Group Blog All Blog
|
Eternal นิรัตินิรันดร์กาล มายาโรส เขียน จำได้ว่าอ่านรีวิวของเพื่อนชาว bloggang แล้วชอบ เลยไปหามาอ่านบ้าง  Eternal นิรัตินิรันดร์กาล มายาโรส เขียน สำนักพิมพ์อรุณ ในเครืออมรินทร์ 235 บาท 256 หน้า หลังปก ตามตำนานนาฬิกาแห่งทริเบิร์ทกล่าวว่า ในราตรีที่พระจันทร์เป็นสีกุหลาบ จะแว่วเสียงสวดลึกลับจากกองคาราวานเร่ร่อน มนตราจากแสงจันทร์จะห่มคลุมนาฬิกาโบราณ เมื่อนั้นประตูแห่งกาลเวลาจะเปิดออก และอำนาจลึกลับนั้นเรียกเร้าให้ โรสรินทร์ เว็บดีไซเนอร์สาวลูกครึ่งหยิบฉวยนาฬิกาทองเหลืองโบราณมาเป็นของตัวเอง มนตร์ปริศนานำพาหญิงสาวเข้าสู่ประเทศอังกฤษในยุคต้นศตวรรษที่ 19 อันรุ่งโรจน์ หล่อนหลงเข้าสู่งานเลี้ยงเต้นรำใต้แสงเทียนสว่างไสวในคฤหาสน์เก่าแก่บนเนินเขาเล็กๆ และได้พบกับ ริชาร์ด ดัฟฟ์ บุรุษลึกลับผู้รอคอยอยู่อีกฟากของม่านมิติ ท่ามกลางยุคสมัยที่ผิดแผก ภาระหน้าที่ ความลับ และการทรยศ มนตราจากนาฬิกาโบราณนำพาให้ทั้งสองได้ค้นพบความรู้สึกเร้นลับในหัวใจของตัวเอง กาลเวลาอาจเปี่มอำนาจ ยาวนาน และยิ่งใหญ่ แต่ความรัก...เป็นนิรันดร์ยิ่งกว่ากาลเวลา คุยกันหลังอ่าน ด้วยนาฬิกาโบราณ โรสรินทร์จึงได้พบกับคนจากอดีตกาลกว่าสองร้อยปีอย่างริชาร์ด ดัฟฟ์ ในปลายสงครามฝรั่งเศสกับบริเตน ลูกครึ่งไทยฝรั่งเศสอย่างโรสรินทร์มีเหตุชวนให้สงสัยว่าเธอมาทำอะไรที่บริเตนแห่งนี้ ยิ่งโรสรินทร์ไม่สามารถตอบคำถามถึงที่มาของเธอได้แล้ว บารอนอย่างริชาร์ดเลยขอเก็บหล่อนไว้ใกล้ตัวในฐานะอาคันตุกะที่น่าสงสัย ผู้หญิงในสมัยนี้ที่โรสรินทร์พบ แต่งตัวสะสวย รุ่มรวยหรูหรา ระมัดระวังกริยา เฝ้าชะม้ายตารอถูกปอง แต่โรสรินทร์ไม่ใช่ผู้หญิงเหล่านั้น เธอไม่ได้ถูกอบรมสั่งสอนให้เป็นกุลสตรีหรือต้องเฝ้าหาบุรุษที่ชอบตนเพื่อให้มีที่ยืนในสังคม เธอเพียงต้องการกลับบ้าน บ้าน หรือคฤหาสน์หลังเดียวกับเธออยู่ตอนนี้ เพียงแต่ต่างเวลา ก็เป็นเรื่องย้อนเวลา นาฬิกาเล่นตลก ช่วงเวลาทับซ้อนคาบเกี่ยว และคนสองคนจากต่างยุคสมัยมาเจอกันอีกเรื่องหนึ่งค่ะ ขึ้นต้นมาชอบมาก น่าสนใจ น่าติดตามจนไม่อยากวาง โอชอบสำนวนตอนเขียนบันทึกช่วงต้นมาก แต่พออ่านไปเรื่อยๆ ความน่าสนใจมันลดลง เรื่องเนิบ เอื่อย เรื่องเดินแต่ไม่ก้าวหน้า ความมีชีวิตชีวาหายไปกลายเป็นถูกจับวาง จบเล่มด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนเป็นไม่ชอบ ส่วนที่ไม่ชอบมากที่สุดคือความคิดตรรกะตัวละครในเรื่อง ชวนงง สับสน ขัดใจไปซะหมด โดยเฉพาะนางเอก เรื่องที่ขัดใจมากที่สุดคือการตัดสินใจที่ไม่เหมาะกับสถานการณ์ ไม่ว่าการคิดหนีโดยไม่ไตร่ตรองวางแผนหลายครั้ง (หนีไปไหน อย่างไร จะทำอย่างไรต่อ) หรือการโพล่งออกไปในเวลาที่สำคัญ หรือหูเบา ใครบอกอะไรก็เชื่อง่ายๆ ซะอย่างนั้น เพราะฉะนั้นปัญหาหลักสำหรับโอต่อเรื่องนี้คือ เรื่องไม่น่าเชื่อถือ เหตุการณ์กับตรรกะการตัดสินใจไม่คล้อยตามกัน โอเข้าใจนะว่าบางทีอาจจะอยากสร้างจุดเปลี่ยน ซึ่งมักจะมาจากการเข้าใจผิดหรือการตัดสินใจที่ผิดพลาด แต่มันต้องมีระยะปล่อย ระยะสร้างความเชื่อถือมากกว่านี้ ไม่ใช่ว่านึกอยากให้ดราม่าก็ใส่มาทันทีแล้วคนอ่านจะเชื่อเลย ช่วงหลังคือช่วงที่โอว่าทำได้ไม่ดีที่สุด ทุกตัวละครสร้างความงุนงงให้โอหมด นึกอยากทำก็ทำ นึกไม่อยากก็ไม่ทำ ปัญหารองคือระหว่างเรื่องไม่มีเหตุการณ์น่าสนใจ มันเป็นเรื่องเดิมๆ ที่ค่อนข้างวน ถ้ามีอะไรเพิ่มเติม หรือน่าตื่นตากว่านี้จะดีตามความรู้สึกโอนะ อันนี้มาแนวฉากมาตรฐานเลย โอเกือบหลับไปหลายช่วง วิธีเล่าเรื่อง มีปัญหาอยู่บ้างตรงรอยต่อบางช่วงอ่านแล้วไม่ติดกัน เลยทำให้เรื่องขรุขระ เช่น อยู่ๆ พระเอกก็ไล่นางเอกออกจากปราสาท แล้วก็วิ่งไปตามกลับ (ตรงนี้โองงเลยว่าโออ่านข้ามเหรอ คือมันไม่มีเหตุให้ทำอะไรก่อนหน้านั้นเลย) สำนวนภาษา เกือบจะสวย มีการหลากคำ ใช้การร้อยเรียงมาเล่าได้น่าสนใจ แต่ยังมีความโดด ไม่ค่อยกลมกลืน ไม่เป็นธรรมชาติอยู่ อันนี้โอแนะนำเพิ่ม เป็นความเห็นโอนะคะ ไม่จำเป็นต้องเชื่อก็ได้ โอสังเกตว่าผู้เขียนติดใช้เครื่องหมายอัศเจรีย์ "!" เวลาอ่านให้นึกภาพว่าประโยคที่มีเครื่องหมายนี้อยู่คือการใช้เสียงดัง คล้ายตะโกน เป็นการเร่งจังหวะให้กระชั้น ให้คนอ่านตื่นตัวสนใจ จะสามารถเร้าอารมณ์ผู้อ่านได้ดีถ้าใส่ถูกที่ถูกเวลา แต่อย่าใช้บ่อย เพราะผู้อ่านจะรู้สึกว่าถูกกระชาก ถูกตะโกนใส่หน้าในเวลาที่ไม่เหมาะสม ซึ่งไม่สร้างความรื่นรมย์ในการอ่าน โอจดมาด้วย หน้า 93 ใช้ "!" ในสามย่อหน้าที่ติดกัน และในหนึ่งย่อนั้นก็มีใช้ซ้ำอีกครั้ง โอว่าถี่มากเกินไปหน่อย 2.5 ดาว ความรู้สึกตอนอ่านเรียงตามนี้ ชอบมาก => เฉยๆ => ไม่ชอบ . . . ผมฝันร้ายอีกครั้ง ภาพสงครามกลับเข้ามา ผมเกลียดสงคราม หัวใจของผมรวดร้าวเมื่อต้องยิงปืนใส่คนที่ผมไม่เคยรู้จักมาก่อน ทหารของผมล้มตายมากมาย พี่น้องผองเพื่อนตกจากหลังม้าทีละคน กระสุนทะลุผ่านศีรษะ ดวงตาเหลือกลาน ที่แขนขาดนั่นคือเพื่อนรัก เราเคยดื่มเหล้าฉลองด้วยกันในค่าย สาบานว่าจะกลับอังกฤษพร้อมกัน และที่โดนกระสุนทะลุกลางหน้าอกนั่นคือสหายรุ่นน้อง ผมเคยสอนเขาขี่ม้าและฝึกฝนการดวลปืน เพื่อจะได้ป้องกันประเทศจากภัยรุกราน . . . บางครั้งผมสงสัยว่าเราสู้ไปเพื่ออะไร ผมปลอบใจตัวเองว่ามันเป็นสงครามเพื่อสันติภาพคล้ายกับกองทัพนักรบศักดิ์สิทธิ์ในครูเสด ที่เชื่อว่าความสุขสงบจะมาเยือนด้วยการฆ่าฟัน แต่มันจะเป็นเช่นนั้นจริงหรือ ทุกครั้งที่ผมวางช่อเบญจมาศบนป้ายหลุมศพเพื่อนรัก ต้องปลอบโยนภรรยาและลูกของพวกเขา ผมไม่มีสิทธิ์ร้องไห้ นายทหารต้องไม่เสียน้ำตาและไม่แสดงความหวาดกลัวให้ใครเห็น ผู้คนสรรเสริญพวกเราว่าเป็นผู้กล้า เหรียญตราอัศวินที่ได้มาช่างเชิดชูเกียรติ แม้กระสุนยิงสวนมา เราก็ผงาดต้านทานไม่คิดหลบ --- ตัดมาจากส่วนหนึ่งในบันทึกของชาร์ล --- หน้า 20-21 . . . ฉันไม่ได้แอบอ่านบันทึกของคุณหรอกนะ แต่บังเอิญน้ำหมึกปากกาของคุณมันซึมมาถูกกระดาษของฉัน จนทำให้ฉันเห็นข้อความเหล่านั้น อย่าเพิ่งงง เพราะฉันก็ไม่เข้าใจอะไรมาก ดังนั้นเราจะข้ามความสงสัยนี้ไป คุณคงเป็นคนดี ฉันคิดอย่างนั้นนะ ขอให้คุณเข้มแข็ง ฉันรู้ว่าทหารในต้นศตวรรษที่ 19 ยืนเรียงแถวหน้ากระดานก้าวไปบนสนามรบอย่างองอาจไม่คิดหลบ แต่ก็อย่ากล้าหาญจนเกินไป หากต้องหลบกระสุนบ้าง หรือต้องซ่อนตัวหลังหินก้อนใหญ่บ้างเพื่อรักษาชีวิตตนเอง มันก็ไม่ใช่เรื่องเสื่อมเสียเกียรติใช่ไหม และหากคุณอยากร้องไห้ ก็ร้องออกมาดังๆ แม่บอกฉันเสมอว่า หลังจากเราร้องไห้ เราจะรู้สึกโล่ง เหมือนหลังฝนตก ฟ้าก็จะสดใส อ้อ ฉันจะบอกอะไรอย่างหนึ่ง ถ้าตอนนี้คุณกำลังทำสงครามเพื่อพิชิตนโปเลียนแห่งฝรั่งเศส (ฉันเองก็ไม่แม่นประวัติศาสตร์นัก แต่คิดว่าอย่างนั้นนะ) สงครามใกล้จะจบแล้วละ สันติภาพจะมาเยือนในอีกหนึ่งร้อยวัน! --- ตัดมาจากส่วนหนึ่งในบันทึกของรินทร์ --- หน้า 22 ส่วนที่ตัดมาคือส่วนที่โอประทับใจที่สุด และคิดว่าดีมากๆ ที่แขนขาดนั่นคือเพื่อนรัก... และที่โดนกระสุนทะลุกลางหน้าอกนั่นคือสหายรุ่นน้อง ส่วนนี้ชวนให้ผู้อ่านสะท้อนใจไปกับผู้เขียน แม้กระสุนยิงสวนมา เราก็ผงาดต้านทานไม่คิดหลบ ส่วนนี้แสดงความเด็ดเดี่ยวของผู้เขียน แม้จะอยู่ในสภาวะที่เศร้าและสับสน หากต้องหลบกระสุนบ้าง หรือต้องซ่อนตัวหลังหินก้อนใหญ่บ้างเพื่อรักษาชีวิตตนเอง มันก็ไม่ใช่เรื่องเสื่อมเสียเกียรติใช่ไหม ส่วนนี้แสดงความปรารถนาดีและห่วงใย สงครามใกล้จะจบแล้วละ สันติภาพจะมาเยือนในอีกหนึ่งร้อยวัน! ส่วนนี้ให้พลัง โดยเฉพาะประโยคสุดท้าย ในความรู้สึกที่สับสน โศกเศร้า ไม่แน่นอน การรู้เป้าหมายว่ามันมีวันจบ และวันที่จบนั่นก็อยู่ใกล้แล้วด้วย (ถึงจะไม่รู้ว่าเท็จจริงประการใดก็เถอะ) โอว่ามันเป็นสิ่งที่มีค่ายิ่งกว่าอะไรทั้งหมด เหมือนแสงสว่างกลางความมืดเลย มี e-book ด้วยค่ะ
คุณรุ้ง บางทีของงี้ต้องลองเองค่ะ ถึงจะบอกได้ว่าชอบไม่ชอบ จุดที่คนอื่นไม่ชอบเรากลับชอบ มีถมไป ขอบคุณที่โหวตให้ค่ะ
โดย: ออโอ
 วันที่: 22 ธันวาคม 2559 เวลา:19:41:09 น.ตำได้ว่าเรื่องนี้ อ่านไม่นานนี้เอง
แต่ที่จำไม่ได้ คือเนื้อหาและความรู้สึกที่มีต่อนิยายเรื่องนี้ .... จืดจาง จนจำไม่ได้ เหอ เหอ สำหรับนักเขียนท่านนี้ เราชอบงานที่เขาออกกับทางฝั่ง sofa ค่ะ เป็นแนวลึกลับ โกธิค หวานๆ ... เล่มเล็กๆ สนุกหลายเรื่องเลยค่ะ คุณโอ เคยลองยัง โดย: Prophet_Doll
วันที่: 24 ธันวาคม 2559 เวลา:10:52:05 น.คุณPd โอยังไม่เคยอ่านของโซฟาเลยค่ะ
 คุณสมาชิกหมายเลข 3602541 สวัสดีค่ะ เช้านี้อากาศสดใส เลยส่งดวงอาทิตย์มาทักทายใช่ไหมคะ  โดย: ออโอ
วันที่: 25 ธันวาคม 2559 เวลา:11:34:25 น.เรื่องนี้น่าอ่านค่ะ
บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้ ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต ออโอ Book Blog ดู Blog โดย: newyorknurse
 วันที่: 26 ธันวาคม 2559 เวลา:4:58:39 น.แวะมาอ่านรีวิวหนังสือค่ะ
บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้ ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต Sweet_pills Food Blog ดู Blog Tristy Food Blog ดู Blog moresaw Funniest Blog ดู Blog เจ้าการะเกด Diarist ดู Blog Maeboon Klaibann Blog ดู Blog Quel Klaibann Blog ดู Blog mastana Literature Blog ดู Blog ออโอ Book Blog ดู Blog ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 10 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น โดย: pantawan
 วันที่: 26 ธันวาคม 2559 เวลา:23:37:38 น.คุณnewyorknurse คุณpantawan ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมและโหวตให้นะคะ
โดย: ออโอ
วันที่: 27 ธันวาคม 2559 เวลา:22:22:38 น.เล่มนี้อ่านเพราะอยากลองของใหม่ค่ะ
จำได้ว่าค่อนข้างชอบในระดับหนึงทีเดียว คุณโอรีวิวได้ละเอียดและชัดเจนมาก คิดว่านักเขียนน่าจะได้เข้ามาอ่านนะคะ จะได้เก็บคำแนะนำไปพัฒนางานต่อๆไป โดย: แม่ไก่
วันที่: 28 ธันวาคม 2559 เวลา:22:29:56 น.ได้รับคอมเม้นจากคุณโอแล้วนะคะ
ขอบคุณสำหรับคำติเตียนค่ะ ยินดีน้อมรับเพื่อได้นำไปพัฒนาในงานต่อๆ ไป ^^ โดย: มายาโรส (เจ้าหญิงในปราสาทน้ำแข็ง
) วันที่: 29 ธันวาคม 2559 เวลา:13:28:58 น.คุณแม่ไก่ โอได้อ่านรีวิวเล่มนี้ของคุณแม่ไก่ด้วยค่า ขอบคุณนะคะ โอคิดว่าบางอย่างก็ไม่มีหลักการตายตัว แล้วก็เป็นเรื่องของความรู้สึกที่เข้ามาผสมกันด้วยน่ะค่ะ
คุณมายาโรส สวัสดีค่ะ อะไรที่คิดว่าไม่เหมาะ ไม่ใช่ ไม่ต้องเอาไปนะคะ อะไรคิดว่าดีหรือเหมาะก็ค่อยเก็บ อย่าเชื่อโอไปเสียหมดจนเสียเป็นตัวของตัวเองไป   โดย: ออโอ
วันที่: 29 ธันวาคม 2559 เวลา:16:27:39 น. |
โอเป็นคนชอบอ่านหนังสือมาก อ่านได้ทุกแนว เสาะแสวงหาเรื่องสนุกๆ แนวใหม่ๆ ตลอด หลายเรื่องไม่มั่นใจก็ค้นหารีวิว ถ้าชอบถ้าใช่ก็ลอง ลองแล้วชอบแล้วประทับใจก็อยากบอกต่อ บางครั้ง อ่านครั้งแรกรู้สึกอย่างนี้ อยากเก็บไว้เพื่อเป็นเรื่องราว บันทึกไว้กันลืม กลับมาย้อนอ่านก็จะได้รู้ว่า ครั้งหนึ่งที่เราเคยอ่าน เรารู้สึกอย่างนี้ เวลาผ่านไป เมื่อกลับมาอ่านอีกครั้ง ก็อาจจะได้มุมมองใหม่ๆ มากยิ่งขึ้น "ขอให้ทุกคนสนุกกับการอ่าน" รู้สึกดีที่โลกนี้มีหนังสือ-โอ
| ||||||||||||||||||
ผู้ติดตามบล็อก : 49 คน [
อ่านหลังปกที่เริ่มต้นมาก็ต้องร้องว้าวววว น่าอ่านอะ
แต่พออ่านรีวิวของคุณโอ เริ่มไม่ว้าววแล้วไหงงั้นล่ะ
เสียดายพล๊อตน้ำเน่าเนอะ
บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้
ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
ALDI Food Blog ดู Blog
ตุ๊กจ้ะ Topical Blog ดู Blog
Opey Topical Blog ดู Blog
ก้นกะลา Music Blog ดู Blog
mcayenne94 Home & Garden Blog ดู Blog
ที่เห็นและเป็นมา Music Blog ดู Blog
ออโอ Book Blog ดู Blog
ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 10 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น