หากมิใช่เพราะแววดื้อรั้นช่างพยศในดวงตาของนางที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นโจรขโมยเกลือ ตงฟางตั๋ว ชายผู้ทรงอิทธิพลที่สุดในเมืองจินซาซึ่งได้รับการขนานนามว่า 'จักรพรรดิเกลือ' คงเข้าใจผิดหลงคิดไปว่า ซย่าซวี่เล่อ องค์หญิงสิบสี่ที่แอบหลบหนีจากวังหลวงเพราะความเบื่อหน่าย เป็นสตรีที่แสนอ่อนแอไม่ต่างจากคนทั่วไปที่เกรงกลัวเขาเป็นแน่

ทั้งที่เขาและเธอไม่น่าจะได้พบกันอีก แต่ใครเล่าจะเชื่อ... เมื่อได้พบหน้ากันอีกครั้ง เธอกลับกลายเป็นหญิงคณิกาอยู่ในหอนางโลมชั้นสูงไปเสียแล้ว

เพื่อเขาจะมอบอิสรภาพให้แก่เธอ เธอจึงเสนอ ‘ข้อแลกเปลี่ยน’ ที่สูงค่าเกินกว่าที่ตนจะรับผิดชอบได้ให้แก่เขา แม้จะรู้ดีว่าเขาเป็นชายที่เธอไม่ควรตกหลุมรักอย่างเด็ดขาด

เพื่อทำให้เธอยอมก้มหัวศิโรราบ เขาตัดสินใจเก็บเธอไว้ข้างกายในฐานะ ‘ของเล่นชิ้นสำคัญ’ แม้จะล่วงรู้ถึงฐานะที่แท้จริงของเธอแล้วก็ตาม

ณ เมืองจินซา ใครๆ ย่อมรู้ว่าเป็นถิ่นอิทธิพลของ 'ตงฟางตั๋ว'  ชายผู้กุมอำนาจการค้าเกลือและการขนส่งเสบียงทางน้ำของแปดเมืองเอาไว้ได้ทั้งหมด   แม้จักรพรรดิจะมีอำนาจบารมีล้นฟ้า ก็ไม่สามารถทำอะไรบุรุษผู้ยโสโอหังคนนี้ได้ เขาไม่ยอมก้มหัวให้ใครและช่างบังอาจกระทั่งไม่สนใจแม้แต่ราชโองการของจักรพรรดิ  แล้วที่อยากได้สิทธิการค้าเกลือมาไว้กับส่วนกลาง มีหรือจะเรียกร้องเอาคืนมาได้      

เกลือเป็นสิ่งสำคัญในชีวิตประจำวันของชาวบ้าน ไม่เพียงมูลค่าสูงดุจทองคำ แต่หากมีใครควบคุมเกลือเอาไว้ในมือได้ก็ย่อมมีโอกาสนำมันมาคุกคามราชสำนัก ดังนั้น แม้การกุมอำนาจของตงฟางตั๋วจะช่วยขจัดสิ้นปัญหาการแก่งแย่งชิงอำนาจในการค้าเกลือไปได้  ราชสำนักเองก็ได้รับภาษีไม่น้อย  อีกทั้งตงฟางตั๋วก็ไม่เคยกระทำการใดที่ส่อแววว่ามีความสนใจต่อการปกครองประเทศ   แต่อิทธิพลของเขาที่มีมากเกินไป ก็ไม่อาจทำให้จักรพรรดิวางใจได้โดยง่าย 

แต่ก็เช่นเดียวกับ 'เกลือ'  ที่ไม่อาจเรียกสิทธิการค้าคืนสู่ส่วนกลาง

จักรพรรดิซย่าสิงหยาง คิดจะพาน้องสาวที่รัก 'ซย่าซวี่เล่อ' กลับคืนสู่วังหลวง ก็ไม่ง่ายหรอกนะ

ผู้ใดท้าทายต่ออำนาจของเขา 

ก็เปรียบเสมือนแมลงกระจ้อยร่อยที่หาญกล้าคิดจะกำราบพยัคฆ์ร้าย

สตรีใดหลงใหลในเสน่ห์ของเขา ก็เปรียบเสมือกรนำพาตัวเองไปสู่ความสิ้นหวัง

แต่ทว่า .. เธอผู้แสนทระนงกลับไม่ยอมจำนนต่อเขา 

แม้จะต้องสูญเสียซึ่งอิสรภาพและศักดิ์ศรีของตนก็ตาม  ( ที่มา: คำนำสำนักพิมพ์) 

ซย่าซวี่เล่อ  องค์หญิงสิบสี่ที่จักรพรรดิซย่าสิงหยางให้ความรักความเอ็นดูเป็นอย่างมาก ได้แอบหนีออกจากวังมาเที่ยวเล่นที่เมืองจินซา โดยมี หวังเสียง องครักษ์ที่คอยดูแลนางมาตั้งแต่เด็กติดตามมาคุ้มครอง  แต่คงจะอยู่ในช่วงดวงมีโชคร้าย จึงจับพลัดจับผลูมาเจอกับ ตงฟางตั๋ว  ด้วยสายตาพยศ และนิสัยไม่ยอมใคร จึงเกิดเป็นการปะทะหักหาญระหว่างคนสองคนที่ต่างหัวแข็งและหยิ่งยโส

ทว่าหญิงสาวผู้หนึ่ง จะหยิ่งยโสไปได้เท่าไรนัก โดยเฉพาะในยามที่กำลังตกที่นั่งลำบาก เมื่อเขาได้พบนางอีกครั้งในฐานะหญิงคณิกาในเรือเมาจันทร์ซึ่งเป็นเรือสำราญของหอนางโลมชั้นสูง

จากที่ตงฟางตั๋วเคยนึกเสียดายที่ปล่อยนางไป เมื่อมีโอกาสที่จะเก็บนางไว้เป็นของเล่นอีกครั้ง คราวนี้เขาคิดจะเก็บนางไว้ให้ดีเพื่อคอยดูว่านิสัยร้อนแรงเจ้าอารมณ์ของนางจะนำความสนุกสนาเพลิดเพลินมาให้เขาได้มากแค่ไหน  ยิ่งได้รู้ความจริงว่านางเป็นองค์หญิง แทนที่จะกริ่งเกรงภัย เขากลับยิ่งนึกสนุกมากกว่าเดิมเสียอีก

 เขาอยากจะรู้ว่าบุปผาที่บอบบางน่าทะนุถนอมดอกนี้จะสามารรับคลื่นลมฝนกระหน่ำได้แค่ไหน อยากจะรู้ว่าต้องใช้เวลามากน้อยเพียงใด เชื้อพระวงศ์ที่มีนิสัยโอหังอวดดีคนนี้จะยอมก้มหัวศิโรราบให้เขา ตงฟางตั๋วดูออกว่านางดื้อรั้นถือทิฐิ ดูออกว่านางพยศไม่เชื่อฟัง แต่เขายิ่งอยากทำลายปราการคุ้มกันของนางทีละชั้นๆ ให้นางเปิดโล่งต่อสายตา เปล่าเปลือยไร้การปกป้องต่อหน้าเขา ถึงตอนนั้นนางยังจะดื้อรั้นแบบนี้หรือไม่ ยังจะหยิ่งผยองเช่นนี้หรือไม่ 

เพือให้ได้รับอิสรภาพ ซย่าซวี่เล่อ ได้เสนอข้อแลกเปลี่ยน ที่สูงเกินกว่าตนจะรับผิดชอบได้ให้แก่เขาไปแล้ว   ความหวัง  ความเชื่อใจ และความรู้สึกมีใจให้ ที่สุดท้ายเป็นเพียงการต้องเผชิญกับความจริงว่า ..เขาเพียงแสร้งอ่อนโยนเพื่อให้นางหลงเสน่ห์ แสร้งเป็นสหายเพื่อหันกลับมากลั่นแกล้งเพื่อความสนุกสนาน แสร้งให้ความหวังเพื่อเห็นนางเป็นตัวตลกที่นำมาซึ่งความเพลิดเพลินใจ  คนหลงตัวเอง  ต่ำช้าหาใดเปรียบ  เลวทรามยิ่งนัก 

"เพราะมันสนุกดี ข้าอยากจะดูว่าผู้หญิงที่ดื้อรั้นหยิ่งยโสจะรับมือชะตาชีวิตที่โหดร้ายอย่างไร

 ข้าอยากเห็นว่ายามที่องค์หญิงกลายเป็นนางคณิกาในเรือสำราญ 

จะยังยืดไหล่เหยียดตรงได้หรือไม่"

ตงฟางตั๋วหวังเพียงความสนุกโดยมิทันคาดว่า  แววผิดหวังในตัวเขาจากดวงตาของนางที่มองมา แววเจ็บช้ำสูญเสียที่แม้มิได้ร้องไห้แต่ชวนให้ผู้คนเห็นแล้วหัวใจแทบแหลกสลาย จะทำให้เขาก่อเกิดความรู้สึกหวั่นไหวแปลกประหลาด  หัวใจคล้ายถูกบีบ อึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก เมื่อนางได้กลายเป็นท่อนไม้ตายซาก เมื่อนางหัวเราะ เมื่อนางร้องไห้ กลับเกิดความรู้สึกผิดรุมเร้ารัดรึงไม่จางหาย  เป็นเพราะนางทำให้เขาผิดหวัง  ตงฟางตั๋วหลอกตัวเองเช่นนั้น

นางเก็บกรงเล็บของนางเร็วเกินไป ละทิ้งความพยายามดิ้นรนกระเสือกกระสนเร็วเกินไป ทำให้เขาหมดความรู้สึกสนุกเพลิดเพลิน จะต้องเป็นเพราะเหตุนี้แน่ เขาไม่คิดจะเปลี่ยนแผนการเอากลางคันดังนั้นเขาจะต้องไป ไปหยอกเย้าหนูที่หมดสิ้นหนทางหนีตัวนั้น ดูว่านางยังจะเคลื่อนไหวได้หรือไม่ ไม่แน่วันนี้นางอาจจะได้สติกลับคืนมาเตรียมวางแผนเล่นงานเขากลับก็เป็นได้ เขามีเวลาว่างมากมายอยู่แล้ว ยินดีเล่นสนุกเป็นเพื่อนนางอีกหลายยก แน่นอนว่าสุดท้ายผู้ชนะย่อมต้องเป็นเขา

ตงฟางตั๋วยอมรับว่าตัวเองเป็นคนโหดร้าย แข็งกร้าว ไร้หัวใจ    เขาอยากดูว่าซย่าซวี่เล่อคนนั้นจะทนรับการบีบคั้นได้ถึงระดับใด เขาต้องการเห็นนางล้มครืนลงมิใช่หรือ  มันคือสนามประลองความอดทน และเขาจะทำให้นางยอมศิโรราบให้ได้

นางถูกรุกไล่จนหมดหนทางแล้ว ...ขอร้องข้า  ข้าก็ช่วยเจ้า  สายตาเขาบอกนางไปเช่นนั้น แต่ดวงตากลมโตที่จ้องมองตอบมา กลับเปี่ยมไปด้วยแววกล่าวหา แข็งกร้าวไม่ยอมแพ้ โกรธแค้นอาฆาตรุนแรงลึกซึ้ง

ตงฟางตั๋วไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองกลับสิ่งที่นางได้ทำลงไป 

คาดไม่ถึงว่านิสัยของนางจะเด็ดเดี่ยวถึงเพียงนั้น 

รู้สึกว่าเลือดในกายผนึกค้างเป็นน้ำแข็ง สายตานั้นที่ทิ่มแทงหัวใจเขา จะเป็นความทรงจำเลวร้ายที่ทำให้เขารู้สึกเสียใจ ไม่มีวันลืม  

ดังนั้นจึงมีแล้วคนหนึ่ง ที่ตงฟางตั๋วไม่อาจหักหาญเอาชนะได้ 

ชอบความใจร้ายไม่ยอมสงสารอ่อนข้อให้ง่ายๆ ของพระเอก  ชอบความเด็ดเดี่ยวของนางเอก  ยอมลงให้เขาครั้งหนึ่งเพราะหวังว่าจะพึ่งพิง แต่พอผิดหวังก็นับว่าเข็ดหลาบดีมาก  ฉากแววตาคู่นั้น ..ที่เด็ดเดี่ยวไม่ยอมแพ้ มันเหมือนเป็นการประกาศศักดิ์ศรี ยอมตายดีกว่าที่จะยอมเอ่ยปากขอร้องให้ช่วยอีกครั้ง ... ได้ใจสุดๆ ไปเลย  ไม่ต้องบรรยายเป็นคำพูด  ตัวละครก็ไม่ต้องยอมรับในความรู้สึกนึกคิด  มันก็ชัดเลยว่าตงฟางตั๋วเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ 

"ตงฟางตั๋ว ข้าจะทำให้ท่านจำข้าไปตลอดชีวิต" 

"หากท่านกระโดดลงแม่น้ำซาเจียงให้ข้าดู บางทีข้าอาจจะพิจารณารักท่านก็ได้"

"ข้าเกลียดท่าน ท่านเลวต่อข้า ข้าไม่มีวันยกโทษให้"

ด้วยมีอำนาจมากล้นจนสามารถจะหยิ่งผยอง  เป็นตัวของตัวเอง เชื่อมั่นในตัวเอง จึงมีบางการกระทำของพระเอกที่ขัดความรู้สึก เช่น ไม่สนจักรพรรดิ ไม่สนขนบธรรมเนียม ไม่คำนึงถึงเกียรติยศชื่อเสียงความเป็นองค์หญิงของนางเอกเลย  นางเอกเองแม้จะเป็นถึงองค์หญิงก็รักเขาพลาดไปหมดแล้วทั้งตัวทั้งใจ จนไปไหนรอด  (ถึงคิดจะไป ก็คงไม่มีโอกาส)  ตอนแรกนึกว่าจะจบแบบพระเอกเซอร์ไพรส์นางเอกด้วยการยกย่องให้เกียรติทำตามธรรมเนียมประเพณีให้สมฐานะอะไรเทือกนั้น  แต่กลับกลายเป็นว่าพระเอกมีเหตุผลที่จะไม่ยอมแต่งงานและกลายเป็นปัญหาดราม่าขึ้นมา  เราเองก็ไม่ค่อยชอบใจ ประมาณว่า อะไรเนี่ย.. จะยอมทำเพื่อนางเอกสักนิดไม่ได้เลยหรือยะ!      แต่พระเอกที่ไม่ใช่เป็นคนจะยอมเอ่ยคำหวาน ยามต้องการให้นางเอกเชื่อใจและเข้าใจก็หนักแน่นโดนใจเหลือเกิน จึงพอลบล้างความรู้สึกขัดใจนี้ไปได้บ้าง  

"ผู้หญิงของข้าก็ต้องนอนกับข้า นี่เป็นเรื่องถูกทำนองคลองธรรมที่สุด" 

"ข้าตงฟางตั๋ว ไม่เคยมีน้ำใจกับใครอื่น แต่หลังจากเจ้ากลายเป็นผู้หญิงของข้า 

ข้าเคยทำให้เจ้าเสียใจ เจ็บปวดใจหรือไม่ เจ้าอาศัยสิ่งใดมาเดาสุ่มล่วงหน้าว่าจะต้องเสียใจ"

"สำหรับข้าแล้ว ผู้หญิงของข้าก็คือคู่ชีวิตของข้า คือภรรยาของข้าตงฟางตั๋ว 

ชีวิตนี้จะได้รับการปกป้องคุ้มครองจากข้าตลอดไป"