บอกแล้วว่าไม่ชอบหนังสือญี่ปุ่น เล่มนี้ซื้อมาอยู่ในกองดองที่เพิ่งสำนึกตัวว่าสมควรเก็บกิน เอ้ย! เก็บอ่านเสียทีค่ะ จะได้มีพื้นที่ให้งานหนังสือปีนี้มั่ง
เล่มนี้บ่องตง ซื้อเพราะเขาแปะไว้ว่าเป็นผู้เขียน "ราโชมอน" ค่ะ เลยคิดว่ามันต้องเป็นเรื่องที่โอเคแหละน่า เล่มก็บางด้วย ใช้เวลาอ่านไม่นานหรอก
จ๊อดค่ะจ๊อด เล่มบางจริงจัง แต่บอกได้เลยว่า คำจำกัดความของเรื่องนี้ที่นึกออกตอนปิดหนังสือเล่มนี้ "ความไม่สิ้นสุด" เหมือนหลงไปอยู่ในห้างสรรพสินค้าที่เดินผ่านสารมหาศาลที่อยู่ในหนังสือเล่มนี้ เดินผ่านชั้นสินค้า อันไหนหน้าตาคุ้นเคยก็หยิบดูสักหน่อย แล้วเดินผ่านไป แต่จริงๆ สินค้ายังมีอยู่บนแผงอีกนับร้อยนับพันให้เราหยิบขึ้นมาดู
เพราะงั้นทุกครั้งที่หยิบขึ้นอ่าน เราจะได้เห็นอะไรใหม่ๆ เสมอ เห็นสิ้นค้าที่ตอนที่เดินผ่านครั้งแรกไม่ทันสังเกต พอหยิบครั้งถัดไป ก็คงจะเห็นสินค้าอื่นๆ ที่เราไม่ทันได้เห็นในครั้งแรกและครั้งที่สอง เป็นอย่างนี้เรื่อยไปจนไม่รู้ว่าจะไปเห็นจุดจบสิ้นที่ไหนน่ะค่ะ
โฆษณาเว่อร์วังอลังการเล่นใหญ่รัชดาลัยขนาดนี้ คงไม่ต้องบอกก็รู้นะคะว่าหนิงชอบเล่มนี้มาก
อะ รายละเอียด
เรื่อง: ขัปปะ
ผู้เขียน: yunosuke Akutagawa (ริวโนะซุเกะ อะคุตะงาวะ)
ผู้แปล: กัลยาณี สีตสุวรรณ
สำนักพิมพ์: เม่นวรรณกรรม
คำโปรย
หนังสือเรื่อง "ขัปปะ" เล่าถึงชายคนหนึ่งที่เดินทางท่องเที่ยวไปตามหุบเขา เขาได้พบกับขัปปะและวิ่งไล่จับจนตกลงไปในเมืองของขัปปะ ทำให้เขาได้ใช้ชีวิตร่วมอยู่กับขัปปะในเมืองแห่งนั้น และนานวัน เขาก็พบว่า... วิถีชีวิตของขัปปะมีทั้งแตกต่างและเหมือนกับมนุษย์... "ขัปปะ" เล่มนี้ จะพาคุณไปพบกับเรื่องราวของสังคมญี่ปุ่นมากมาย ที่ถ่ายทอดผ่านสัตว์ในตำนานที่ชื่อ "ขัปปะ" ในรูปแบบวรรณกรรมที่ทั้งชวนหัว ขบขัน และเสียดสีสังคมมนุษย์ได้อย่างแยบคาย
ตามที่คำโปรยบอกไว้แหละค่ะว่าชายคนนี้ดันหลงไปในโลกขัปปะ แล้วขัปปะแต่ละตัวก็มีนิสัยคล้ายมนุษย์นี่แหละ ด้วยเหตุนี้เลยเป็นการเสียดสีที่สร้างสรรค์ดีจนไม่น่าเชื่อว่าเรื่องนี้ถูกเขียนขึ้นเมื่อร้อยปีก่อน มันสดใส เต็มไปด้วยจินตนาการเอาเรื่องเลยค่ะ
ขัปปะที่ชายคนนี้สนิทหรือคุยด้วยในโลกขัปปะจะเป็นหมอ นักศึกษา กวี นักปรัชญา นายทุน ซึ่งพวกเขาต่างมีชีวิตของตัวเอง บางเรื่องก็ real มาก แสบสีข้างมากเช่นกัน
ส่วนตัวหนิงไม่ชอบเรื่องญี่ปุ่น มีลักษณะร่วมบางอย่างในงานเขียนญี่ปุ่นที่หนิงไม่ชอบ แต่ไม่ได้พบในเรื่องนี้นะคะ กลิ่นตะวันตกเข้มข้นพอสมควรเลยถึงได้อ่านได้ และเหนือกว่าอ่านได้ คือ ชอบเลยค่ะ โดยเฉพาะวิธีการเขียนที่ใช้ในการเสียดสี
พูดถึงเรื่องเสียดสี หนิงจะชอบงานฝรั่งเศส เป็นชนชาติที่ไม่รู้เป็นไง เขียนเสียดสีเก่งชะมัด (ค่อนข้างเป็นลักษณะร่วมของงานจากประเทศนี้มั้งคะ เหมือนญี่ปุ่นที่มีจุดร่วมของเขา) แต่ค่อนข้างจะมีความซื่อตรงในการเสียดสีอย่างบอกไม่ถูก ทีนี้เล่มนี้ดันเสียดสีแบบเอเชีย คือ ให้ความรู้สึกเสียดสีแบบอ้อมค้อมน่ะค่ะ เหมือนฝั่งหนึ่งหลอกล่อแล้วตบหัวเราด้านหน้า แต่อีกฝั่งหลอกล่อแล้วตบหัวเราด้านหลัง แบบนั้นน่ะค่ะ ^^" (ไม่รู้จะเปรียบเทียบยังไง)
ส่วนเรื่องเสียดสีอะไรยังไงก็ลองหาอ่านดูได้นะคะ หนิงไม่พูดอะไรมากแล้วกันนอกจากแนะนำให้อ่านค่ะ แต่เตือนสักนิดว่า หากคุณเป็นคนชอบเรื่องญี่ปุ่นอยู่แล้ว เรื่องนี้อาจจะไม่ชอบมากนักก็ได้นะคะ เพราะกลิ่นอายความเป็นญี่ปุ่นไม่ได้มากเท่าไร มากสุดก็ตรงที่ตัวละครเป็นขัปปะซึ่งเป็นสัตว์ตำนานพื้นบ้านญี่ปุ่นเท่านั้นเอง แต่ที่เหลือไม่ค่อยนะคะ
ปล. หนิงชอบเรื่องเสียดสีค่ะ จึงโปรเรื่องนี้เป็นพิเศษ แต่ถ้าคุณไม่ได้นิยมเรื่องประเภทนี้ อาจไม่ได้ฟินกรี๊ดแบบหนิงก็ได้นะคะ
ผู้ติดตามบล็อก : 45 คน [