บอกเลยว่า เป็นเพียงความคิดเห็นส่วนตัวนะคะ บางท่านหากอ่านแล้วรู้สึกว่า เฮ้ย ฉันไม่เห็นรู้สึกว่ามันโหดร้ายอะไรขนาดนั้นเลยนี่ ก็ว่ากันไปลิมิตความอดทนอดกลั้นแต่ละคนมันไม่เท่ากันค่ะ

งานประจำที่นี่เป็นอะไรที่โหดร้ายมาก เป็นสายงานที่มีความกดดันสูง เพราะเล่นกับความรู้สึกล้วนๆ ไม่มีเหตุผลมาเจือปนเท่าไร นั่นเพราะ มันเหมือนคุณจะมีหัวหน้าอยู่ 2 กลุ่ม

กลุ่มแรก คือบริษัทที่เราสมัครเข้ามา ตรงนี้เขาจะบรีฟคุณทุกอย่างเพื่อให้งานบรรลุถึงเป้าหมายใหญ่ (โบนัส) ไม่ว่าจะเกิดอะไรก็ตามเราต้องแก้ปัญหาให้นายถูกใจที่สุด ถูกต้องรึเปล่าก็ไม่รู้นะ อาจจะหมางเมินจิตใจใครไปบ้างก็ได้ ในส่วนนี้ไม่ค่อยมีอะไรมากเพราะเพื่อนร่วมงานก็ดี ช่วยเหลือกัน แต่อาจจะมีช่วงเวลาวิกฤต ตัวใครตัวเผือกกันไปแบบว่าภาระที่ของฉันก็โคตรหนักเลยว่ะ แกก็พยายามๆล่ะกัน

หัวหน้าหลักหรอ งานเขาเยอะดูแลผจก.แบบเราหลายคน มันไม่ที่วถึงหรอก ถ้ารอแต่นายตัดสินใจ ผจก.อย่างเราๆคงโดนลูกบ้านไล่ตะเพิด...

กลุ่มสอง คือลูกบ้านในคอนโด นี่คือหัวหน้าที่กุมชีวิตเราเลยก็เป็นได้ ทำดีเสมอตัว ทำพลาดเอาให้ตาย ร้องเรียนให้ชีวิตชิบห.. วายป่วง ไม่ใช่ว่าทั้งหมดนะ บางส่วนเท่านั้น แต่สำหรับชีวิตพนง.เงินเดือนอย่างเรา แค่บางส่วนก็เครียด จิตตกแล้ว เวลาเดินเข้างานแทบจะหมอบคลานกลัวคุณท่านจับผิด 555+

  -ลูกบ้านกลุ่มที่ดี ก็แสนดีๆ มีน้ำ มีหนม มาให้ตลอดๆ เข้าอกเข้าใจว่ากฎระเบียบอะไรทำได้แค่ระดับไหน เรามีอำนาจตัดสินให้ได้แค่ไหน อะไรที่ให้ไม่ได้ก็เข้าใจว่าเป็นเพราะการอยู่ส่วนรวม ดี๊ดีอ่ะกลุ่มนี้ แต่ว่าลูกบ้านกลุ่มเมื่อสภาวะคอนโดคุกลุ่น มีเรื่องต้องแก้ไข เขาก็จะไม่มายุ่งเกี่ยวนะ แบบว่าฉันอยู่ไม่มีปัญหา อะไรก็ได้ ตัดสินไปเหอะฉันโอเค ถึงแม้ไม่เห็นด้วยฉันก็ยอมรับเสียงหมู่มาก

นี่แหละนำพาไปสู่อีกกลุ่มนึง

   -ลูกบ้านกลุ่มว๊างว่าง มีปัญหาหยุมหยิมตลอดๆ อยากได้อะไรก็ต้องได้ในส่วนของตัวเอง ไม่นึกถึงส่วนรวม เงินส่วนรวม คิดดูสิมีคนแบบนี้คอนโดนึง 20 ห้อง บ้านแตกจ้า งอแงจะเอาๆ พอไม่ให้ก็ขุดคุ้ยใส่ร้ายป้ายสีกัน ทำไมตานั่นทำแบบนั้นได้ ตานี่ทำแบบนี้ได้ ไอ้นั่นจอดรถกวน เดินเสียงดัง เดินกร่าง อะไรก็ว่ากันไป พอถึงคราวประชุมเพื่อโหวตมีการแบล็คเมล์ ล็อบบี้คะแนน โอ้ย คนกลางรับเงินเดือนแบบเราเนี่ยสิ เอียงผิดข้างใดข้างนึง ตายแหง๋แก๋ พอยุติธรรมตงฉินเป๊ะก็มองหน้ากันไม่ติด

นี่แหละหัวหน้าที่น่ารักที่เราเคยอยู่ร่วมมาในอาชีพนึง 555 ยอมรับนะว่า ณ ตอนนั้นเครียดมาก เราเป็นคนคิดมาก อยากให้ทุกอย่างเพอร์เฟ็ค แต่ตอนนี้เรารู้ว่าการบริหารใจคนมันเพอร์เฟ็คไม่ได้ มันเป็นงานที่แก้ปัญหาเฉพาะหน้า อะไรที่เขาด่า เขานินทา อย่าไปเก็บให้มันรกสมอง ทุกครั้งที่เราเห็นคนให้บริการ เราให้เกียรติเสมอเลยนะ เพราะเรารู้ว่าเขาต้องเจออะไรมาบ้างวันๆนึง

พอ ณ วันนี้ 2 ปีกว่าแล้วที่เราไม่ได้เป็นมนุษย์เงินเดือน ก็ตลกดีนะชีวิตนึงเจออะไรมากมาย เราก็ยังเห็นใจคนที่ต้องตื่นเช้าเข้างาน แออัดอยู่ในรถไฟฟ้า ก็สู้ๆกันนะคะ พวกสายอาชีพค้าขายก็มีทั้งดีและร่วง ติดตามได้ในหมวด ธุรกิจของเรา นะจ๊ะ