ผักขะแยง

......

ชื่อสามัญ Finger grass ชื่อท้องถิ่น ผักพา ผักกะแยง

 แขยง คะแยง ผักกะออม มะออม ผักลืมผัว ควันเข้าตา

 อีผวยผาย จุ้ยหู่โย้ง (จีนแต้จิ๋ว) สุ่ยฝูโหยง (จีนกลาง)

มีแหล่งกำเนิดจากประเทศิอินเดีย ศรีลังกา

เขตการกระจายพันธุ์ในประเทศอินเดีย จีน ภูฏาน

 เกาหลี ญี่ปุ่น ลาว เวียดนาม อินโดนีเซีย ฟิลิปปินส์

และออสเตรเลีย รวมทั้งไทย ในทุกภาคของประเทศ

ผักขะแยง เป็นผักพื้นบ้านอีสาน มีรสเผ็ดร้อน กลิ่นหอมฉุน

หากคนที่ชอบก็จะบอกว่า"หอม" หากไม่ชอบก็จะบอกว่า"เหม็น"

 ช่วยทำให้เจริญอาหาร ลดอาการเบื่ออาหาร

ผักขะแยงกินได้หลายแบบ แล้วแต่ท้องถิ่น

อีสานตอนบน ติดกับลำน้ำโขง อุดรธานี อุบลราชธานี หนองคาย

 จะมีการกินสดเป็นผักจิ้ม เช่นจิ้มน้ำพริก กินกับก้อยปลา ลาบ

 หรือนำมาใส่ต้ม หรือแกงปลา แกงหน่อไม้ ย่านาง แกงหอยขม

 เพราะกลิ่นจะดับคาวได้เป็นอย่างดี

ส่วนอีสานตอนกลางเช่น ชัยภูมิ โคราช ขอนแก่น ไม่นิยมกินสด


ต้นผักขะแยง จัดเป็นพรรณไม้ล้มลุก เนื้ออ่อน

จัดเป็นวัชพืชในนาข้าว ลำต้นกลมกลวงและเป็นข้อ ๆ

 ลำต้นมีความสูง ประมาณ 30-70 เซนติเมตร

 ลำต้นทอดเลื้อย ผิวเกลี้ยงหรือมีต่อม แตกรากจากข้อ

ทั้งต้นและใบ เมื่อนำมาหักจะมีกลิ่นหอมฉุน และเผ็ดร้อน

 ออกดอก และติดในช่วงเดือนมีนาคมถึง กันยายน

เจริญเติบโตได้ดีในดินชื้นแฉะ มักขึ้นตามริมคูหรือคันนา

 อ่างเก็บน้ำ บริเวณที่มีน้ำขังเล็กน้อย

ผักขะแยงมีรสเผ็ดร้อน มีวิตามิน และแร่ธาตุหลายชนิด

ช่วยเจริญอาหาร ผักขะแยง 100 กรัม

 ให้พลังงานต่อร่างกาย 32 กิโลแคลอรี่

 มีเส้นใยอาหาร 105 กรัม แคลเซียม 55 มิลลิกรัม

 ฟอสฟอรัส 62 มิลลิกรัม ฟอสฟอรัส 62 มิลลิกรัม

เหล็ก 502 มิลลิกรัม วิตามินปีหนึ่ง 0.02 มิลลิกรัม

 วิตามิบีสอง 0.87 มิลลิกรัม ไนอาซิน 0.6 มิลลิกรัม

และวิตามินซี 5 มิลลิกรัม




















ขอขอบคุณทีมา fb. Siriwanna Jill
ขอบคุณเจ้าของภาพทุกภาพค่ะ