Group Blog
All Blog
|
### การตั้งเป้าหมายของชีวิต ### จะมาตั้งต้นกันใหม่คือชีวิตของเรา ในอดีตมันก็ผ่านไปหมดแล้ว ที่จะเหลืออยู่ก็มีแต่อนาคตที่จะตามมา และอนาคตที่จะตามมานั้นจะดีหรือไม่ดีอย่างไร ก็ขึ้นกับปัจจุบันของเราว่าเราจะทำอย่างไร เพราะความสุขและความเจริญ หรือความทุกข์และความเสื่อมนั้น เป็นผลที่จะตามมาจากการปฏิบัติของเรา ในปัจจุบันถ้าทำในสิ่งที่ดี ละเว้นการกระทำในสิ่งที่ไม่ดีแล้ว เราย่อมได้รับผลดี คือความสุขและความเจริญ ส่วนผลไม่ดีคือความทุกข์ความหายนะ ก็จะไม่ปรากฏขึ้นมา เราจึงควรตั้งเป้าหมายชีวิตของเรา ว่าในระยะเวลา ๓๖๕ วันต่อไปนี้ เราจะดำเนินชีวิตของเราอย่างไร เป็นการตั้งเป้าหมายของชีวิตเรา ถ้าเราปรารถนาความสุขความเจริญ ไม่ปรารถนาความทุกข์ความหายนะ เราก็จะต้องสร้างเหตุที่ดี และละเว้นเหตุที่ไม่ดีเท่านั้นเอง ไปตามเป้าหมายได้นั้น เราจะต้องตั้งจิตอธิษฐาน คือจะต้องมีความตั้งใจบอกกับตัวเอง ว่าต่อไปนี้เราจะกระทำอะไรบ้าง และจะไม่กระทำอะไรบ้าง ทางภาษาบาลีภาษาพระ ท่านเรียกว่า อธิษฐาน การอธิษฐานเป็นการตั้งใจว่า จะกระทำสิ่งหนึ่งสิ่งใดในระยะเวลาเท่าไร สุดแท้แต่ที่เราจะกำหนด อธิษฐานไม่ได้หมายความว่า ขอสิ่งนั้นสิ่งนี้จากบุคคลหนึ่งบุคคลใด หรือจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย เพราะว่าสิ่งที่เราปรารถนานั้น ไม่ใช่เป็นสิ่งที่จะมีใครมาหยิบยื่นให้กับเราได้ แต่เป็นสิ่งที่เราจะต้องสร้างขึ้นมา ด้วยความประพฤติของเรา ทางกายทางวาจาและทางจิตใจ ในการที่จะทำให้ความตั้งใจของเรา เป็นไปสมกับความปรารถนา เราจะต้องมีสัจจะเป็นเครื่องควบคุม ความตั้งใจของเรา ด้วยสัจจะคือความจริงใจ เมื่อเราตั้งใจจะทำอะไรสักอย่างหนึ่ง หรือหลายอย่างก็ตาม เราจะต้องมีความจริงใจ ว่าจะต้องทำในสิ่งนั้นๆให้ได้ด้วย ไม่ใช่สักแต่ว่าตั้งจิตอธิษฐาน ว่าจะทำอย่างนั้นทำอย่างนี้ พอกระทำไปได้เพียงครั้งสองครั้ง ก็ไม่ทำอีกต่อไปถ้าเป็นเช่นนั้นแล้ว ความตั้งใจที่ดีของเรา ก็จะไม่บรรลุผลที่ดีงาม ตามที่เราปรารถนากัน เราจึงต้องมีสัจจะคือความจริงใจ ความแน่วแน่ต่อความตั้งใจของเรา จึงเรียก ๒ สิ่งนี้รวมกันว่าสัจจอธิษฐาน ถ้ามีสัจจอธิษฐานแล้ว เราจะสามารถกระทำตามความตั้งใจ ไปได้ตลอดรอดฝั่งจนบรรลุผลขึ้นมา แต่ก่อนที่เราจะตั้งสัจจอธิษฐาน ต้องพิจารณาดูความสามารถของเราก่อน ว่าสิ่งที่จะกระทำนั้นอยู่ในวิสัย ที่เราจะกระทำได้หรือเปล่า ถ้าอยู่เหนือวิสัยของเรา เราก็อย่าเพิ่งไปตั้งสัจจอธิษฐาน เพราะว่าถ้าจะทำ สิ่งที่สุดความสามารถของเราแล้ว จะไม่สามารถทำให้สำเร็จได้ ก็จะทำให้เกิดความท้อแท้ขึ้นมา ทำให้เราเป็นคนโลเลไม่มีสัจจะ ไม่มีความจริงใจแต่ถ้าเราพิจารณาดูว่า สิ่งที่เราจะกระทำต่อไปนี้ อยู่ในวิสัยของเราที่เราจะกระทำได้ สิ่งนั้นแหละเป็นสิ่งที่เราควรตั้งสัจจอธิษฐาน แล้วเราก็จะสามารถดำเนินไปได้ตลอด จนถึงผลที่เราต้องการ ในสิ่งที่เราปรารถนา จะต้องอาศัยสัจจอธิษฐานเป็นเหตุเบื้องต้น ดังที่พระพุทธองค์ได้ทรงตั้งสัจจอธิษฐาน ไว้ก่อนที่จะทรงตรัสรู้ ในขณะที่นั่งอยู่ใต้ต้นโพธิ์ พระพุทธองค์ทรงตั้งสัจจอธิษฐานว่า ต่อไปนี้จะนั่งบำเพ็ญจิตตภาวนาอยู่ในที่นี้ โดยจะไม่ลุกขึ้นจากที่นี้ไป จนกว่าจะได้บรรลุธรรม ถึงแม้ว่าโลหิตในร่างกายจะเหือดแห้งไป ถึงแม้ว่าชีวิตนี้จะหมดสิ้นไปก็ตาม ถ้าตราบใดยังไม่ได้บรรลุผล ที่ต้องการแล้วละก็ จะไม่ลุกจากที่นี่ไปเป็นอันขาด นี่คือสัจจวาจาที่พระพุทธองค์ได้ทรงตั้งไว้ กับพระพุทธองค์เอง ถ้าไม่ได้บรรลุเป็นพระพุทธเจ้า ก็มีแต่ตายเท่านั้น ถ้าไม่ตายก็จะต้องบรรลุเป็นพระพุทธเจ้า เมื่อเป็นดังนั้นแล้ว พระพุทธองค์ก็ทรงตั้งจิตตั้งใจปฏิบัติในกิจ ที่พระพุทธองค์ต้องกระทำ และเมื่อจิตมีความแน่วแน่มั่นคงแล้ว การกระทำอะไรก็จะมีพลัง และเมื่อมีพลังแล้วทุกสิ่งทุกอย่าง ย่อมไม่มีทางที่จะขวาง การปฏิบัติของเราไปได้ พระพุทธเจ้าได้ทรงบรรลุธรรมสำเร็จ เป็นพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าขึ้นมาได้ ก็เพราะสัจจอธิษฐานบารมีนี้เอง ความสุขความเจริญแล้วละก็ เราก็จะต้องตั้งสัจจอธิษฐานขึ้นมา โดยกระทำในสิ่งที่เราเห็นว่าง่ายไปก่อน ทำจากสิ่งง่ายไปหาสิ่งที่ยาก เช่นในเบื้องต้น เราอาจจะตั้งจิตสัจจอธิษฐานว่า ต่อไปนี้เราจะละเว้นจากอบายมุขทั้งหลาย เช่นการเสพสุรายาเมาการเล่นการพนัน การเที่ยวเตร่การคบคนชั่วเป็นมิตร และความเกียจคร้าน ถ้าอยู่ในวิสัยของเรา ก็ตั้งสัจจอธิษฐานไปเลย หลังจากที่กระทำสิ่งเหล่านี้ได้แล้ว เราก็ขยับขึ้นไปอีกระดับหนึ่ง ด้วยการตั้งสัจจอธิษฐานว่า ต่อไปนี้เราจะเป็นผู้มีศีล คือจะละเว้นจากการฆ่าสัตว์ตัดชีวิต ละเว้นจากการลักทรัพย์ ละเว้นจากการประพฤติผิดประเวณี ละเว้นจากการพูดปดมดเท็จ ซึ่งเป็นการกระทำที่นำมาซึ่งความทุกข์ และความเสื่อมเสียทั้งหลาย ถ้าไม่ปรารถนาความทุกข์ความเสื่อมเสีย ความหายนะแล้วเราก็จะต้องละเว้น จากการกระทำสิ่งเหล่านี้ ถ้าได้ละเว้นจากการกระทำสิ่งเหล่านี้แล้ว เรื่องของความทุกข์ความเสื่อมเสีย ก็จะไม่มารบกวนจิตใจของเรา เพราะนี่เป็นเรื่องของเหตุและผล เหตุก็คือการกระทำผลก็คือสุขทุกข์ ที่จะตามมาจากการกระทำนั้นๆ ในการละเว้นการกระทำ ในสิ่งที่ไม่ดีไม่งาม ส่วนสิ่งที่ดีงาม เราก็ต้องตั้งสัจจอธิษฐานเช่นกัน ว่าต่อไปนี้เราจะเป็นคนที่มี ความขยันหมั่นเพียร ขยันทำงานทำมาหากิน ขยันศึกษาเล่าเรียนขยันทำบุญทำทาน ขยันเข้าวัดฟังเทศน์ฟังธรรม ขยันไหว้พระสวดมนต์ทำจิตให้สงบ ขยันเจริญปัญญา ให้เห็นถึงสภาพความเป็นจริง ของสภาวธรรมทั้งหลาย ที่เข้ามาเกี่ยวข้องกับเรา ว่ามีคุณลักษณะอย่างไร นี่ก็คือความดีถ้าเรามีความขยันแล้ว เราก็จะสามารถกระทำสิ่งต่างๆ ที่เป็นเหตุที่ดีที่จะนำมา ซึ่งความสุขความเจริญได้ เช่นขยันทำมาหากิน เพื่อที่จะได้มีเงินมีทอง มาเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง ถ้าหาเงินได้มากกว่าความจำเป็น เงินส่วนเกินก็จะเอามาทำประโยชน์ จะไม่เอาเงินทองที่หามาได้ ด้วยความลำบากยากเย็น มาใช้แบบสุรุ่ยสุร่ายใช้กับสิ่งที่ฟุ่มเฟือย ไม่จำเป็นกับการดำรงชีพ หรือกับการทำมาหากินของเรา ถ้าไม่รู้จักใช้ทรัพย์ให้ถูกหลักแล้ว ทรัพย์สินเงินทองที่อุตส่าห์หามา ด้วยความลำบากยากเย็น แทนที่จะเป็นประโยชน์กับเรา กลับมาทำลายตัวเราสร้างความทุกข์ สร้างความเสื่อมเสียให้กับตัวเรา สิ่งแรกที่ควรจะคำนึงถึงก็คือ การดูแลอัตภาพร่างกายชีวิตของเรา คือต้องมีเงินทองไว้สำหรับซื้อพวกปัจจัย ๔ ทั้งหลายคืออาหารที่อยู่อาศัย เครื่องนุ่งห่มยารักษาโรค เมื่อดูแลรักษาตัวเองได้แล้ว ขั้นต่อไปถ้ายังมีเงินทองเหลือใช้ เราก็ดูแลผู้อื่นต่อไป ดูแลบุคคลที่มีพระคุณกับเรา เช่นบิดามารดาปู่ย่าตายาย ญาติสนิทมิตรสหายพระสงฆ์องค์เจ้า สมณชีพราหมณ์ผู้ทำคุณทำประโยชน์ สั่งสอนอบรมในด้านศีลธรรม เป็นการนำทรัพย์สินเงินทองที่หามาได้ มาทำคุณทำประโยชน์ และถ้ายังมีเหลืออีกส่วนหนึ่ง ก็เอาไปช่วยเหลือสังคม ไม่ว่าจะในทางโลกหรือทางธรรม เช่นช่วยบูรณะซ่อมแซม วัดวาอารามกุฏิวิหาร ทำนุบำรุงสิ่งต่างๆที่มีความจำเป็น ต่อการตั้งอยู่ของวัด ทางด้านสังคมบริจาคเงินให้แก่โรงพยาบาล โรงเรียนช่วยบุคคลต่างๆ ที่มีความตกทุกข์ได้ยาก เป็นการนำเงินที่เหลือจากความจำเป็น มาใช้ให้เกิดคุณเกิดประโยชน์ เป็นบุญเป็นกุศล ผู้ที่ได้ให้ทานแล้ว จิตใจจะมีความสดชื่นเบิกบานมีความสุข มีความอิ่มมีความปีติ เพราะการให้ทานเป็นการชำระขัดเกลาจิตใจ ชำระขัดเกลากิเลสตัณหาเครื่องเศร้าหมอง ซึ่งเป็นต้นเหตุของความทุกข์ความเศร้าหมอง ความไม่สดชื่นความหิวความกระหาย ให้กับจิตใจถ้ามีมากน้อยเท่าไหร่ อยู่ภายในใจก็จะสร้างความทุกข์มากน้อย ตามลำดับให้กับใจและจะเป็นตัวฉุดลากใจ ให้ไปกระทำสิ่งที่ไม่ดีไม่งามทั้งหลาย ถ้าได้ทำบุญทำทานแล้วจะได้ขัดเกลา ชำระกิเลสตัณหาเครื่องเศร้าหมอง ให้ออกไปจากจิตจากใจได้มากน้อยแค่ไหน ก็ขึ้นอยู่กับการทำบุญให้ทานของเรา ทำมากๆจิตใจก็จะสะอาดขึ้นมาก ความสุขความอิ่มความปีติก็จะมีมากขึ้น เมื่อมีความสุขมีความอิ่มมีความปีติในใจแล้ว ความกดดันให้ไปหาสิ่งต่างๆ ที่ไม่ใช่เป็นความจำเป็นต่อการดำรงชีพ ก็จะมีน้อยลงไป จากอบายมุขทั้งหลายได้เช่นการเที่ยวเตร่ก็ดี การเสพสุรายาเมาก็ดี ก็เป็นเพราะว่ายังมีกิเลสตัณหาอยู่ในใจมาก ไม่ได้รับการขัดเกลานั้นเอง เมื่อไม่ได้รับการขัดเกลาแล้ว เวลามีทรัพย์มีเงินมีทอง ก็อยากจะเอาเงินทองไปใช้ในทางนี้ เช่นไปแสวงหาความสุข ทางด้านกามคุณ ๕ คือความสุขทางรูปเสียงกลิ่นรสโผฏฐัพพะ ดูหนังดูละครเที่ยวเตร่ยามค่ำคืน กินเหล้าเมายาเป็นต้น เป็นการแสวงหาความสุข ที่ไม่ใช่เป็นความสุขที่แท้จริง เพราะเมื่อเสพไปแล้วก็ไม่ได้ทำให้ จิตใจมีความอิ่มมีความพอ แต่กลับสร้างความอยาก ให้มีเพิ่มมากขึ้นไปอีก เมื่อได้ออกไปเที่ยววันนี้แล้ว พรุ่งนี้ก็อยากจะออกไปเที่ยวอีก เพราะเป็นธรรมชาติของกามคุณ ๕ ไม่ใช่เป็นสิ่งที่จะมาขัดเกลา ลดละกิเลสตัณหาให้เบาบางลงไป แต่เป็นการเพิ่มพูนกิเลสตัณหา ให้มีมากยิ่งๆขึ้นไป ด้วยความลำบากยากเย็น มาใช้ในแบบนี้แล้วก็เท่ากับ เป็นการเสริมสร้างกิเลสตัณหา ให้มาเผาผลาญเรา ให้มีความทุกข์มากขึ้นไปอีก ในจิตใจของเราเป็นการใช้ทรัพย์ที่ไม่ถูก ไม่ฉลาดเพราะขาดสติขาดปัญญานั่นเอง ไม่รู้ว่าการใช้เงินทองแบบไหน ถึงเกิดคุณและเกิดประโยชน์ การใช้เงินทองแบบไหนทำให้เกิดโทษ เกิดความทุกข์ขึ้นมา เราต้องรู้จักแยกแยะรู้ว่า ถ้าใช้เงินทองไปแล้วเป็นการขัดเกลาจิตใจ ทำให้ความโลภความโกรธ ความหลงเบาบางลงไป อย่างนี้ถือว่าเป็นการใช้เงินทองที่ถูกต้อง แต่ถ้าใช้เงินทองไปแล้วทำให้ ความโลภความโกรธ ความหลงมีเพิ่มพูนขึ้นมา อย่างนี้แสดงว่าเป็นการใช้เงินทอง ไปในทางที่ผิดไม่เกิดประโยชน์กับตัวเรา ที่ถูกต้องดีงามนั้นเป็นอย่างไร เราก็ต้องเข้าหาผู้รู้เข้าหาพระศาสนา ศึกษาพระธรรมคำสอนฟังเทศน์ฟังธรรม อยู่อย่างสม่ำเสมอจากพระที่รู้จริงเห็นจริง อย่างพระพุทธเจ้า และพระอรหันตสาวกทั้งหลาย ท่านเป็นผู้ที่ได้ศึกษาและได้ปฏิบัติมาแล้ว เกี่ยวกับเหตุที่จะนำมาซึ่งความสุข ความเจริญและเหตุที่จะนำมา ซึ่งความทุกข์และความเสื่อมเสีย ท่านได้ศึกษาและท่านได้ปฏิบัติ จนกระทั่งรู้แจ้งเห็นจริง ตามหลักเหตุและผลแล้วว่าเป็นอย่างไร เมื่อได้เห็นแล้วและได้สัมผัส กับผลอันดีเลิศจากการปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบแล้วท่านจึงนำเอาความรู้นี้ มาสั่งสอนพวกเรา พวกเราผู้ที่ยังด้อยปัญญา เป็นเหมือนกับคนที่ยังหูหนวกตาบอดอยู่ เราจึงต้องอาศัยคนตาดีหูดีเป็นผู้สอนเรา เป็นผู้นำพาเรา ถ้าเราไม่เข้าหาบุคคลเหล่านี้แล้ว เราก็จะเป็นคนที่ไม่รู้จักว่าอะไรดีอะไรชั่ว แล้วการกระทำของเราก็จะทำไปแบบ ผิดๆถูกๆดีบ้างชั่วบ้าง แต่ส่วนใหญ่จะเป็นไปในทางที่ไม่ดี เพราะว่าในใจของเรามีความมืดบอด คือโมหะอวิชชาเป็นตัวที่คอยจะชักจูงเรา ไปกระทำในสิ่งที่ไม่ถูกต้อง ไม่ดีไม่งามนั่นเอง เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วผลที่ไม่ดีไม่งาม ก็จะตามมาชีวิตของเราก็เลยเป็นชีวิตที่วนเวียน อยู่กับกองทุกข์แบบไม่รู้จักหมดสิ้น บนกองทุกข์นี้นั่นก็เป็นเพราะว่า เรามีความมืดบอดเป็นตัวชักนำเราไป พาเราไปนั่นเองเพราะเราไม่ได้มีโอกาส ได้เข้าพบปะกับผู้รู้อย่างพระพุทธเจ้า หรือพระอรหันตสาวกทั้งหลาย แต่ชาตินี้เราโชคดีเป็นชาติที่ดีของเรา เพราะเราได้เกิดเป็นมนุษย์ และได้พบพระพุทธศาสนา ถึงแม้พระพุทธเจ้าจะได้เสด็จดับขันธ์ ปรินิพพานไปแล้วก็ตาม แต่พระพุทธองค์ทรงตรัสว่า ตัวพระพุทธองค์เองยังไม่ได้จากพวกเราไป เพราะว่าตัวของพระพุทธองค์ที่แท้จริงก็คือ พระธรรมวินัยที่ทรงตรัสไว้ชอบแล้วนั่นเอง ธรรมวินัยที่ตรัสไว้ชอบนี่แหละ จะเป็นศาสดาของพวกเธอทั้งหลาย พวกเธอสามารถพึ่งธรรมวินัยของเราได้ ถึงแม้จะไม่ได้พบกับพระพุทธเจ้า ในขณะที่ทรงมีชีวิตอยู่ก็ตาม เราก็ยังได้พบพระพุทธเจ้าที่แท้จริง คือพระธรรมคำสอนนั่นเอง ถ้าน้อมเอาพระธรรมคำสอนเข้ามา แล้วประพฤติปฏิบัติก็เท่ากับ ได้อยู่ใกล้กับพระพุทธเจ้า เพราะพระพุทธองค์ทรงแสดงไว้ว่า ผู้ใดเห็นธรรมผู้นั้นเห็นเราตถาคต ผู้ใดเห็นตถาคตผู้นั้นเห็นธรรม ได้อยู่ใกล้ชิดกับพระพุทธเจ้า เราจึงต้องน้อมเอาพระธรรมคำสอน ของพระพุทธเจ้ามาปฏิบัติ กับกายวาจาใจของเรา ดังที่พวกเราทั้งหลาย ได้มากระทำกันในวันนี้ เราได้มาทำบุญได้มารักษาศีล ฟังเทศน์ฟังธรรม และเราจะตั้งสัจจอธิษฐานว่า ต่อไปนี้เราจะกระทำแต่สิ่งที่ดีที่งาม จะละเว้นจากการกระทำสิ่งที่ไม่ดีไม่งาม ตามแต่กำลังสติปัญญา ความสามารถของเราเท่าที่เราจะทำได้ ถ้าเราทำอย่างนี้แล้วเชื่อได้เลยว่า ชีวิตของเราต่อไปในอนาคตจะดีขึ้น ชีวิตของเราอยู่ในกำมือของเรา ชีวิตของเราไม่มีใครมาลิขิตให้กับเรา เราต่างหากเป็นผู้ลิขิตไม่ใช่พรหมเป็นผู้ลิขิต แต่กรรมเป็นผู้ลิขิต กรรมคืออะไรกรรมก็คือ การกระทำของเรานั่นเอง ถ้าเราทำดีผลดีย่อมตามมา ถ้าเราทำความชั่วผลร้ายย่อมตามมา อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ นี่เป็นสัจจธรรมความจริง เป็นความจริงที่พระพุทธเจ้าได้ทรงตรัสรู้ แล้วนำเอาความจริงนี้มาสั่งสอนพวกเรา เชื่อในสิ่งที่พระพุทธเจ้าทรงสั่งสอน เชื่อว่าสิ่งที่พระพุทธองค์ทรงสั่งสอนนั้น เป็นสวากขาตธรรมคือเป็นธรรมที่ตรัสไว้ ชอบแล้วถูกต้องตามหลักความเป็นจริง ถูกต้องทั้งเหตุและผล คือทำดีได้ดีทำชั่วได้ชั่ว ถ้าเราเชื่อแล้วเราจะได้เอาไปปฏิบัติ เพื่อพิสูจน์เพราะพระธรรมคำสอน ของพระพุทธเจ้าเป็นสันทิฎฐิโก คือเป็นสิ่งที่เราสามารถพิสูจน์ได้ ผู้ปฏิบัติสามารถพิสูจน์ได้ว่า สิ่งต่างๆที่พระพุทธเจ้าทรงสั่งสอนนั้น มีความถูกต้องตามหลักตามความจริง หรือไม่อย่างไรแต่ถ้าเราเพียงแต่ฟังเฉยๆ แล้วเชื่อเฉยๆแต่ไม่นำไปปฏิบัติกับตัวเรา คือไม่ละเว้นจากการกระทำความชั่ว ไม่ละเว้นจากอบายมุขทั้งหลาย ไม่ละเว้นจากการประพฤติผิดศีลธรรม ไม่กระทำในสิ่งที่ดีที่งาม มีความขยันหมั่นเพียร กระทำแต่สิ่งที่มีคุณมีประโยชน์ เราก็จะไม่รู้ว่าคำสอนของพระพุทธเจ้านั้น เท็จจริงอย่างไร ที่พระพุทธเจ้าทรงสั่งสอนแล้วเราจะเห็น จะรู้ธรรมระดับต่างๆ จนกระทั่งถึงธรรมขั้นสูงสุด ไม่ช้าก็เร็วตามลำดับแห่งการปฏิบัติของเรา เราจะเห็นว่ากรรมมีจริงบุญมีจริงบาปมีจริง นรกมีจริงสวรรค์มีจริง การเวียนว่ายตายเกิดมีจริง ตายแล้วต้องไปเกิดอีกไม่ใช่ตายแล้วสูญ ตายแล้วสูญนี่เป็นความเห็นของคนมืดบอด ของคนที่ไม่ได้ปฏิบัติธรรม เป็นคนที่เชื่อแบบลอยๆ เหมือนคนสมัยโบราณที่เชื่อว่าโลกนี้แบน โดยที่ไม่ได้มีการพิสูจน์เลย เพราะเพียงแต่มองด้วยสายตา ที่ตัวเองสามารถมองเห็นได้ มองไปทางไหนก็เห็นว่าแบนราบ แต่ไม่รู้ว่าโลกนี้กว้างใหญ่ไพศาลขนาดไหน ต้องมีคนฉลาดมาพิสูจน์ให้เห็น ว่าความจริงแล้ว โลกนี้ไม่แบนแต่เป็นโลกกลม ทรงนำมาสั่งสอนพวกเรา เป็นสิ่งที่เป็นจริงทั้งนั้น เพียงแต่ว่าพวกเรายังเป็นผู้ที่ด้อยปัญญา ยังมีความมืดบอดคือมีอวิชชาโมหะ ครอบงำจิตใจของเราอยู่ จึงทำให้เราไม่สามารถเห็นสิ่งต่างๆ ที่พระพุทธเจ้าทรงรู้ทรงเห็นได้ เราจึงต้องเชื่อในพระพุทธเจ้า เชื่อในพระธรรมคำสอน เชื่อในพระอริยสงฆ์สาวกแล้วนำสิ่งต่างๆ ที่ท่านทรงสั่งสอนมาปฏิบัติ เพื่อพิสูจน์ให้เห็นจริงด้วยการทำความดี ละความชั่วและชำระกิเลส คือโลภโกรธหลงให้ออกไปจากจิตจากใจ ด้วยการปฏิบัติธรรม แล้วจิตใจของเราจะค่อยๆสว่างขึ้น จะเริ่มมีดวงตาเห็นธรรมขึ้นไปตามลำดับ ของการปฏิบัติจนในที่สุด ก็จะมีดวงตาเห็นธรรมสว่างเต็มที่ เหมือนกับดวงตาเห็นธรรมของพระพุทธเจ้า และพระอริยสงฆ์สาวกทั้งหลาย สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่ไม่มีใครจะมาขวางกั้นได้ เพราะเรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องของเหตุและผล ถ้าเราดำเนินเหตุให้ครบบริบูรณ์แล้ว ผลต่างๆที่ดีที่งาม ก็จะปรากฏตามขึ้นมาอย่างแน่นอน ในเบื้องต้นท่านก็เป็นเหมือนกับพวกเรา ท่านก็ไม่ได้เป็น พระอริยสงฆ์สาวกมาก่อน ท่านก็เป็นปุถุชนธรรมดา แต่ท่านได้พบกับพระพุทธเจ้า และได้ยินได้ฟังธรรมคำสอน ของพระพุทธเจ้าแล้วท่านก็นำคำสอน ของพระพุทธเจ้ามาประพฤติปฏิบัติ จนไม่ช้าก็เร็วท่านก็บรรลุธรรม มีดวงตาเห็นธรรมขึ้นมา บรรลุเป็นพระอริยบุคคลขั้นต่างๆ จนกระทั่งถึงขั้นสูงสุด คือเป็นพระอรหันต์ สิ่งเหล่านี้ไม่อยู่เหนือวิสัย ของปุถุชนคนธรรมดาอย่างเรา อย่างท่านทั้งหลาย เพราะพระอริยสงฆ์สาวกในอดีต จนกระทั่งถึงปัจจุบัน ท่านเป็นเครื่องพิสูจน์ ให้กับเราท่านเป็นผู้รับรองให้เรา เห็นแล้วว่าพระธรรมคำสอน ของพระพุทธเจ้า ไม่เป็นคำสอนที่โมฆะคือไร้เหตุไร้ผล แต่เป็นคำสอนที่เต็มเปี่ยม ด้วยเหตุและผล เป็นคำสอนที่เป็นความจริง เพียงแต่ว่าผู้ที่จะนำไปปฏิบัติ จะสามารถปฏิบัติได้ มากน้อยแค่ไหนเท่านั้นเอง มีสัจจะความจริงใจนำไปประพฤติปฏิบัติ ด้วยขันติความอดทนไม่ท้อแท้ ไม่กลัวความทุกข์ ไม่กลัวความยากลำบาก ที่จะเกิดจากการปฏิบัติแล้วละก็ รับรองได้เลยว่าไม่ช้าก็เร็ว สิ่งต่างๆที่พระพุทธเจ้าทรงรู้ทรงเห็นนั้น เราก็จะรู้ได้สิ่งต่างๆ ที่พระพุทธเจ้าได้บรรลุ ถึงเราก็จะบรรลุได้ พระพุทธเจ้าท่านสิ้นทุกข์ เราก็จะสิ้นทุกข์ได้ พระพุทธเจ้าไม่ต้องกลับมา เวียนว่ายตายเกิดอีก เราก็ไม่ต้องกลับมา เวียนว่ายตายเกิดอีกได้เช่นกัน เพราะว่าสิ่งต่างๆที่ได้กล่าวมา ไม่ได้ขึ้นอยู่กับพระพุทธเจ้า หรือกับบุคคลหนึ่งบุคคลใด แต่ขึ้นอยู่กับตัวเราเท่านั้นเอง ว่าเราจะปฏิบัติตามคำสอน ของพระพุทธเจ้าทรงสั่งสอนไว้ได้หรือเปล่า ถ้าเราปฏิบัติแล้วไม่มีอะไรในโลกนี้ จะมากีดกั้นกีดขวางสิ่งต่างๆ ที่เราปรารถนาได้ แต่ถ้าเราไม่ปฏิบัติเราเพียงแต่ฟัง อย่างเช่นวันนี้เราฟังแล้วพอเรากลับบ้านไป เราก็ลืมหมดทุกสิ่งทุกอย่าง ที่ได้พูดมาในวันนี้เราก็ไม่ได้เอามาใส่ใจ ไม่ได้เอามาคิดว่าเราควรจะทำอย่างไร กับตัวของเราถ้าเป็นเช่นนั้นแล้ว ชีวิตของเราก็ยังจะเป็นเหมือนเดิมอยู่ เพราะว่าการดำเนินชีวิตของเรา ก็ยังดำเนินแบบเดิมๆอยู่ เมื่อเหตุเป็นแบบเดิมๆ ผลย่อมเป็นแบบเดิมๆอยู่เช่นกัน แต่ถ้าเราเปลี่ยนเหตุให้เป็นเหตุที่ดีขึ้นแล้ว ผลที่จะตามมาก็จะต้องดีตามขึ้นมา อย่างแน่นอนเรื่องเหล่านี้หลีกเลียงไม่ได้ ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ที่ตัวเราคนเดียวเท่านั้น ก็ขอให้เราจงพิจารณาแล้วถามตัวเราเอง ว่าเรามีความสามารถมากน้อยแค่ไหน ในการที่จะละการกระทำในสิ่งที่ไม่ดีไม่งาม และกระทำในสิ่งที่ดีงาม ก็ขอให้เราลองตั้งสัจจอธิษฐานว่า เราจะกระทำสิ่งนั้นๆไปเพราะว่า ถ้าเราได้ตั้งสัจจอธิษฐานไว้แล้ว เราจะมีเครื่องบังคับให้เราต้องกระทำสิ่งนั้นๆ ถ้าเราไม่ตั้งสัจจอธิษฐานแล้ว เราจะไม่มีอะไรมาผูกมัด เราจะทำก็ได้ไม่ทำก็ได้ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้ว ผลที่เราปรารถนาก็จะไม่ปรากฏขึ้นมา แต่ถ้าเราได้ผูกมัดตัวเราเองแล้ว เราก็จะต้องบังคับตัวเราให้กระทำในสิ่งนั้นๆ เพื่อที่เราจะได้รับผลที่ดีที่งามต่อไป ทั้งหมดนี้ก็ขึ้นอยู่กับตัวของเราเอง ว่าเราจะทำอย่างไรกับชีวิตของเรา ถ้าเรามีสัจจอธิษฐาน มีขันติมีวิริยะมีศรัทธาแล้ว ชีวิตของเราย่อมดำเนินไปสู่ที่ดีที่งามได้ แต่ถ้าเราขาดคุณธรรมเหล่านี้แล้ว ก็ไม่ทราบว่าเราจะหาสิ่งที่ดีงามมาจากที่ไหน เพราะคุณธรรมเหล่านี้เป็นเหตุที่จะนำมา ซึ่งความสุขและความเจริญนั่นเอง พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต ...........................
กัณฑ์ที่ ๙๗ วันที่ ๖ มกราคม ๒๕๔๕
|
tangkay
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 55 คน [?] (‿✿) พออายุเลยเลขหกฉันยกเครื่อง มอบทุกเรื่องที่เคยรู้คู่ความเห็น มอบประสบการณ์ผ่านพบจบประเด็น ไม่ยากเย็นเรื่องความรู้ตามดูกัน ฉันคนเก่าเล่าความหลังยังจำได้ แต่ด้วยวัยที่เหลือน้อยค่อยสร้างสรร ยอมรับเรื่องเนตโซเชียลเรียนไม่ทัน อย่าโกรธฉันแค่สูงวัยแต่ใจจริง ด้วยอายุมากมายอยากได้เพื่อน หลากหลายเกลื่อนทุกวัยทั้งชายหญิง คุยทุกเรื่องแลกเปลี่ยนรู้คู่ความจริง หลากหลายสิ่งฉันไม่รู้ดูจากเธอ .... สิบปีผ่านไป....... อายุเข้าเลขเจ็ดไม่เผ็ดจี๊ด เคยเปรี้ยวปรี๊ดก็ต้องถอยคอยเติมหวาน ด้วยเคยเกริ่นบอกเล่ามาเนิ่นนาน ก็ยังพาลหมดแรงล้าพากายตรม ด้วยชีวิตผ่านมาพาเป็นสุข ยังสนุกกับการให้ใจสุขสม อยากบอกเล่ากล่าวอ้างบางอารมณ์ แม้คนชมจะร้องว้า....ไม่ว่ากัน ปัจจุบันเขียนน้อยค่อยเหินห่าง ระบบร่างเปลี่ยนแปลงเหมือนแกล้งฉัน เราคนแก่ตามแก้ไม่ค่อยทัน ยักแย่ยันค่อยศึกษาหาข้อมูล แต่ด้วยคิดถึงแฟนคลับกระชับมิตร จึงต้องคิดตามต่อไปไม่ให้สูญ ส่งความรู้คู่ธรรมะทวีคูณ เพื่อเพิ่มพูนให้รู้กันฉันสุขใจ Link |
||||||||||||
