BKK - UTTARADIT :: เริ่มต้นวัดใจเนินส่งญาติเส้นทางพิชิตภูสอยดาว
หลังจากที่ตั้งทริปมาร่วมหลายเดือน จนล่อลวงสมาชิกได้มากโข วันเดินทางไปภูสอยดาวก็มาถึง เริ่มจากนัดกันที่หมอชิตประมาณสองทุ่ม เวลาเดินทางจริงห้าทุ่มครึ่ง เดินทางโดยรถประจำทาง บริษัทพิษณุโลกยานยนต์ เค้าว่ามาว่าบริษัทฯ นี้ดีที่สุด ลองดูกันหน่อย การเดินทางใช้เส้นทาง กรุงเทพฯ -พิษณุโลก-ภูสอยดาว ระยะทาง ๕๔๑ กม. เป็นรถ ป.๑ ค่าโดยสารก็คนละ ๒๗๗ บาท
ประมาณตีห้ามั้งพวกเราก็มาถึงพิษณุโลก รถสองแถวที่ติดต่อไว้ก็มารับที่ท่ารถเลยล่ะ พวกเราก็ขนสัมภาระขึ้นรถ แม่เจ้าเยอะเหมือนกันนะเนี่ย
และก็จอดรถเพื่อนอีกสองคนที่ตัดสินใจเดินทางมาทีหลัง ระหว่างนี้ก็เดินไปซื้อน้ำที่เซ่เว่น ไม่น่าเชื่อน้ำขนาด ๕ ลิตรเกือบเกลี้ยงเซเว่นเลยล่ะ ดีนะที่เหลือให้พวกเราอยู่สามถัง พอซื้อเสร็จก็มารอเพื่อนกันที่รถ รอจนใกล้จะตีห้าครึ่งแล้วล่ะ เพื่อนก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมาถึงเสียที จึงได้ตัดสินใจออกเดินทางกันก่อน เพราะเดี๋ยวลูกหาบหมดแล้วจะงานเข้า
พอออกรถไปได้สิบนาทีมั้ง เพื่อนที่พวกเรารอก็โทรกลับมา สุดท้ายจอดรอให้เพื่อนนั่งมอเตอร์ไซค์มา พอชีเจอเพื่อนก็เม๊าส์กันกระจายจนลืมจ่ายตังค์ค่ามอเตอร์ไซต์ เอากะเค้าสิ จากนั้นพวกเราทั้งหมดก็เดินทางสู่ตลาดชาติตระการ ซึ่งต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วโมง
ระหว่างนั้นก็หลับกันไปตามระเบียบ จนเดินทางมาถึงตลาดชาติตระการ สถานที่ตุ้นเสบียงเพียงแห่งเดียว งานนี้ซื้อกันแหลกแบบเต็มเหนี่ยว ไอ้เราก็นึกในใจนี่เราจะไปอยู่เดือนหนึ่งหรือวะเนี่ย
สำหรับใครที่ไม่ได้เตรียมรองเท้าเดินป่ามา ขอแนะนำให้เสียเงินห้าสิบบาทซื้อรองเท้าสตั๊คดอยขอบอกว่ามันดีมากมายเลยล่ะ ถ้าไม่ซื้อไปแล้วจะหาว่าไม่เตือนนะ อิอิ เราเตือนคุณแล้ว
โอ้.. นี่แค่ของนะเนี่ยยังไม่รวมคนอีกสิบสามชีวิต รถยังล้นขนาดนี้ เชื่อยังล่ะว่าทำไมถึงบอกว่านี่เราจะไปอยู่เดือนหนึ่งหรือไงฟ่ะ ไม่เป็นไรเรามันพวกรักความสบาย ถ้าแม่ถอยโลตัสได้แม่ถอยไปตั้งแล้นนน จากตลาดชาติตระกานใช้เวลาอีกหนึ่งชั่วโมงจึงจะถึงอุทยานภูสอยดาว
เนื่องจากอาทิตย์นี้เป็นวันหยุดยาว คนจึงหนาแน่นเป็นพิเศษเห็นว่าขึ้นกันเป็นพันเลยทีเดียว แหม ยังกะมันขึ้นง่ายๆ เลยนะเนี่ย พอขนของลงกันเสร็จพวกเราก็เตรียมแพคสัมภาระเพื่อเตรียมชั่ง
ที่นี่ค่าหาบของเค้าคิดกิโลละ ๒๐ บาท มาดูกันว่าสัมภาระมหาศาลของพวกเราจะน้ำหนักเท่าไหร่เอ่ย จิ๊บๆ ๑๖ ถุงแค่ ๒๙๔ กิโลเอง
หกพันกว่าบาท กริ๊ด ขำๆ .. ลูกหาบไม่พอครับ อ้าว ..งานเข้าสิตรู ชั้นไม่มีปัญญาแบบขึ้นไปแน่ แต่เจ้าหน้าที่บอกว่ามีอีกวิธีคือจะให้รถขนของไปครึ่งทางแล้วให้ลูกหาบลงมาแบกต่อ แต่ก็จะช้าหน่อยเอาอะไรที่จำเป็นขึ้นไปกันเองด้วยนะครับ .. เอาอะไรไปดีหว่า ประชุมกันใหญ่จะแบกอะไรไปเองดี
เจ้าหน้าที่แนะนำให้แบกเต็นท์กะถุงนอนขึ้นไปก่อน ไม่เอา พวกเราเลือกน้ำดีกว่า เบากินได้ทิ้งได้ น่าจะผ่อนแรงหน่อย .. เหอๆๆ หาได้รู้ไม่เลยว่าเป็นการตัดสินใจที่ผิดสุดๆๆ
นี่คือสตั๊คดอยคู่ละห้าสิบบาท วิธีใช้งานของมันคือเอาผ้าอนามัยรองในรองเท้า แค่นั้นเอง เดินสบายขึ้นเป็นกองเลยล่ะ แถมรองเท้าผ้าใบก็ไม่ต้องทิ้งด้วย ลงทุนน้อยสินค้าดีมีที่ไหน
จากนั้นพวกเราก็ไปหาเสบียงใส่ท้องกัน ที่นี่มีร้านอาหารไว้คอยบริการ หากนั่งทานที่ร้านก็มีอุปกรณ์มาตรฐานปกติให้ได้รับประทานกันอย่างสบาย แต่หากต้องการห่อขึ้นไปทาน ครั้นจะหากล่องโฟมลืมมันไปได้เลย เพราะที่นี่ไม่อนุญาตให้นำกล่องโฟมขึ้นไป ดังนั้นจากข้าวกล่องจะเป็นข้าวถุงแทน
พอท้องอิ่มก็เก็บรูปสภาพก่อนขึ้นภูสอยดาวไว้เป็นที่ระลึก ก่อนที่จะเดินทางขึ้นไปพิชิตเนินทั้งห้า ที่ขอบอกว่าสุดๆ สุดจะบรรยายอีกต่างหาก ก่อนอื่นเรามาทำความรู้จักกับเส้นทางครั้งหนึ่งในชีวิตพิชิตภูสอยดาวกันก่อนนะคะ สำหรับการเดินทางขึ้นภูสอยดาวนั้นเป็นเส้นทางเดินป่าระยะไกล จุดเริ่มต้นอยู่บริเวณน้ำตกภูสอยดาวที่ระดับความสูงประมาณ ๖๐๐ เมตร และสิ้นสุดที่จุดผู้พิชิตภูสอยดาวที่ระดับความสูงประมาณ ๑,๖๓๓ เมตร จากระดับน้ำทะเลปานกลาง
สภาพเส้นทางจัดอยู่ในระดับยาก ผู้เดินจะต้องประเมินสภาพร่างกายก่อนเดินทาง ช่วงแรกๆ จะผ่านป่าดงดิบ เลียบลำห้วยหลังจากนั้นจะเป็นเนินชันขึ้นเรื่อยๆ สลับกับพื้นที่ราบเป็นระยะๆ ผ่านสภาพป่าที่หลากหลายสวยงาม ความท้าทายของเส้นทางนี้ คือ ความสูงชันของพื้นที่โดยเฉพาะช่วงสุดท้ายก่อนถึงลานสนที่เรียกว่า "เนินมรณะ"
นี่เป็นข้อมูลก่อนการเดินทางขึ้น ที่ต้องบอกว่า จขบ. มารู้ตอนเดินขึ้นนี่แหละเนื่องจากไม่ได้ศึกษาข้อมูลอะไรมากนัก รู้แต่เพียงว่า "ครั้งหนึ่งในชีวิตจะมาพิชิตภูสอยดาว" เอาล่ะมาถึงตอนนี้ถอยไม่ได้แล้นน มันต้องลุยอย่างเดียว
จากข้อมูลเราต้องผ่านเนิน ๕ ด่านหฤโหดดังต่อไปนี้ ๑. เนินส่งญาติ ๒. เนินปราบเซียน ๓. เนินป่าก่อ ๔. เนินเสือโคร่ง ๕. เนินมรณะ โดยเส้นทางทั้งหมด ๖,๕๐๐ เมตร ใช้เวลาเดินทางประมาณ ๔ ถึง ๖ ชั่วโมง จึงจะถึงลานสนภูสอยดาว
วินาทีต่อจากนี้ไปจะเป็นเส้นทางเดินขึ้นไปพิชิตภูสอยดาว กายพร้อมซ้อมมาอย่างดี ใจพร้อมมากมายเพราะไม่รู้มาก่อนเลยว่าภูสอยดาวโหดกว่าภูกระดึง หลวมตัวมาแล้วก็ต้องเดินต่อไปข้างหน้าต่อไป พวกเราผู้พิชิตจำนวน ๑๓ ชีวิตจะเดินทางขึ้นภูสอยดาว ณ บัดนี้
เริ่มต้นก็ปีนกันเลยบันไดเขียว ขอบอกว่าถี่มากมายอ่ะ ตะกายมันเข้าไปสูงได้อีกอ่ะ มีความรู้สึกว่าไต่ขึ้นมาจนสุดหัวเขาแล้วก็เดินลงเขายังไงบอกไม่ถูก
รู้สึกเหมือนมาเดินอยู่ในเขาชนไก่ยังไงบอกไม่ถูก เพราะลักษณะป่าจะเป็นไม้ไผ่เสียเป็นส่วนใหญ่ล่ะ พอเดินลงเขามาก็เจอทางราบ แต่รู้สึกว่าตอนนี้น้ำที่ถือมาหนึ่งขวดชักเริ่มหนักแล้วอ่ะ
ไปๆ มาๆ รั้งท้ายตอนไหนก็ไม่รู้ ดีนะที่กลุ่มแรกเดินรอๆ กันเรื่อยๆ จนสักพักก็มาเจอกัน นี่มันถึงเนินส่งญาติยังล่ะเนีย
ป้ายให้ข้อมูลก็สุดแสนจะเลือนลางเลยอ่ะ เลยไม่รู้ว่าตอนนี้พวกเรามาถึงเนินส่งญาติหรือยังเนี่ย หันซ้ายหันขวาก็เจอกับป้ายนี้เข้า
กรี๊ด ..อ่านแล้วขาหมดแรงลงทันใด เหมือนเดินมานานแล้วเลยนี่เพิ่งผ่านไปแค่ ๓๐๐ เมตรเองเหรอเนี่ย นึกว่ามาไกลแล้วเสียอีก เหลืออีก ๖.๒ กิโล เอาวะสู้เว้ย
วินาทีนี้บ้างก็อ่อนล้า บ้างก็ลันล้า ค่อยๆ ก้าว ค่อยๆ เดินกันไป อย่าหายใจเร็วค่อยๆ หายใจสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไป โอโซนทั้งนั้นเลยนะเนี่ย
ช่วงนี้แต่ละคนเริ่มหาไม้ค้ำกันแล้วล่ะ ขอบอกว่ามันช่วยได้เยอะเชียว เพราะตอนนี้เส้นทางเริ่มลื่นบ้างแล้วล่ะ ต้องค่อยๆ เดินหามุมหลบกันไป จนมาเจอกับต้นไม้ใหญ่
ไอ้เราก็นึกว่าถึงแล้ว เปล่าเค้าแค่ให้นั่งพักหายเหนื่อยก่อน ซะงั้นอ่ะ เห็นป้ายเล็กๆ ข้างทางนี้ไหมล่ะ มันเป็นป้ายบอกอนาคตล่ะ ว่าต่อไปข้างหน้าจะเจออะไร
โปรดสังเกตุให้ดีๆ มันเขียนว่า เนินส่งญาติ ๓๐๐ เมตร แม่เจ้า.. ญาติยังไม่กลับอีกเหรอฟ่ะ ส่งไม่ถึงเสียที ทำไมมันไกลจังฟ่ะเนี่ย
แล้วพวกเราก็เดินมาถึงเนินส่งญาติ หนึ่งในห้าเนินหฤโหดเส้นทางพิชิตภูสอยดาว งานเข้าแล้วตรู เหลืออีกตั้งสี่เนินตรูจะรอดไหมเนี่ย มีใครบอกตรูก่อนไหมว่าต้องเดินขึ้นเขาลงเขาแบบนี้เนี่ย เอาวะตั้งใจมาแล้วงานนี้ยังไงก็ต้องตะกายไปให้ถึงอ่ะ แล้วมาติดตามตอนต่อไปนะ ..
Photo and Story By
Patthanid C.
www.patthanid.bloggang.com
| Create Date : 11 มกราคม 2554 |
| Last Update : 13 พฤศจิกายน 2556 0:42:43 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 2376 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 47 คน [
