Group Blog |
ระหว่างทาง.... มีความเชื่อหนึ่งที่ฉันเชื่อ คือการเปลี่ยนชาติภพ สำหรับใครหลายๆคนอาจมองมันเป็นเรื่องเหลวไหล ใช่สิมัน เป็นเรื่องเหลวไหล ในเมื่อคนเราจดจำได้เพียงชาติภพเดียว....ปัจจุบัน... แล้วทำไม กลไกลธรรมชาติถึงดำดนินไปแบบนั้น ฉันสงสัย? ถ้าอดีตชาติมีจริงทำไมถึงต้องลืมด้วยหล่ะ? ทุกวันที่ตื่นนอนตอนเช้าตั้งแต่เด็ก ฉันมักจะต้องทำกิจวัตหนึ่งตอนเช้าทุกๆวันนั้นคือการนึก... มันแปลกมากที่เด็กตัวเล็กๆต้องมานอนมองเพดานห้องแล้วทวนตัวเองซ้ำๆว่าฉันชื่อว่าอย่างนี้ มีพ่อแม่น้องชื่อนี้ วันนี้กำลังจะไปเรียน เหมือนทุกครั้งที่หลับตานอน ฉันจะลืมตัวฉันไป จนวันหนึ่งฉันได้รับรู้อะไรบางอย่างด้วยตัวเอง จะบอกว่ามันรบกวนฉันไหม จะว่าใช่ก็ใช่ จะว่าไม่ก็ไม่ วันหนึ่งที่เราได้คำตอบว่าทำไมธรรมชาติจงบังคับให้ทุกคนลืมอดีต ...... คิดดูสิ แค่ปัจจุบัน เรายังเหนื่อยและเจ็บปวดขนาดนี้ถ้าต้องแบกรับชาติอื่นๆอีกนับร้อยนับพัน หนทางหลุดไปแถบไม่มีเลย แค่ชาติเดียวที่แบกไว้ก็หนักมากแล้ว ......ยิ่งรู้เยอะยิ่งเหนื่อยเราชักเข้าใจคำนี้มากยิ่งขึ้น...... ฉันสับสน แต่ก็รู้เป้าหมาย หลายๆครั้งฉันคอยย้ำว่า มีคนอีกหลายๆคนกำลังเป็นเหมือนฉัน บางคนอาจจะเคยอยู่ในจุดๆเดียวกันด้วยซ้ำ แต่ปลายทางเราไม่ใช่แค่ตรงนี้ การติดยึดในร่างกาย จิต บุคคล ชาติพันธุ์ ยากนักที่จะตัด ทุกวันบางครั้งยังหวนระลึก ในเมื่อจดจำได้ จึงไม่แปลก แต่ทุกสิ่งทุกอย่างทำให้รู้ว่า ไม่มีอะไรยั้งยืนเลย ทุกอย่างสุดท้ายจะว่างป่าวคำถามมากมายไม่ทันถามคำตอบก็ตอบในคำถามแล้ว... สุดท้ายจะเป็นใคร..อะไร..ยังไง...ก็ไม่สำคัญอีก ในเมื่อเลือกทางเดินนี้ สิ่งที่ทิ้งไปแล้ว หากคิดหวนนั้นเป็นภาระ สุดท้ายก็เหลือเพียงตัวเองที่ยืนอยู่ตรงนี้ ไม่มีอดีตมีเพียงปัจจุบัน และอนาคตที่รออยู่
|
สมาชิกหมายเลข 1161520
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] ฉันชอบกินข้าว ฉันเล่านิทาน ฉันอ่านนิยาย ฉันสายเป็นประจำ ฉันทำมือถือพัง ฉันฟังแม่บ่น ฉันทนเก็บตัง ฉันนั่งปลงจิต ฉันคิดไม่ออก ฉันลอกการบ้าน (ถ้าทำไม่ทัน) ฉันปันแปปเดียว ฉันเที่ยวไม่ไกล ฉันไม่มีเงิน ฉันเกินนิดหน่อย ฉันอร่อยในบางที ฉันปวดคลี่//0.0//ทุกเช้า ฉันเหงานานๆที ฉันอินดี้เก่ง ฉันเซ็งตัวเอง ฉันเก่งพร่ำเพ้อ เพื่อนเกลออย่างง | ||||||||||||
