ไม่เชิงอกหักซะทีเดียว คือไปแบบชอบเขาแล้วเพิ่งรู้ว่าเขามีแฟน..... 

โดดเรียนพิเศษ นั่งซึมอยู่ในแมคโดนัลสาขาที่มีเรือในร้าน จำได้แค่ว่า สมองมันเบลอๆ

กลับบ้านมาเขียนถึงความน้อยใจ ลงวันที่ เวลา สถานที่ เสื้อผ้าที่ใส่ (เกงยีนส์Hara เสื้อเชิ้ตสีขาว)

เขียนได้อยู่อาทิตย์นึงก็เลิก ไปบ้าบอล หาคนจีบใหม่. . .  โธ่ วัยรุ่นแท้

ช่วงปิดเทอมก่อนขึ้นมหาลัย ช่วงนั้นรู้สึกได้ว่าชีวิตค่อนข้างสับสน 

เพื่อนจะไปคนละทาง ไหนจะแฟน ไหนจะชีวิตของตัวผมเองอีก เลยเขียนความรู้สึกลงไปในสมุด

ตอนผมไปเยี่ยมญาติที่ต่างจังหวัด ผมก็ยังโทรศัพท์ทะเลาะกับแฟน 

ผมเขียนในสมุดว่า ผมเกลียดเธอคนนั้นแค่ไหน เธอทำร้ายผมรู้สึกยังไง

แต่ตอนนี้ความเกลียดนั้นไม่มีอยู่สักนิด 

ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะโทรหาเธอ ถามไถ่ว่าสบายดีรึเปล่า ?  

.

.

ผมได้ไปประเทศอเมริกา ด้วยโปรแกรมทำงานและท่องเที่ยว (Work and Travel)

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ห่างครอบครัว ปกติบ้านผมจะค่อนข้างสนิทกันทั้งบ้าน

พ่อ แม่ ผม น้องสาว พี่เลี้ยง(เลี้ยงผมมาตั้งแต่อายุ 14 วัน - ปัจจุบัน)

ตอนพักเบรคจากทำงาน ผมงี้นั่งสูบบุหรี่ ดูรูปครอบครัว รูปเพื่อน รูปแฟน (คลาสสิคหว่ะ)

สมัยนั้นFacebookยังใหม่ๆ เน้นโทรทางไกลกันวันละครั้ง

โทรไปที่บ้านครั้งนึง โทรไปหาแฟนครั้งนึง คิดถึงสิเป็นสิตาย

พอกลับไปรู้สึกว่าทุกอย่างรอบๆตัวมีความสำคัญ เห็นคุณค่าจากสิ่งรอบๆตัว

เรียกได้ว่าเป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตที่สำคัญของผมทีเดียว

ได้มีโอกาสเป็นเด็กในครัวของรีสอร์ทคนรู้จัก อยู่ฝั่งทะเลอันดามัน

ต้องปรับตัวค่อนข้างเยอะ เพราะฟังภาษาใต้ไม่ออกเลย!! พูดกันรัวๆ

รับมือกับแขก รับมือกับเพื่อนร่วมงาน วิ่งหนีสัญญาณเตือนสึนามิ!

คุณเชื่อไหม?  หาดทรายสวยๆ เม็ดทรายสีขาวละเอียด ผมเคยอ้วกใส่มาแล้ว....

ช่วงใกล้จบมหาลัย ชีวิตผมค่อนข้างแฮปปี้ โปรเจคเกือบเสร็จ

ไม่มีแรงกดดัน งานก็ยังไม่หา (ครอบครัวแอบตามใจ) กินเที่ยวอยู่ในมหาลัย

เมาๆ ก็จะมานั่งเขียนที่เว็บ Exteen รุ่นเก่า เพราะตามนักเขียนอยู่หลายท่าน

ไอเราก็อยากดัง ก็เขียนไปเรื่อย ไร้สาระ ไม่มีแก่นสาร

ตอนนี้ Username ก็ลืม แต่จำเรื่องที่เขียนได้เรื่องเดียว

เพื่อนผมที่เรียนโฟโต้พูดว่า

"เวลาถ่ายรูป Guชอบถ่ายควันกับเมฆ เพราะมันสวยโดยธรรมชาติไม่ต้องปรุงแต่ง"

.

.

.

.

ใช่ครับ.. เราสองคนกำลังกลืนควันกันอยู่....

ช่วงที่การเมืองดราม่า เริ่มไหลเข้ามาในโลกอินเตอร์เน็ท  

ทุกอย่างสับสน วุ่นวาย หยาบคาย ไร้เหตุผล  

ความเกลียดชังที่ห่อหุ้นข้อมูล เป็นจำนวนมากได้เข้ามา

ผมได้ระบายความรู้สึก ลงที่ Bloggang ซึ่งก็ช่วยได้เยอะนะครับ

บางทีเราก็ไม่ได้อยากให้คนอ่านเยอะหรอก แต่ขอแสดงความเห็นของกุหน่อย

แต่ก็ไม่อยากสร้างอริกับเพื่อนบางคนที่เต็มไปด้วยความรู้สึก  

Bloggang ก็เป็นพื้นที่ให้ผมได้แสดงเต็มที่ (ขอค่าโฆษณาด้วยครับ)

ช่วงนั้นแม่ผม จะโทรหาผมแล้วคุยเรื่องการเมืองประมาณ 10-20 นาที เกือบทุกวัน

ผมรับมือโดยการเปิดลำโพง ยืนสูบควันไปเรื่อย 

โดยมีรีแอ็คกชั่นเช่น "อืม","จริงเหรอ?","แล้วไงต่อ"   พอหมดเรื่องคุย แม่ก็จะวางสายไปเอง

พอย้อนกลับไปยังหลายๆเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ผมก็ยังนึกไม่ออกเลยว่า 

เราได้เรียนรู้อะไรจากมันบ้าง?....

..

.

.

.

ผมวางแผนจะไปเรียนภาษาที่อเมริกาในอีก 3-4 เดือน 

เลยคิดว่าน่าจะเขียนไดอารี่ดีกว่า เริ่มจากวันนี้แหละ เย้!

ปล.ลายมือผมห่วยมาก เขียนในนี้ดีกว่า เวลามาอ่านทีหลังยังอ่านรู้เรื่อง

28/7/2014 

23.33

สามย่าน, กรุงเทพฯ