“ให้มักน้อยสันโดษแล้วจะไม่โกรธใคร”

ถาม : ส่วนใหญ่จะเห็นผู้ปฏิบัติ หรือไม่ปฏิบัติก็ตาม

บางทีมีเรื่องที่ทำให้เกิดโทสะมักจะแสดงอาการโกรธ ออกไปก่อน

แล้วค่อยมาตามรู้ทีหลัง โดยที่ไม่ยอมระงับตั้งแต่ต้น

พระอาจารย์ : เพราะว่าโทสะของเราเกิดจากความอยากของเราไง

 เราอยากให้เขาทำตามที่เราต้องการ

 พอเขาไม่ทำตามที่เราต้องการเราก็เกิดความโกรธขึ้นมา

 ดังนั้นเราต้องพยายามทำใจให้เป็นกลางปล่อยวาง

ใครจะทำอะไรก็เรื่องของเขา

แล้วเวลาเขาทำอะไรเราก็จะไม่เกิดความโกรธ

เราทำในส่วนของเราไป

ส่วนคนอื่นเขาจะทำไม่ทำมันก็เรื่องของเขา

 เราไปห้ามเขาไม่ได้ ให้คิดอย่างนี้แล้วเราจะไม่โกรธใคร

แต่มันเผลอ มันชอบไปเจ้ากี้เจ้าการกับเรื่องของคนอื่นเขาอยู่เรื่อยๆ

ชอบให้เขาทำอย่างนั้นทำอย่างนี้

 พอเขาไม่ทำอย่างนั้นอย่างนี้ก็โกรธเขา

ปัญหามันอยู่ที่เรา อยู่ที่ความอยากของเรา อยู่ที่ความหลงของเรา

ไม่รู้ว่าเราไปสั่งเขาไม่ได้ เขาเป็นอนัตตา ให้รู้แค่นี้

สัพเพธัมมา อนัตตา ทุกสิ่งทุกอย่างไม่ได้อยู่ภายใต้อำนาจของเรา

 ที่เราจะไปจัดการให้มันเป็นอย่างนั้น เป็นอย่างนี้ได้เสมอไป

บางเวลาก็จัดการได้ บางเวลาก็จัดการไม่ได้

ถ้าไม่อยากจะทุกข์ไม่อยากจะโกรธ ไม่อยากจะเสียใจ

ก็อย่าไปจัดการ เอาธรรมะจัดสรรยินดีตามมีตามเกิด

อย่างที่หลักพระพุทธเจ้าสอนให้ชาวพุทธเราเจริญกันให้มาก

ก็คือมักน้อยสันโดษ

มักน้อยก็คือเขาจะทำอะไรก็ได้ หรือว่าไม่หวังอะไรจากเขามาก

ถ้าหวังมากก็จะทุกข์จะโกรธมาก ถ้าหวังน้อยก็จะทุกข์น้อย

 ถ้าสันโดษได้นี้จะไม่ทุกข์เลย ยินดีตามมีตามเกิด

เขาจะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นจะชมเราก็ได้ จะด่าเราก็ได้ แค่นี้ก็จบ.

..................

พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต

ธรรมะบนเขา วันที่ ๑๔ ธันวาคม ๒๕๕๖

“หัวใจของการรักษาโรคทุกข์ใจ”