--- มู ซ า ชิ ---
หัวใจของคนเรานั้นมิได้เข้มแข็งอย่างที่ตัวเองคิดกันหรอก มนุษย์ทุกคนย่อมกลัวความโดดเดี่ยว กลัวความเหงา ความว้าเหว่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่ถูกมองด้วยสายตารังเกียจจงเกลียดจงชังจากคนรอบข้าง...
::
นวนิยายเรื่องมูซาชิเปิดวิถีซามูไรตามที่อาจารย์เสกสรรค์ ประเสริฐกุลเขียนไว้ ทำให้เล่มนี้น่าอ่านขึ้นอีกเยอะทั้งที่เล่มนี้เขามีดีไม่ธรรมดาอยู่แล้ว
ประโยคข้างบนนี้ คัดคำมาในช่วงที่พระทาเกอัน พระเซนรูปนี้ขออาสาไปจับตัวมูซาชิด้วยตัวท่านเอง ใช้เชือกธรรมะจับ ก่อนที่จะถูกจับ ท่านพูดแทงใจดำคนทำผิดนี้ ยิ่งอ่านก็ยิ่งชอบเพราะพระเอกใช้ชีวิตสองภาค ทั้งภาคโลกย์และภาคธรรมะ ก่อนนี้เขาเคยร่วมสงคราม หัวใจสะกดแต่คำว่าชัยชนะ อยากเรียนวิชาดาบ เคียว หอกฯจากพระอาจารย์ที่วิทยายุทธ์เลิศล้ำทุกสำนัก บุกป่าฝ่าดงดั้นด้นไป ทิ้งหัวใจของตัวเองเพื่ออยากฝึกวิชาขั้นสูง อยากเอาชนะทั้งหมดทั้งมวล ไม่รู้จักความหมายของชีวิตที่แท้ ฉันมีข้อข้องใจบ้างกับเรื่องการเจ็บป่วย เรื่องสุขภาพที่คนเราชะล่าใจ บางทีการเจ็บป่วยทางร่างกายสามารถบอกความต่างในยามปกติธรรมดาได้มากมาย หนทางประมาทไม่ว่าทางไหนก็ไม่ดี ใจไม่สามารถเอาชนะความเจ็บป่วยทางกายได้ บาดทะยักนี่ถึงตายนะ ข้อขัดแย้งมีบ้าง คลางแคลงใจมีบ้าง แต่ไม่ถึงกับทำลายบรรยากาศหลักที่ยอดเยี่ยมของหนังสือ ฉันลิสต์ข้อความไว้มากมายเพราะคิดว่าคงจะอ่านรอบเดียว ไม่รู้ว่าจะได้อ่านซ้ำหรือเปล่าในภายภาคหน้า มีเกร็ดน่าสนใจเยอะ โดดเด่นและมีพลัง เขามีพรสวรรค์ มีความสามารถและสามารถบ่มเพาะ พัฒนา ขัดเกลาตัวเองได้อย่างถึงที่สุด ที่ชอบที่สุดคือเขามีปัญญาที่มองเห็นธรรมะเป็นสิ่งมีค่าต่อการดำเนินชีวิต ...
ขอบคุณค่ะ
ภูพเยีย
ผู้ติดตามบล็อก : 24 คน [