|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
27 | 28 | 29 | 30 | |
|
|
|
ปัจจุบันถึงแม่หญิงในอดีตชาติ |
|
สวัสดีค่ะ วันนี้อยากจะมาแชร์เรื่องราวอันน่าเหลือเชื่อที่เกิดขึ้นกับตัวเรามาตลอดระยะเวลา 3-4 ปี เป็นเรื่องราวของปัจจุบันที่เกี่ยวข้องกับอดีตชาติ ซึ่งปัจจุบันเรายังหาคำตอบไม่ได้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นเรื่องจริงหรืออย่างไรกันแน่...แล้วหญิงไทยโราณผู้นั้นที่ค่อยตามดูแลเราเขาคือใครกันแน่ (โปรดใช้วิจารณญาณเป็นอย่างมากในการอ่านเรื่องราวต่อจากนี้) หากท่านใดไม่เชื่อตามที่เราเล่ามา...ให้ถือว่าท่านอาจเอาเพื่อความบันเทิงนะคะ เราจะขอเรียกเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเราว่า "อดีตชาติของแม่หญิงน้อย" ........ย้อนไปเมื่อ 3-4 ปีที่แล้ว เราเรียนมหาลัยแห่งหนึ่งในกทม. เป็นมหาลัยวังเก่าในเกาะรัตนโกสินทร์ กลิ่นอายและบรรยากาศเหมือนอยู่ในวังจริงๆ เราใช้ชีวิตในมหหาลัยเหมือนนักศึกษาทั่วไป ตื่นมาเรียน กลับหอ หรือออกไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง จนกระทั้งเราต้องไปเก็บหน่วยวิชาหนึ่งเหมือนเป็นวิชาอบรมซะมากกว่า...นั้นคือการอบรมพุทธศาสนาเป็นเวลา 2 วันต่อสัปดาห์ตลอดระยะเวลา1 เทอมหรือน้อยกว่านั้นเราจำไม่ค่อยได้555 อาจารย์ที่มาสอนพุทธศาสนามีด้วยกัน 2 ท่านซึ่งบวกอายุของทั้ง2 ท่านแล้วคงจะมากกว่าแม่พลอย4แผ่นดินเป็นแน่เชียว (555แซวอาจารย์) อาจารย์ก็สอนพื้นฐานที่มาของพุทธศาสนา สอนวิธีไหว้ วิธีสอนมนต์ทั่วไป จนถึงสอนในสิ่งที่เป็นจุดเริ่มต้นของเรา....เราขอเรียกตัวเองว่า "มีน" นะคะ วันนั้นมีนและเพื่อนหลายคนเรียนวิชานี้ที่ห้องสมุดฝั่งหลังสมัยที่ยังไม่ทุบสร้างใหม่ ห้องสมุดฝั่งหลังขึ้นของมหาลัยนี้ขึ้นชื่อว่าวังเวงแปลกๆ เพราะจะรวบรวมตำราหนังสือเก่า กลิ่นอาย ลิฟว์ การตกแต่ง มันดูลี้ลับและน่ากลัวแต่มันก็ดูสงบในเวลาเดียวกัน ชั้นบนสุด และชั้นในสุดของหลังห้องสมุดนี้ล่ะคือที่สุดของความสงบแล้ว วันนั้นอาจารย์สอนเดินจงกลม จะเรียกเดินจงกลมก็ไม่เชิงเพราะพื้นที่ไม่พอให้เดินเป็นวงกลม และเด็กที่มาเรียนก็เยอะด้วย จึงให้เดินกำหนดลมหายใจเดินตรงพอถึงผนังห้องอีกฟากก็ให้เดินกลับมา เดินไป-กลับ และกำหนดลมหายใจด้วยท่าทีสงบเสงี่ยมโดยมีอาจารย์คอยเฝ้าดูท่ามกลางความเงียบ เงียบชนิดที่ว่า...ได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน ขณะที่เรากำลังเดินเพลินๆอยู่หลายรอบ เรารู้สึกเหมือนมีสายตาจ้องมองเราอยู่ ซึ่งเซ้นต์ของเราว่าไม่ใช่สายตาของอาจารย์แน่ หรือสายตาของเพื่อน? ซึ่งเราก็ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ ขณะที่เราเดินมาถึงสุดพนังฟากนี้ตอนที่เราหมุนตัวกลับไปเพื่อจะกำหนดลมหายใจเดินกลับไปฟากที่เราเพิ่งเดินจากมา ...สายตาเราก็เห็นเข้ากับ...ผู้หญิงไทยโบราณ ผิวเหลือง ผมปีกนก ใส่ผ้าถุงและผ้าคาดหน้าอกสีน้ำตาลออกแดงดูเก่านิดๆ มีผ้าพาดคอจากด้านหน้าด้วยนั่งพับเพียบมองมาทางเรา วินาทีนั้นคือไม่ตกใจนะ คืองงๆ มึนๆ คิดว่ารึตูเดินหลายรอบไปว่ะเลยเมา พอกระพริบตา...หญิงสาวที่อยู่อีกฟากของเราก็หายไป และนั้นคือจุดเริ่มต้นที่มาในการรับรู้อดีตชาติอันมากมายของเรา
Create Date : 21 พฤศจิกายน 2559 |
Last Update : 21 พฤศจิกายน 2559 21:47:06 น. |
|
0 comments
|
Counter : 1602 Pageviews. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|