คนละฟ้า...ด้วยใจเดียวกัน1

ค่ำคืนเย็นวันศุกร์วันหนึ่ง...หลังจากที่ฉันวางสัมภาระต่างๆ ลงกับพื้นแล้วล้มตัวลงนอนกับที่นอนนุ่นๆ ที่มีเพียงวันศุกร์และวันเสาร์ของสัปดาห์เท่านั้นที่ได้กลับมานอนบ้าน...ที่ต่างจังหวัด ด้วยความสบายใจ และ คงไม่มีที่ใดในโลกสุขสบายเท่าบ้านเราอีกแล้ว

ฉันนอนหลับตา...ลงแล้วคิดขึ้นมาได้ว่าต้องรีบใช้เวลาทุกวินาทีที่อยู่บ้านให้คุ้มค่าที่สุดก่อนที่เช้าวันจันทร์จะต้องรีบเดินทางกลับเข้ากรุงเทพฯเพื่อมาทำงานในเมืองหลวงอันวุวุ่นวาย คิดแล้ว..ก็รีบลุกจากที่นอน...เข้าไปอาบน้ำและลงมาร่วมทานข้าวเย็นกลับพ่อแม่และน้อง ที่ฉันคิดถึง

พ่อแม่ดูแก่ลง แต่ยังดูแข็งแรงเหมือนเดิม ในโต๊ะอาหารครอบครัวเราจะมีเรื่องราวต่างๆ นานา ที่มาต่างก็เล่าสู่กันฟัง อย่างมีความสุข

“งานเป็นไงบ้างละลูก.....เข้าที่เข้าทางหรือยัง” พ่อถามด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลเป็นห่วง และอบอุ่น

“สบายมากคะพ่อ...หนูสนุกกับมันมากๆเลยค่ะ”ฉันตอบพ่อไปพร้อมกับยิ้มปากกว้าง

“ดีแล้วลูก....ทุกคนในครอบครัวเราเป็นห่วงลูกมากๆต้องเป็นอยู่ในกรุงเทพ คนเดียว อย่างไงก็ต้องดูแลตัวเองให้มากๆ...นะ”แม่พูดพร้อมกับมองฉันด้วยสายตาแห่งความห่วง

“ค่ะ...แม่”.....ฉันตอบแม่ด้วยยิ้มให้แม่ด้วยขอบคุณพ่อแม่ที่รักและเป็นห่วงฉันตลอดไม่เคยเปลี่ยน

“พี่แนน...ไว้วันหน้าพาผมไปเที่ยวกรุงเทพบ้างนะครับ” น้องชายตัวแสบฉันทำเสียงอ้อน

“ได้สิ...แต่นัดต้องสัญญากับพี่แนนก่อนว่าจะต้องตั้งใจเรียน...ไม่ให้พ่อกับแม่ต้องกังวล..ทำได้ไหมครับ”

“ครับผม....ผมสัญญาครับพี่แนน”

“เอ้า.....กินข้าว..กันเร็วลูก..จะได้รีบเข้านอน....พรุ่งนี้ต้องไปทำบุญกันแต่เช้านะ”แม่รีบตัดบทลูกๆ เพื่อให้ทานข้าวกัน...

“จ้า......”

หลังจากทานข้าวเย็นกันเสร็จ...ฉันก็เข้าห้องนอน....โดยน้องนัดไปนอนกับพ่อแม่....ฉันเปิดคอมพิวเตอร์แล้วต่ออินเตอร์เน็ต..เพื่อจะเข้าไปหาเพื่อนกลุ่มหนึ่งที่ฉันได้รู้จักกันในอินเตอร์เน็ตซึ่งเมื่อนับย้อนกลับไปถ้าฉันได้รู้จักเพื่อนกลุ่มนี้ในยุคสมัยทิ่อินเตอร์เน็ตทันสมัยมากเท่ากับปัจจุบันนี้กลุ่มคนเหล่านั้นคงจะเป็นเพื่อนกับฉันในชีวิตจริงๆ ก็ได้...

แต่ในความจริง....ย้อนเวลากลับไป....เมื่อ18 ปีที่แล้ว ซึ่งตอนนั้นอินเตอร์เน็ตในเมืองไทยยังไม่ได้มีให้ได้ใช้บริการอย่างหลากหลายเท่ากับปัจจุบันนี้ ฉันต้องเดินหาซื้อตัวเชื่อมต่ออินเตอร์หรือที่เรียกว่า “โมเด็ม” ซึ่งในขณะนั้น ราคาก็ค่อนข้างสูงและมีให้เลือกเพียงไม่กี่ยี่ห้อเอง...และค่าบริการอินเตอร์เน็ตก็มีข้อจำกัดมากมายและที่สำคัญมีราคาต่อชั่วโมงแพงมาก......5555....ฉันรู้จักอินเตอร์เน็ตเพราะเพื่อนรักคนหนึ่งที่เรียนหนังสือมาด้วยกัน แนะนำให้ฉันรู้จัก โดยสมัยฉันนั้นจะเล่นโปรแกรมที่นิยมกันมาก อย่าง “ICQ” ซึ่งเป็นอะไรที่ทำให้ฉันเด็กบ้านนอก คนหนึ่งอย่างฉันที่วันๆทำแต่งาน และไม่เคยไปเที่ยวไหน ไม่เคยออกไปเจอโลกกว้างและไม่เคยรู้จักใคร...กลับได้รู้จักคนมากมาย จากหลายประเทศ และได้รู้ข่าวสารเหตุการณ์ต่างๆ ทั่วโลก โดยฉันไม่ต้องออกไปไหนให้อันตรายกับชีวิตและทรัพย์สินตนเองเลย....

และถือว่าเป็นความโชคดีอย่างหนึ่งที่สมัยก่อนนั้นภัยคุกคามต่างๆ ที่เกิดจากอินเตอร์เน็ตไม่ได้เยอะเหมือนกับปัจจุบันนี้..หรือเป็นเพราะว่า มันเป็นช่วงแรก ที่ทุกคนต่างๆก็เพิ่งจะหัดศึกษาเรียนรู้จึงทำให้การใช้อินเตอร์เน็ตในสมัยนั้น จะออกมาให้แนวสร้างสรรค์ ทั้งความรู้และมิตรสภาพที่ดีมากกว่าการเข้ามาหลอกลวงต้มตุ๋นกันเหมือนสมัยนี้....(หรือเปล่า???)

..............................................................................................

หลังจากที่ฉันคุยกับเพื่อนรุ่นน้องคนหนึ่งในIcq เขาแนะนำให้ฉันได้รู้จักห้องแชท ห้องหนึ่ง..ที่เรียกว่า “ChatRoom” ซึ่งเป็นสิ่งแปลกใหม่กับชีวิตมาก ว่ามันคืออะไร

“พี่แนนครับ...ลองเข้ามาเล่นในห้องแชทรูมไหม”น้องคนหนึ่งที่เต๋าที่ฉันได้รู้จักในไอซีคิวพิมพ์มาถามฉัน

“มันเป็นอย่างไงเหรอ....แล้วพี่ต้องทำอย่างไงบ้าง”ฉันพิมพ์ตอบกลับไปด้วยความสงสัย

“พี่ลองเข้าไปที่ผมจะส่งลิงค์หน้าเว็บที่ผมส่งให้นะครับ....แล้วอยากคุยอะไรก็พิมพ์ๆๆไป”

“อะ...ลองดูค่ะ”

“ไม่น่ากลัวหรอกครับ...มีแต่พวกเพื่อนๆผม..ทั้งนั้นเลย” เขาพิมพ์บอกฉัน

“แล้วรู้จักพวกเขาได้ไงคะ”ฉันถามด้วยความสงสัย

“ก็เหมือนกับที่พี่รู้จักผมนั่นล่ะ.....”เขาพิมพ์ตอบกลับมา...

“ออ...เคร...”

ฉันก็รู้จักกับเต๋าเพราะการRandomชื่อมา แล้วลองพูดคุยกันนั่นล่ะ...เต๋าอยู่จ.เชียงใหม่ เรียนปี 4และกำลังจะจบ โดยได้งานทำเพราะเพื่อนในเน็ตที่รู้จักกันนี้ด้วยถือว่าเป็นเรื่องดีจริงๆ

..............................................................................................

หลังจากที่ฉันได้ลองเข้าไปคุยกันห้องแชทรูมนั้นก็ด้วยความงงๆ ว่าควรจะพิมพ์อะไร คุยอะไรแล้วทำอย่างไงให้ข้อความในเครื่องเราที่จะคุยไปปรากฏในหน้าจอโดยทุกคนในห้องจะเห็นข้อความเรา การคุยอะไรออกไปทุกคนในห้องมีมารยาทกันมาก(ไม่ได้คุยอะไรลามกเท่าปัจุบัน5555)

“พี่แนน...พิมพ์เลยครับ...ทุกคนในห้องเป็นเพื่อนกันหมด....”เต๋าพิมพ์บอกฉันในห้องแชท

“อะ....คือว่า...จะคุยไรดี5555”ฉันพิมพ์แบบนี้ออกไป เพราะไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไง

“ทุกคน..แนะนำตัวกันหน่อย.....วันนี้ผมพาพี่แนน..สาวสวยจากเมืองสุพรรณมาแนะนำนะครับ....”

หลังจากนั้น..ทุกคนก็กล่าว“สวัสดีพี่แนน” กันทั้งห้องเลย

แล้วฉันก็มีเพื่อนเพิ่มขึ้นมาอีกทุกคนเล่าเรื่องต่างๆ ที่ตนเองอยู่..บ้างก็มาจากบุรีรัมย์ภูเก็ต.......และก็มีคนไทยที่อยู่ต่างประเทศก็มี ออสเตรเลีย....เวียดนาม....

เวลาล่วงผ่านไป...ฉันมองดูนาฬิกา...โอ้...มันเที่ยงคืนกว่าแล้วนิ.....เพลินไปเลย.....

“สงสัยพี่แนนต้องขอตัวไปนอนก่อนแล้วนะคะทุกคน...แบบว่าง่วงมากๆ”ฉันพิมพ์บอกกล่าวทุกคนในห้อง

“ครับ/ค่ะ....พี่แนน....ไว้มาคุยกันใหม่นะคะ”ทุกคนกล่าวล่ำลาฉัน

ขณะที่ฉันกำลังจะกดออกจากกลุ่มนั้น...ก็มีข้อความหนึ่งเขียนมาว่า

“แป๊ปคับพี่แนน.....เพื่อนอีกคนของผม...มันเพิ่งเข้ามา....เดี๋ยวผมแนะนำให้รู้จักก่อนครับ”....เต๋าพิมพ์ข้อความมาบอกฉัน

“อะ....ไม่เป็นไร...หรอกมั้งคะเต๋า....ไว้พรุ่งนี้พี่แนนยังสามารถเข้ามาคุยด้วยได้อีก1 คืนค่ะ” ฉันพิมพ์น้องเต๋าไป เพราะมันง่วงมาก และตาจะปิดอยู่แล้ว......

“แป๊ปเดียวกับพี่แนน........ต่อๆๆๆๆรู้จักกับพี่แนนก่อน...” เต๋ายื้อฉัน...และรีบบอกเพื่อนคนเขาคนหนึ่งที่ชื่อต่อให้รู้จักฉัน

“สวัสดีคับพี่แนน...ยินดีที่ได้รู้จักครับ”.....เพื่อนเต๋า...เขาชื่อต่อทักทายฉันมา

“สวัสดีค่ะต่อ....เช่นกันค่ะ......พี่ขออนุญาต...ไปนอนก่อนนะคะ”

“ยินดีครับ”

และฉันก็ออกจากห้องแชท...ไป....

..............................................................................................

เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากที่ใส่บาตรเสร็จ...ฉันก็ช่วยพ่อแม่ทำงาน ที่บ้านฉันเป็นร้านค้าเล็กในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งที่ขายดีมาก ที่บ้านเราจะมีลูกค้าประจำเยอะ ด้วยที่พ่อแม่เป็นคนมีน้ำใจ ขายในราคาไม่แพงและชอบช่วยเหลือคนอื่น จึงทำให้บ้านเราเป็นร้านที่ขายดีตลอดทำให้วันหยุดของฉันผ่านไปไวจริงๆ

หลังจากช่วยพ่อแม่ปิดร้านแล้วพวกเราก็จะช่วยกันรีบทำอาหารเย็นกันและทานข้าวกันเหมือนเช่นเคย...มันช่างเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากๆ

..............................................................................................

กลับมานั่งที่เดิม...ฉันเปิดคอมฯต่อเน็ตเข้าไปในห้องแชทรูม ที่เต๋าแนะนำให้เมื่อคืนก่อนนั้น

วินาทีแรกที่เข้าไป...วันนี้มีน้องไม่กี่คนที่ออนไลน์อยู่

“สวัสดีครับ....พี่แนน”มีใครสักคนที่ใช้ชื่อว่า “DoDo” ทักฉันมา

“สวัสดีค่ะ...”

แล้วก็ต่างคนต่างเงียบ.....ในใจฉันคิดว่า..เขาเป็นใครทำไมรู้จักฉัน

“พี่แนน....ทำงานอะไรครับ”เขาเปิดประเด็นเรื่องคุย เพื่อทำลายความเงียบ

“ทำงานบริษัทในกรุงเทพฯค่ะ” ฉันตอบกลับไป

“ครับ”

“.........................”ฉันไม่รู้จะคุยไรกับเขาดี พิมพ์แบบนี้กลับไป

“อะไรเหรอครับ”เขาถามกลับมา

“ไม่มีไรคะ”ฉันก็กลับเขาไป แบบไม่รู้จะคุยไรดี

“ครับ”

แล้วก็ต่างคนต่างเงียบ.....จนกระทั่งเต๋าเข้ามา.....

“สวัสดีคับพี่แนน/ต่อ/.............................บลาๆๆ”

อะ....DoDo คือ ต่อ ที่เต๋าแนะนำให้รู้จักเมื่อคืนเหรอ....อะ..ฉันจำไม่ได้เอง....5555+ไม่ได้..เดี๋ยวเสียฟอร์มหมด....เราเงียบไว้ดีกว่า.....

“พี่แนนกับต่อคุยไรกันเหรอครับ”เต๋าชวนคุย

“เต๋าโปรแกรมที่ไว้โทรคุยระหว่างประเทศ...ทำไงนะ”ต่อพิมพ์เต๋า โดยไม่สนใจประโยคคำถามของเต๋าเลย

เต๋าก็พิมพ์คุยกับต่อเขาสองคนคุยกันจนลืมไปเลยว่ามีฉันอยู่ด้วย......5555+

จนมีเพื่อนในห้องคนหนึ่งมาชวนฉันคุย...และเขาก็ชวนคุยแบบไม่สนใจคนในห้อง...เขาถามอะไรชวนฉันคุยหลายเรื่องมากมาย และจู่ๆ ต่อ (DoDo)ก็พิมพ์เข้ามาว่า “พี่แนน...แฟนผมนะครับ” ทำให้ทุกคนในห้องเงียบกันหมด

ประโยคนั้นทำให้ฉัน...อึ้งและตัวชาไปหมด....มันคืออะไร ฉันไม่กล้าพิมพ์อะไรเข้าในห้องอีกเลย...ไม่รู้ว่าต่อ...ผู้ชายคนนั้นเขาต้องการอะไร...และเขาเป็นใครกัน

หลังจากที่ต่อคุยเรื่องโปรแกรมอะไรของเขากับเต๋าเรียบร้อย....ต่อก็กดแชทส่วนตัวเข้ามาคุยกับฉัน

“สวัสดีครับพี่แนน”เขาทักทายฉัน

“สวัสดีค่ะ”ฉันก็พิมพ์ตอบกลับไป แบบในใจยัง งง ว่า มาไม้ไหนเนี้ย เพราะก็กลัวๆเรื่องพวกหลอกลวง และพวกลามก หรือว่าอาจจะเข้าชักชวนไม่ดี

“ผมต่อ นะครับ......”

“ค่ะ”

“พี่แนนอายุเท่าไรครับ”เขาเปิดประเด็นถาม

“อะ...ถามอายุ.....ไม่บอกได้ปะคะ....แต่อายุมากแล้วค่ะ”ฉันเลี่ยงๆไม่อยากจะเปิดเผยตัวเอง

“ไม่เป็นไรครับ”

(((((((((((((((((((((((แล้วก็เงียบ))))))))))))))))))

“อะ...ต่อ..อยู่ที่ไหนคะ”ฉันเป็นฝ่ายตั้งคำถามบ้าง

“อยู่...สวิสครับ”

“อะ....จริงง่ะ”ฉันสงสัย...จริงเหรอ

“พี่แนนมีไมค์...กับลำโพงไหมครับ”เขาถามกลับมา

“เอาไปทำไรคะ....ไม่มีไมค์....แต่ลำโพงมีค่ะ”ฉันถามแบบสงสัยอย่างมากมาย

“เดี๋ยวผมVoiceChat ไปหานะครับ.....พี่จะได้ยินเสียงผม...แต่ตอบกลับมาต้องพิมพ์เพราะผมจะไม่ได้ยินเสียงพี่......เครไหมครับ”หลังจากพูดจบ...ยังไม่ทันไร...เขาก็กด Voice Chat มาให้หาฉัน

แบบว่า...อย่าง...งง...(สมัยนี้ต้องร้องว่า....”งง....เด่ๆๆๆ” 5555+)

ทำไม่เป็นเลยฉัน....กว่าจะรู้เรื่อง.....กว่าจะโต้ตอบได้......5555+

วินาทีแรกที่ได้ยินเสียงเขา...ตลกมากๆๆ....เขาพูดไทยไม่ชัด...นี่เขาอยู่สวิสฯจริงๆเหรอเนี้ย... คำถามมากกว่าฉันเป็นฝ่ายยิงไปหาเขา...ซึ่งได้คำตอบมาว่า“เขาเป็นคนไทย แต่ไปอยู่สวิสตั้งแต่อายุ 16 เป็นคน 2 สัญชาติ....เรียนหนังสืออยู่.......บลาๆๆๆๆ........คุยกันมากมาย และที่สำคัญเขาอายุน้อยกว่าฉัน 3 ปี(รุ่นน้องฉัน555+)

คุยกันสักพัก.....เขาก็ขอเบอร์โทรศัพท์มือถือไป....เพราะสัปดาห์หนึ่งฉันจะสามารถเข้ามาคุยในเล่นได้เพียงคืนวันศุกร์กับวันเสาร์ เท่านั้นเพราะฉันต้องเข้ามาทำงานกรุงเทพฯและที่พักที่กรุงเทพฯของฉันก็เพียงหอพักนักศึกษาห้องเล็กๆ ที่เช่าอาศัยอยู่คงจะนำทรัพย์สินมีค่าอะไรไปเก็บไว้ในห้องมากก็ไม่ใช่ที.เลยเจอกันแค่สัปดาห์ละ2คืนพอ555+

หลังจากวันหยุดที่แสนมีความสุขนี้ผ่านไป.....ฉันก็เข้ากรุงเทพฯมาทำงานตามปกติ โดยทุกสิ่งอย่างในวันหนึ่งๆ ก็ผ่านไปตามปกติเลิกงานก็กลับห้องพัก...นั่งอ่านหนังสือ..เช้าไปทำงานอยู่แบบนี้

..................................................................................................

แล้ว....อยู่ๆดึกของคืนวันหนึ่ง...โทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้น.......ฉันพยายามเปิดตา...ดูนาฬิกา....ว่ากี่โมง...

“นี่มันตี3นี่.....แล้วใครโทรมากันนะ...ไม่โชว์เบอร์.....ไม่รับดีกว่า” แล้วฉันก็หลับตาลงไม่ใยดีกับสายเข้านั้น........

สักพัก....มันดังอีกรอบ.......

ทำให้ฉันตัดสินใจรับสาย......โดยตายังปิดอยู่

“สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีครับพี่แนน......สบายดีไหมครับ...ผมต่อนะครับ”ต่อโทรมา...เสียงเขาสดใส มีความสุข

“อะ......สบายดีจ๊ะ.....”หลังจากพูดเสร็จ...ฉันรีบลุกขึ้นมานั่ง ความรู้สึกตอนนั้น...แบบดีใจมากๆไม่คิดว่าเขาจะโทรมา.....

“ตอนนี้ที่นั้นกี่โมงละคะต่อ”

“3ทุ่มครับ.....ผมรบกวนพี่แนนหรือเปล่าครับ”ฟังจากน้ำเสียงเขา...เหมือนเขาจะเกรงใจฉันมาก แต่ดูจากเวลาแล้ว5555+ ตี3เนี้ย......

และเราก็คุยกันสักพักใหญ่....ฉันคงไม่ต้องนอนแล้วล่ะ......อีกสักพักต้องอาบน้ำไปทำงานแล้ว5555+แต่การที่เขาโทรมาหาฉัน..ทำให้หัวใจฉันพองโต...และมีความสุข....

...................................................................................

....มีต่อค่ะ....

Create Date : 26 พฤษภาคม 2560 Last Update : 7 มิถุนายน 2560 13:08:31 น. Counter : 520 Pageviews.		1 comments
Share Tweet