นิทานคุณธรรมเรื่อง หัวอกคนแก่

ครอบครัวหนึ่งมีสามี ภรรยา ลูกชาย

 และอาม่าแก่ๆคนหนึ่ง

อาม่าแก่มากและไม่แข็งแรง

มีอาการมือสั่นตลอดเวลาทำให้ถือของลำบาก

โดยเฉพาะ เวลาที่อาม่าทานข้าวร่วมกับครอบครัว

อาม่าจะถือชามข้าวได้ลำบาก

และทำข้าวหกลงบนโต๊ะตลอดเวลา

ลูกสะใภ้อาม่ารำคาญกับเรื่องนี้มาก

 จึงปรึกษากับสามีว่าเวลาอาม่า ทานข้าว

เขาจะทำข้าวหกเกลื่อนโต๊ะ นางทนไม่ได้

เพราะมันทำให้รู้สึกกินข้าวไม่ลง

สามีก็ไม่รู้จะทำอย่างไร

เพราะเขาไม่สามารถทำให้อาม่าหายมือสั่นได้

อีกไม่กี่วัน ลูกสะใภ้ก็พูดกับสามีเรื่องนี้อีกว่า

จะไม่แก้ไขอะไรเลยหรือ นางทนไม่ได้แล้ว

 หลังจากโต้เถียงกันไปสักพัก สามีก็ยอมตามภรรยา

โดยเมื่อ ถึงเวลาทานข้าว

เขาจะจัดให้แม่นั่งแยกโต๊ะต่างหากเพียงคนเดียว

 และใช้ถ้วยข้าว ถูกๆบิ่นๆ เพราะอาม่าทำถ้วยแตกบ่อยๆ


เมื่อถึงเวลาทานข้าว อาม่าเศร้าใจมาก

เพราะอาม่าก็ไม่มีปัญญาจะแก้ไข อะไรได้

นางนึกถึงอดีต ที่นางเลี้ยงดูลูกชายด้วยความรักเสมอมา

นางไม่เคยบ่นต่อความเหนื่อยยากความลำบาก

และเวลาที่ลูกชายเจ็บไข้นางก็ดูแลอย่างดี

เวลาลูกชายมีปัญหาก็ ช่วยแก้ไขทุกครั้ง

 แต่ตอนนี้อาม่ารู้สึกว่าถูกทิ้ง อาม่าเสียใจมาก

หลายวันผ่านไป อาม่ายังเศร้าใจ

รอยยิ้มเริ่มจางหายไปจากใบหน้าของเขา

 หลานชายน้อยๆของอาม่า ซึ่งเฝ้าดูทุกอย่างมาตลอด

ก็เข้ามาปลอบใจและบอกอาม่าว่า

เขารู้ว่า อาม่าเสียใจมากที่พ่อแม่ของเขาทำแบบนี้

แต่หลานชายมีวิธีที่จะให้อาม่า

กลับไปทานข้าวรวมกับทุกคนได้

ความหวังเริ่มเกิดขึ้นในหัวใจของหญิงชรา

 จึงถามหลานชายว่าจะทำอย่างไร หลานก็ตอบว่า

เย็นนี้ให้อาม่า แกล้งทำชามของคุณย่าตกแตก

เหมือนกับไม่ได้ ตั้งใจ อาม่าได้ฟัง ก็แปลกใจ

แต่เด็กน้อยยืนยันว่า ให้อาม่าทำตามที่บอก

ที่เหลือปล่อย เป็นหน้าทีของเขาเอง

และแล้วเมื่อได้เวลาอาหารเย็น

หญิงชราก็ตัดสินใจลองทำตามที่หลานพูด

 เพื่อจะดูว่าหลานมีแผนอะไร

หญิงชรายกถ้วยข้าวเก่าที่เต็มไปด้วยรอยบิ่นขึ้น

แล้วแกล้งปล่อยลงบนพื้นเหมือนกับหลุดมือ

ถ้วยข้าวเก่าๆแตกกระจายยับเยิน

ลูกสะใภ้เห็นถ้วยแตกเสียหายก็ลุกขึ้นเตรียมจะด่าว่าอาม่า

 แต่ลูกชายตัวน้อยของนางกลับชิงพูดขึ้นมาก่อนว่า

“อาม่าทำไมทำชามแตกหมดเลยล่ะครับ

หนูกะว่าจะเก็บไว้ให้คุณแม่ใช้ตอนแก่นะ

แล้วคุณแม่จะได้ใช้ชามเก่าที่ไหนกันล่ะเนี่ย…”

 ลูกสะใภ้เมื่อได้ยินลูกชายพูดเช่นนี้ก็หน้าซีด

และด่าอาม่าไม่ออกอีกต่อไป นางรู้ทันทีว่า

สิ่งที่นางทำจะเป็นตัวอย่าง

ให้ลูกชายของนางปฏิบัติเมื่อนางแก่ตัวลง

นางรู้สึกอับอายและสำนึกกับการกระทำของตัวเอง

 ตั้งแต่นั้นมาทุกคนก็ทานข้าวร่วมกันมาตลอด

และอาม่าก็มีความสุขกับลูกหลานตลอดไป

ขอบคุณที่มา fb. วัดป่าสุคะโต ธรรมชาติที่พักใจ