|
|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
| 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | 31 | |
|
 |
|
|
ชั้นละสายตาจากหน้าจอและหยุดพักจากการครุ่นคิด เพื่อเดินไปปลุกเขาที่นอนหลับพร้อมกุมรีโมทโทรทัศน์ในมือขวาของเขาเช่นทุกคืน เขาทานสปาเกตตี้ของเมื่อวานเป็นมื้อเย็น แต่หลังจากนั้นเพียงไม่นานก็เกิดอาการท้องไส้ปั่นป่วนจนอาเจียนและหลับไป ชั้นนั่งลงข้างๆ โซฟา มองหน้าเขาและค่อยๆ หอมแก้มเขาอย่างแผ่วเบา เขาช่างน่ารักจริงๆ ยามหลับใหล ชั้นคิดอย่างนั้นแล้วน้ำตาก็ไหลออกมา ชั้นไม่รู้จริงๆ ว่าตอนนี้ชั้นร้องไห้ทำไม กำลังร้องเพราะรู้สึกอะไรกันแน่ ระหว่างคิดถึงบ้าน เครียดเรื่องตกงาน ชีวิตที่ไร้ค่า ปัญหาเรื่องเซ็กส์กับกับการมีลูก หรือเพียงเพราะมีเรื่องปิดบังที่ว่าทำซิมโทรศัพท์หาย แต่ยังไม่กล้าบอก หึหึ ก็ไม่รู้สินะ มันเป็นเพราะอะไร
สัปดาห์ที่จะถึงนี้จะเป็นวันครบรอบ 2 ปีที่เราแต่งงานกัน ชั้นถามตัวเองว่ารู้สึกยังไง ใช่..ชั้นรักเขา ใช่..ชั้นรู้สึกอบอุ่นเมื่อได้อยู่ใกล้เขา ใช่..เรามีช่วงเวลาดีๆ ด้วยกันมามากมาย เรามีความสุขที่ได้ทำอะไรๆ ด้วยกัน เที่ยว เดินเขา ปั่นจักรยาน ซ่อมรถ เปลี่ยนล้อ เติมน้ำยาแอร์ หรือจะถอดชิ้นส่วนแปรงสีฟันไฟฟ้าด้วยกันเช่นวันนี้ แต่ชั้นเองก็ต้องยอมรับเช่นกัน ว่าในใจคิดก็ยังคิดอยู่เสมอ ว่าวันนึงเราคงต้องแยกกัน อาจจะใช่..ที่เขาดูแลเราวางแผนจะมีลูกด้วยกัน ซึ่งนั่นมันก็เป็นเวลาจวน 2 ปีเช่นกัน ที่ไม่สำเร็จ เราบินไปไทยด้วยกัน 2 สัปดาห์เพื่อพักผ่อน ตอนนั้นชั้นมีความหวังมาก ว่าอะไรๆ มันจะง่ายขึ้น เราจองโรงแรมสามคืนที่เกาะภูเก็ต มันเป็นช่วงตกไข่ของชั้นพอดี เขาอยู่ในช่วงพักผ่อน คงสมองว่างขึ้น เราเองก็ได้อยู่ใกล้ครอบครัว คงสบายใจไม่กังวลอะไรอีก ครั้งนี้คงสำเร็จสมใจ
(..เนื้อหาที่หายไป..)
ตี 1 แล้วสินะ เรื่องเล่าก็ยังไม่จบ สัญญากับแม่ไว้ว่าจากนี้ต้องทำตัวใหม่ จะนอนเร็วๆ ตื่นเช้าๆ ต้องปรับตัวเองใหม่ และชั้นทำมันได้แค่หนึ่งสัปดาห์ แล้วก็วนมาจุดเดิม จุดที่มีความสุขกับความเงียบ จุดที่มีความสุขกับการนั่งทำอะไรคนเดียว จุดที่ปล่อยให้สามีหลับคาทีวีแล้วค่อยปลุกไปส่งที่ห้องนอนเพื่อจะบอกฝันดีแล้วปล่อยให้เขาเข้านอนคนเดียว ชีวิตคู่ทำไมมันยากนัก ชั้นพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเอามือขยับแว่นเพื่อเช็ดน้ำตาอีกครั้ง ชั้นจำได้ว่าชั้นเคยเป็นคนโสดที่น่าอิจฉา เป็นคนโสดที่มีความสุขและเหงาบ้าง แต่ทำไมนะ เราถึงมายังจุดนี้ ชั้นจำไม่ได้เลยว่าชั้นกลายเป็นคนคิดมาก เป็นคนเครียดง่ายอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ชั้นติดเฟสบุ๊คงอมแงม หลายครั้งที่โพสต์ อ่านเรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีต ชั้นยังชื่นชมความมีอารมณ์ขัน การเป็นตัวท้อปของเพื่อนๆ ด้านความเฮฮา ชั้นเคยเป้นคนสร้างเสียงหัวเราะให้คนอื่น แล้วตอนนี้ล่ะ ชั้นมาจุดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ จุดที่อึดอัดจนอยากร้องไห้ก็ต้องกลั้น น้ำตาไหลต้องรีบหยุด เพราะถ้าเขาเห็น เขาจะถามหาเหตุผล ว่าทำไม ซึ่งทุกครั้งที่พูดสุดท้ายเค้าก็จะไม่เข้าใจมันอยู่ดี ชั้นไม่อยากจะอธิบายมันอีกแล้ว ชั้นต้องการแค่ที่นั่งร้องไห้ตามลำพังเพียงเท่านั้น ชั้นยังไม่ได้มันเลย ห้องที่เคยกว้างกลับกลายเป็นแคบเกินไปสำหรับสองคน เมื่อคนๆ นึงต้องการพื้นที่ส่วนตัวขึ้นมาจริงๆ
เอาล่ะ สำหรับการเขียนบันทึกครั้งแรกในคืนนี้ ชั้นจะตัดบทและจบห้วน จะได้ตื่นตามเวลาเดิม การนอนแล้วตื่นขึ้นมามักช่วยเคลียร์ความสับสนทางอารมณ์ สับสนทางความคิดได้เสมอ พรุ่งนี้ชั้นจะสารภาพกับเขาเรื่องทำซิมหาย ชั้นหวังว่ามันจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ ชั้นหวังหมันเป็นเรื่องง่ายและเขาไม่โกรธชั้น เราจะได้ใช้โหมดรักกัน พรุ่งนี้ชั้นคงโชคดี
| Create Date : 04 พฤษภาคม 2559 |
| Last Update : 4 พฤษภาคม 2559 7:12:38 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 485 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
