29 oct 07 JED-DAC-DMM-JED ไฟล์นี้ได้ไปไกลหน่อย ไปถึง Bangladesh ส่วน Flight time ก็ 6 ชม.จริงๆก็นานพอๆกับ Casablanca-Morocco นั่นแหละ แต่คราวนี้ set 3 ของเราโชคดีที่จะได้ไป layover(นอนค้างคืน)ที่ Dhakaด้วย แต่โชคร้ายที่ขากลับไม่ได้ Ferry (นั่งเครื่องเปล่า) กลับ นั่นแปลว่าเราต้องทำจาก Dhakaไป Dummumและจาก Dummumไป Jeddahอีกที ซึ่งที่นี่เรียกว่า 2ตุ้บ (Take off and Landing2รอบ กว่าจะถึงปลายทาง) เห็นพวกพี่ๆบอกว่าพวกเสื้อผ้าแบรนด์เนม ถูกมาก ตัวละไม่กี่สิบบาทเอง เราเลยดี๊ด๊าใหญ่เลย ยิ่งพวกลูกเรืออินโดนะ ขนกระเป๋าเปล่าๆใบใหญ่ไปเพิ่มอีกใบเลยแหละ กะไปช็อปกันอย่างเดียวเลย ตอนทำขาไปDhakaก็พอทนนะ ดีกว่าโมร็อคโค เพราะโมร็อคโคจะมีแต่คนแก่ๆ ตัวอ้วนมากๆๆๆๆๆๆๆ ของHand carryเยอะสุดๆ คนละ 7-8 ใบ แต่ละใบงี้ ยกไม่ขึ้นหรอกค่ะ แล้วยกเองก็ไม่ค่อยจะไหว เดินก็ช้า ผู้โดยสารด้วยกันเองก็ชอบโวยวาย ด่ากันเองตลอด ชอบตีกันด้วย หน้าที่ก็ตกอยู่ที่ล่ามแหละ ต้องเจรจาอย่าศึกตลอด เราก็ได้แต่ยืนตาปริบๆ ทำอะไรไม่ได้ กลัวโดนลูกหลง แค่เค้าเดินเฉียดก็แทบปลิว ชอบจิ๊กของบนเครื่องก็ที่หนึ่ง โขมยกันหน้าตาเฉย ทั้งจาน ถ้วย แก้ว ผ้าห่ม เราเอาให้แล้วก็บอกไม่ได้ให้ ที่แท้ก็เอาใส่กระเป๋ากลับบ้าน กลับมาคนบังคลาเทศต่อดีกว่า ผู้โดยสารดัคก้าส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย หน้าเหมือนคนขายโรตีบ้านเราทุกคนเลย ใครเป็นใครจำไม่ได้หรอก แต่ก็ดีที่เค้าเชื่อฟังลูกเรือ ชอบนั่งมองนั่งยิ้ม แยกเขี้ยวขาวๆ อย่างเดียว เวลาอยู่บนเครื่องลูกเรือจะตกเป็นเป้าสายตาตลอด เหมือนดาราอ่ะ พวกนี้อาจจะชอบหิว ชอบขอน้ำ ขอกาแฟ มากไปหน่อย แต่รวมๆแล้วก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร บางคนก็แอบถ่ายรูปเราด้วยนะ ถ่ายยิกเลย ถ้าขอดีๆ ก็ให้ไปแล้ว นี่ถ่ายทีเผลอจะสวยอะไรล่ะ ด้านหลังๆเครื่องมี Deportee 60 คนมาด้วย โชคดีที่ไม่ใช่โซนเรา ที่ต้องดูแล เพราะเค้าจะเป็นผู้โดยสารที่เข้าเมืองผิดกฎหมาย หรือไม่มีวีซ่า ซึ่งจะถูกกักตัวไว้ที่สนามบินนานๆ เพื่อรอส่งตัวกลับบ้าน น้ำก็จะไม่ได้อาบ เงินก็ไม่มี อาหารก็แทบจะไม่ได้กิน คิดเอาละกันว่าจะเหม็น จะน่ากลัวแค่ไหน พอถึงสนามบินดัคก้าก็แลกเงิน 100 SR(Riyal)ได้เงินดัคก้ามา 1,725 ก็ประมาณ 1,000 บาทไทย คิดง่ายๆ ก็คือ ของเค้าขายกี่บาทก็หารสอง เท่ากับราคาเมืองไทย โรงแรมที่เราพัก เป็นโรงแรมห้าดาว ชื่อ Dhaka Sheraton Hotel กว่าจะนั่งรถไปถึงโรงแรมก็ปาไปชั่วโมงกว่า รถติดเหลือเกิน ไอ้เราก็ได้แต่นั่งถ่ายรูปแล้วก็ฟังเพลง ถึงโรงแรม 5 โมง ทุกคนก็รีบแยกย้ายไปเปลี่ยนเสื้อผ้าออกช๊อปปิ้งทันที น้ำไม่ต้องอาบอ่ะ เดี๋ยวร้านปิด เวลาไม่มีแล้วด้วย เพราะพอนอนตื่นอีกวันก็ต้องไปสนามบินเลย ห้องพักหรู ใหม่กว่าที่เจดด้า แต่แคบกว่าหน่อย หมอนนิ่มมั่กๆ เตี้ยงงี้เด้งสุดๆ มีโทรศัพท์กับไดร์ในห้องน้ำ มีเตารีดไอน้ำอันพร้อมที่รองรีดอันใหญ่ แอบได้ยินมาว่าห้องนักบิน กับช่างและ Purserดีกว่าเราอีก มีผลไม้เพียบ เตียงก็ใหญ่มาก ดีกว่าที่เจดด้าลิบลับ Roommate เราเป็นอินโด ชื่อ Ria(คนไทยผู้หญิงมีไม่ครบคู่ เราเลยต้องนอนกับอินโด) ที่ที่เรากะไปกันเค้าบอกว่าชื่อบล็องโกอะไรเนี่ยแหละ มีลูกเรือไทยแล้วก็ล่ามไปด้วยกันรวมสิบคน เค้าบอกว่าเดินไปได้ เราก็ตั้งหน้าตั้งตาเดินกันใหญ่ ระหว่างทางก็ดูบ้านเมืองเค้าไปด้วย โหยสกปรก น่ากลัวมากๆ มันใกล้มือแล้วไง ทั้งฝุ่น ทั้งควัน ทั้งคน ทั้งขอทานงี้ น่ากลัวจริงๆ พวกเรากลายเป็นของแปลกของบ้านเมืองเค้าไปเลย นึกภาพเอาเองละกัน เพราะไม่กล้ายกโทรศัพท์ออกมาถ่ยรูป กลัวโดนปล้น เดินๆไปก็จะมีเหมือนไกด์ท้องถิ่นมาเสนอตัวจะนำทางพาไปที่ที่เราอยากไป แล้วเวลาซื้อของก็จะช่วยต่อของให้ ทีแรกพวกเราจะไม่เอาก็เดินตามติดเลย ไปๆมาๆ เริ่มหลงด้วย มืดก็มือ ก็เลยยอมๆ เค้าจะพาลูกสมุนมาอีกคน มาช่วยดูแล ไม่ให้หลง ไม่ให้คนอื่นมายุ่ง (เหมือนต้อนควายมากกว่าอ่ะ) แต่พูดภาษาอังกฤษคล่องเชียว ตอนหลังก็เอาให้เงินคนละนิดละหน่อย ทีแรกมันจะเอาเยอะ พวกเราก็ไม่ให้อ่ะ มันก็ยอมๆ รถที่นี่ก็ขับกันน่ากลัว จักรยาน สามล้อรถยนต์ ปาดไปปาดมามั่วไปหมด จะโดนชนเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ต้องหูไวตาไวสุดฤทธิ์ กว่าจะเดินไปถึงที่ช๊อป ใช้เวลาร่วมชั่วโมง ทั้งเหนื่อย ทั้งหิว ไกด์ท้องถิ่นดันพาเราไปบล็องโกใหม่ ซึ่งใกล้กว่าบล็องโคเก่า แต่ที่จริงพวกเราต้องการไปอันเก่าเพราะจะมีของเยอะกว่าถูกกว่า หลายคนอารมณ์เสียไปเลย ส่วนเราเอง ไม่รู้หรอกว่าอันเก่า อันใหม่เป็นไง แตกต่างแค่ไหน ที่นี่ลักษณะเหมือนบางลำภู รวมกับจตุจักรแถบที่เค้าขายของมือสอง รวมกับสะพานพุทธ แต่เก่าๆ เยินๆ กว่า ถ้าซื้อของหลายๆชิ้นจะได้ราคาถูกกว่าเยอะ คล้ายประตูน้ำแหละ เดินๆไปเจอถูกใจอันไหนก็ซื้อ ยี่ห้ออะไรก็ไม่รู้จักหรอก เนื้อผ้าดีก็โอเค เราเลยได้ของอยู่คนเดียว ต่อเองจนเก่ง ล่ามไม่ต้อง ...555 ซักพักพวกพี่ๆ กับล่ามก็แยกกันกลับก่อน เพราะหิว เหนื่อย และไม่ประทับใจ เห็นว่ากลับไปสั่งอหาหารโรงแรมกัน เพราะได้ลดครึ่งราคา ที่สำคัญสะอาดกว่าเยอะ เหลือเรากับพี่อีก 3 คน ชื่อพี่โฟล์ค พี่ชลแลพี่เมย์ ซึ่งอยากกิน KFCกับเป๊ปซี่ ก็เลยยังไม่กลับ KFCที่นี่เป็นแบบของเลียนแบบ โลโก้เป็นรูปไก่ดำ ตลกดีเหมือนกัน แต่ราคาถูกกว่า ร้านก็เก่าหน่อย ดูชาวบ้านๆ รสชาติก็โอเคเลยนะ ไม่เท่าต้นฉบับ แต่ด้วยความหิวไง ทานตอนยังร้อนๆ กับเป๊ปซี่และเฟรนฟรายด์ ก็เลิศแล้ว ทานเสร็จ อารมณ์ดีก็ชวนกับกลับไปเดินซื้อของกันอีกนิดหน่อย แล้วก็ชวนกันกลับ แต่ด้วยความที่มันเริ่มดึก คนและรถก็วุ่นวายมาก รถก็หายาก ราคาค่ารถเท่าไหร่ก็ไม่รู้ ก็เลยได้นั่งตุ๊กๆกลับโรงแรมกัน ในราคา 200 ดัคก้า (100 บาทไทย หารกัน 4 คน) ในขณะที่คนอื่นเค้าขึ้นกันแค่กันละ 50 ดัคก้าเท่านั้น (เสียค่าโง่ไปเยอะเลย) เอาเหอะน่า ตอนนั้นเหนื่อยจะตาย ขืนอยู่นานไม่โดนรถชนก็คงโดนปล้น ถึงโรงแรมมานับๆดูแล้ว เราได้เสื้อผ้ามา 11 ชิ้น หมดไป 5-6 ร้อยบาทไทย ลองใส่ดูก็ถูกใจทุกตัวเลย ดีใจจัง ..คิดไปคิดมาอยากได้อีกนะเนี่ย อยากซื้อไปฝากญาติ กับเพื่อนๆ แอบเสียดายที่ไม่มีเวลามากพอ ได้แต่ภาวนาให้คราวหน้าได้มานอนอีกละกัน หลังจากช๊อปมาซะเหนื่อยก็อาบน้ำนอน ไม่รู้จะเล่นกับใคร Roommate ก็เรียบร้อย คุยกันก็คนละภาษา พวกพี่ผู้ชายก็ไปกินเหล้ากับนักบิน พี่เมย์เค้าเอาคอมมาด้วย ในห้องก็มี wireless lan แถมเวลาที่ดัคก้า ห่างกับไทยแค่ชม.เดียวเอง ก็เลยเล่นเนตกับเพื่อนกับแฟนเพลินไปเลย เสียดายจัง คราวหน้าถ้าได้มาอีก สัญญาว่าจะเอาคอมมาด้วย ...เชอะ! กว่าจะตื่นก็ปาไป 11 โมงแล้วก็อาบน้ำแต่งตัว แล้วก็ไปสนามบิน ทำจาก Dhaka ไป Dummum และจาก Dummum ต่อไป Jeddah ผู้โดยสารของไม่เยอะ และเน้นผู้ชายเหมือนเดิม เกือบเต็มลำแน่ะ หน้าที่เราคือเตรียมอาหารเครื่องดื่มใน Galley ตอนอุ่นอาหารแทบจะร้องไห้ ... ก็เตาอบบนเครื่องน่ะสิ ปกติมันจะต้องมีตะแกรงสำหรับวางอาหาร ไว้ให้ แต่ Galleyดิฉันมีอยู่อันนึงที่มันไม่มีมาให้ ก็เลยต้องเอาอาหารมาเรียงๆกองเป็นคอนโด อาหารมันจะถูกแช่แช็ง ทีนี้เวลาอุ่น มันก็ละลายแล้วก็ลื่น...ไอ้คอนโดดิฉันก็พังทลาย เวลาเราเปิดเตาอบออกมามันทะลักมาใส่เต็มตัวเลย ข้าวงี้กองไปอยู่ที่พื้น เลอะเทอะออกไปนอกครัวเลย ผู้โดยสารตกใจใหญ่ ร้อนก็ร้อน อายก็อาย น้ำตาแทบไหล ..ดีที่มันหกไปไม่ถึงสิบ แล้วมีสำรองไว้เยอะ แล้วก็ดีที่พี่ๆเค้าเข้าใจว่ามันเป็นอุบัติเหตุ มาช่วยเก็บกันใหญ่ ผ้ากันเปื้อนกับกางเกงเลอะไปหมด ด้วยเวลาที่มีน้อย และงานก็เยอะ กว่าจะได้ล้างกางเกงปาไปเกือบ Land เดินไปเดินมาทั่วลำ ทั้งอย่างนั้นนั่นแหละ ทำ Galley ครั้งแรกก็ทำเราแทบร้องไห้ แต่จริงๆแล้วอยู่ใน Galley สนุกกว่าออกไปเสิร์ฟผู้โดยสารอีกนะ ทำโน่นทำนี่ไม่เบื่อ ไม่ต้องสู้รบ ไม่ต้อคอยเช็คห้องน้ำเหมือนคนที่ทำ Cabin กลับมาโรงแรมก็เม้าท์กับเพื่อน กว่าจะได้นอนปาไปเกือบเช้าแน่ะ เล่ามาซะยาวยืด เลยไม่รู้จะจบยังไงเลยทีนี้ เอาเป็นว่าวันนี้พอก่อนนะ ถ้าใครเข้ามาอ่านก็ทิ้ง Comment ไว้ให้ด้วยละกันค่ะ คิดถึงทุกคนที่เมืองไทยเลยนะคะ โดยเฉพาะพ่อ แม่ แล้วก็เมี๊ยว <<>>   Create Date : 01 พฤศจิกายน 2550 1 comments Last Update : 11 กันยายน 2552 15:17:14 น. Counter : 1669 Pageviews. Share Tweet

รูปขัดบ้าง ไม่ชัดบ้าง ใหญ่บ้าง เล็กบ้าง ไม่ว่ากันนะคะ เวลาไม่ค่อยมีน่ะ ไว้ว่างๆจะทำให้สวยกว่านี้นะ   โดย: Next (Princess of Nood ) 2 พฤศจิกายน 2550 22:50:32 น.