"ที่พึ่งที่เกิดจากการทำใจให้สงบ"

ที่พึ่งที่พระพุทธเจ้า

และพระอรหันตสาวกทั้งหลาย

ท่านได้พบกันท่านได้มีกันก็คือที่พึ่งทางใจ

 ที่พึ่งที่เกิดจากการทำใจให้สงบกัน

 ด้วยการทำทานด้วยการรักษาศีล

ด้วยการภาวนากัน

 อันนี้จะทำให้เรามีที่พึ่งอันใหม่

ที่เราไม่ต้องพึ่งสิ่งที่มันไม่เที่ยงแท้แน่นอน

เช่นเงินทองนี้ท่านก็บอกว่า

ให้เอาไปทำทานเสีย

อย่าไปพึ่งมันอย่าไปอาศัยมัน

 อาศัยมันแล้วเดี๋ยวมันหมดมันก็อาศัยไม่ได้

 เอาไปทำทานหยุดการหาเงินหาทองดีกว่า

 หยุดการใช้เงินใช้ทอง

 ถ้าเราไม่ใช้เงินใช้ทองไปซื้อความสุขต่างๆ

เราก็ไม่ต้องเสียเวลากับการ

ไปหาเงินหาทองมาใช้กัน

 เราก็จะได้มีเวลามาสร้างที่พึ่งทางใจกัน

 ตอนนี้เรากำลังสร้างที่พึ่งทางร่างกายกัน

 ทางลาภยศสรรเสริญสุขกัน

เราจึงต้องไปทำงานทำการกัน

 ไปหาเงินหาทองมากัน

 เพื่อที่จะได้เอามาเลี้ยงดูร่างกาย

 แล้วก็เอาร่างกายนี้ไปหาความสุข

ทางตาหูจมูกลิ้นกายกัน

ด้วยการใช้เงินที่เราหามาได้

 ซื้อรูปเสียงกินรสโผฏฐัพพะชนิดต่างๆ

มาให้พวกเราเสพกัน แต่ซักวันหนึ่ง

ในอนาคตข้างหน้านี้

 ร่างกายมันก็จะเสื่อมลงไปเรื่อยๆ

 แล้วมันก็จะต้องเจอ

วันที่มันจะต้องเจ็บไข้ได้ป่วย

 วันที่มันจะต้องตายไป แล้วมันก็จะทำให้เรา

ไม่สามารถหาความสุขต่างๆ

ผ่านทางร่างกายได้

 หรือถ้าร่างกายยังไม่เป็นอะไร

 เราอาจจะสูญเสียลาภ ยศ สรรเสริญ

รูป เสียง กลิ่น รสต่างๆที่เราหามาได้ก็ได้

 สูญเสียไปหรือว่าไม่มีความสามารถ

ที่จะหามาเพิ่มมีแต่ใช้ของเก่าไปเรื่อยๆ

 แต่ไม่สามารถหาของใหม่มาเติมได้

 เช่นเราอาจจะตกงานไม่มีงานทำ

เงินทองที่เราหามาได้มันก็จะหมดไป

 แล้วเราจะต้องใช้มันอยู่เรื่อยๆ

อันนี้มันก็จะทำให้เราต้องทุกข์

 แล้วขณะที่ยังไม่เกิดเหตุการณ์

 มันก็จะทำให้เราวิตกกังวล

ไม่สบายอกไม่สบายใจ

เราจึงไม่อยากจะคิดถึง

ความไม่เที่ยงแท้แน่นอน

ของสิ่งต่างๆ เหล่านี้

 แต่เราไม่รู้ว่าประโยชน์ที่จะเกิดจากการ

ที่เราได้พิจารณาอยู่เนืองๆ

 ในเรื่องของความไม่เที่ยงแท้แน่นอน

 ของลาภยศสรรเสริญ

ของรูปเสียงกลิ่นรสโผฏฐัพพะ

 ของร่างกายของพวกเรา

ว่ามันเป็นประโยชน์ มันจะทำให้เรา

คิดหาทางออกกัน ไม่ยึดติดอยู่กับปัญหา

ที่เราแก้ไม่ได้ ปัญหาที่จะต้องเกิดขึ้น

เช่นความเสื่อมของลาภยศสรรเสริญ

 ความเสื่อมของรูปเสียงกลิ่นรสโผฏฐัพพะ

 การพลัดพรากจากสิ่งเหล่านี้

หรือความเสื่อมของร่างกาย

อันนี้ไม่มีใครไปห้ามมันได้

ถ้าเราพิจารณาอยู่เนืองๆ เราก็จะได้รู้ว่า

 เรากำลังอยู่ในที่ในเขตอันตราย

ที่จะมีการเสื่อมมีการหมด

มีการสูญสิ้นของสิ่งต่างๆ เหล่านี้ไป

 มันก็จะทำให้เราหาที่พึ่งทางอื่นแล้ว

 ต้องย้ายที่อยู่อาศัยแล้ว

ถ้าที่อยู่ตรงนี้มันเป็นเขตน้ำท่วม

หรือมันเป็นเขตที่จะมีแผ่นดินไหว

 หรือเป็นเขตที่มีไฟไหม้บ่อย

 เช่นไฟไหม้ป่าอย่างนี้เป็นต้น

 เราก็ต้องย้ายที่อยู่อาศัยไป

 เราต้องย้ายที่พึ่งที่เราพึ่งกันอยู่ในตอนนี้

คือลาภยศสรรเสริญ

รูปเสียงกลิ่นรสโผฏฐัพพะ

 และร่างกายของพวกเรา

มันเป็นของชั่วคราว

มันเป็นของไม่เที่ยงแท้แน่นอน

มันจะต้องมีวันหมดไปวันเสื่อมไป

ดังนั้น เราต้องมาหาที่พึ่งอันใหม่กัน

หาที่พึ่งที่ไม่มีวันเสื่อม ไม่มีวันหมด

ซึ่งพวกเราก็โชคดี

ถ้าเราไม่มีพระพุทธศาสนา

ไม่มีพระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้า

 ไม่มีพระอริยสงฆ์สาวกของพระพุทธเจ้า

มาสั่งมาสอนพวกเรา พวกเราจะไม่รู้ทางออก

ของปัญหานี้เลย พวกเราจะไม่รู้ว่า

มีที่พึ่งอันใหม่ที่ดีกว่า

ที่พึ่งที่เรากำลังพึ่งกันอยู่ในขณะนี้

เป็นที่พึ่งที่จะทำให้เราไม่ต้องทุกข์

จากการเสื่อมเสียของสิ่งต่างๆ ที่เรามีอยู่

จะทำให้เรามีความสุขได้ตลอดเวลา

 ไม่ว่าเราจะมีลาภยศสรรเสริญ

 มีรูปเสียงกลิ่นรสโผฏฐัพพะมาเสพหรือไม่

ไม่ว่าเราจะมีร่างกายที่แข็งแรงหรือไม่

 ที่แก่หรือไม่แก่ ที่เจ็บหรือไม่เจ็บ

ที่ตายหรือไม่ตาย มันจะไม่เป็นปัญหา

ถ้าเราได้มีที่พึ่งอันใหม่นี้ ที่พึ่งอันใหม่นี้

ก็คือการปฎิบัติจิตตภาวนา.

พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต

..........................

ธรรมะบนเขา

วันที่ ๑๕ มกราคม ๒๕๖๐

"หมั่นพิจารณาสอนใจ"






ขอบคุณที่มา fb. พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ