InCreDi_Ple
Group Blog
 
<<
มกราคม 2549
 
1234567
891011121314
15161718192021
22232425262728
293031 
 
7 มกราคม 2549
 
All Blogs
 

ปีใหม่ ที่อุทัยธานี

ช่วงหยุดยาว ปีใหม่ที่ผ่านมา หนูเปิ้ลได้มีโอกาสร่วมกันคณะ “เพื่อคุณ” คริสตจักรสะพานเหลือง เดินทางไปช่วยสร้างอาคารเรียนให้กับน้องๆ เด็กๆที่ อ. ลานสัก จ. อุทัยธานี ด้วยภารกิจนี้ การผจญภัยจึงได้เกิดขึ้น เมื่อเด็กกรุงเทพ 9 คน อันได้แก่ พี่บุ้ง คุณแม่เก๋ เก๋ พี่กุง พี่หยู พี่วี พี่จิ พี่เปี๊ยก และหนูเปิ้ล(น้องเล็กสุดในนั้น) ต้องมาใช้ชีวิตร่วมกันเป็นเวลา 4 วัน ในบ้านหลังเดียวกัน บริเวณโบสถ์เล็กๆซึ่งห่างจากตัวเมืองถึง 50กว่ากิโลเมตร (ถ้าเดินทางไปกลับตัวเมืองก็ร้อยกว่ากิโล)
พึ่งรู้ว่า จ.อุทัยธานี เป็นจังหวัดที่ไม่มีห้างสรรพสินค้าบิ๊กซี แมกโคร โลตัส ในตัวเมืองมีแต่ห้างชื่อว่า “มาบุญชู” (คาดว่าเป็นสาขาหนึ่งของมาบุญครอง) ในรัศมี 50 กิโลเมตรที่เราไปอยู่นั้นไม่มีเซเว่นอิเลฟเว่นเลย มีแต่ป่า นา และภูเขา สถานที่เจริญสุดในระแวกนั้นคือ ลานสักเซ็นเตอร์ ซึ่งก็ต้องขับรถไปไกลอยู่เหมือนกัน มีลักษณะเหมือนร้านโชว์ห่วยไม่มีแอร์ตึกแถวใหญ่ๆ ร้านหนึ่ง มีตลาด ซึ่งทราบจากพี่นุ้ย อาจารย์ผู้ดูแลโบสถ์ที่นี่ว่าพึ่งสร้างได้ไม่ถึงปี และนี่เจริญสุดแล้ว มีตู้ ATM อยู่ตู้เดียวที่สำคัญพึ่งมีมาได้ไม่ถึงปี ชาวบ้านที่นี่ต่างพากันตื่นเต้นกันมาก ไปกดตังค์กันจนหมดไม่มีสตางค์เหลือให้กดกล่าวคือใช้ไม่ได้แล้วนั่นเอง การเดินทาง การจราจรคล่องตัวอย่างที่สุดมีรถประจำทางคันเดียว วิ่งมาทุกๆ 2 ชม.โดยประมาณ และวิ่งแบบประหยัดน้ำมันสุดฤทธิ์ 40 กม./ชม. หากใครมาไม่ทัน มีการถอยรถย้อนกลับมารับด้วย ถ้าไม่มีรถจะเดินทางไปไหนลำบากมาก ต่างกับกรุงเทพฯ บ้านเราที่มีรถไฟฟ้าวิ่งผ่านทุกๆ 5 นาที ที่นี่ที่ดินไร่ละ 5000 บาท
การcount down กับข้าวหลาม วันแรกที่ไปถึงของเรา ชาวบ้าน ผู้ใหญ่และเด็กๆต่างดีใจกันมากๆ มีการเผาข้าวหลามเลี้ยง การเผาข้าวหลามนี้จะมีการเผากันปีละครั้งเท่านั้น และเป็นข้าวหลามที่อร่อยที่สุดเท่าที่หนูเปิ้ลเคยกินมาเลย มีข้าวที่เรียกว่าข้าวใหม่ที่ได้จากการเก็บเกี่ยว ซึ่งต่างกับข้าวที่เราซื้อกินทุกวัน มีปลาปิ้ง ที่จับมาจากเขื่อนระปำ ซึ่งเรามาแงะออกจากแหแล้วปิ้งกินกันเอง กับกับข้าวสารพัดไก่ ซึ่งคาดว่าคงเป็นเพื่อนกับไอ้โต้งที่วิ่งไปวิ่งมาอยู่แถวนั้น การเคาท์ดาวน์ปีใหม่ปีนี้ของหนูเปิ้ลจึงเป็นการไปเคาท์ดาวน์ร่วมกับชาวบ้านเด็กๆ ร่วม 50 คน ในที่ๆล้อมไปด้วยทุ่งนา ใต้ฟ้าที่เต็มไปด้วยดาว และข้าวหลาม
ไปเยี่ยมเยียนหมู่บ้ากระเหรี่ยง เรามีการไปเยี่ยมเยือนหมู่บ้านกระเหรี่ยงโดยมีคนในพื้นที่ของมูลนิธิศุภนิมิตเป็นผู้นำทางเป้นล่ามให้ มีคุณลุงคนนึงถูกทิ้งให้นอนอยู่ในแคร่มีหลังคาตากแดดอยู่คนเดียว ในนั้นเหม็นมาก เหม็นแบบว่าอยากจะเป็นลมเลย แกเป็นอัมพาต ดูสิ้นหวัง รอความตายอย่างเดียว เราไปเจอคุณยายใจดีคนนึงซึ่งท่าทางเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรพูดอะไรด้วยก็ยิ้มแล้วก็หัวเราะอย่างเดียว คนในหมู่บ้านหายไปไหนกันหมดก็ไม่รู้ ถามคนผ่านไปมาเค้าก็บอกว่าสงสัยจะไปเก็บเกี่ยว หรืออาจจะไปไหว้ผีที่ไหน มีน้องคนนึงแอบปีนขึ้นไปบนบ้านของพวกกะเหรี่ยงหลังหนึ่ง เจอกะเหรี่ยงเกือบ 20 คนรวมกลุ่มกันเล่นป๊อกเด้งอยู่ ทั้งกลุ่มหันมามองเป็นตาเดียว.......เกือบโดนกะเหรี่ยงยิงหัวแล้วมั้ยล่ะ
การสร้างอาคารเรียน เราโดยการนำของพี่จิ นายช่างวิศวะใหญ่ไปเลือกซื้ออุปกรณ์วัสดุก่อสร้างกันที่ร้านขายวัสดุก่อสร้าง ไปด้วยดวงตาที่เป็นประกายของอาจารย์นุ้ย ไปเลือกสีกระเบื้องหลังคาวางแผนจะซื้อนู่นซื้อนี่ พอเลือกเสร็จไปคิดตังค์กะอาแปะ เงินไม่พอต้องค่อยๆตัดออกทีละชิ้นๆ ฉันสังเกตเห็นสายตาผิดหวังเล็กๆของอาจารย์นุ้ยแว้บหนึ่ง แต่แกก็ยังยิ้มแล้วก็บกว่า ไม่เป็นไรไว้ค่อยๆสร้างส่วนอื่นๆเพิ่มภายหลังก็ได้ มีอะไรสำคัญก็ทำไปก่อน อย่างน้อยมีหลังคากันแดดกันฝนให้พวกเด็กๆก็ยังดี จากกระเบื้องสีฟ้าเขียวที่พวกเราช่วยกันเลือกก็ต้องลดเหลือกระเบื้องไม่มีสี จากที่จะเอาปูนมาเทพื้นก็เป็นยังไม่มีพื้นแทน เรามีเวลาในการช่วยสร้างประมาณวันครึ่ง ทำได้แค่ขุดหลุมส้วม วางวงกบ และหลังคาไปครึ่งหนึ่ง เด็กๆมาช่วยกันเต็มไปหมด ตามันก็ยังไม่เสร็จหรอกนะ ชาวบ้านต้องช่วยกันสร้างต่ออีกหน่อย ก็จะได้อาคารที่มีแต่หลังคาไม่มีกำแพง ไม่มีพื้น ไม่มีห้องน้ำแต่มีหลุมส้วมแล้วนะจะบอกให้ ก็พยายามที่สุดแล้ว….อาจารย์นุ้ยบอกว่าจะตั้งชื่อส้วมนี้ว่าส้วมเพื่อคุณ และตั้งชื่ออาคารนี้ว่า อาคารเพื่อเปิ้ล เฮอะๆๆ (แต่จริงๆเปิ้ลก็ไปล้างสมองเด็กแถวๆนั้นไว้หมดแล้วว่าให้เรียกว่าอาคารพี่เปิ้ล)
น้องๆที่นี่น่ารักกันทุกคน ตั้งแต่ น้องบอส น้องบูม น้องมิว น้องอีฟ น้องโอ๋ น้องเอ๋ น้องอ้วน น้องออย น้องกาเหว่า ฯลฯ เล่นเกาะไม่ปล่อยเลย กินด้วยกัน ร้องเพลงด้วยกัน เล่นเกมส์ด้วยกัน คืนสุดท้ายน้องๆมาแข่งกันป้อนข้าวพวกพี่ๆ แทบจะอุ้มกันเลยทีเดียว และน้องกาเหว่ากับน้องเอ๋ก็หลงห้องมานอนด้วยกันเป็นคืนสุดท้าย ก่อนที่เราจะจากมา เข้าใจความรู้สึกของคนเป็นแม่เลย มีลูกกวนตัวเป็นยังไง น้องๆถามว่าจะมาอีกมั้ย “หนูอยากให้พี่เปิ้ลมาอีก” “ ปีหน้าจะมามั้ย สงกรานต์จะมามั้ย” ไปอยู่นี่อยู่แบบชนบทได้สัมผัสซึ้งแล้วว่าที่เค้าบอกว่าลูกชาวนาจน น่ะเป็นยังไง คำว่าบ้านนอกน่ะเป็นยังไง เค้าไม่มีอะไรกิน กินข้าวกับน้ำปลา กินข้าวเปล่าคลุกน้ำพริกกัน เด็กๆที่นี่แกร่งมากหาอะไรกินกันเอง ช่วยเหลือตัวเอง กล้าแสดงออก(โดยเฉพาะน้องกาเหว่า บอกว่าโตขึ้นอยากเป็นดาราเธอโดดเด่นมากในกลุ่มเพื่อนๆ) เก่งมากๆ นิสัยดี และชอบช่วยเหลือกันอยู่เสมอ น้องๆทุกคนน่ารักมากๆ ตอนแรกนึกว่าจะไม่ได้กลับมาแล้ว อยู่ที่นั่นเราเหมือนดารามาก มีคนมาขอถ่ายรูปขอจับมือ ตอนลงจากรถตู้มีเด็กๆมารอรับ พอจะกลับก็มีเด็กมารอส่งบ้ายบาย วิ่งตามจับมือเหมือนในหนังเลย....เศร้าชะมัดตอนจะกลับเนี่ย

และทั้งหมดนี้ก็คือเรื่องดีๆในวันหยุดปีใหม่รับปี 2549 ของหนูเปิ้ลแหละเจ้าค่ะ






 

Create Date : 07 มกราคม 2549
2 comments
Last Update : 7 มกราคม 2549 11:31:52 น.
Counter : 2179 Pageviews.

 

อืม........พูดไม่ออกเลยนึกถึงเรื่องที่น้องเบิ้ลเล่าให้ฟังเห็นภาพเลยครับ ชั่งเปนปีใหม่ที่มีแต่ความสุขจิงๆ ขอให้สิ่งที่น้องเบิ้ลได้ทำกับเพื่อนๆ ..ขอให้พระเจ้าคุ้มครองนะครับ

 

โดย: สอง......คับพ้ม IP: 203.114.106.54 7 มกราคม 2549 13:34:36 น.  

 

บังเอิญมีคนส่งให้อ่าน
อยากบอกว่า
มาบุญชู มาจากเจ้าของร้าน
ชื่อ นายบุญชู กับ นาง มาลินี จ๊า
มิใช่สาขาของมาบุญครองแต่อย่างใด

 

โดย: เด็กอุทัย IP: 158.108.12.39 18 กันยายน 2549 10:13:17 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 


paople
Location :
กรุงเทพ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




Friends' blogs
[Add paople's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.