ตอนที่ 1 คืนก่อนวันเดินทาง

ผมนั่งมองเวลาจากนาฬิกาที่ทำงานที่ตั้งอยู่บนอาคารสูงระฟ้าแห่งหนึ่งบนซอยสุขุมวิท21 หรือซอยอโศกมนตรี มันบอกเวลากว่า 18.00 น.เข้าไปแล้ว

ผมหันกลับไปมองดูกล่องของขวัญใบใหญ่ ซึ่งข้างในบรรจุตุ๊กตาหมี ที่ผมไปหอบหิ้วมาจากห้างสยามพาราก้อนเมื่อเย็นวันวาน ด้วยสนนราคากว่า สองพัน

ปัญหาคือด้วยขนาดที่ใหญ่มากของมัน ทำให้มันถูกบรรจุลงไปในกล่องที่มีขนาดใหญ่มาก จนผมต้องอุ้มกล่องที่ว่า ขึ้นรถไฟใต้ดิน รถไฟฟ้าบีทีเอส เพื่อนำมันไปให้ถึงจุดหมาย

เรื่องสำคัญอีกเรื่อง คือวันพรุ่งนี้ (28 ธค.) ผมก็จะออกเดินทางสู่สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว ซึ่งมันเป็นทริปที่เกิดจากความตั้งใจของแท้ ตัวผมเองมีความใฝ่ฝันจะไปเที่ยว สปป.ลาว มาตั้งแต่ตอนไปใช้ชีวิตทรหดที่คูเวตเมื่อ 6 ปีก่อนแล้ว

ไม่น่าเชื่อว่าความฝันกำลังจะเป็นจริง แต่มันกำลังจะเป็นจริงแบบไม่มีแพลนหรือการวางแผนอะไรล่วงหน้าเลย

ซึ่งมันขัดกับคนที่มีนิสัยอย่างผมมาก ผมเป็นคนที่ถ้าจะไปเที่ยวที่ใดก็ตาม สิ่งที่ผมจะทำคือหาข้อมูล กางแผนที่ แล้วพลอตว่า เริ่มออกเดินทางวันไหนจะไปที่ไหน ขึ้นรถที่ไหน เวลาอะไร กินอะไร นอนที่ไหน บลาๆๆๆ เรียกว่าทุกอย่างล๊อกไว้หมด ไม่มีหลุดแน่ๆ จากนั้นก็จะเริ่มจองที่พัก จองตั๋วพาหนะที่จะไป จองตั๋วพาหนะที่จะกลับ เช็คเวลาไว้หมด ว่าถ้ารถออกเที่ยวนี้ ต้องไปต่อรถที่ไหน กี่โมง เรียกว่า ใช้เวลาคุ้มนั้นแหละ ถ้าคุณเคยเห็นแปลนที่ผมเคยเซ็ทไปเที่ยวฮอกไกโด 7 วัน 6 คืน คุณจะเข้าใจสิ่งที่ผมเป็น คือแผนแทบจะแยกย่อยเป็นวินาทีสำหรับการเดินทางก็ไม่ปาน

แต่หนนี้ กลับไม่มีอะไรแบบนั้น จนถึงวันนี้ผมมีแค่ตั๋วรถไฟไปหนองคายอย่างเดียวเท่านั้น ผมมีความคิดแค่ว่า จะให้ชีวิตมันล่องลอยไปตามที่มันเป็นดูซิ ผมอยากรู้ว่าถ้าผมไม่แปลนอะไรเลย ผมจะไปอยู่ตรงไหน โชคชะตามันจะพาผมไปเจออะไรบ้าง

ผมหยิบตั๋วรถไฟขึ้นมาดูอีกครั้ง ตั๋วเดียวกันนี้ ผมเอาไปโชว์ให้น้องหลิงไปดูถึงที่ร้านเมื่อคืนวันที่ 26 ที่ผ่านมา ผมบอกเธอไปอย่างภาคภูมิใจว่า ตอนที่ไปจองตั๋วนั้น มันน่ามหัศจรรย์ตรงที่ มันเป็นที่ว่างที่สุดท้ายของรถไฟขบวนนี้พอดี น้องหลิงพอได้ฟังก็บอกผมว่า

"หลิงว่า รถไฟขบวนนี้ และทริปเที่ยวลาวครั้งนี้ของพี่แป๋ง มันคงรอพี่แป๋งอยู่ หลิงว่าจะต้องมีเรื่องอะไรดีๆรอพี่แป๋งอยู่ที่ทริปไปเที่ยวลาวหนนี้แน่ๆเลย"

ผมหันไปมองเธอด้วยสายตาที่ระคนความแปลกใจต่อตัวเธอไม่น้อย ทัศนคติดีๆน่ารักๆแบบนี้แหละ ที่ทำให้ผมหลงเธอจนโงหัวไม่ขึ้นอยู่ตอนนี้ ด้วยบทสนทนาของเราเมื่อคืนวาน มันก็ถึงกับทำให้ผมกลับมาเพ้อจนนอนไม่หลับ กว่าจะหลับก็ตี 5 เรียกว่าไปทำงานวันนี้ ด้วยอาการสลึมสะลืออย่างที่สุดก็ว่าได้

ผมมีโครงการและแผนสำหรับน้องหลิงมากมาย ผมอยากจะถ่ายวีดีโอสำหรับทริปครั้งนี้เพื่อให้เธอได้ดู แต่ก็นั่นแหละ ผมไม่เคยเขียนสคริปท์วีดีโอเลย แล้วอีกอย่าง ผมก็มีแค่กาแลกซี่เอส3 ที่จะถ่ายวีดีโอได้ แต่ก็ไม่มีขาตั้งกล้องสำหรับโทรศัพท์เลย ส่วนเจ้า D90 นั่นถ่ายได้ แต่ไฟล์จะใหญ่มากแล้วผมก็มีเมมโมรี่สติ๊กแค่อันเดียว ซึ่งผมก็กลัวว่ามันจะไปบดบังพื้นที่เก็บภาพถ่ายของผมน่ะสิ

แต่นั่นมันก็เป็นความตั้งใจเมื่อวันวาน

ผมตัดสินใจแบกเจ้ากล่องตุ๊กตาหมียักษ์ ออกจากที่ทำงานแล้วไปขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดิน แล้วตรงไปเซ็นทรัลพระรามเก้า เพื่อเอาของขวัญปีใหม่ชิ้นนี้ไปมอบให้ผู้หญิงที่ผมไม่ว่าจะทำยังงัย ก็นั่งคิดถึงแต่หน้าของเธอ

แต่วันนี้เหมือนสถานการณ์จะไม่เป็นใจเอาเสียเลย ลูกค้าในร้านอยู่กันเต็มร้าน ผมพลาดอย่างที่สุดที่เอาของขวัญเข้าไปให้เธอในเวลาแบบนั้น คิดแล้วอยากเอาปืนมายิงตัวเองวันละหลายๆรอบ

"ไว้พี่แป๋งโทรมาคุยแล้วกันนะคะ วันนี้หลิงมีลูกค้าหลายคนเลย"

ผมได้แต่ยิ้ม แล้วก็พยักหน้า บอกเธอว่าไม่เป็นไร พร้อมกับกล่าวขอโทษเธอด้วย

"พี่แป๋งจะขอโทษหลิงทำไม หลิงต้องขอบคุณมากๆเลยสำหรับของขวัญนะคะ"

แผนการณ์วันสุดท้ายของการทำงานของเธอ ที่ผมเตรียมไว้ก็เอวังด้วยประการฉะนี้

มันช่างเป็นคืนแห่งความสับสน ผมถามตัวเองเสมอว่าถ้าเธอไม่ได้ทำงานที่ร้านนี้แล้ว ผมจะยังงัยกับเธอต่อไปดี จะติดต่อกัน คุยกันทางโทรศัพท์เหมือนทั่วๆไปน่ะหรือ

"หลิงว่าหลิงจะออกไปเรียนต่อค่ะพี่ ก็ว่าจะเริ่มจากเรียนภาษาก่อน แล้วค่อยดูอีกทีว่าจะเรียนที่ไหน แต่ถ้าหลิงยังทำงานที่นี่อยู่ หลิงไม่มีเวลาจะทำอะไรเลย"

คำตอบจากเธอเมื่อผมถามเธอว่า เธอจะไปทำอะไรต่อหลังจากออกจากงานนี้ไปแล้ว

ส่วนตัวผมเอง แน่ล่ะ ผมหลงเธอจนหัวปักหัวปำในวันก่อนหน้านี้ แต่สำหรับวันนี้ เมื่อผมคิดว่าผมจะไม่ได้เจอเธอที่ห้างสรรพสินค้าแห่งนี้แล้ว สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับผมเอง คือการถอยออกมาสักสองก้าว ปรับตัวปรับใจของตัวเองใหม่ กลับไปใช้ชีวิตของตัวเองตามเดิม แล้วพยายามกลับมาเป็นตัวของตัวเอง

ไม่อยากจะบอกเลยว่า ผมไม่มีพลังพอที่จะทุ่มเทหรือมอบความรู้สึกแบบรักหมดใจให้ผู้หญิงคนไหนอีกแล้ว หากผมต้องตามจีบผู้หญิงที่ผมรักสักคนนึง เพื่อให้ได้หัวใจจากเธอ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมทุ่มได้เต็มที่ 500 เปอเซนต์ แต่ในวันนี้ วันที่ผมมองไม่เห็นหัวใจของตัวเอง ผมรู้ตัวดีว่าผมไม่มีพลังพอจะไปทำอะไรแบบนั้นได้อีกแล้ว

จะเรียกว่าผมถอดใจก็ได้ ทั้งๆที่จะว่าไปแล้ว ผมก้าวมาเยอะมากพอดู แต่ถึงกระนั้น ผมก็มองไม่เห็นแสงสว่างที่ปลายทางอยู่ดี เอ้า พูดง่ายๆเลยก็ได้ว่า หลังจากนี้ล่ะ ต่อจากนี้ล่ะ มันจะยังงัยต่อ โทรคุยทุกวัน โทรนัดกินข้าว ดูหนัง ช้อปปิ้ง ศึกษากันไป ข้อดีข้อเสียของกันและกัน ตามสเตปของคนที่ศึกษาดูใจกัน โอเคผมสบาย ผมไม่ยั่นหรอก แต่ว่าหลังจากนั้นล่ะ ถ้ามันไปกันไม่ได้ เหมือนที่ผ่านๆมาล่ะ หรือเขาเจอคนอื่นที่ดีกว่าล่ะ

ผมน่ะหมดพลังใจและพลังกาย ที่จะไปเจอกับความรู้สึกอะไรแบบนั้นแล้วนะครับ ที่ทรงตัวใช้ชีวิตมาได้จนถึงทุกวันนี้ กับความรักครั้งสุดท้ายที่กว่าผมจะก้าวพาตัวเองพ้นจากฝันร้ายที่ฝันเห็นเธอคนนั้นแทบทุกคืน ผมต้องใช้เวลาผ่านมันมากว่าสองปี

สองปีเชียวนะครับ ยิ่งกว่าตกนรกอีก แล้วนี่ยังงัยล่ะ ผมต้องกลับไปเจออะไรแบบนั้นอีกหรือเปล่า หรือมันจะแย่กว่านั้นอีกล่ะ...

ทริปไปเที่ยวลาวหนนี้ เป็นอีกหนึ่งบททดสอบพลังแห่งศรัทธาของผม ผมเชื่อมาเสมอว่า โลกนี้มีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ และผมก็เชื่อว่า การที่คนเราที่เกิดหรืออยู่กันคนละมุมเมืองหรือมุมโลก ได้มาจับด้ายสีแดงแห่งความผูกพันธ์นั้น มันย่อมไม่ธรรมดา

เหมือนกับที่ผมเคยบอกไว้หลายๆหนนั่นล่ะครับว่า ถ้าหากว่าปาฎิหารย์หรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ผมเชื่อว่ามีจริง สิ่งเหล่านั้นจะก่อให้เกิดปรากฎการณ์บางอย่าง ที่จะทำให้คนที่จะได้คู่กันนั้น ได้กลับมาเจอกัน มาอยู่ร่วมกัน ในท้ายที่สุด

ในมุมตรงกันข้าม หากว่าเขาหรือเธอ ไม่ได้เกิดมาเพื่อครองคู่กัน ไม่ว่าจะทำเช่นไร จะฝืนหรือจะพยายามแค่ไหน ก็ไม่มีทางที่จะได้ครองคู่กัน

"แต่น้องหลิง มีอย่างหนึ่งที่พี่เองก็ขำกับมันมาก คือพี่ลืมจองตั๋วรถไฟเที่ยวกลับมาด้วย"

"อ้าว แล้วนี่พี่แป๋งจะกลับมายังงัย"

"ก็ไม่เป็นไรหรอกมั้ง น้องหลิงพูดเองเมื่อกี้ไม่ใช่เหรอ ว่าคงจะมีอะไรสักอย่างที่จะให้พี่ได้ไปที่ลาว พี่เองก็คิดเหมือนกันว่า ก็คงจะมีอะไรสักอย่างเหมือนกัน ที่อาจทำให้พี่ไม่จำเป็นต้องมีตั๋วรถไฟกลับก็ได้" พูดเสร็จประโยคผมก็หัวเราะ

"อ้าวๆ พี่แป๋ง ทำไมพูดแบบนี้ล่ะคะ มันเป็นลางไม่ดีเลยนะเนี่ย รีบไปหาตั๋วกลับเลยนะคะ"

"เอาน่า อย่างแย่สุดก็โบกรถกลับก็ได้"

"แล้วรถมันจะจอดให้พี่ขึ้นกลับได้ง่ายๆอย่างนั้นเลยหรือคะพี่"

...วันนี้ หลังจากมอบของขวัญให้ไปแล้ว ตอนแรกผมตั้งใจบอกเธอเหมือนกันว่า "ไม่ว่าจะยังงัย พี่ก็จะกลับมาหาน้องหลิงให้ได้ น้องหลิงไม่ต้องห่วงหรอก"

น่าเสียดาย ที่ผมไม่ได้พูดคำนั้นออกไป และตอนนี้ ก็ไม่รู้อีกเหมือนกันว่า จะได้พูดคำนั้นออกไปให้เธอได้รับฟังหรือเปล่า

...ตอนที่ 2 จะเล่าเรื่องการเดินทางจนถึงคืนแรกที่วังเวียงนะครับ

Create Date : 21 มกราคม 2558
Last Update : 23 มกราคม 2558 23:42:54 น.		8 comments
Counter : 738 Pageviews.
Share Tweet