ทำไมการดับเพลิงแห่งบัลปารีโซชิลี  จึงมีความสำคัญจนมีกรมควบคุมเพลิงโดยเฉพาะ ..... ชิลีกับประเทศไทยห่างไกลกันถึง 17,711 กม. (11,005 ไมล์) วัดจากระยะทางตรงที่สุด  คือ  จากไทยผ่านมหาสมุทรอินเดีย  เข้าทวีปอัฟริกา ผ่าน South Atlantic Ocean (มหาสมุทรแอตแลนติคทางใต้)  แล้วตรงไปทวีปอเมริกาใต้ทางอาร์เจนตินาตรงไปชิลีเลย  ถ้าเดินทางโดยเครื่องบิน ซึ่งมีความเร็วโดยเฉลี่ยที่ 560 ไมล์  จะใช้เวลาเดินทาง 19 ชม. 39 นาที   (ข้อมูลจาก www.distancefromto.net.)

ถ้าอยู่ใกล้กว่านี้ เราคงได้ข่าวภัยภิบัติต่างๆ ที่เกิดขึ้นในชิลีบ่อยครั้ง ประเทศนี้มีแผ่นดินไหวบ่อย ๆ    ในเว็บของสถานทูตไทยประจำกรุงซานเตียโก  จะแนะนำเรื่องการปฏิบัติตนเมื่อแผ่นดินไหว พอไปจริง ๆ จะเห็นป้ายเส้นทางอพยพ (evacuation) ทั่วเมือง  โดยเฉพาะตามห้างสรรพสินค้า  ขณะที่อยู่ที่บัลปารีโซ ก็เกิดแผ่นดินไหวแรงพอสมควร ที่ Iquique ซึ่งอยู่ขึ้นไปทางเหนือของประเทศ 

ช่วงที่แผ่นดินไหว เป็นวันที่ 2 ที่บัลปารีโซ  (2 เมย 2557)  คนเที่ยวไม่รู้เรื่อง แต่ที่บ้านบอกว่ามีแผ่นดินไหวที่ชิลี รู้ไหม ตอนนั้นไม่รู้เลย แต่ก็มีครั้งหนึ่งที่กำลังนอนก็รู้สึกว่าแผ่นดินไหว รู้สึกครั้งเดียว ก็นอนต่อไม่ได้อพยพไปไหนค่ะ

เมื่อมีแผ่นดินไหว หลายครั้งก็มี Tsunami  มีป้ายเตือนเขตอันตรายจาก Tsunami บริเวณท่าเรือ

นอกจากแผ่นดินไหวและ Tsunami ……อีกภัยคือ ไฟป่า ซึ่งเกิดขึ้นบ่อยครั้ง ทั้งมากและน้อย วันที่ 13 เมษายน 2557  (บ้านเราสงกรานต์พอดี)  เกิดไฟไหม้ครั้งใหญ่ที่บัลปารีโซ   ตอนแรกก็ไม่ได้สนใจ แต่บน FB  ของคุณ Alvaro (จำได้ไหมว่าเป็นเจ้าของ Hostal  ที่ไปพัก) ก็มีแต่เรื่องไฟ  ...เขาลงเป็นภาษาสเปน ก็ไม่รู้เรื่อง พอถามไปก็ตอบมา ..... เขาใช้คำว่า Tsunami of Fire เกิดที่บริเวณรอบนอกของเมือง   บ้านพ่อแม่ พี่น้อง และญาติ ๆ ถูกไฟไหม้หมด แต่เขาก็ยังมีกำลังใจ เพราะมีคนส่งไปให้เยอะ …. ดูภาพนะคะ ว่าร้ายแรงแค่ไหน (ภาพจาก internet ค่ะ)

ในข่าวกล่าวว่า Great Fire of Valparaiso (ภาษาสเปน : Gran Incendio de Valparaiso)  เริ่มขึ้นเมื่อวันที่ 12 เมย. 2014  (วันที่ 13 บ้านเรา) เวลา 19.40 น.  บนเขาในเมืองบัลปารีโซ   ไฟได้เผาพลาญบ้านไปทั้งหมดอย่างน้อย 2,500 หลัง  ทำให้ชาวบัลปารีโซประมาณ11,000 คน  ไม่มีที่อยู่อาศัย   นอกจากนั้นก็ต้องอพยพผู้คนประมาณ 6,000 คน  ออกจากเมือง จากบริเวณที่ประกาศเป็นเขตภัยพิบัติร้ายแรง มีผู้เสียชีวิต 15 คน และอย่างน้อย 10 คน บาดเจ็บขั้นรุนแรง

ส่วน BBC News ก็ลงข่าวว่า ประชาชนมากกว่า 10,000 คน ต้องอพยพจากเมืองท่าบัลปารีโซของชิลี  เพื่อหนีไฟที่ลามเข้ามา และฆ่าประชาชนไปอย่างน้อย 12 คน

ที่ทำให้สนใจอยากเล่าที่นี่   ก็คือ เรื่องกรมควบคุมเพลิง ที่ไม่เหมือนที่อื่นที่พนักงานดับเพลิงจะเป็นเจ้าหน้าที่ของหน่วยงาน มีเงินเดือน แต่ไม่ใช่ที่บัลปารีโซ  และที่อื่น ๆ ประเทศชิลีด้วยเหมือนกันค่ะ   ข้อมูลจาก www.bbc.com/new/world-latin-america-27186801 และ www.health2u.exteen.com บล็อกส่งเสริมสุขภาพ+ข่าวต่างประเทศ..ของ นพ.วัลลภ พรเรืองวงศ์ .... กล่าวว่า  ในประเทศชิลีมีนักผจญเพลิง ใช้คำว่า“firefighters” อยู่ประมาณ 40,000 คน   ทั้งหมดทำงานโดยไม่ได้รับเงินเดือน

ผู้ที่ได้รับเงินเดือน คือ พนักงานขับรถ เลขานุการ และคนรับแจ้งข่าว นักผจญเพลิงที่ชิลี  เป็นเหมือนนักบรรเทาสาธารณภัย  เช่น เมื่อเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์  หรือแผ่นดินไหว  อาสาสมัครเหล่านี้จะหยุดงานตัวเองชั่วคราว  บางคนเป็นทนายความ เจ้าของร้าน นายธนาคาร  และ ฯลฯ  ก็จะตรงไปยังสถานีดับเพลิงที่ตนเองประจำ  เพื่อช่วยงาน  ....หลาย ๆ คน ยังทำงานตอนกลางคืน และวันหยุด  ทุกอย่างไม่มีค่าจ้าง  .....งานบริการสาธารณะนี้ ถือว่าเป็นงานที่มีเกียรติ์อย่างยิ่ง

แล้วจริง ๆ แล้วอาสาสมัครเหล่านี้ ต้องบริจาคเงินให้สถานีของตนเองทุก ๆ เดือนอีกด้วย   นาย Miguel Reyes  ประธานของ Junta de Bomberos, (สมาคมนักผจญเพลิงแห่งชาติ)  กล่าวว่า นี่เป็นเพียงสถาบันเดียวในชิลี ที่คุณต้องจ่ายเงินเพื่อมาทำงานบริการ ......... น่าสนใจ

แต่ไฟไหม้ที่บัลปารีโซ เมื่อวันที่ 12 เมษายน 2557 นี้ ลุกลามเร็วมาก มีอาสาสมัครผจญเพลิงประมาณ 1.500 คน ถูกเรียกมาช่วย แต่ไฟก็ไหม้ไปทั่วเมืองแล้ว  เป็นครั้งที่ร้ายแรงที่สุดในประวัติศาสตร์ของเมือง  จึงได้เกิดมีการวิพากษ์วิจารณ์ขึ้นมา ...เช่น การต่อสู้ผจญเพลิงเป็นสิ่งที่น่าชื่นชม แต่ก็ล้าสมัย ......การดับเพลิงต้องได้รับการปรับปรุงให้ทันสมัย  ไม่ใช่ขึ้นกับอาสาสมัครเท่านั้น .....บางคนก็รู้สึกว่ามีแต่คนสนใจ เรื่องไฟป่า แต่การระเบิดของภูเขาไฟ และแผ่นดินไหว ก็จำเป็นต้องจัดระบบให้ดีขึ้นทันกับยุค ศต. ที่ 21 เช่นเดียวกัน

สภาพของนักผจญเพลิง

ชิลีไม่ใช่ประเทศเดียวที่มีอาสาสมัครผจญเพลิง  ยังมีที่ ออสเตรเลีย เยอรมันนี ฝรั่งเศส และสหรัฐอเมริกา ที่มีอาสาสมัครมากกว่า 1 ล้านคน แต่ทุกประเทศอาสาสมัครจะช่วยงานของนักดับเพลิงประจำ ......ชิลีเป็นเพียงประเทศเดียวที่นักผจญเพลิงทั้งหมดเป็นอาสาสมัคร

นาย Julio ได้กล่าวปกป้องระบบของประเทศว่า นักผจญเพลิงเหล่านี้ ได้รับการอบรมมาเป็นอย่างดี เหมือนนักผจญเพลิงอาชีพในประเทศอื่นๆ  ผู้คนมักเข้าใจผิดว่า  “อาสาสมัคร”  หมายถึง  “สมัครเล่น” มีนักผจญเพลิงอาชีพมากมายทั่วโลก  ไม่ใช่เฉพาะในอเมริกาใต้ .....มีความเป็นมืออาชีพน้อยกว่าเรา นักดับเพลิง (firemen) ของบางประเทศ  เต็มใจที่จะเสี่ยงชีวิตน้อยกว่าเรา    เขาเหล่านั้นจะสไตร์ค ..แต่เราไม่เคยสไตร์ค และถ้าเมืองของเขาถูกเผา เขาก็จะร่วมเผาด้วย ... (อันนี้นาย Julio กล่าวนะ)

นาย Julio  ยังกล่าวอีกว่า ในซานเตียโก 40 % ของบประมาณมาจากการบริจาค มีประชาชนและนักผจญเพลิงประมาณ 60,000 คน บริจาคเงินทุกเดือน ให้สถานีในความรับผิดชอบของเขา

นาย Reyes  ประมาณการว่า 55% ของงบกรมควบคุมเพลิง  มาจากรัฐบาลกลาง ... ที่เหลือมาจากรัฐบาลท้องถิ่น.... การบริจาค.....การจัดกิจกรรมหาเงิน เช่น บิงโก และ การจัดกิจกรรมคล้ายงานกาชาด   ข่าวกล่าวว่า ค่อนข้างจะเป็นเรื่องปกติที่จะเห็น นักผจญเพลิงตามท้องถนนพร้อมกล่องเงิน  เพื่อขอเรี่ยไรสนับสนุนการทำงาน  ..... (เสี่ยงตาย ไม่มีค่าตอบแทน  แล้วยังต้องหาเงินเองมาทำงานอีก ....นับถือจริงๆ   เพราะอย่างนี้ถึงได้เรียกว่า “เป็นอาชีพที่มีเกียรติ์”)