราบ ไม่ได้ขออนุญาต หันไปคว้ากุญแจรถแล้วเดินผิวปากออกจากห้องพัก



เขมินทร์กับมิถุนากลับมาอยู่กระท่อมน้อยริมธารได้สักพักแล้ว คุณหมอหนุ่มเข้าทำงานที่โรงพยาบาลประจำจังหวัด ส่วนภรรยาจับพลัดจับผลูไปเป็นครูพี่เลี้ยงเด็กเตรียมอนุบาลประจำหมู่บ้านอย่างที่ปรมัตถ์ไม่มีทางนึกภาพออก แต่จะแปลกอะไรนัก ในเมื่อมิถุนามักทำสิ่งที่เขาคาดไม่ถึงมาตลอด

ปรมัตถ์ได้เจอเพื่อนสองสามครั้งแล้ว คุยกันหลายเรื่อง แต่เป็นเรื่องของเขมินทร์เสียส่วนใหญ่ คุณหมอหนุ่มเดินทางสู่การเปลี่ยนแปลงหลายๆ อย่างในชีวิต และเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับลูกน้อยที่กำลังจะเกิด เขมินทร์จึงขอแบ่งซื้อที่ดินจากเขาเพื่อปลูกบ้านบนที่ดินติดกับกระท่อมน้อยริมธารที่ชายหนุ่มกับภรรยาอาศัยอยู่ในปัจจุบัน

เขายังไม่ได้บอกเรื่องสำคัญของตัวเอง รอจนเพื่อนจัดการกับความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ให้เสร็จก่อน กอปรกับมีญาติผู้ใหญ่บางคนที่เดินทางไปต่างประเทศเพิ่งกลับมา ปรมัตถ์จึงชวนปานไพลินไปแจกการ์ดด้วยกัน เขาแวะที่บ้านพักหมอเขื่อนก่อน

“ฉันไม่ลงไปด้วยได้ไหม” หญิงสาวถามอย่างไม่แน่ใจเมื่อปรมัตถ์ขับรถมาจอดหน้ากระท่อมริมธาร

ชายหนุ่มหันมาสบตาหญิงสาวอย่างค้นคว้า “นี่ผมต้องหึงรึเปล่า?”

เธอเม้มปาก อดค้อนไม่ได้ เขาต้องรู้ใจเธอแน่แล้วยังจะมาถามแบบนี้อีกทำไม

“นี่หาเรื่องใช่มั้ย เห็นฉันเป็นผู้หญิงยังไง หมอเขื่อนแต่งงานไปแล้วนะ คิดว่าคนอย่างฉันจะมีความหวังกับสามีชาวบ้านเหรอ”

เขาหัวเราะ สีหน้าเบิกบาน ไม่ได้เหมือนคนกำลังหึงหวงแต่อย่างใด “ผมรู้น่า อยู่กับผู้ชายเจ้าเสน่ห์อย่างผม คุณจะไปคิดถึงคนอื่นได้ยังไง จริงไหม?”

หญิงสาวกลอกตาและถอนใจ “หลงตัวเองเข้าขั้นวิกฤตแล้วนะคุณ รีบไปเถอะ ฉันรอในรถดีกว่า พะอืดพะอมยังไงไม่รู้”

ชายหนุ่มเอื้อมมือไปลูบแก้มเธอเบาๆ แววล้อเล่นหายไปจากใบหน้า “ยังไม่ดีขึ้นอีกเหรอ งั้นเดี๋ยวไปนอนพักที่ห้องผมก่อนแล้วกัน บ่ายๆ ค่อยไปแจกการ์ดต่อ”

ปานไพลินพยักหน้าเออออ แก้มแดงเรื่อขึ้นเพียงเขาสัมผัสเบาๆ มีปฏิกิริยาทุกครั้งยามถูกปรมัตถ์แตะต้องแบบนี้แล้วเธอจะไปไหนรอด เฮ้อ...

เขายิ้มอย่างพอใจ “เดี๋ยวผมมานะ”



ปรมัตถ์เดินแกมวิ่งขึ้นบันไดเรือนหลังน้อย เคาะที่ประตูทางเข้าเพื่อส่งสัญญาณการมาเยือน แล้วจึงผลักเข้าไปเพราะปกติประตูบานนี้ไม่ได้ล็อก เห็นเพื่อนกับภรรยากำลังช่วยกันทำอะไรอยู่ในครัว ทั้งคู่สวมผ้ากันเปื้อนลายเดียวกัน

“ผัวเมียคู่นี้กำลังทำอะไรกันอยู่ครับ ดูมุ้งมิ้งเชียว”

“ทำเกี๊ยวหมูสับเป็นของว่างให้หมอค่ะ ไม่เจอตั้งนาน สีหน้าแช่มชื่นจังนะคะ มีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นใช่มั้ย” มิถุนาร้องทักยิ้มแย้ม รีบวางมือจากการห่อเกี๊ยวเพื่อหาน้ำดื่มมาต้อนรับแขก

“คุณมี่รู้ทันผมซะแล้ว กะมาเซอร์ไพรส์นะครับเนี่ย” ชายหนุ่มเอ่ยกลั้วหัวเราะพลางเดินเข้ามาถึงถึงในครัวอย่างเป็นกันเอง

“มีอะไรรึเปล่าวะ” เขมินทร์ถาม ยังไม่วางมือจากการห่อเกี๊ยว

หนุ่มตี๋ยิ้มกริ่ม มิถุนาเอาน้ำมาเสิร์ฟพอดี ชายหนุ่มจึงส่งการ์ดแต่งงานให้ภรรยาเพื่อนพร้อมรับน้ำดื่มมาจิบ

“การ์ดแต่งงาน!” หญิงสาวร้องอย่างตื่นเต้น รีบเปิดดูวันเวลาและชื่อเจ้าสาว ก่อนจะต้องขมวดคิ้วนิ่วหน้า อ่านชื่อบนการ์ดซ้ำๆ เหมือนคนบ้าจนเขมินทร์ต้องแย่งไปดูบ้าง แล้วเขาก็ได้ตาค้างตามภรรยาไปอีกคน

“ถามจริงไอ้ปอ นี่แกกับคุณป่านไปกิ๊กกันตอนไหนวะ” เขมินทร์โพล่งขึ้นอย่างงุนงง

“เรื่องมันยาว เอาเป็นว่าใส่ซองหนักๆ ด้วยเป็นค่านมหลาน” ว่าที่เจ้าบ่าวตอบยิ้มๆ มีแววภาคภูมิในดวงตา ทำเอาคนรับการ์ดอึ้งรอบสอง

“ค่านมหลาน?” คราวนี้เป็นเสียงงงเต้กของมิถุนา

“เอ่อ...ครับคุณมี่ ป่านท้องสามเดือนเศษๆ แล้ว นี่ยังไม่หายแพ้เลย” ปรมัตถ์ตอบไม่เต็มเสียงนัก แก้มขาวแดงเรื่อขึ้นเล็กน้อย

เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่ควรอวดใครไปทั่วเพราะฝ่ายหญิงมีแต่จะเสียหาย แต่มันช่วยไม่ได้ เขาอยากอวดเพื่อนว่ามีน้ำยาดี แต่งทีหลังแต่มีลูกพร้อมกันได้ ก็อยากจะโอ่มากกว่านี้อยู่หรอก แต่เอาไว้แต่งก่อนค่อยคุยดีกว่า เดี๋ยวใครไม่รู้จะคิดว่าเขาไม่ให้เกียรติปานไพลิน

“ฉันต้องไปแจกการ์ดต่อ ไว้ค่อยคุยนะเขื่อน อย่าลืมใส่ซองหนักๆ ด้วย ไปนะครับคุณมี่” ว่าที่เจ้าบ่าวโบกมือลาแล้วเดินแกมวิ่งลงบันไดไปหาว่าที่เจ้าสาว

มิถุนาได้สติในตอนนั้น หันขวับไปมองคุณสามีที่ยังมีสีหน้ามึนงงไม่หาย “หมอ...เราจัดงานแต่งบ้างดีไหม”

เขมินทร์ได้สติ “คุณว่าไงนะ?”

หญิงสาวชี้ที่การ์ดแต่งงานในมือเขา “ก็นี่ไง หาค่านมลูก”

ชายหนุ่มมองเธอด้วยสายตาคล้ายจะถาม ‘พูดจริงหรือพูดเล่น?’

แต่คุณภรรยากลับมีสีหน้าเอาจริงเอาจัง ดวงตาหรี่ลึก คิ้วขมวดเป็นปมยุ่ง

ท่าทางเธอคงกำลังคำนวณตัวเลขอยู่แน่ๆ เหอะๆ!



แล้ววันที่ปรมัตถ์เฝ้ารอคอยก็เดินทางมาถึงในที่สุด งานแต่งถูกจัดขึ้นที่รีสอร์ตชิดตะวันโดยช่วงเช้ามีเพียงญาติผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าบ่าวและเจ้าสาวมาร่วมเป็นสักขีพยานในการจดทะเบียนสมรสระหว่างปรมัตถ์กับปานไพลิน ส่วนงานเลี้ยงฉลองจัดขึ้นในตอนเย็นที่บริเวณลานหน้ารีสอร์ตโดยมีโต๊ะจีนไว้ต้อนรับแขกนับร้อยโต๊ะ อาหารที่ถูกเลือกมาล้วนเป็นเมนูระดับภัตตาคารทั้งสิ้น เรียกว่าเป็นงานเลี้ยงที่พร๊อบไม่ต้องเยอะแต่อิ่มแพงสมฐานะทายาทคนดังแถมมีกะตังค์มาแต่งงานกัน

ปรมัตถ์ไม่ได้สวมสูทเจ้าบ่าวแต่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนกับกางเกงสแลกส์สีน้ำตาลคาดสายเอี๊ยม ส่วนเจ้าสาวของเขาสวยเด่นด้วยเดรสยาวสีเร่าร้อนแต่กลับดูสบายตาเพราะตัวกระโปรงเป็นผ้าพลิ้วแต่ไม่ยาวกรุยกราย เพิ่มความสบายอีกชั้นด้วยรองเท้าสานไม่มีส้น เหมือนทั้งคู่ตั้งใจไปเดตในทุ่งดอกไม้กลางฤดูร้อนมากกว่าจะเป็นเจ้าบ่าวเจ้าสาวในงานเลี้ยง บรรยากาศของงานจึงดูสบายและเป็นกันเองแบบสุดๆ

จวนได้ฤกษ์ส่งตัวบ่าวสาว เขมินทร์กับภรรยาจูงมือกันมาอวยพรตามประสาเพื่อนฝูงคนสนิท

“ดีใจด้วยนะเจ้าบ่าว” เขมินทร์ชนแก้วกับเพื่อน ก่อนจะหันไปทางเจ้าสาว “ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับคุณป่าน คุณเก่งมากที่เอาไอ้ปอซะอยู่หมัด”

ปรมัตถ์หัวเราะอย่างมีความสุข ขณะที่ปานไพลินแก้มแดงเรื่อ ทั้งขายหน้ากับการกระทำในอดีตของตัวเองและเขินเรื่องที่เธอมาลงเอยกับเพื่อนรักของหมอเขื่อน ส่วนที่ว่าใครเอาใครอยู่หมัดกันแน่ เรื่องนี้เธอยังสงสัย

สองหนุ่มหันไปคุยกัน มิถุนาจึงเขยิบเข้ามาใกล้เจ้าสาวและมองอีกฝ่ายยิ้มๆ

“มองอะไรของเธอ” ปานไพลินไม่ไว้ใจสายตาของมิถุนาจึงถามเสียงสะบัดเล็กน้อย ต่อให้ปรมัตถ์กับเขมินทร์จะเป็นเพื่อนรักกัน แต่เธอก็ไม่จำเป็นต้องเป็นเพื่อนรักกับเมียหมอเขื่อนด้วยนี่นา

“ฉันแค่อยากแสดงความยินดีด้วยน่ะค่ะ คุณเจ๋งมากเลยนะที่ทำให้คุณปอยอมสละโสดได้ ขอให้มีลูกเต็มบ้านและอยู่ด้วยกันไปจนแก่เลยนะคะ”

ได้ยินอย่างนั้นคนเป็นเจ้าสาวเลยคลายความระมัดระวังตัวลง แอบรู้สึกผิดเบาๆ ที่ตั้งแง่กับมิถุนามากเกินไป

“ขอบใจก็แล้วกัน ว่าแต่...เรื่องวันนั้นเธอไม่ได้บอกใครใช่ไหม?”

“วันนั้น...วันไหนคะ?” มิถุนาไม่รู้จริงๆ ว่าอีกฝ่ายหมายถึงวันไหน

“ก็วันนั้นไง ที่ฉันให้เธอส่งบ้านน่ะ” เจ้าสาวหรี่เสียงลงให้ได้ยินกันแค่สองคน

มิถุนาทบทวนครู่หนึ่งก็จำได้และเข้าใจทันทีว่าอะไรเป็นอะไร ปรมัตถ์บอกว่าปานไพลินท้องสามเดือนเศษแล้วตอนที่เขาเอาการ์ดแต่งงานไปแจก ถ้านับนิ้วจากเช้าวันนั้นถึงวันที่เธอได้รับการ์ดก็ราวสองเดือน แต่การนับอายุครรภ์จะนับจากวันแรกของการมีประจำเดือนครั้งสุดท้าย นั่นหมายถึงหากปานไพลินมีประจำเดือนครั้งสุดท้ายก่อนวันที่เจอเธอระหว่างทางสักเดือนละก็...ทุกอย่างก็ลงตัวเป๊ะ

พอนึกได้ดังนั้นมิถุนาจึงยิ้มกริ่ม “จำได้แล้วค่ะ วันที่คุณโกหกเสี่ยยิ่งยศว่าค้างกับเรา”

ปานไพลินรีบปิดปากอีกฝ่ายไว้ ขยิบตารัวๆ เป็นเชิงห้ามไม่ให้พูดมาก มิถุนาพยายามแกะมือปานไพลินออกเพราะหายใจไม่ได้เนื่องจากโดนปิดทั้งปากและจมูก สองหนุ่มหันมาเห็นสองสาวอยู่ในท่าทางแปลกๆ ก็อดสงสัยไม่ได้

“มีอะไรกันเหรอครับคุณป่าน” เขมินทร์เอ่ยถามก่อน

ปานไพลินสะดุ้ง รีบปล่อยมือ หัวเราะแห้งๆ พลางแก้ตัว “ไม่มีอะไรค่ะ แค่...คุยกันตามประสาสาวๆ ใช่มั้ยคะคุณมี่”

เสียงหวานแต่ดวงตาจิกมองอีกฝ่ายอย่างข่มขู่ ‘พูดดีๆ นะ ขืนปากโป้งเป็นเรื่องแน่!’

ปานไพลินมีวิธีขอความช่วยเหลือที่นุ่มนวลเสมอ!

มิถุนาค่อนแคะในใจ แต่ก็พอจะเข้าใจความขัดเขินระคนวิตกของอีกฝ่าย พวกเธอไม่ใช่สาวตะวันตกที่จะมองความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิงที่ยังไม่แต่งงานเป็นเรื่องทั่วไปเหมือนการทำกิจวัตรประจำวันอื่นๆ ได้ พอสูดอากาศเข้าเต็มปอดแล้วจึงเออออไปกับเจ้าสาวด้วย

“ค่ะหมอ แค่คุยกันตามประสาสาวๆ อวยพรคุณปอเสร็จรึยังคะ จะได้ปล่อยให้บ่าวสาวไปเข้าหอซะที แขกเหรื่อก็กลับกันจะหมดแล้วด้วย”

เมื่อมิถุนาพูดเรื่องนี้ขึ้นมา นางรัมภาก็มาตามตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวไปเข้าหอตามฤกษ์ยามพอดี ปรมัตถ์เลยยิ้มหน้าบาน ส่วนปานไพลินแก้มแดงเรื่อ ไม่ค่อยกล้าสบตาเจ้าบ่าวของตัวเองนัก

แม้จะมีเล่นโกงบ้างประปราย แต่ก็ถือว่าปรมัตถ์รักษาสัญญาได้จนถึงวันแต่งงานละนะ งั้นคืนนี้เธอคง...ไม่รอดแน่!



ปรมัตถ์แทบไม่ได้ฟังเลยว่าป๊ากับแม่และพ่อของปานไพลินอวยพรแกมสั่งอะไรบ้างในห้องหอของเขา ซึ่งตอนนี้ใช้ห้องพักที่รีสอร์ตไปก่อนจนกว่าสร้างบ้านของตัวเองเสร็จ ชายหนุ่มมัวแต่ครึ้มอกครึ้มใจที่คืนนี้จะได้ร่วมเรียงเคียงหมอนกับหญิงสาวสมใจปรารถนา ใครว่าอะไรมาก็ได้แค่ตอบ ‘ครับ’ ทุกทีไปจนคนเป็นแม่สังเกตเห็น

“เราออกไปกันเถอะป๊า ลูกชายคนเล็กของป๊าเหมือนจะไม่มีสมาธิพอจะฟังที่เราพูด”

เสี่ยยิ่งยศอวยพรก่อนและกลับออกไปแล้วจึงเหลือเพียงพ่อแม่ของปรมัตถ์อยู่ในห้องหอด้วย ไม่อย่างนั้นนางรัมภาก็คงไม่กล้าแซวลูกชาย เพราะรู้ดีว่าพ่อของปานไพลินยังไม่รู้เรื่องหลาน

“โธ่...แม่ก็...” ชายหนุ่มโอด เหมือนจะเป็นตอนนั้นเองที่เขาเรียกสมาธิกลับมาได้

“ไม่ต้องมาโธ่มาธ่ออะไรทั้งนั้นแหละ หมั่นไส้ เอาเป็นว่าแม่ฝากปอด้วยนะหนูป่าน อนุญาตให้จัดการได้เต็มที่ แม่เข้าข้างหนูทุกเรื่องเพราะแม่รู้จักลูกชายตัวเองดี” นางรัมภาบีบมือลูกสะใภ้เป็นครั้งสุดท้าย

“ดูแลกันดีๆ นะ มีปัญหาอะไรปรึกษาป๊ากับแม่ได้ตลอด” ปกรณ์ว่าพลางตบไหล่สะใภ้คนเล็กเบาๆ มองหน้าลูกชายด้วยสายตายิ้มๆ แต่ไม่ได้พูดอะไรอีก

ปานไพลินพนมมือไหว้พ่อแม่สามี ก่อนจะลุกไปส่งทั้งสองคนที่ประตูห้องโดยมีชายหนุ่มตามมาส่งด้วย

คล้อยหลังพ่อกับแม่ไปแล้วปรมัตถ์ก็รีบปิดประตู กดล็อก และรวบตัวเจ้าสาวเข้าสู่อ้อมแขนจากด้านหลัง ก้มลงจูบกลางกระหม่อมของเธอเบาๆ ก่อนกระซิบถามข้างหู “เหนื่อยไหม?”

หญิงสาวขบริมฝีปาก ใจเต้นแรง แก้มร้อนผ่าว พยายามตั้งสติและตอบเสียงเบา “เหนื่อย”

“คิดว่าตอบแบบนี้แล้วผมจะปล่อยให้คุณนอนง่ายๆ เหรอ”

เขาหัวเราะในลำคอ เลื่อนจมูกกับริมฝีปากลงมาตามริมขมับของหญิงสาว โครงหน้าเรียวและต้นคอระหง จูบเบาๆ จนปานไพลินขนลุกซู่ไปทั้งตัว

“งั้นจะถามทำไม” เธออยากทำเสียงสะบัดมากกว่านี้ แต่ทำได้เพียงกระซิบถามแผ่วเบา บ่งบอกความพึงพอใจยามถูกเขาแตะต้องสัมผัสอย่างอ่อนหวาน

“ก็จะอาบน้ำให้คุณไง คุณจะได้ไม่ต้องเหนื่อยเพิ่ม อยู่นิ่งๆ นะ เดี๋ยวผมช่วย” กระซิบพลางปลดกระดุมเม็ดบนและเลื่อนซิปที่อยู่ด้านหลังชุดของหญิงสาวลงพร้อมประทับริมฝีปากร้อนผ่าวลงไปตามแนวซิป

ปานไพลินสะดุ้งเฮือก ความรู้สึกต่อมาคือพึงพอใจ เธอควรจะต่อต้านเขา อย่างน้อยก็คุยกันให้รู้เรื่องก่อน ไม่ใช่รีบอ่อนระทวยไปกับการเล้าโลมแสนรัญจวนใจเหมือนกับว่าเธอเองก็รอคอยให้ถึงเวลานี้อยู่เช่นกัน แต่จะให้ปฏิเสธว่าไม่ได้รอก็ละอายใจ เธอไม่ใช่สาวน้อยไร้เดียงสาอีกต่อไปแล้ว เธอรู้ดีว่าตัวเองต้องการอะไร ใจที่เต้นระส่ำใต้อกซ้ายก็ยืนยันได้เป็นอย่างดี

ชายหนุ่มเลื่อนฝ่ามือมาลูบไล้หน้าท้องที่เริ่มนูนขึ้นเล็กน้อยของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน ขณะที่ริมฝีปากยังคงพรมจูบไปทั่วแผ่นหลังนวลเนียนหอมกรุ่น ปานไพลินตะปบมือเขาไว้แล้วหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากัน

ปรมัตถ์รู้สึกถึงแรงต้านทานจึงเงยหน้าขึ้นพลางสูดลมหายใจลึก พยายามข่มความต้องการของตัวเองไว้สุดฤทธิ์ ถ้าเธอบอกว่า ‘ไม่’ เขาคงดิ้นตายทีเดียว

หญิงสาวช้อนดวงตาขึ้นสบนัยน์ตาคม พวงแก้มแดงก่ำด้วยเลือดลมสูบฉีดแรง โอบเรียวแขนไปรอบลำคอเขาพลางเขย่งปลายเท้าขึ้นกระซิบที่ข้างใบหู “อุ้มหน่อย”

ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูง ไม่แน่ใจในสิ่งที่ได้ยิน

เธอยิ้ม กึ่งเขินกึ่งขำกับสีหน้ามึนงงของเขา “ไหนคุณบอกไม่อยากให้ฉันเหนื่อยและจะช่วยอาบน้ำไง ฉันขี้เกียจเดินไปห้องน้ำ จะอุ้มไหม?”

ปรมัตถ์หัวเราะเครียดๆ ก่อนจะก้มลงบดจูบเรียวปากอิ่มนุ่มที่แสนโหยหาอย่างเร่าร้อน ช้อนอุ้มร่างอรชรขึ้นในวงแขนแล้วถอนริมฝีปากออกมากระซิบคำสัญญาด้วยน้ำเสียงแหบพร่าสุดเซ็กซี่

“จะทำให้มากกว้าอุ้มอีก รับรองว่าคุณจะขอให้ผมช่วยอาบน้ำทุกวันเลย!”




_______________________________________________




จบตอนอย่างวาบหวิว อ๊ายยย >////<

ตอนนี้มีหมอกับมี่มาแจมเล็กน้อย และตอนหน้าคงจะเป็นตอนสุดท้ายแล้วนะคะสำหรับคู่คุณปอกับสาวป่าน เป็นตอนพิเศษที่ยาวมากอะ 5555

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามนะคะ ขอให้ฟินกันถ้วนหน้าค่ะ จุ๊บบบบ



++++++++

พี่หมูน้อย >> ขอบคุณที่คิดถึงกันเวลาไปเที่ยวค่ะ ของฝากไม่ต้องก็ได้นะคะ ^^ ส่วนตอนพิเศษ ตั้งใจจะเขียนสั้นๆ ค่ะ แต่เขียนไปเขียนมาได้ 42 หน้าละ สั้นไม่เป็นจริงๆ เหอๆๆ ^^"

คุณ sakeena >> ขอบคุณค่า จะพยายามเขียนเรื่องใหม่มาเสิร์ฟในเร็วๆ นี้ค่ะ ^^