จริงการขึ้นเขาเนี่ยมันก็ไม่น่ามีอะไรน่ากลัวไปกว่าเจ้าลิงจ๋อเนี่ย คือมันไวมากการจะเอาอุปกรณ์อะไรขึ้นมาก็ต้องระวังให้ดี

คือพี่เค้ารุมเราจริงๆ เลยนะถ้าเผลอแล้วอย่างไวอ่ะพลาดแม้แต่วินาทีเดียวจะเสียทรัพย์ได้ทันที

โชคดีมากๆ ที่ จขบ.ไม่แบก DSLR ขึ้นมา ไม่งั้นเป็นภาระอันใหญ่หลวงของอิช้านแน่ๆ

มองไปข้างหน้าแล้วอิช้านท้อแท้แค่ขึ้นมายังไม่ถึงครึ่งขาสั่นเลยตรู บ่งบอกว่าขาดซึ่งการออกกำลังกาย

แต่ยิ่งสูงก็ยิ่งสวยมองเห็นอ่าวประจวบชัดเจนมาก มิน่าเค้าถึงบอกว่ายิ่งสูงยิ่งหนาวและยิ่งสวยงาม

กว่าจะเดินตะกายขึ้นมาเห็นป้ายนี้ชัดๆ หอบรับประทานเลยค่ะ โหยนี่มัน 396 ขั้นจริงๆ เหรอเนี่ย

ทำกระเช้าไหมไกลขนาดนี้ เริ่มนึกถึงคนที่สนับสนุนคนสร้างกระเช้าภูกระดึง อาจจะเป็นเพราะเค้าอยากขึ้นมาชมความงาม

แต่สังขารไม่เอื้ออำนวยเหมือนตรูตอนนี้ป่ะว้าา บางที่เสน่ห์ก็สวนทางกับสังขารนะ

โปรดสังเกตุหน้าอิช้านน เหงื่อท่วมเลยจ้าแต่ขอเซลฟี่กับป้ายนี้ก่อน ยังจำวินาทีต่อจากนี้ได้เลยอ่ะ

พอถ่ายรูปเสร็จก็ไปนั่งบนเก้าอี้หินอ่อนเลยค่ะ ขนาดหลวงพี่จะมาคุยด้วยต้องยกมือบอกหลวงพี่เพลานี้หนูไม่อยากคุยจริงๆ หนูเหนื่อยค่ะ

ขอเป็นน้ำสักขวดแทนได้ม๊ะ เหมือนหัวใจจะออกมาเต้นนอกร่าง โอ้ยตรูจะตายบนนี้ป่ะวะเหนื่อยโครต

พอได้ลมหายใจเต็มปอดก็มาเดินถ่ายรูปขาสั่นมากมือนี่ก็สั่งตามเลย

ที่เห็นไกลๆ นั่นเรียกว่าเขาตาม่องลายที่ลงหน้าหนังสือพิมพ์ว่าอยู่ดีๆ ก็มีฝรั่งหายขึ้นไปอยู่บนเขาลูกนี้และใครหลายๆ คนเช่นกัน

แปลกจังได้ฟังดังนั้นอิช้านไม่ขึ้นนะเขาตาม่องลายเนี่ย เรื่องบางเรื่องก็ลี้ลับเกินกว่าจะคาดเดาอย่าเข้าไปเสี่ยงดีกว่า

ที่ที่เห็นเขียวเนี่ยเป็นที่ของราชการทั้งหมดเลยล่ะ ใช้เพื่อการศึกษาวิจัยในบริเวณนี้จึงเห็นว่ามีสีเขียวอยู่เต็มไปหมด

ส่วนตรงหินเนี่ยก็เป็นส่วนที่เรียกว่า "ช่องกระจก" เป็นรูอยู่ตรงบริเวณนี้แต่เราไม่สามารถเห็นได้เพราะเขาบังล่ะ

หลวงพี่บอกว่าถ้ามองจากด้านล่างจะเห็นเป็นรูเลย

ขึ้นมาโครตเหนื่อยเลยอ่ะขอเซฟฟี่ไว้เป็นที่ระลึกเสียหน่อย คิดว่าคงไม่ขึ้นมาแล้วล่ะ คริคริ

ขึ้นมาเที่ยวบนนี้ไม่ต้องระวังอะไรหรอกนอกจากลิง หลวงพี่บอกว่ามันไม่ดุ เราก็นึกในใจ "ใช่หรา" 

เห็นคอยตามเป็นเงาตามตัวประหนึ่งว่ามีใครมองอยู่ตลอดเวลาพร้อมที่จะฉกชิงวิ่งราวทรัพย์ยามที่ชั้นเผลอ

มันไม่ดุเลยแค่เดินเฉียดมันก็จะตะบบแล้วอ่ะ โอ้ยย .. พี่ลิงคร้าบบของเดินผ่านหน่อยนะ

ขึ้นมาด้านบนนี่ก็ไม่เห็นจะมีอาหารอะไรพวกลิงมันดำรงชีวิตอยู่ได้ยังไงนะ

หลวงพี่เล่าให้ฟังว่ามันกินใบไม้จ๊ะ ที่เห็นเตียนๆ เนี่ยฝีมือมันทั้งนั้นแหละ ยิ่งใบมันๆ พี่สัดไม่เหลือชนิดที่ว่าดอกไม้ไม่ต้องออกกันเลยทีเดียว

เห็นทางลงแล้วปลงจิตขอเวลาพักขาสักนิดค่อยคิดจะเดินลงจริงๆ จขบ.เห็นแล้วท้อใจจะลงไหวเปล่าเนี่ย

อู้ .. พักเหนื่อยก่อนนะ จขบ.พยายามถ่ายป้ายเมืองสามอ่าวไม่ว่าจะยืนมุมไหนก็เห็นไม่ครบ

พักเหนื่อยด้วยการเซฟฟี่ก่อนนะแบบว่าเห็นกระไดแล้วท้อแท้ใจจริงๆ นี่แค่สามร้อยกว่าขั้นอิช้านยังไม่ไหวขนาดนี้

สำหรับประจวบเนี่ย จขบ.มาทีไรไม่เคยได้ลงไปเล่นน้ำทะเลสักครั้ง

กว่างานจะเสร็จก็พลบค่ำทุกทีแถมเป็นจังหวัดที่ต้องเก็บตามกิ่งอำเภอเยอะด้วยไม่เคยทันได้เล่นน้ำเลยจริงๆ

แต่ก็ชอบที่นี่นะทะเลสงบอาหารอร่อยหลายๆ ร้านเลย ไว้จะมาเม้าส์ให้ฟังใหม่ในตอนหน้านะจ๊ะ

Patthanid C.