ลาก่อน C-Kids ผมจะโตเป็นผู้ใหญ่?
ผมเพิ่งทิ้งนิตยสาร C-Kids เป็นจำนวนเกือบร้อยเล่ม เล่มเก่าที่สุดซื้อตอนปี 2002
C-Kids เป็นแม็กกาซีนรายสัปดาห์ ที่ตีพิมพ์การ์ตูนญี่ปุ่น และช่องทางนึงที่คุณจะสามารถอ่านการ์ตูนได้ก่อนล่วงหน้า โดยไม่ต้องรอรวมเล่ม สมัยนั้นอินเตอร์เน็ตยังไม่มีเลยคู้นนน นั่งอ่านผ่านเน็ตฝันไปเหอะ หนังสือขนาดประมาณ A4 ราคา 35 บาท มีประมาณ 6-7 เรื่อง เช่น One piece (เริ่มเขียน ปี97 - จนถึงปัจจุบัน) ซึบาสะ (ช่วงนั้น ตัวซึบาสะได้เข้าทีมบาร์เซโลน่า) เป็นต้น มีนิตยสาร Boom อีกเจ้านึงที่ดังพอๆกัน แต่เจอกระแสโลกสมัยใหม่ ต้องปิดตัวลงในปีนี้
สำหรับผมการเดินไปซื้อเล่มนึง ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่มากก ความรู้สึกในตอนนั้นเหมือน พระเจ้าตากทุบหม้อข้าวไปข้าวตีเมือง จัน จัน จัน แต่ผมจะเป็นแนว อดขนมวันละ 5-10 บาท เพื่อเข้าตีร้านการ์ตูน ตูน ตูน
วันที่ลงมือคือ เย็นวันศุกร์ เป็นวันที่เล่มใหม่จะออก กำเงินออกจะโรงเรียน คุณครูทักก็จะบอกไปซื้อขนม เหงื่อซึมเล็กน้อย เดินออกไปทางด้านข้างโรงเรียน ต้องผ่านย่านชุมชนริมคลองเสนานิคม มีการเผชิญหน้ากับเด็กรร.ข้างๆ พวกนี้จะมองเราเพราะกางเกงคนละสี (แล้วบอกชุดนร.ช่วยแก้ปัญหา เด็กตีกัน ไม่จริ๊ง!)
ขึ้นสะพานข้ามคลอง บางครั้งเห็นเรือหางยาวในคลอง ขับแหวกน้ำ พร้อมกับเสียงเครื่องอย่างดัง เดินไปอีกผ่านตลาดจนเจอขึ้นสะพานลอยสี่แยก อาจจะต้องสบสายตากับอีกรร.นึงบ้างเล็กน้อย ลงสะพานฝั่งแฟลตทหาร ที่ตีนสะพานลอยมีแผงหนังสือยื่นออกมาจากตึกแถว
แผงหนังสือที่ว่าเนี่ย ถ้าเคยเดินตลาดสดจะนึกออก แผงยาวๆ มีหนังสือทุกแนว พระเครื่อง penthouse โพยหวย มติชน ขวัญเรือน ในร้านมีขายของจุบจิบ มีตู้แช่น้ำเย็นสีเงินๆ มีแก้วเก๊กฮวยเย็นเจี๊ยบ อาแป๊ะเจ้าของใส่เสื้อกล้าม นั่งโบกพัด ไปถึงเจอเป้าหมาย น้ำตาแทบไหล ยื่นเงินให้เฮียก่อนแล้วหยิบหนังสืออย่างไว!
ตอนเดินกลับนี่ความกลัวไม่มีอยู่เลย เดิน เดิน เดิน เดิน รร.อื่นกุไม่สน กุจะรีบกลับไปอ่าน ไม่อยากแกะออกจากซอง เดี๋ยวอ่านไปหยุดไป ข้ามคลอง เข้าประตูรร. เดินไปโรงอาหาร หาที่นั่งเงียบ แกะซองพลาสติก จุดไฟแช็ก ดูด (เฮ้ย!! ไม่ใช่!!) อ่านรวดเดียว ทุกเรื่อง
อ่าาาาส์ส์ส์ ..... ฟินนน . .. .. . .
ตะโกนเรียกเพื่อน ใครอยากอ่าน มาอ่านเลยยยย ฝูงซอมบี้ กระชากลากถู ยื้อแย่งกันสักพักใหญ่ๆ ระหว่างนั้น ผมก็ไปเล่นวิ่งไล่จับกับสาวๆ (-..-) ไม่ก็เล่นเขี่ยไพ่กับเพื่อน พอซอมบี้สงบลง ค่อยไปเอาคืน อ่า... ชีวิตประถมสุดฟิน
พอขึ้นมามัธยมมักจะซื้อมาอ่านเอง ไม่ค่อยแจกจ่ายให้เพื่อนสักเท่าไร เพราะมาซื้ออ่านตอนนั่งรถเมล์กลับบ้าน เลยอ่านกับเพื่อนซี้ไม่กี่คน บางทีไปนั่งรวมตัวกันอ่านหนังสือการ์ตูนกับบ้านเพื่อน เวลาไปติวสอบ (เอ๊ะ!! -_-")
ปัจจุบัน ไม่ได้ซื้อมาหลายปีแล้ว แต่ผมไม่ได้อ่านทางอินเตอร์เน็ท เนื่องจากมันตัวหนังสือเล็ก ปวดตา พลิกไปมาไม่ได้ นั่งรอซื้อรวมเล่มก็ได้ เชอะ!!!
นอกจากความมันส์ของเรื่อง มันมาพร้อมกับความทรงจำหลายๆอย่าง ที่สร้างตัวตนขึ้นมา อยากกล้าหาญแบบตัวละคร บางทีท้อแท้ แม้กระทั่งร้องไห้ไปกับตัวละคร ( ไม่ไหล แค่ฟึมๆ) มีบทเรียน ความผิดพลาด สั่งสอน มุขตลก มันไม่ใช่เรื่องไร้สาระอย่างที่บางคนคิด
การโยนหนังสือทิ้ง ไม่ได้หมายถึงการสูญเสียความเป็นตัวตนของผมไป เป็นแค่การทิ้งเศษกระดาษ ที่มันรกห้อง เก็บฝุ่น และอาหารปลวก ความทรงจำมันอัดแน่นอยู่ในหัว ฮีโร่และผู้ร้ายคือตัวผม
bye-bye C-kids
ปล.ไปซื้อรวมเล่ม ไม่ต้องร้อง
| Create Date : 12 สิงหาคม 2557 |
| Last Update : 12 สิงหาคม 2557 15:43:12 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 1323 Pageviews. |
 |
|
รวมเล่มผมก็ยังไม่กล้าทิ้งเหมือนกัน
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [