............ไฮยาโตะสู้ค่าตัวของพราวพรรณนาแม้เพียงแค่ได้นัดเดททานข้าว โดยห้ามพาออกนอกภัตตาคาร เขายังใฝ่ฝันจินตนาการจินตนากามว่าจะ... ล่วงละเมิดกฎกติกาข้อไหน ๆ บ้าง ต่อให้จ่ายแพงเท่าไร ...เขายอมทุ่มทุน

ห้องอาหารวีไอพีของภัตตาคารเป็นแบบนั่งราบกับพื้นบนพรม ซึ่งจัดเตรียมเป็นพิเศษสำหรับนัดเดทดินเนอร์สองต่อสองในค่ำนี้ พราวพรรณนาคลานเข้ามา โดยมีไฮยาโตะนั่งพับเพียบบนเสื่อ รออยู่ก่อนแล้ว

ท่วงท่าที่พราวพรรณนาคลานก้มทำนมหกให้เห็นร่องอกมาตลอดทาง ด้วยชุดนักร้องนั้นเน้นให้เห็นได้เด่นชัดยิ่งขึ้นเพียงเท่านั้นไฮยาโตะถึงกับตื่นเต้นแทบหยุดหายใจ จ้องมองตาไม่กระพริบ

“เพิ่งเห็นคุณไฮยาโตะสั่งอาหารไปหลายรายการทานคนเดียวหมดหรือคะ”

พราวพรรณนากล่าวทักทายเขาก่อนเมื่อมานั่งเคียงข้างเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ผมสั่งไว้ให้คุณพราวพรรณนาทานด้วยกันแล้วคุณจะไม่สั่งอาหารทานเพิ่มอีกเหรอครับ”

ไฮยาโตะเอ่ยถามแต่พราวพรรณนาปฏิเสธ

“ฉันเป็นคนทานน้อยค่ะและไม่เลือกทานมาก เท่าที่สั่งไปเพียงพอสำหรับฉันแล้วล่ะค่ะ”

จากนั้นไม่นานอาหารได้ถูกนำมาเสิร์ฟ...

“ก่อนทานอาหารต้องล้างมือก่อน เพื่อสุขอนามัยที่ดีค่ะ ฉันเตรียมน้ำสำหรับล้างมือให้แล้ว”

พราวพรรณนายกโถแก้วใสแจ๋วภายในมีดอกมะลิลอยอยู่ในน้ำ นำมาวางใกล้มือเขา

“อะไรนี่มีดอกไม้ลอยน้ำ มันดูสะอาดสวยงาม จนผมไม่กล้าล้างมือ กลัวจะไปทำให้น้ำสกปรก”

ไฮยาโตะกล่าวยิ้ม ๆ โชว์สองเขี้ยวเล็ก ๆ น่ารักน่ามอง

พราวพรรณนามองสองมือของเขาไม่เห็นมีเปื้อนอะไร จึงจับมือเขาให้มาจุ่มลงล้างมือในโถแก้ว

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะน้ำนี้ผสมแอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อด้วย ไม่ต้องเช็ดมือ พอยกมือขึ้นมา ประเดี๋ยวเดียวมือจะแห้งเอง”

พราวพรรณนาอธิบาย

ไฮยาโตะยิ้ม...ชอบใจที่ได้รับสัมผัสจากมืออบอุ่นนุ่มนิ่มของหญิงสาวเฝ้ามองจ้องแต่ใบหน้าเกลี้ยงเกลาของเธอ

ระหว่างรับประทานข้าวด้วยกันเธอคอยถาม ช่วยหยิบจับของที่ห่างจากมือเขา และตักกับข้าวใส่จานเขา แต่เขายังต้องการมากกว่านั้น

“อยากกินองุ่นโน่นนะแต่ไม่ต้องตักใส่จานผม”

“อ้าว...ทำไมล่ะคะ”

“ป้อนเข้าปากเลยอ่ะ...”

เขาอ้าปากรอรับ

เธออมยิ้มขำ ๆเมื่อเห็นเขาทำราวกับลูกนกลูกกา ต้องให้แม่นกหาอาหารมาป้อนให้ซึ่งเธอทำตามความต้องการเขาได้อยู่แล้ว

“อ้ำ...”

เธอทำเสียงล้อเลียนเมื่อป้อนให้แล้ว เขากลับจับมือเธอไว้ จึงคิดในใจว่าเขาล่วงละเมิดฉวยโอกาสจับมือต้องจ่ายเท่าไร แต่ครั้นได้สบสายตาเจ้าชู้ ที่เขาจ้องอยู่แต่ใบหน้าเธอเท่านั้นเริ่มหวั่น... แล้วเริ่มสั่นในหัวใจ

‘แน่ล่ะรูปร่างหน้าตาเข้าท่าเข้าทีไม่ขี้ริ้วขี้เหร่อย่างเรา สาวเห็นเป็นต้องใจละลายกันบ้าง’

ไฮยาโตะนั้นฉลาดในเรื่องรักๆ ใคร่ ๆ ดูออกในอาการที่เขิน... ประหม่าของเธอ พอเขาทานหมดคำแล้วเลียริมฝีปากตัวเอง ยังคงเอาแต่จ้องหน้าจ้องตาเธออยู่อย่างไม่ละวางสายตา

‘ดู ๆ ไปผู้ชายคนนี้มีปากได้รูปสวย เรียวปากอิ่มไม่หนาไม่บาง ดูน่าจูบจัง เอ๊ะ! เราคิดอย่างนี้ได้ไงนี่เขิน...’

พราวพรรณนานึกตำหนิตัวเองอยู่ในใจทานอาหารร่วมกันไปอีกสักพัก จึงอิ่ม... แล้วสนทนากันเรื่องอื่น ๆ

“คุณนวดเป็นไหม”

“ไม่เป็นค่ะ”

“น่าเสียดายผมเคยไปให้หมอนวดมืออาชีพเขานวดให้ ปรากฏว่าเขาทำผมเจ็บ เพราะน้ำหนักมือเขาแรงเกินไป”

เขาบ่นเสียดายใจอยากได้ถูกเนื้อต้องตัวสาวให้ไฟเสน่หาแล่นซาบซ่านไปทั่วร่างกาย

“แต่ฉันสระผมและนวดศีรษะได้แถมนวดต้นคอต่อกับช่วงไหล่คลายเมื่อยให้ได้ค่ะ สนใจไหมล่ะคะ”

“สนใจสิครับ”

นั่นคือสิ่งพิเศษที่เขาโปรดปรานอยากได้รับการปรนนิบัติเอาอกเอาใจ

“ดีค่ะฉันเตรียมที่ไว้ให้คุณแล้ว เชิญลุกมาทางด้านหลังนี่สิคะ”

เมื่อเขาลุกยืนขึ้นพราวพรรณนาต้องแหงนมองหน้าเขา เพิ่งรู้ตัวว่ารูปร่างเขาสูงใหญ่กว่าเธอไม่ใช่เล่น

พราวพรรณนาพาไฮยาโตะไปสระผมด้านหลังห้องวีไอพีนั้นได้มีการเตรียมเตียงสระผมรอไว้อยู่แล้ว เธอให้เขานอนบนนั้นแล้วนำผ้าขนหนูสะอาดมาปิดตาให้ เพื่อป้องกันน้ำกระเด็นเข้านัยน์ตา จากนั้นทำตามขั้นตอนการสระผมที่เคยได้ฝึกมาจนกระทั่งถึงตอนนวดผมและหนังศีรษะ เธอใช้นิ้วโป้งกดจุดตรงขมับคลึงให้อย่างเบามือนวดคลึงเรื่อยไปถึงท้ายทอยช่วงต่อกับต้นคอ เปลี่ยนเป็นเน้นเค้นขยี้เพิ่มแรงน้ำหนักมือทำอย่างรวดเร็วถนัดถนี่...

ทำให้ชายหนุ่มถึงกับขนลุกเกรียวเมื่อได้รับการนวดจากปลายนิ้วมือเธอ เหมือนเขาไม่เคยเจออะไรอย่างนี้มาก่อน จุดที่ถูกเธอนวดทำให้กล้ามเนื้อผ่อนคลาย...เกิดความโล่งสบายตัวเป็นที่สุด

หลังสระเสร็จแล้วไฮยาโตะต้องลุกจากเตียงสระผม

“อุ๊ย...เสียหลักไปหน่อย”

พราวพรรณนาไม่แน่ใจว่าเขาจงใจหรือแกล้งเซเข้ามาซบแถมมือมาโอบไหล่ เธอต้องคิดคำนวณ... เรื่องเขาจะต้องจ่ายค่าล่วงละเมิดอีกรอบ

จากนั้นพราวพรรณนาพาเขามานั่งเก้าอี้หน้ากระจกเช็ดผมให้พอหมาด และทำการนวดต้นคอ นวดไหล่ และลากนิ้วมือทั้งสองข้างไล่กดตามแนวข้างกระดูกสันหลังจากนั้นจึงใช้สันมือสับไปตามไหล่ ผ่านต้นคอไปยังไหล่อีกข้าง

“โอ้โฮ... หายเมื่อยหลังไปเลยสบายตัวจัง คุณทำได้ไง สุดยอด... ทำให้ผมรู้สึกปลอดโปร่งโล่งตัว สบายมาก ๆ เลยนวดเก่งจังคุณพราวพรรณนา”

“ขอบคุณที่ชมค่ะ”

พราวพรรณนากล่าวเมื่อรู้ว่าเป็นที่ถูกใจเขาเธอก็ยินดีบริการ แล้วต่อด้วยทำการเป่าผมให้จนแห้ง

ไฮยาโตะนิ่งเงียบไปชั่วครู่หนึ่งช่วงนั้นเขานึกในใจ...

‘อยากได้ผู้หญิงคนนี้ไปเป็นเมียเสียเดี๋ยวนี้เลยช่างปรนนิบัติเอาใจ ทั้งสวย เซ็กซี่ ยั่วใจชะมัด’

“แสกผมข้างไหนคะฉันจะหวีผมให้”

เธอถาม...ปล่อยให้เขาชี้บอก

“ข้างซ้ายครับ”

เธอก้มลงหวีผมให้ได้สูดกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากแชมพู ซึ่งเธอเป็นคนสระผมให้เขาเอง

“หอมจัง...กลิ่นแชมพูที่ฉันใช้สระให้คุณ”

“อยากหอมผมหอมแก้ม เชิญหอมได้นะครับ ผมไม่คิดค่าปรับ ผมใจดีแจกฟรี หอมสิครับ ถ้าผมเป็นฝ่ายหอมคุณผมต้องจ่ายค่าปรับใช่ไหมครับ เพราะฉะนั้นคุณต้องเป็นฝ่ายมาหอมเองดีกว่า”

“เอ๋...จะดีหรือคะให้ฉันหอมคุณ”

พราวพรรณนาถามอย่างนั้นเหมือนว่าเธออยากหอมเขา ทำให้เขาอดจะอมยิ้มไม่ได้

“ดีสิครับเร็ว ๆ หอมตรงนี้ ผมเอียงแก้มรอ...”

ไฮยาโตะชี้ข้างแก้มพร้อมทำแก้มป่องแล้วเร่งเร้า เห็นเธอลังเลชักช้าร่ำไร จึงดึงแขนเธอโน้มลงมาคงจะแรงไปนิดหน่อย ทำให้เธอเสียหลัก ล้มลงนั่งบนตักของเขา ซึ่งเขารีบรับโอบประคองไว้ช่วยไม่ให้ตัวเธอหล่นลงไปกับพื้น

เป็นช่วงชุลมุนเธอจึงงงมองตาของเขาโดยยังไม่ลุกหนี

แต่เขานั้นว่องไวรีบฉวยโอกาสหอมแก้มเธอทันที

“อุ๊ย! คุณ...แบบนี้ต้องจ่ายค่าล่วงละเมิดนะคะ ...ตามกฎกติกา”

“ผมมีปัญญาจ่ายแพงแค่ไหนผมจ่ายได้ไม่อั้น คิดมาคิดไปแล้วอยากล่วงละเมิดให้ครบทุกข้อนั่นจะได้เหมาจ่ายหมดทีเดียวเลย คุณคงต้องเปลืองตัวน่าดู แต่คุ้มค่านะครับ ตกลงไหมให้ผมเหมาจ่าย”

“แต่มีบางข้อไม่เหมาะสม น่าเกลียด...”

“ข้อไหนล่ะอ๋อ... สงสัยจะข้อ... จับนม จับก้น จับของลับ...”

“พอแล้วหยุดพูดแค่ฟังคุณพูดยังน่าเกลียดเลย”

“แต่ผมชอบขอผมเถอะนะครับ”

“อ๊าย...”

พราวพรรณนาอุทานเธอเพิ่งลุกหนีจากตักเขา ทันทีที่เขายื่นหน้ายื่นตาเข้ามาใกล้ชิด

“อ้าว...จะหนีไปไหนล่ะคุณ”

“กฎข้อบังคับห้ามจูบปาก ...เด็ดขาด”

“อ๋อ...ข้อสุดท้ายไม่ถูกปรับนี่ครับ”

“มีโทษถึงประหารค่ะ”

พราวพรรณนาเสียงเข้มขึ้นมาทำหน้าตาขึงขัง แต่ถึงกระนั้น... ไฮยาโตะยังหัวเราะออกมาได้

“หึ... หึ... ถ้าเพชฌฆาตคือคุณจะประหารยังไงผมยอม...”

“ไม่ได้เด็ดขาดค่ะเพราะฉันยังไม่เคยจูบกับใคร”

“อย่างนั้นแสดงว่าคุณยังไม่เคยเจอจูบแรกไม่น่าเชื่อ คุณทำให้ผมต้องการ... อยากได้จูบแรกของคุณ ขอให้ผม...”

“ฉันไม่ขายบริการเพราะฉะนั้นปล่อยฉัน ปล่อยสิ... โอ๊ย! ...”

พราวพรรณนาร้องอุทานเสียงหลงเพราะถูกเขารวบกอดแน่น ทั้งที่พยายามผลักยันตัวเขาออกแต่เขากลับรวบรัดให้แน่นยิ่งขึ้น จนเธอดิ้นขัดขืนไม่ไหว

“ผมชอบคุณชอบมาก... เคยเจอผู้หญิงมาหลายคน ยังไม่มีใครถูกใจผมเท่าคุณ ต้องจ่ายเท่าไหร่ผมสู้ได้ยอมผมเถิดนะ”

สิ้นคำเรียกร้องของเขาเธอถูกซุกไซ้ซอกคอ จากทั้งปากทั้งจมูกเขาระดมจูบไม่ยั้งแม้จะส่งเสียงร้องห้ามปรามเท่าไร เขาไม่ฟังทั้งนั้น

“อย่าค่ะฉันสู้แรงคุณไม่ไหว อย่าใช้กำลังบังคับขืนใจฉัน มันไม่สมเป็นสุภาพบุรุษนะคะ ปล่อยฉันเถิดค่ะขอร้อง อ๊า! ...”

พราวพรรณนาร้องโวยวายเมื่อฟังจากคำพูดของเขา ทำให้เธอเข้าใจผิด คิดว่าเขาจะปลุกปล้ำขืนใจ เพราะจากคำพูดนั้นมันชวนให้คิดอยู่หรอกเธอไม่รู้เจตนาจริง ๆ ของเขา แค่... อยากได้จูบแรกของเธอ

“หยุดนะทำอะไร? ...น่าเกลียด! นี่มันภัตตาคารหรูหราสำหรับผู้ดีมีระดับไม่ใช่โรงแรมชั้นต่ำ”

เสียงตวาดดังลั่นทำให้ไฮยาโตะชะงัก พราวพรรณนารีบผละจากทันที วิ่งหนีเข้าไปหาต้นเสียงนั้นคือ...ไทสุเกะ ทั้งเก๊กท่าทางวางมาดโหดให้ดูน่าเกรงขามยิ่ง ราวกับพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยพราวพรรณนาไว้ได้ทันท่วงทีพี่ชายของเพื่อนรูปร่างสูงใหญ่ไม่แพ้แขกวีไอพี เข้าไปกระชากคอเสื้อไฮยาโตะเหนี่ยวดึง

“อ๋อ... นี่คุณ...มีแมงดาคอยคุมด้วยเหรอนี่ มาโกหกผมว่าไม่เคยอย่างโน้นอย่างนี้”

ไฮยาโตะหันมาถามกึ่งต่อว่าพราวพรรณนา

“ว่าใครแมงดาวะ”

ไทสุเกะตวาดถามเอาเรื่องด้วยความไวเท่าปากว่า ใช้กำปั้นนั้นเสยเข้าปลายคางไฮยาโตะ จนหน้าหงายและเซถลาไปตามแรงปะทะแล้วรีบฉวยคว้าข้อมือพราวพรรณนา พากันวิ่งหนีออกมาจากภัตตาคารรวดเร็วทันใด

“ขอโทษด้วยค่ะที่เกิดเรื่องทำให้คุณไฮยาโตะต้องเจ็บตัว”

ฮานาเมระรีบกล่าวคำขอโทษเธอเพิ่งตามหลังไทสุเกะ เพื่อมาดูเหตุการณ์

“ภัตตาคารของคุณรักษาความปลอดภัยกันยังไงนี่มันห้องวีไอพี ปล่อยให้อันธพาลที่ไหนไม่รู้มาซ้อมแขก แบบนี้แย่มาก ผมจะแจ้งความ”

“ทางเราจะชดใช้ค่าเสียหายให้ค่ะคือว่าค่าอาหารมื้อนี้ไม่คิดเงินค่ะ”

“แล้วค่าตัวหนึ่งหมื่นที่ผมจ่ายไปแล้วจะชดใช้ให้ยังไง”

“เงินจำนวนนั้นเราคืนให้ไม่ได้หรอกนะคะเป็นค่าตัวที่จ่ายให้นักร้องไปแล้ว ที่จริงคุณไฮยาโตะได้ทำผิดข้อห้ามที่จะไม่ล่วงละเมิดนักร้องของเราเธอไม่ใช่หญิงขายบริการทางเพศ ในส่วนนี้... ทางคุณสมควรจ่ายค่าปรับด้วยค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นเรื่องค่าตัวผมยกให้ไม่ทวงคืน แต่ผมอยากรู้จักเธอให้มากกว่านี้ เธอเป็นลูกใครฐานะครอบครัวเป็นอย่างไร บ้านอยู่ที่ไหน มือถือเบอร์อะไรที่สำคัญเธอมีแฟนแล้วหรือยัง”

“ไม่มีประโยชน์ที่จะรู้จักเธอค่ะเพราะฉันตัดสินใจให้เธอออกจากการเป็นนักร้อง นับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป”

ฮานาเมระตัดสินใจในทันทีนั้นจึงบอกออกไป

“น่าเสียดายผมจะไปตามหาเธอได้ที่ไหน ผมสนใจเธอมาก ทราบแต่ว่าเธอเป็นสาวไทย ผมชอบสาวไทย”

“ทางเราบอกไม่ได้ค่ะเพราะตอนนี้เริ่มมีผู้ชายมาสนใจเธอหลายราย เพื่อความปลอดภัยของตัวเธอทางเราจำเป็นต้องปกป้องเธอค่ะ เสียใจด้วย”

ไทสุเกะขับรถมาส่งพราวพรรณนาระหว่างทางเขาได้คุยทางมือถือกับฮานาเมระ มีคำพูดฝากมาบอกพราวพรรณนา...

“ฮานาเมระฝากฉันช่วยดูแลเธอและฝากบอกเธอว่า... ต่อไปไม่ต้องไปร้องเพลงที่ภัตตาคารอีกแล้ว”

............เวลาช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้านักสำหรับไฮยาโตะที่รุ่มร้อนในใจอยากพบเจอเธอ สัมผัสที่ถูกนวดให้ตอนสระผมนั้นไม่เลือนไปจากใจ แม้มีนวลลออคอยเฝ้าเอาใจ แต่ว่ามันยังไม่ถึงอย่างที่ใจเขาใฝ่ฝันหา

‘ฉันคิดถึงแต่เธอพราวพรรณนา...’

“ผมอยากรู้ว่าพราวพรรณนาที่เคยเป็นนักร้องที่เดียวกับคุณบ้านเขาอยู่ที่ไหน คุณพอจะรู้ไหม”

“ยังไงกันนี่...คุณมาอยู่กับฉัน แต่ถามถึงผู้หญิงอื่น คุณทำให้ฉันหึงนะคะอีกอย่างคุณฮานาเมระสั่งห้าม ไม่ให้ใครบอกเรื่องเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ ฉันไม่รู้เรื่องหรอกค่ะเพราะหล่อนมาทำงานแค่วันเดียว แต่ต้องถูกให้ออกแล้ว ฉันยังไม่เคยคุยกับหล่อนเลย”

นวลลออบอกกับไฮยาโตะซึ่งเขานิ่งรับฟัง ไม่ซักถามต่อไปอีก เธอจึงเอาใจโดยการบีบนวดไหล่ให้เขาแบบที่เคยทำประจำมา แต่ไฮยาโตะกลับซึมเหม่อ... จิตใจเลื่อนลอยคอยนึกถึงอีกคน คนนั้น...น้ำหนักมือกำลังพอดี มือที่นุ่มนิ่มนวดให้ ใช้แรงหนักหน่วงพอประมาณกดได้ตรงจุดคลายความเมื่อยล้า เคยอยู่ใกล้ ๆ ถึงขนาดได้กลิ่นหอมอ่อนละมุนชวนใจให้อยากสูดดมอย่างลึกล้ำยิ่งขึ้น...

............ย้อนหลังไปในปีแรกๆ ที่ไฮยาโตะเริ่มรู้จักนวลลออจากการมาทานอาหารในภัตตาคารแห่งนี้เขาติดใจในเสียงร้องเพลงที่หวานไพเราะ จึงมาเฝ้าดูเธอทุกคืนเธอชอบความหล่อพร้อมทั้งฐานะร่ำรวยจึงยอมคบเขา และเธอได้เป็นแฟนคนแรกของเขา

จากนั้น...ไฮยาโตะจึงพานวลลออมาอยู่แมนชั่นชั้นดี ซึ่งค่าเช่าต่อเดือนแพงพอควรเขาออกค่าเช่าให้ โดยแบ่งมาจากเงินเดือนค่าขนมที่เขาได้รับการส่งเสียจากทางบ้าน

“มาอยู่กับผมนะครับผมจะดูแลคุณนวลลออเอง”

ไฮยาโตะกล่าวชักชวนพลางดึงเธอเขามากอด

“จะให้ฉันอยู่ในฐานะอะไรคะ”

“แฟนผมไงครับ”

นั่นเป็นคำตอบพร้อมยิ้มให้เห็นเขี้ยวน่ารักทั้งสองข้างเล่นเอานวลลออหลงรักเขา แล้วใฝ่ฝันอะไรไปไกลกว่านั้น...

การแต่งงานที่เธอจะได้ใส่ชุดเจ้าสาวเดินเข้าโบสถ์ไปยืนเคียงข้างเจ้าบ่าว ไฮยาโตะคือชายในฝันเพียงคนเดียวทุกวันผ่านไปอย่างมีความหวัง

“ฉันอยากเรียนทำอาหารญี่ปุ่นบ้างจะได้ทำให้คุณไฮยาโตะทาน”

“เป็นความคิดที่ดีจังครับอย่างนั้นผมออกค่าเรียนให้เอง”

ไฮยาโตะเป็นธุระจัดการหาโรงเรียนสอนทำอาหารญี่ปุ่นให้แถมขับรถรับส่งเวลาไปเรียนซึ่งเขาได้รับผลประโยชน์คือได้ทานอาหารอร่อยฝีมือแฟนตัวเอง

แรกอยู่ด้วยกันนั้นมีความสุขดีจนกระทั่งมารดาของไฮยาโตะรู้เรื่องเข้า...

“คุณแม่เป็นห่วงคุณไฮยาโตะนะครับฝากให้ผมมาเตือนคุณไฮยาโตะ ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนได้รู้จักคุณไฮยาโตะ ทั้งรูปหล่อฐานะทางบ้านร่ำรวยคงคิดอยากจับคุณหวังแต่งงานด้วยทั้งนั้น”

ทาคุโตะคือผู้ได้รับคำสั่งจากคุณอากาเนะให้มาเตือนไฮยาโตะเพราะทราบเรื่องจากทาคุโตะบอกเล่าเกี่ยวกับความสัมพันธ์ฉันท์คนรักกับนวลลออ

“ผมยังวัยรุ่นอยู่ยังไม่คิดอยากแต่งงานหรอกพี่ทาคุโตะ บอกแม่อย่าห่วงผมเลย ผมไม่ได้คิดจริงกับนวลลออจนถึงขั้นแต่งงานกว่าผมจะคิดเรื่องแต่งงานคงตอนอายุเลยสามสิบไปโน่นล่ะ ตอนนี้ยังเที่ยวเตร่เฮฮาปาร์ตี้ไม่คุ้มเลยยังมีสาว ๆ ที่ผมอยากเจออีกมากมาย”

สุดท้ายความหวังของนวลลออต้องเป็นหมันเมื่อได้แอบฟังพี่เลี้ยงคนสนิทคุยกับไฮยาโตะในวันนั้น

ระยะหลังมานี้นวลลออสังเกตเห็น...ดูจิตใจของเขาจะจืดจางห่างเหินจากเธอ แม้จะยังให้เงินใช้ แต่ไม่ค่อยมีเวลาให้ ไม่พะเน้าพะนอรักใคร่เหมือนแรกรู้จักกันใหม่ๆ ด้วยสัญชาตญาณผู้หญิงทำให้อดคิดไม่ได้ว่าสักวันเขาต้องทิ้งเธอจึงพยายามเอาอกเอาใจ ปรนเปรอ ทำอาหารอร่อยที่เขาชอบ คอยบีบนวดให้ไม่เซ้าซี้ซักถามให้มากความ ไม่ทำให้เขารำคาญ และเรียกร้องข้าวของเงินทอง ตักตวงให้ได้มากที่สุดก่อนจะหมดวาระของเธอ

ในปีต่อมานวลลออจึงได้รถยนต์คันเล็กสำหรับผู้หญิงไว้ขับเล่นไปไหนมาไหนซึ่งไฮยาโตะซื้อให้ด้วยเงินสด

.