"ปฏิบัติบูชาเป็นการบูชาที่แท้จริง"

ผลนี้อยู่ที่เหตุ ก็คือการปฎิบัติ

สมัยนี้เหตุคือการปฏิบัติบูชานี้มีน้อยมาก

ส่วนใหญ่จะเอาแค่อามิสบูชา

หรือถ้าบูชาก็บูชาในระดับโลกียะไปก่อน

ไม่ใช่ระดับโลกุตระ

โลกียะก็คือระดับที่ยังต้องกลับ

มาเกิด แก่ เจ็บ ตายอยู่เรื่อยๆ

 ส่วนระดับโลกุตระนี้เป็นระดับที่จะไม่กลับมาเกิด

ถ้าจะกลับมาเกิดก็ไม่เกิน ๗ ชาติ

ถ้าอยู่ในขั้นแรกของการบรรลุโลกุตระธรรม

คือขั้นโสดาบัน ถ้าบรรลุขั้นที่สอง

ของขั้นโลกุตระธรรมก็คือพระสกิทาคามี

ก็จะกลับมาเกิดเพียงชาติเดียว

 ถ้าบรรลุขั้นที่สามของ โลกุตระธรรม

คือพระอนาคามีก็จะไม่ต้องกลับมาเกิด

เป็นมนุษย์อีกต่อไป

 แต่ยังต้องไปเกิดเป็นพรหมอยู่

และก็จะไปบรรลุไปถึงพระนิพพานได้

ในสวรรค์ชั้นพรหมต่อไป

ส่วนใหญ่จะไม่ปฏิบัติบูชากัน

 ส่วนใหญ่จะไม่ชอบถือศีล ๘ กัน ไม่เข้าวัดกัน

ไม่ไปปลีกวิเวกกัน ไม่ไปภาวนา

ไม่ไปเจริญศีล สมาธิ ปัญญากัน

 ส่วนใหญ่ชอบทำบุญกัน รักษาศีล ๕ บ้าง

 ไม่รักษาศีลบ้าง บางคนก็รักษาได้

บางคนก็รักษาไม่ได้

ถ้ารักษาไม่ได้ก็มีโอกาสที่จะต้องไปเกิดในอบาย

ถ้าไปทำบาปมากกว่าไปทำบุญ

 แต่ถ้ายังทำบุญมากกว่าทำบาปอยู่

การที่จะไปเกิดอบายก็รอไว้ก่อน

 โดนคาดโทษไว้ก่อน เวลาใดทำบาปมากกว่าบุญ

เวลานั้นก็จะต้องไปรับผลบาปทันที

 แต่ถ้าทำบุญตลอดเวลารักษาศีล ๕ ได้ตลอดเวลา

ไม่ทำบาปเลย ตายไปกี่ครั้ง

ก็จะไม่ไปเกิดในอบาย จะไปเกิดในสวรรค์

 แต่ยังต้องกลับมาเกิดเป็นมนุษย์ใหม่

 เพราะเป็นงานโลกียะระดับที่

ยังจะต้องเวียนว่ายตายเกิดต่อไป

 แต่อย่างน้อยก็ได้เวียนว่ายตายเกิดในภพที่ดี

 คือได้ไปสวรรค์ชั้นต่างๆ

เวลาตายไปแล้วเกิดเป็นมนุษย์

ก็จะกลับมาเป็นมนุษย์ที่มีบุญบารมี มีวาสนา

 มีฐานะการเงินการทองที่ดี

รูปร่างหน้าตาสวยงาม อาการ ๓๒

 มีสติปัญญามีอะไรต่างๆ ที่ดี

เพราะอาศัยการทำบุญการรักษาศีลนี้

แต่ถ้าไม่ทำบุญไม่ได้รักษาศีล

หรือทำบาปมากกว่าการทำบุญ

ก็ต้องไปเกิดในอบาย

เวลาที่บาปมันมีมากกว่าบุญ

 และเวลาเกิดเป็นมนุษย์

ก็จะกลับมาเกิดแบบเป็นคนอาภัพวาสนา

ไม่มีบุญไม่มีบารมี

รูปร่างหน้าตาก็ไม่สวยงาม

สติปัญญาไม่ฉลาด อาการอาจจะไม่ครบ ๓๒

 มีโรคภัยเบียดเบียน อายุสั้นยากจน

อย่างนี้เป็นผลที่เกิดจากการทำบาปกัน

อย่างน้อยถ้าเราปฏิบัติบูชาในระดับนี้

 ก็ขอให้เรารักษาศีล ๕ กันไว้ให้ดี

 แล้วหมั่นทำบุญกันเป็นปกติ

 อย่างชาวบ้านนี้เขามีโอกาส

ได้ทำบุญกันทุกวัน

 เพราะจะมีพระมาบิณฑบาต

ชาวบ้านก็จะได้ใส่บาตรทุกวัน

 อย่างน้อยเขาก็ได้ทำบุญ

แต่เรื่องศีลนี้เขาก็ต้องรักษา

ถ้าเขาไม่รักษา บุญที่ทำจากการใส่บาตร

บุญที่ทำจากการทำทานนี้

ยังไม่สามารถยับยั้งให้ไปเกิดในอบายได้

ถ้าบาปนี้มันมีกำลังมากกว่าบุญ

 แต่ถ้าบุญยังมีกำลังมากกว่า

ก็ยังดึงไว้ก่อนได้ คาดโทษไว้ก่อน

ยังไม่ต้องไปใช้ผลบาป

 แต่ผลบาปยังมีอยู่รอเวลา

ที่บุญนี้มันมีกำลังน้อยกว่าบาป

บุญมีกำลังน้อยกว่าบาปเมื่อไหร่

 บาปก็จะดึงไปเกิดในอบายทันที

 ไปเป็นเดรัจฉานบ้าง ไปเป็นเปรตบ้าง

 ไปเป็นอสุรกายบ้าง ไปตกนรกบ้าง

ดังนั้นขอให้พวกเราจงเห็นความสำคัญ

ของการปฏิบัติบูชากัน

จะบูชาระดับโลกียะบูชาก็ได้

หรือจะบูชาระดับโลกุตระบูชาได้ยิ่งดี

 เพราะเราจะได้ไม่ต้องกลับมาเกิด

 มาแก่ มาเจ็บ มาตายกันอีกต่อไป

 เราจะได้หลุดพ้นจากกองทุกข์

แห่งการเกิด แก่ เจ็บ ตาย

 เราจะได้ไปรับความสุขของพระนิพพาน

ที่เป็นความสุขเต็มร้อย

เป็นความสุขที่ถาวรไม่มีวันหมด

 เป็นความสุขที่ไม่มีความทุกข์เลย

 ความสุขที่พวกเรามีกันอยู่ในขณะนี้

เป็นความสุขที่มีความทุกข์ตามมาเสมอ

 สุขได้ไม่กี่วันเดี๋ยวความทุกข์มาอีกแล้ว

 พอไปหาความสุขใหม่มา

เดี๋ยวความทุกข์ใหม่ก็ตามมาอีกแล้ว

 มันเป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ

 ถ้าเราไม่ปฎิบัติธรรมระดับโลกุตระธรรมกัน

 ก็คือปฏิบัติศีล สมาธิ ปัญญา

นี่คือเรื่องของการปฏิบัติบูชา

ที่จะทำให้เราได้มีความสุขและมีความเจริญ

 และได้บูชาพระพุทธ พระธรรม

 พระสงฆ์ อย่างแท้จริง.

พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต

........................

ธรรมะบนเขา
วันที่ ๑๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๐

"ปฏิบัติบูชาเป็นการบูชาที่แท้จริง"






ขอบคุณที่มา fb. พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ