........... ยูชิยะได้อยู่บ้านโองาว่าในฐานะลูกเขยอย่างเปิดเผยกาฬวารทำหน้าที่สอนภาษาไทยให้ ไม่นานยูชิยะก็พูดภาษาไทยพอได้จึงเริ่มทำกิจการสวนอาหารใช้ชื่อว่า‘อิงน้ำการ์เด้น’ โดยเช่าพื้นที่มีบริเวณติดริมคลองให้บรรยากาศริมน้ำจ้างนักดนตรีมาเล่นในคืนวันศุกร์กับคืนวันเสาร์ส่วนตัวเองทำหน้าที่เอ็นเตอร์เทนลูกค้าเป็นนักร้องและแดนเซอร์

ยูชิยะชอบทำตัวราวกับเป็นเพื่อน ชอบชวนกาฬวารไปเที่ยวช็อปปิ้งเป็นธุระจัดแจงเรื่องแฟชั่นการแต่งตัวด้วยใจหมายจะเปลี่ยนกาฬวารให้ค่อยกลายเป็นสาวสวยเซ็กซี่

“เวลาคุณมิลินไปออกงานชอบพากาฬไปเป็นเพื่อน ฉันเห็นรสนิยมการแต่งตัวแบบเด็กๆ แล้วมันดูไม่เข้ากับกาฬเลย ให้ฉันเป็นธุระจัดการพากาฬไปตัดชุดราตรีที่มันดูสมเป็นสาววัยรุ่นดีไหมเพราะคุณมิลินไม่ค่อยมีเวลาไปจัดหาเสื้อผ้าเครื่องแต่งตัวให้กาฬ และฉันก็มีเซ้นส์เรื่องแฟชั่นการแต่งตัวของสาวๆ ดีนะ คุณมิลินจะอนุญาตไหม” ยูชิยะปรึกษากับคุณมิลิน

“นั่นสิ ฉันเห็นด้วยกับคุณค่ะพากาฬไปตัดชุดราตรีกับห้องเสื้อหรูสักชุดสองชุดก็ดี”

เมื่อได้รับอนุญาต ยูชิยะจึงพากาฬวารไปยังห้องเสื้อหรูที่คุณมิลินเป็นลูกค้าประจำในขณะที่เธอเลือกไม่เป็นและยังไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับแฟชั่นยูชิยะจึงช่วยเลือกดูแบบ...

“นี่ชุดราตรีสีแดงกระโปรงยาวเข้ารูปโชว์ร่องอกรำไรมีผ้าชีฟองบางบังไว้ดูเซ็กซี่ดึงดูดใจหนุ่มและไม่โป๊มากด้วยผ่าข้างเหนือเข่าโชว์ขาอ่อนเล็กน้อยกำลังพอเหมาะกับสาววัยรุ่น ไม่ต้องโชว์เยอะเท่านี้หนุ่ม ๆ คงพากันหันมองจนเหลียวหลัง”

“ตกลงสั่งตัดแบบนี้ก็ได้ค่ะ” กาฬวารคล้อยตามลอบมองยูชิยะที่นั่งใกล้ใจนึกไปต่าง ๆ นานา

‘โอ้โฮ... ขนตายาวเป็นแพงอนงามสวยมากเหมือนอย่างดวงตาของหญิงสาวจมูกโด่งคมสัน ยูชิยะคนนี้เป็นหนุ่มหล่อและดูอ่อนเยาว์กว่าอายุจริงจนเหลือเชื่อยิ่งมองยิ่งดูมีเสน่ห์อย่างน่าประหลาดมิน่าคุณมิลินถึงหลงรักแต่ว่าเขาเป็นแวมไพร์หรือเปล่านะ เมื่อก่อนเลวิสเคยเป็นแวมไพร์คุณยูชิยะรู้เรื่องนี้ไหมหนาแล้วใครกันทำให้เลวิสเป็นแวมไพร์ จริงสิ... ถ้าหากยูชิยะเป็นแวมไพร์เขาต้องรู้ความคิดเราแน่’

กาฬวารเผลอเหม่อจ้องมองใบหน้ายูชิยะจนเพลินไป...

“เป็นอะไรกาฬมองหน้าฉันมีอะไรรึ” แสร้งถาม ยิ้มเล็กน้อยพองามพร้อมทำหน้าใสซื่อ

“ขอโทษเสียมารยาทค่ะ พอดีคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยนะค่ะ”ปากตอบไป ใจนึกสรุปจากสายตาที่เห็น

‘ดูท่าทางเขาไม่รู้เรื่องราวอะไรถ้าเขาอ่านใจเราออกเขาคงต้องแสดงตัวหรือมีพิรุธให้สังเกตเห็นได้เขาคงไม่ใช่แวมไพร์’

แต่แท้จริงยูชิยะเป็นแวมไพร์แสนเจ้าเล่ห์อย่างวายร้ายสิ่งที่เขาคิดกับกาฬวารคือ... หมายตาไว้อยากได้เป็นลูกสะใภ้ด้วยใจสั่งจอง เอาไว้เป็นคู่ครองที่เหมาะสมสำหรับลูกชายอันเป็นสุดที่รักยิ่งดังดวงใจ

........... ห้องโถงชั้นล่างของตึกใหญ่ยูชิยะเข้ามาฝึกซ้อมเต้นรำ

“จะตีสามแล้ว คุณยูชิยะยังไม่นอนเหรอคะ” กาฬวารถาม เมื่อพบเขาขณะเปิดเพลงแดนซ์และกำลังเต้นตามจังหวะเพลง

“ฉันกลับจากร้องเพลงที่อิงน้ำฯ ยังไม่ง่วงเลยมาซ้อมเต้นเวลานี้เธอตื่นนอนแล้วคงไม่รำคาญเสียงเพลงใช่ไหม” ยูชิยะแกล้งพูดดักคอเพราะรู้ในความขี้เกรงใจของกาฬวาร เป็นความประสงค์จงใจเปิดเพลงเสียงดัง ทำให้เธอไม่เป็นอันปฏิบัติกิจวัตรประจำวันนั่นคือสวดมนต์นั่งสมาธิ

“อ๋อ... ไม่หนวกหูค่ะ เชิญคุณยูชิยะตามสบาย” กาฬวารพูดไปด้วยเห็นแก่ความดีที่เขามีให้ทั้งคอยแนะนำสั่งสอนสิ่งต่าง ๆ มากมาย จึงทั้งเกรงใจให้ความเคารพนับถือเสมือนญาติผู้ใหญ่อีกคน

“ฉันมีความรู้เรื่องการเต้นรำสอนเธอเต้นรำสำหรับเข้าสังคมได้นะ สนใจไหมล่ะ”

“สนใจค่ะ ...อยากเรียน” กาฬวารตอบอย่างกระตือรือร้นตามนิสัยที่เป็นคนสนใจใฝ่รู้

ยูชิยะสอนให้ในหลายสิ่งหลายอย่าง พาไปดินเนอร์ดูหนังรักรอบดึก พาไปดูแฟชั่นโชว์ ดูคอนเสิร์ต ทำให้เธอสนใจมองหนุ่มหล่อสอนเทคนิคการทำตัวเธอให้มีเสน่ห์ดึงดูดใจชาย เป็นเจตนาของเขาอยู่แล้วที่จะเพิ่มกิเลสตัณหาให้แก่จิตใจกาฬวารพลังจิตบริสุทธิ์อันเกิดจากการทำสมาธิค่อยเสื่อมถอยลดน้อยลงทุกวัน ทุกวัน...

‘เลวิสลูกรักของพ่อ ขอได้โปรดรับรู้ด้วยจิตวิญญาณพ่อกำลังช่วยลูก ทำให้กาฬวารพร้อมจะเป็นผู้หญิงของลูกในวันหน้า’

คำวิงวอนจากหัวใจผู้เป็นพ่อ ได้ถูกฝากผ่านไปในกระแสลมที่โหมพัดเข้ามาทางหน้าต่างห้องนอนกระแสลมบอกต่อกันไป ไกลแสนไกลข้ามซีกโลก

แม้เลวิสไม่มีจิตพิเศษอีกแล้วเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาแต่สายใยพันผูกพ่อลูกอันแน่นแฟ้นส่งผลเผื่อแผ่ให้หัวใจของเขาได้รับความอบอุ่นอันส่งมาจากสถานที่แสนไกลโพ้น...

........... สี่ปีต่อมา ลอสแอนเจลิสประเทศสหรัฐอเมริกา

‘ร้านอาหารเลโฮ’ เป็นร้านที่เลวิสกับลมเหนือเข้าหุ้นกันโดยใช้ชื่อนำหน้าของทั้งสองมาเป็นชื่อร้าน เปิดกิจการตอนเลวิสและลมเหนือเรียนมหาวิทยาลัยจบแล้วกิจการเจริญรุ่งเรืองดี แต่ละวันมีลูกค้ามาอุดหนุนทั้งขาจรและขาประจำ

“อาหารอร่อยไหมครับ ผมกับพี่ชายเป็นเจ้าของร้านมีติชมบอกผมได้ครับ” ลมเหนือกล่าวทักทายเมื่อเห็นเป็นลูกค้ารายใหม่ตามประสาคนมีอัธยาศัยดีที่ชอบบริการลูกค้า

“อาหารอร่อยดีครับ” ลูกค้าชายหนุ่มชาวอเมริกันผมสีน้ำตาลกล่าวชื่นชม

“นายนี่หน้าตาน่ารักนะ ไม่ใช่คนอเมริกันนี่นา”ลูกค้าหน้าใหม่อีกคนท่าทางยิ้มแย้มโอภาปราศรัยผมสีออกแดงเรือนร่างล่ำสันค่อนข้างตัวใหญ่ ทั้งสองคนดูวัยไล่เลี่ยกัน อายุน่าจะเกินยี่สิบห้าแต่ไม่เกินสามสิบ

“ผมเป็นคนญี่ปุ่นครับ ชื่อ ลมเหนือเรียกฮคคุก็ได้”

“เห็นทีฉันต้องมาเป็นลูกค้าประจำซะแล้ว”หนุ่มผมแดงกล่าวพลางยิ้มชอบใจ

“ผม... ไรอัน เป็นน้องชาย เจ้านี่พี่ชายผม ชื่อ...เอ็ดการ์ด” ไรอันกล่าวแนะนำตัวเองและพี่ชายของเขายิ้มกว้างอย่างร่าเริงเป็นมิตร เลวิสเห็นจึงเข้ามาสมทบด้วย

“สวัสดีครับ” เลวิสยิ้มแย้มกล่าวทักทายเรียบง่ายในท่าทางเป็นกันเอง

“นี่พี่ชายผม... เลวิส เราสองคนเข้าหุ้นกันเป็นเจ้าของร้านนี้”ลมเหนือแนะนำพี่ชายของตนให้ลูกค้า

“ยินดีที่ได้รู้จัก” ไรอันทักทายตอบสั้น ๆดวงตาเป็นประกายแวววาวแสดงความพึงพอใจ

“พวกนายเหมือนพวกเราเลย เป็นพี่น้องกัน แถมหล่อทั้งคู่เลย” เอ็ดการ์ดไม่วายกล่าวชม ส่งสายตาคมวาวถูกใจ

“นั่งคุยอยู่กับพวกเราก่อนได้ไหม เผื่อจะแนะนำเมนูอาหารพิเศษๆ ให้เราอีก” ไรอันเรียกร้อง

“ยินดีครับ” ลมเหนือรับคำลงนั่งข้างไรอันคนน้อง

ส่วนเลวิสนั่งลงข้างเอ็ดการ์ดคนพี่ ลูกค้าทั้งสองพี่น้องสั่งอาหารแล้วรับประทานกันอย่างเพลิดเพลินมีเจ้าของร้านสองพี่น้องคอยพูดคุยบริการอยู่เคียงข้าง จนกระทั่งถึงเวลาต้องขึ้นเวทีไปร้องเพลง

“ถูกใจล่ะสิเอ็ดการ์ด คนพี่ที่นั่งข้างนาย”

“อืม... หล่อน่ารัก ร่าเริง ถูกใจอยู่แล้วนายล่ะชอบคนไหน”

“คนน้อง... หุ่นกำลังดี ไม่ผอมไม่อ้วน น่ารักน่ากอด หึ หึ...” ไรอันแอบนินทาลับหลังแล้วหัวเราะกับพี่ชายตัวเอง

“ฮะ ฮะ ฮะ... ฉันเห็นด้วย” เอ็ดการ์ดหัวเราะเพราะคิดแผนการลับ ๆ ล่อ ๆ ได้ ให้นึกสนุกขึ้นมา!

........... เอ็ดการ์ดและไรอันแพลนโปรแกรมเด็ดสำหรับพวกเขาแม้รู้จักกับเลวิสและลมเหนือไม่นานก็อยากชวนไปเที่ยวด้วยกัน ที่นั้นคืออุทยานแห่งชาติโยเซมิตีซึ่งบ้านของยูชิยะและเลวิสอยู่ในรัฐแคลิฟอร์เนียรัฐเดียวกันนี้ด้วย

หนุ่มทั้งสี่คนสนุกกับการขับรถปิกอัพออกไปนอกเมืองเปิดเพลงมัน ๆ จังหวะเร็วเร้าใจชวนให้สนุกครึกครื้นระหว่างการเดินทางจนกระทั่งเข้าใกล้เขตป่าจึงปิดเพลงเพื่อไม่รบกวนสัตว์ป่า

พวกเขาไม่เช่าบ้านพัก ด้วยอยากได้บรรยากาศเอ้าท์ดอร์ได้สัมผัสกับธรรมชาติเต็มที่ จึงหาสถานที่ตั้งแคมป์ และเช่าเรือเพื่อตกปลาซึ่งได้โลเกชั่นดีมากที่สำคัญมันอยู่ใกล้แม่น้ำ แวดล้อมไปด้วยต้นสนแบบป่าโปร่งพื้นดินสามารถเดินด้วยเท้าเปล่าได้ เรียงรายดารดาษไปด้วยโขดหินเกลี้ยงเกลาค่อนข้างเรียบเพราะผ่านการกัดเซาะจากน้ำมานาน

ทั้งสี่หนุ่มช่วยกันตั้งแค้มป์กางเต็นท์ เสร็จเรียบร้อยแล้วจึงชวนกันไปพายเรือเล่นเป็นคู่เอ็ดการ์ดกับเลวิสลงเรือลำเดียวกัน ส่วนไรอันพายเรือลำเดียวกับลมเหนือทั้งไรอันและเอ็ดการ์ดนำเบ็ดมาตกปลาด้วย จอดเรือตกปลากันอยู่พักใหญ่ เอ็ดการ์ดตกปลาได้เป็นคนท้ายสุดถึงยอมกลับมายังแค้มป์เพื่อทานอาหารค่ำแบบชาวป่าที่มีปลาเผาซึ่งพวกเขาตกมาได้

“พวกเราสนิทกันไวเนอะ” ลมเหนือเริ่มเอ่ยขึ้นก่อน

“ใช่... ผู้ชายเหมือนกันเข้าใจกันง่าย” ไรอันคุยสบาย ๆ นั่งติดกับลมเหนืออยู่ข้างกองไฟ

เป้าหมายแท้จริงของสองพี่น้องทั้งไรอันและเอ็ดการ์ดไม่ใช่การท่องเที่ยวหากแต่เป็นการได้นอนร่วมกันในเต็นท์!

“รีบนอนเถอะเลวิส พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า พายเรือไปหาที่ตกปลากันอีก”เอ็ดการ์ดกล่าวชวนเข้านอนดังใจหมาย

คืนนี้สลับกันนอนเป็นคู่คนที่อยู่หัวค่ำก็นั่งเฝ้ายามกันไป ช่วงดึกถึงจะได้เข้านอนสลับกับคนที่นอนหัวค่ำ ตกดึกจะต้องมานั่งเฝ้ายามคอยระวังสัตว์ร้ายที่อาจจะเข้ามาทำอันตรายในตอนกลางคืน

“โอเค พวกเราขอตัวเข้านอนก่อน ราตรีสวัสดิ์” แล้วเลวิสก็ตามเข้าไปในเต็นท์

“ทำอะไรกันดี เหลือเราอยู่กันสองคน”ไรอันพูดและยิ้มอย่างมีเลศนัย

แต่ลมเหนือไม่รู้เท่าทัน โดยธรรมดาสามัญใครจะคิดพิศวาสอะไรกับผู้ชายด้วยกัน

“นั่งดูดาวด้วยกันก่อนสิอยู่ในเมืองมีแต่แสงไฟฟ้า ไม่ค่อยได้มองดูดาวเลย” ลมเหนือบอกวางแขนพาดไหล่ไรอัน พลางชี้ชวนให้แหงนมองขึ้นไปบนฟ้า พลันในใจกลับไปคิดถึงอีกคนที่อยู่ห่างกันแสนไกล...

‘อยู่คนละฟากฟ้า ไม่เจอกันนานนับปีเธอที่ชอบแหงนมองท้องฟ้า เวลานี้ยังเป็นเหมือนก่อนเก่าไหมนะ’

“โรแมนติกจังนะนายนี่” ไรอันกล่าวยิ้มกริ่มไม่ค่อยสนใจมองท้องฟ้า ชอบมองใบหน้าลมเหนือหนุ่มข้างกายคนนี้มากกว่าสิ่งใดทั้งสิ้น!

“อืม... พี่ชายฉันเคยบอกอย่างนั้นเหมือนกัน”ลมเหนือพูดทั้งยิ้มอ่อนโยน มักชอบเอ่ยถึงพี่ชายตนอย่างเป็นสุขใจ ความรักบริสุทธิ์ใจที่ให้ต่อกันฉันพี่น้องนั้นประทับใจอยู่เสมอไม่เสื่อมคลาย

ไรอันได้เห็นเรียวปากรูปกระจับกับเขี้ยวคู่เล็กดูเป็นเสน่ห์ดึงดูดความสนใจขณะลมเหนือพูดไปพลางยิ้มหัวไปพลาง หารู้ไม่ว่ากลายเป็นการกระตุ้นอารมณ์พิศวาสเพศเดียวกันช่างเย้ายวนชวนหลงใหล จนไรอันถึงขนาดเผลอพูดพึมพำออกมา

“น่าจูบ...”

“หือ?... อะไร” ลมเหนือได้ยินไม่ถนัดจึงถามย้ำกับไรอัน

“หึ หึ... ไม่มีอะไรหรอก”หัวเราะและพูดกลบเกลื่อน ไม่ให้อีกฝ่ายเห็นความประหม่าหวั่นไหวไปด้วยใจคิดไม่ซื่อ

........... ในเต็นท์เลวิสนอนหงายใกล้หลับ... เนื่องจากง่วงเต็มที แต่แล้วรู้สึกตัวว่าโดนมือคนที่นอนข้าง ๆ ลูบคลำอะไรไม่สำคัญเท่าดันมาลูบของรักของหวงของสำคัญที่สุดในร่างกาย!

“อะไรวะนี่...” เลวิสบ่นปัดมือเอ็ดการ์ดออก และขยับตัวหนี... เห็นฝ่ายนั้นนอนหลับแล้ว

‘คงละเมอมั้ง...’

เลวิสนึก... ด้วยความง่วงจึงหลับไปอีกงีบหนึ่ง...แล้วต้องตกใจตื่น เพราะโดนคร่อมทับด้วยผู้ชายตัวโตกว่า

“อื้อ...” ปาก...ไม่อาจเอ่ยได้ หนักอึ้งเมื่อโดนจูบปิดปาก และลิ้นของผู้ชายนั้นควานเข้ามาเต็ม ๆ ข้อมือโดนจับกดด้วยมือที่แข็งแรงกว่าขยับหนีไม่ได้ ทั้งพยายามดิ้นหนี โดนน้ำหนักเบื้องบนกดทับลงมา กางเกงนอนเอวยางยืดถูกกระชากดึงลงเลวิสต้องใช้มือข้างที่ว่างจากพันธนาการ ต่อยเข้าปลายคางฝ่ายตรงข้ามทำให้ฝ่ายนั้นผงะออก แต่นึกไม่ถึง...

“อุ้ก...” เลวิสโดนสวน...ถูกต่อยเข้าตรงลิ้นปี่ ตามติดมาอีกสองสามหมัด ...จุกเสียดแน่นมากจนร้องไม่ออก

“ฉันจะพาไปขึ้นสวรรค์ ทำให้มีความสุขสุดยอดไปเลย” เอ็ดการ์ดกระซิบข้างใบหูของเลวิส และลิ้นลื่น ๆ นั้นแลบเลียบริเวณใบหูอีกด้วย

ทั้งทำให้สยิวจนขนแข่งกันลุกเกรียว ส่วนขาของเลวิสโดนจับแยกออกแล้วโดนคร่อมทับแทรกร่างอยู่ระหว่างกลาง แขนทั้งสองถูกจับกดตรึงไว้ ดิ้นรนไม่พ้นแล้วราวกับตนเองเป็นหญิงสาวที่กำลังโดนข่มขืน!

“ช่วยด้วย...” เลวิสร้องแต่เสียงเล็ดรอดออกมาได้น้อยนิดนัก ยังไม่หายจากอาการจุกท้อง ความรู้สึกแย่...ทั้งขยะแขยง ทั้งตระหนกตกใจ!

“หุบปาก ...นี่แน่ะ” เอ็ดการ์ดตะคอกแต่พยายามไม่ให้เสียงดัง ด้วยไม่อยากให้ได้ยินไปถึงคนที่อยู่นอกเต็นท์ และต่อยซ้ำเข้าที่กะบังลมเลวิสทำให้จุกแน่นอีก คราวนี้เลวิสร้องไม่ออกเลย ...นอนหมดแรง แต่ใจยังนึกถึงการดิ้นรนเอาตัวรอดเมื่อเอ็ดการ์ดก้มลงมาใกล้... เลวิสรีบขย้ำงับกัดใบหูของเอ็ดการ์ดอย่างแรง

“อ้าาาาก...” เสียงร้องลั่นทำให้ทั้งลมเหนือและไรอันรีบวิ่งเข้ามาดูในเต็นท์

“เกิดอะไรขึ้น” ไรอันถามพี่ชายของเขา...เห็นเอามือกุมใบหูอยู่

“ฉันคงนอนละเมอ อยู่ ๆ ก็โดนเลวิสกัดหู”

“ละเมอบ้าอะไร...” เลวิสเพิ่งพูดออกหลังคลายอาการจุก ลมเหนือเห็นพี่ชายมือกุมท้อง จึงถามอาการ

“นายเป็นอะไร ปวดท้องเหรอเลวิส”

“สงสัยฉันคงละเมอ ฝันถึงเรื่องชกต่อยเลยไปต่อยท้องเลวิสเข้า ฉันขอโทษนะ” เอ็ดการ์ดพูดโกหกทำทีเข้าประคองเลวิส แต่อีกฝ่ายสะบัดผลักมือออก

“ไปให้ห่างฉัน ออกไป... ไปนอกเต็นท์เลย ...ไป” เลวิสตวาด สีหน้าขึงขัง ฝ่ายนั้นยอมเชื่อฟังโดยดีพร้อมทั้งชวนไรอันผู้เป็นน้องออกไปด้วย

“นายมานอนกอดฉัน ฮคคุ” เลวิสสั่ง ลมเหนือทำตามเพราะเขาเริ่มง่วงนอนเหมือนกัน จึงลงนอนกับพี่ชายและกอดก่ายแนบชิดข้างกาย

“แก้มนายยังหอมกว่าไอ้เจ้านั่นเยอะ มันทั้งเหม็นเหล้าเหม็นบุหรี่” เลวิสบอกหลังจากเขาหอมแก้มน้องของเขาแล้ว เพื่อแก้อาการขยะแขยงเอ็ดการ์ด ลมเหนือทั้งไม่ดื่มเหล้าไม่สูบบุหรี่และใช้โฟมล้างหน้าจึงมีกลิ่นดีกว่าผู้ชายอื่น

“คืนนี้นายแปลก ๆ ” ลมเหนือบอกแต่ไม่ติดใจสงสัยนักเพราะความคุ้นชิน เคยกอด เคยหอม แม้กระทั่งจูบกันแบบครอบครัวก็เคยมาแล้ว

และเลวิสเองก็ไม่เล่าเรื่องที่เขาโดนกระทำ...ใครจะอยากบอกเล่าเหมือนยิ่งย้ำให้นึกขยะแขยงอย่างไม่เลือนหาย

‘อยากลบรอยที่โดนมาให้หายขยะแขยง ไม่อยากนึกจนนอนไม่หลับอยู่ใกล้กับฮคคุนี่ดีที่สุด’

........... ร้านอาหารเลโฮ

“ไปเที่ยวคราวที่แล้วกับสองคนพี่น้องนั่น สนุกจังเลยนะ” ลมเหนือกล่าวอย่างชอบใจ แต่เลวิสรู้เช่นเห็นชาติทั้งสองพี่น้องนั้นจึงกล่าวเตือน...

“ฮคคุ นายคบใครดูให้มันดี อย่าไว้ใจคนง่ายเห็นเขาดีกับเรา เราก็ดีกับเขานั่นมันไม่ดีเสมอไปหรอกไม่รู้ว่าใจข้างในเขาคิดอะไรกับเรา ทางที่ดีนายควรเลิกคบดีกว่า”

“อ้าว... ทำไมล่ะ”

“ฉันไม่ค่อยชอบพวกนั้นบางทีอาจจะเป็นพวกชอบความรุนแรง เป็นเกย์ ...ทำนองนั้น”

“แต่ฉันดูพวกเขาไม่น่าใช่เกย์นายรังเกียจเกย์เหรอ” ลมเหนือถามอย่างคนไม่รู้เรื่องราว

“ไม่ใช่อย่างนั้น... ถ้าฉันเตือนนายไม่เชื่ออย่ามาเสียใจทีหลังละกัน” เลวิสพูดตัดบทเขาอาย.. หรือไม่ก็ไม่อยากเล่าเรื่องที่เกิดกับตัวเอง ลมเหนือจึงไม่ได้รับรู้เรื่องเลย

ร้านอาหารเลโฮปิดหลังเที่ยงคืน...

“ฮคคุไปไหน เห็นไหม” เลวิสเอ่ยถามพนักงานชายภายในร้าน

“เห็นไรอันกับเอ็ดการ์ดชวนไปเที่ยวเล่นที่พักของเขาคุณฮคคุยังฝากผมบอกคุณเลวิสให้ตามไปที่นั่นด้วย”

“หือ?...อย่างนั้นฉันต้องตามไปเอาเรื่องแน่พวกนายจะไปกับฉันได้กี่คน” เลวิสถามสีหน้าเคร่งเครียด...

“หมายความว่าจะไปมีเรื่องกันเหรอครับ”ลูกน้องของเขาซึ่งเป็นพนักงานชายในร้านถามหน้าตาตื่น

“อืม... อาจจะ...”

“แต่ท่าทางคุณฮคคุไม่ได้มีเรื่องกับพวกเขานะครับ”

“ฉันนี่ล่ะมีเรื่อง พวกนายไม่รู้อะไรไรอันกับเอ็ดการ์ดเป็นพวกซาดิสม์ ชอบใช้ความรุนแรงและคงชอบน้องชายฉันมากด้วยแบบนี้นายคิดว่าน้องฉันจะปลอดภัยหรือ?”

“อย่างนี้น่าเป็นห่วงคุณฮคคุ”

“ถ้าใครกลัวหรือไม่มีฝีมือไม่ต้องไปเกะกะเป็นภาระ”เลวิสสรุปตัดบท ใจอยากไปช่วยน้องชายโดยเร็ว

“ผมไม่กลัวครับ”

“ผมไปด้วย” เลวิสได้พาพนักงานชายในร้านไปด้วยรวมตัวเขาเองเป็นสามคนมุ่งหน้าไปยังที่พักของไรอันและเอ็ดการ์ด

........... สองพี่น้องเอ็ดการ์ดและไรอันพาลมเหนือมายังที่พักของพวกเขา

“เรามาเล่นเกมกันดีกว่า คนแพ้ต้องยอมทุกอย่าง”เอ็ดการ์ดเริ่มกล่าวเกริ่นเรื่องก่อน

“ดีสิ เกมนี้ฉันชอบ เพราะฉันไม่เคยแพ้” ไรอันสนับสนุนพี่ชายสายตามองโลมเลียเรือนร่างสมส่วนของลมเหนือ

“เกมอะไร” ลมเหนือถามอย่างซื่อยังไม่นึกเฉลียวว่าตัวเองจะต้องเจอกับอะไร

“เกมต่อสู้ บู๊ดุเดือดถึงเลือดเลยล่ะ” ไรอันตอบปลายลิ้นเลียริมปากอย่างอยากหม่ำถ้าทำอย่างนั้นได้กับหนุ่มที่ผิวเนื้อนุ่มนิ่มน่ากอดหนำซ้ำกลิ่นตัวยังหอมยวนใจกว่าชายธรรมดาโดยทั่วไปอีกด้วย

“ฮะ ฮะ ฮะ... นายกลัวไหม ฮคคุ”เอ็ดการ์ดถามกลั้วหัวเราะ เพราะนึกลามกในสมองอยากจะถอดเสื้อถอดกางเกงและอยากจะทำอะไรต่อมิอะไรกับร่างกายชายหนุ่มที่เรือนร่างเล็กกว่าตนถ้าหากขัดขืนนัก ก็จะซ้อมให้น่วมแล้วข่มขืนเสียเลย!

“เดี๋ยวสิ... ฮคคุนี่น่ารัก... พูดกันดี ๆ ก่อนเผื่อจะได้ไม่ต้องบอบช้ำ” ไรอันกล่าวอย่างอ่อนโยนเขาตัวสูงกว่าเล็กน้อย เข้ามาซ้อนด้านหลังลมเหนือมือลูบเอวอีกมือลูบสีข้างขึ้นมาถึงหน้าอกและลูบคลำเปะปะไปทั่ว ทำให้วูบไหวเลือดในกายฉีดซ่านขึ้นมา ลมเหนือเผยอเรียวปากถอนหายใจขึ้นมา...เพื่อผ่อนคลายความรู้สึกที่เกิดขึ้น ขณะที่เอ็ดการ์ดเดินเข้ามาใกล้

“อืม... นั่นสิ น่ารักจริงอย่างนายว่า” เอ็ดการ์ดเห็นด้วย มือเขาลูบจากต้นแขนขึ้นไปบีบคลึงถึงหัวไหล่ลมเหนือหัวเราะกลบเกลื่อนความตื่นเต้น

“หึ หึ... พวกนายนี่ท่าจะเป็นเกย์”

“เปล่า... แต่พวกเราชอบความตื่นเต้นแสวงหาความแปลกใหม่ น่าลิ้มลอง... กับหญิงหรือชายก็ได้ ขอให้สนุกเป็นพอ” ไรอันปลดกระดุมเชิ้ตของลมเหนือเอ็ดการ์ดเข้ามาเชยคางลมเหนือเชิดขึ้น แล้วจูบทันที...

“ปล่อย... ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ขอโทษนะ” ลมเหนือรีบผลักออกและวิ่งหนี แต่เอ็ดการ์ดปราดดักสกัดด้านหน้า

“เปลี่ยนใจตอนนี้ไม่ทันซะแล้ว” เอ็ดการ์ดกางแขนหวังตะล่อม

ลมเหนือลุกรี้ลุกรนไม่รู้จะหลบทางไหนจึงถีบไปหนึ่งที โดนเข้าที่หน้าขาของเอ็ดการ์ด แต่ฝ่ายนั้นไม่กระเทือนด้วยร่างกายใหญ่โตอย่างกับยักษ์ปักหลั่น

“ถีบเบาจัง ไม่เจ็บสักนิด” เอ็ดการ์ดพุ่งตัวเข้าหาลมเหนือเตะสวน แต่อีกฝ่ายหลบทัน พร้อมปล่อยหมัดตรงเข้าที่ท้อง ไรอันเข้ามาจับร่างลมเหนือทุ่มกระแทกฟาดผนังห้องยิ่งเพิ่มความจุกเสียดแน่นขึ้นไปใหญ่ และจับยันดันให้ติดผนังห้องอยู่อย่างนั้น ลมเหนือยังพอมีแรงฮึดกระแทกศอกลงที่บ่าของไรอัน ฝ่ายนั้นจึงผงะออกห่าง

...แต่แล้วกลับโดนเอ็ดการ์ดต่อยซ้ำ กระหน่ำหมัดตรงเข้าบริเวณท้องแบบไม่ยั้งทำให้ลมเหนือทั้งเจ็บและจุก จนสู้พวกเขาไม่ได้ สุดท้าย... ถูกจับกดนอนหงายบนเตียง

“ทำให้สงบลงแล้ว ทีนี้พาไปขึ้นสวรรค์ได้ ฮ่า ฮ่าฮ่า...”

“เอากันคนละกี่ทีดี” เอ็ดการ์ดพูดกับไรอันทั้งคู่หัวเราะอย่างหื่นกาม ตอนนี้พวกเขาน่าขยะแขยงยิ่งในความรู้สึกของลมเหนือ

“ปัง! ปัง! ปัง...” เสียงทุบประตูหน้าห้องดังรัว ขัดจังหวะสองพี่น้องทำให้หยุดชะงัก...

“ใครวะ... มาทุบประตูทำไม” ทั้งเอ็ดการ์ดและไรอันบ่นอุบ

“ฉัน... เลวิส เปิดประตูเดี๋ยวนี้”

“หึ หึ... มาเป็นเหยื่ออีกราย” ไรอันหัวเราะเบา ๆ กับพี่ชาย

เพราะคิดว่าเลวิสมาคนเดียวเอ็ดการ์ดจึงไปเปิดประตูให้

“นี่พวกนายทำอะไรน้องฉัน” เลวิสผลุนผันเข้าห้องเจอลมเหนือในสภาพนอนหงายเปลือยกายท่อนบน ไร้เสียงพูด เพราะความจุก ...หมดแรง

“พวกเราแค่เล่นสนุกกัน ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอกน่า” เอ็ดการ์ดบอก ไม่สะทกสะท้านกับสิ่งที่ตนกระทำลงไป

“พวกนายสองคนไม่เกี่ยวข้อง กลับออกไป” ไรอันบอกกับลูกน้องของเลวิสทั้งสองคนที่เข้ามาพร้อมกัน

“พวกเรามาพาฮคคุกลับ เชิญพวกนายไปเล่นกับคนอื่นพวกเราไม่เล่นด้วย” เลวิสว่าและมัวมองดูน้องของตน จึงไม่ทันได้สนใจฝ่ายตรงข้ามเอ็ดการ์ดเข้ามาต่อยท้องของเลวิส

“อุ้ก...” ทำให้เขาจุกแน่นโค้งตัวงอลง มือกุมท้องอยู่ชั่วครู่หนึ่ง

ลูกน้องของเลวิสสองคนจึงเข้ามาช่วย ...เกิดการต่อสู้ทั้งเตะและต่อยกันชุลมุน เลวิสพอค่อยยังชั่วจากอาการจุก จึงทั้งเตะและถีบ สองพี่น้องนั้นตัวใหญ่กว่าและเก่งการต่อสู้เลวิสแม้จะมีฝีมือไม่แพ้ใคร แต่เขาเสียเปรียบเรื่องรูปร่างเล็กน้อยแต่ไปได้เปรียบจำนวนคนฝ่ายเลวิสมีมากกว่า สู้กันแบบสามต่อสอง

“ย้าก...” ไรอันส่งเสียงระหว่างระดมชกลูกน้องของเลวิสขณะนั่งคร่อมทับหน้าขาฝ่ายที่ลงไปนอนเสียท่า

เลวิสต้องช่วยลูกน้องให้ทันท่วงทีก่อนจะน่วมไปอย่างไร้ทางสู้ กะเป้าหมายที่ปลายคางคู่ต่อสู้ผู้กำลังอยู่ในท่านั่งก้มหน้าก้มตาชกคู่ต่อสู้ ไม่ทันระวังทางด้านข้าง เลวิสรวบรวมกำลังเต็มที่กระโดดเตะสุดแรงเกิด

“อ้าก...” โดนเข้าที่เป้าหมายปลายคางพอดีฝ่ายนั้นกระเด็นหงายหลัง ล้มกลิ้งลงกับพื้น หลุดจากลูกน้องของเลวิส มีอันต้องลงไปนอนหงายโดยไม่ปล่อยให้ลอยหน้าลอยตาลุกขึ้นมาแผลงฤทธิ์ได้อีก เลวิสกระโดดกระทืบท้องไรอันซ้ำ

“เอ๊ย...” ลูกน้องอีกคนของเลวิสโดนเอ็ดการ์ดล็อคคอพยายามใช้มือแกะท่อนแขนคู่ต่อสู้ที่ร่างกายใหญ่โตกว่า ...แต่ยากจะสำเร็จและทำท่าว่ากำลังหายใจไม่ออก

เลวิสต้องรวบรวมพลังอีกครั้งเล็งเป้าหมายที่ศีรษะคู่ต่อสู้ และต้องไม่พลาดไปโดนลูกน้องของเขาคราวนี้เป็นการกระโดดหมุนตัวเตะสูง เปรียบเทียบได้กับจระเข้ฟาดหางท่าเตะแบบแม่ไม้มวยไทย ใช้ส้นร้องเท้าหนังฟาดไปโดนกกหู ...อย่างถนัดเต็มแรง อีกฝ่ายแทบปลิวไปตามทิศทางแรงที่ปะทะกระเด็นล้มลงฟาดพื้นทันที... ไม่ต้องรอให้กรรมการที่ไหนมานับสิบคู่ต่อสู้ตัวโตนั้นนอนแน่นิ่ง ทิ้งร่างของตัวเองบนพื้นไว้ ...ราวกับไร้วิญญาณ