"เติมน้ำมันเติมบุญ"

การมาเป็นมนุษย์นี้เป็นเหมือนกับ ถ้าเป็นรถยนต์

ก็เหมือนกับการไปพบสถานีบริการ

ไปพบปั๊มน้ำมัน เวลาโยมขับรถคอยดูเกน้ำมันหรือเปล่า

 หรือขับกันไปไม่สนใจเจอปั๊มน้ำมันก็ไม่สนใจ

 ขับกันไปอย่างเดียว เดี๋ยวก็ไปตายกลางทาง

ฉะนั้นเราต้องคอยดูเกน้ำมัน ก็คือชีวิตของเรานี้

มันจะสั้นลงไปเรื่อยๆ เวลาที่จะไปเติมน้ำมัน

ก็จะมีน้อยลงไปเรื่อยๆ ถ้ามัวแต่ไปเล่นกัน

ไปหาความสุขกันทางตาและจมูกลิ้นกาย

 ไปเที่ยวไปอะไรกันแล้วลืมเวลามาเติมน้ำมันกัน

 เดี๋ยวมันก็หมด เวลาคนเราตายเมื่อไหร่ก็ไม่มีใครรู้

ตายกันได้ทุกวัย เด็กบางคนเกิดมาวันเดียวก็ตายแล้ว

 บางคนก็เจ็ดวัน บางคนก็เดือนหนึ่ง

 บางคนก็สองเดือนสามเดือนมีตายทุกวัย

 พวกเรานี้ก็ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะอยู่กันหรือเปล่า

 ให้คิดอย่างนี้กัน เราจะได้ไม่ประมาทนอนใจ

 เราจะได้รีบเติมบุญกัน นี่ภพของมนุษย์นี่มันวิเศษตรงนี้

ตรงที่เราสามารถมาเติมบุญได้สามารถมาละบาปได้

 แต่ถ้าไปเกิดเป็นเดรัจฉาน บุญก็ทำไม่ได้

บาปก็ยังต้องทำต่อ เพราะต้องเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง

สัตว์ใหญ่กินสัตว์น้อย นอกจากสัตว์ที่กินผักกินหญ้า

รู้สึกสัตว์พวกนี้จะได้เป็นสัตว์ที่มาเกิดเป็นคน

ก่อนสัตว์อื่นมั้ง เพราะเขาไม่ค่อยได้ทำบาป

 เขากินแต่ผักกินแต่หญ้า แต่พวกสัตว์ที่กินเนื้อนี้

มันยังทำบาปต่อ โอกาสที่จะมาเป็นมนุษย์

ถึงคงจะอีกนาน ต้องรอให้มาเกิดเป็นสัตว์ที่กินผักก่อน

 พอมาเป็นสัตว์ที่กินผักก็ไม่ได้ทำบาป ก็ใช้บาปไป

 พอบาปหมดกำลังที่จะดึงไว้ให้อยู่ในอบาย

ก็จะได้มาเกิดเป็นมนุษย์อีก เกิดเป็นมนุษย์ก็ขึ้นอยู่ว่า

จะรู้เรื่องบุญเรื่องบาปหรือเปล่า หรือถ้าไม่รู้

 ได้ไปพบกับคนที่รู้หรือเปล่า อย่างพวกเรานี้โชคดี

มาเกิดในเมืองพุทธ มีพ่อแม่เป็นพุทธ

พ่อแม่สอนให้ทำบุญสอนให้ละบาป

เพราะพ่อแม่ไปวัดอยู่เป็นประจำ

 ทุกวันพระไปฟังเทศน์ฟังธรรมก็รู้เรื่องบุญเรื่องบาป

ชาวพุทธเราจึงถือเรื่องทำบุญนี้เป็นเรื่องธรรมดา

ถ้ามาวัดแล้วไม่มาทำบุญ ไม่มากันใช่ไหม

 แต่มีพวกที่เขาไม่รู้เรื่องทำบุญ รู้แต่เรื่องภาวนา

 พวกฝรั่งพวกต่างชาตินี้เขาจะรู้แต่เรื่องภาวนา

 เวลาเขามาวัดเขาไม่ได้มาทำบุญ

 เขาบอกเขามาภาวนา เขามากินข้าววัด (หัวเราะ)

เพราะเขาว่าวัดเมตตา แต่เขาไม่เมตตาวัดบ้างล่ะ

 เขาไม่ยอมทำบุญ เพราะเขาไม่ได้เกิดในเมืองพุทธ

 เขาอาจจะเกิดในเมืองที่ไม่มีใครทำบุญกัน

โยม : แล้วเวลาเขาบวชเขาถวายปัจจัยหรือเปล่าคะ

พระอาจารย์ : ก็คนไทยเรานี่แหละเป็นเจ้าภาพให้ทั้งนั้น

 คนไทยเราชอบทำบุญ ก็แย่งกันทำแย่งกันเป็นเจ้าภาพ

 เขาก็เลยไม่ต้องควักกระเป๋า เขาก็เลยทำบุญไม่เป็น

ที่ชาวพระฝรั่งมาอยู่เมืองไทย

แล้วไปเผยแผ่ไปสร้างวัดที่บ้านเขา

 ถ้าไม่มีคนไทยคนลาวคนเขมรที่อพยพไปอยู่ที่นั่น

 อยู่ไม่ได้ อดตาย เพราะฝรั่งเขาทำบุญไม่เป็น

เขาจะเอาแต่นั่งสมาธิอย่างเดียว

 เขาก็เลยต้องไปสร้างสถานปฏิบัติธรรม

แล้วเก็บค่าปฏิบัติ วันเป็นพันเลย ถ้าไม่เก็บก็เจ๊ง

อยู่ไม่ได้ ถ้าจะรอให้บริจาคก็ไม่มีใครบริจาค

ก็เลยต้องมีเป็นเหมือนโรงแรมเป็นเหมือนอะไร

 ที่คอร์สที่เขาจัดกัน เดี๋ยวนี้ก็มีในเมืองไทย

ที่เขาจัดคอร์สตามโรงแรม ไปฟังแล้วก็ไปปฏิบัติ

เขาต้องมีค่าใช้จ่ายเขาก็ต้องเก็บ แต่ถ้ามาวัดนี้

ถ้าเป็นคนไทยไม่ต้องบอกหรอก

อย่างน้อยก็ต้องมีค่าน้ำค่าไฟให้กับวัดแล้ว

อย่างน้อยก็ใส่บาตร

แต่ถ้าเป็นต่างชาตินี่เขาทำไม่เป็น

อันนี้ถึงแม้ได้มาเกิดเป็นมนุษย์

ถ้าไม่ได้มาเกิดในครอบครัวของชาวพุทธ

ก็จะไม่รู้เรื่องบุญเรื่องบาป แทนที่จะมาเติมบุญ

เติมน้ำมันเพื่อจะได้ส่งใจให้หลุดออกจากโลก

ของการเวียนว่ายตายเกิดก็ไม่ได้ไป

กลับมาเป็นมนุษย์แทนที่จะมาทำบุญทำทาน

รักษาศีลภาวนา ก็ไปเที่ยวกันดีกว่า

เอาเงินไปเที่ยวกันดีกว่า เอาเงินซื้อนาฬิกา

 ซื้อกระเป๋า ซื้อรถเก๋ง ซื้ออะไรกัน ซื้อบ้าน

ซื้อคอนโดฯ ซื้อความสุขทางตาหูจมูกลิ้นกาย

 พวกที่เล่นดนตรีก็ซื้อกีตาร์ ซื้อเปียโน

ซื้ออะไรร้อยแปด ถ้าของถ้าใช้ให้กับกิเลสนี้ยินดี

แต่ถ้าให้เอามาเติมน้ำมันนี้ไม่ยินดี

 ตายไปนี้ไม่มีน้ำมันต้องมารอรับน้ำมัน

จากคนที่มีชีวิตอยู่ ที่เราอุทิศบุญก็อุทิศน้ำมันให้

กับพวกที่ตอนที่เป็นมนุษย์ขี้เกียจเติมน้ำมันกัน

พอตายไปรถไม่มีน้ำมันก็เลยต้องเข็นรถ

 ก็เลยต้องส่งข้อความมาขอให้ช่วยส่งน้ำมันไปให้หน่อย

 นี่พวกเราเวลาทำบุญก็เลยต้องส่งน้ำมันไปอุทิศบุญไป

 บุญก็คือน้ำมันที่ขับเคลื่อนจิตใจให้ไปสู่สุคติ

ถ้าไม่มีน้ำมันก็ไปไม่ได้ แล้วถ้ามีบาป

บาปมันก็ลากลงไปสู่อบาย ทำบาปก็ลากไปสู่อบาย

ฆ่าสัตว์ ลักทรัพย์ ประพฤติผิดประเวณี

ถ้าทำโดยไม่รู้บุญรู้บาป

ไม่รู้ว่าเป็นบาปก็ไปเป็นเดรัจฉาน.

พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต

...........................

สนทนาธรรมะบนเขา

วันที่ ๒๑ มิถุนายน ๒๕๖๐







ขอบคุณที่มา fb. พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ