19:24 กรุงปักกิ่ง

ครืนน...

เสียงและแรงกระแทกจากเครื่องบินลำใหญ่ลงจอดสู่พื้นดินในเวลาพลบค่ำนั้นไม่ได้ทำให้คนๆนึงตื่นจากการหลับไหลได้ในทันที เด็กหนุ่มขยับตัวเล็กน้อยหากแต่เปลือกตาก็ยังปิดอยู่อย่างนั้น

“นายว่าร้านนั้นยังจะเปิดอยู่มั้ยชานยอล ฉันอยากกินเป็ดปักกิ่งอีก”

“ไม่แน่ใจว่ะ ยังจะนึกถึงเรื่องกินอยู่อีกเหรอ นายพล่ามเรื่องเป็ดมาครึ่งชั่วโมงแล้วนะแบคฮยอน”

“นี่! ก็ฉัน...”

“นี่พวกนายสองคน เตรียมตัวเก็บของได้แล้ว เดี๋ยวพวกเราต้องรีบไปที่รถวิ่งในสนามบินทันทีที่จอดสนิท”

เสียงจุนมยอนดังขึ้นท่ามกลางบทสนทนาของชานยอลและแบคฮยอน แบคฮยอนได้แต่แบ้ปากใส่แล้วจึงไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อย หัวหน้าวงจึงเดินเข้ามาหาเมมเบอร์อีกคนที่นั่งตาปรือและมองออกไปนอกหน้าต่างเหมือนกำลังคิดอะไรซักอย่าง

“นายไหวมั้ยเซฮุน เพิ่งตื่นล่ะสิ”

“ครับ” ตื่นเพราะเสียงสองคนด้านหน้านั่นแหละ

“เดี๋ยวไปพักผ่อนต่อที่โรงแรมนะ ใส่แมสให้เรียบร้อยล่ะ แฟนๆคงไม่อยากเห็นน้ำลายบูดของโอเซฮุนเอ็กโซ”

จุนมยอนพูดติดตลกใส่มักเน่ของวง เซฮุนแค่ยิ้มรับตลกกับมุขฝืด(ที่ไม่รู้ว่านั่นเรียกมุขหรอ)ของจุนมยอนแล้วก้มลงหาแมสในกระเป๋าและใส่หมวกให้เรียบร้อย คนเป็นพี่เห็นดังนั้นจึงเดินกลับไปที่ที่นั่งตัวเอง ปกติเซฮุนจะกวนประสาทเขากลับทุกครั้งตามประสาน้องเล็กขี้แกล้งแต่ครั้งนี้เฉยเมยใส่ จุนมยอนได้แต่คิดว่าถ้าไม่ใช่สาเหตุที่เหนื่อยจากคอนเสิร์ตเมื่อสองวันก่อนแล้วนั้น คงเป็นอีกเหตุผลหนึ่ง

เหตุผลที่ทำให้น้องของเขาเหม่อลอยตั้งแต่ที่รู้ว่าจะได้เจอกับใครในงานวันพรุ่งนี้

พูดถึงอุตรสาหกรรมดนตรีของประเทศจีนแล้วนั้นคงไม่ต่างจากเกาหลีซักเท่าไหร่ มีการเปิดตัวนักร้องซึ่งต่างจากเกาหลีนิดหน่อยที่จะออกมาเป็นศิลปินเดี่ยวมากกว่าเป็นเกิร์ลกรุ๊ปบอยแบนด์อะไรเทือกนั้น การโปรโมท รวมถึงงานประกาศรางวัลประจำปี และสำหรับศิลปินที่ดังเป็นพลุแตกอย่าง EXO แล้ว เป็นเรื่องธรรมดาที่จะถูกรับเชิญให้ไปร่วมงานประกาศรางวัลงานหนึ่งที่นี่

นี่เป็นเหตุผลที่พวกเขาทั้งเก้าคน อยู่ที่นี่ ณ เวลานี้

แต่น่าแปลกที่สมาชิกทุกคนกลับดูตื่นเต้นแปลกๆ ทั้งๆที่งานก่อนๆไม่เห็นจะรู้สึกอย่างนี้ เพราะอะไรน่ะเหรอ...

“พวกเราไม่ได้เจอเขามากี่ปีแล้วนะ ฮ่าๆๆ”

แบคฮยอนกระชับกระเป๋าเป้สะพายหลังให้แน่นขึ้นแล้วจึงเดินตามจุนมยอนที่นำทางไปซึ่งก็เดินตามเมเนเจอร์อีกที คำถามที่ไม่ได้เจาะจงคนตอบนั้นทำให้เมมเบอ์ทุกคนมองร่างเพรียวนั้น เซฮุนเพียงแค่ปรายตามองแล้วก็เดินไปอยู่ข้างๆชานยอล

“สองปีได้แล้วแหละมั้ง ฉันคิดว่านะ” จงแดตอบพลางยกยิ้มน้อยๆ นานแล้วเหมือนกันนะเนี่ย

“ก็เกือบจะปีที่สามแล้วล่ะ” เสียงอู้อี้ดังมาจากคยองซูที่ตอนนี้กำลังจะใส่แมสให้เข้าที่

“ฮยองค่อยกลับไปคุยเรื่องนี้ที่โรงแรมได้ไหม” เป็นคิมจงอินที่ขัดขึ้นมา เขารู้สึกไม่ปลอดภัยที่มาคุยเรื่องของคนๆนั้นในที่สาธารณะแบบนี้ มิกซอกพยักหน้าเห็นด้วย

“ไม่เป็นไรหรอกน่า เนี่ย พนักงานสนามบินก็มีแต่คนจีน” ปากเล็กทำหน้าที่เป็นนิ้วชี้คนในบริเวณนั้น

“ฉันคิดว่าเขาผอมลงนิดหน่อย ว่าป่ะเซฮุน” ชานยอลถามประโยคหลังกับน้องชายคนสนิทที่ตอนนี้เงียบแปลกๆ เด็กหนุ่มแค่พยักหน้าขึ้นลง ชานยอลรู้ว่าน้องเป็นอะไร แต่แค่อยากถามให้อารมณ์ดีขึ้นเท่านั้นเอง แต่เซฮุนดันเงียบ เห็นดังนั้นเขาจึงโพล่งขึ้นมาเพื่อทำลายความกดดัน

“ไม่เหมือนกับพี่คริส รายนั้นลงพุงไม่รู้กี่กิโลแล้ว”

ทุกคนต่างหัวเราะกับประโยคของชานยอล จริงที่ตอนนี้พวกเขาไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว แต่ก็ยังติดตามข่าวของทั้งสามคนนั้นเสมอ

ก็ทุกคนเคยเป็นเพื่อนกันนี่เนอะ

อี้ชิงเดินมาหยุดอยู่ข้างๆเซฮุนแล้วกอดคอน้องเอาไว้ ทั้งสองคนสบตากันราวกับรู้ใจโดยไม่พูดอะไรแล้วก็รีบวิ่งขึ้นรถวิ่งในสนามบินเพราะตอนนี้แฟนๆเริ่มออกมาต้อนรับแบบถึงเนื้อถึงตัวแล้ว

“ฉันไม่ชินกับทรงผมนายจริงๆเลยคยองซู ให้ตายเถอะ ทำไมไม่ปรึกษาพวกฉันก่อน”

“เงียบไปเลยพวกนายน่ะ”

“ฉันตกใจทุกครั้งที่นายเปิดประตูเข้ามาในห้องซ้อม”

“ย่า!!!”

นอนไม่หลับ

เซฮุนนอนไม่หลับ เขาคิดว่าอาจจะเป็นเพราะเขางีบมาก่อนหน้านี้ แต่นี่ก็ตีสามเข้าไปแล้ว จริงอยู่ที่งานประกาศรางวัลพรุ่งนี้มันเริ่มตอนเย็นแต่เขาก็ควรเผื่อเวลาเตรียมตัว

“เหม่ออะไรอยู่ครับน้องชาย อย่าคิดว่าพี่ชายไม่รู้”

ชานยอลเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ ยิ้มมุมปากจนเห็นลักยิ้ม สายตาพราวสเน่ห์ที่แฟนคลับชอบนักชอบหนาตอนนี้หรี่ลงเหมือนรู้ทัน

พรุ่งนี้พวกเขามีงาน ใช่ และงานประกาศรางวัลของจีนแน่นอนว่าศิลปินแทบทุกคนต่างรวมตัวกันที่นี่ แต่อดีตเพื่อนร่วมวงนั้นมีแต่ ‘ลู่หาน’ ที่มางาน อาจจะเพราะความนิยมที่จีนเยอะ และที่บริษัทต้นสังกัดเขาให้มาร่วมงานเดียวกันได้ก็เพราะเรื่องมันจัดการเสร็จแล้ว เพราะฉะนั้นนี่เป็นครั้งแรกที่จะได้เจอกันหลังจากสองปีที่ผ่านมา

“ผมแค่คิดว่าจะทำตัวยังไงดี พรุ่งนี้น่ะ”

“ก็ทำตัวปกติทุกทีเหมือนที่นายทำนั่นแหละ ชิวๆ”

“ผมคิดถึงพี่ลู่หาน”

“…”

“เอาจริงๆเลยนะพี่ จริงอยู่ที่พวกเราคุยแชทกันตลอด แต่ผมกลัวอดใจไม่ไหวถ้าผมเห็นเขา”

“อดใจไม่ไหวที่นายหมายถึงนี่ยังไง”

ชานยอลสบตาเซฮุน แต่อีกฝ่ายก็ยังเงียบจนกระทั่งเขาได้รับคำตอบจากแววตาคู่นั้น

“รั้งพี่เขาใช่ไหม”

ไม่ใช่ว่าชานยอลไม่รู้ความสัมพันธ์ของเซฮุนกับลู่หานก่อนหน้านั้น พี่ลู่หานของเราใจดี บวกกับเซฮุนตอนนั้นยังเด็ก ชอบไปแกล้งพี่เขา ให้พี่เขาลูบคางให้ ไหนจะติดแจพี่เขาตลอดเวลาขนาดนั้นอีก จากความสนิทชิดเชื้อเริ่มกลายเป็นความสัมพันธ์แบบพิเศษ ซึ่งเซฮุนเองก็รู้ตัวตอนหลังจากลู่หานกลับจีนเสียแล้ว

ไม่ต้องถามเรื่องหลังจากนั้นหรอกนะ เด็กหนุ่มหน้าหล่อนี่ร้องจนหน้านี่แทบกลายเป็นแรคคูน (ทำไมเปรียบเทียบกับน้องแบบนี้วะ)

“ไม่รู้ว่ะ ตอนนี้ผมคิดถึงเขาจนจะแย่อยู่แล้ว ”

“โถ พ่อโอเซฮุนผัวของแฟนด้อม ตอนนี้มาตายเพราะความรักและคิดถึง”

“ใช่เวลาแกล้งมั้ยเนี่ยพี่”

“โอเคๆ ไม่แกล้งละ” ชานยอลหลับตายกมือขึ้นทั้งสองข้าง วันนี้มันไม่ใช่วันแกล้งน้องจริงๆวะ

เซฮุนกำลังจะพูดบางอย่าง แต่แล้วเขาคิดว่าเขาไม่ควรบอกใครดีกว่า

เรื่องที่เขานัดเจอพี่ลู่หานน่ะ...

วันต่อมา

13:58

ตื๊ดดด

เสียงแจ้งเตือน Weibo จากสมาร์ทโฟนแอปเปิ้ลรุ่นล่าสุดดังขึ้น จังหวะเดียวกับที่ร่างผอมบางร่างหนึ่งเดินมาจับโทรศัพท์ที่กำลังชาร์จไว้ขึ้นมาดู

世勛: พี่ลู่ครับ คืนนี้ห้าทุ่ม เจอกันที่ร้านอาหารจีน xx นะครับ

ลู่านกระตุกยิ้มมุมปาก ให้ตายเถอะเด็กนี่ ก็บอกอยู่ว่ามันเป็นเรื่องยากที่ทั้งสองคนจะเจอกันแบบตัวต่อตัว ลู่หานบอกหลายรอบแล้ว ได้ร่วมงานกันเขาก็ดีใจมากแล้ว แต่เหมือนโอเซฮุนก็ยังดื้อรั้นอยู่อย่างนั้น

มือเรียวกำลังจะตอบกลับ คิดไว้แล้วว่าถ้าเซฮุนส่งมาแบบนี้ต้องจัดการทุกอย่างไว้หมดแล้ว แต่ก็อยากเล่นตัวอีกหน่อยทั้งๆที่ใจดวงน้อยในอกมันสั่นไปหมด ไม่ทันจะกดพิม อีกฝ่ายก็ส่งมาอีกรอบ

世勛: ห้ามปฏิเสธ ผมจองโซนวีไอพีไว้แล้ว เย็นนี้เจอกันครับ

“จริงๆเลยโอเซฮุน”

ร่างบางเอ็ดเล็กน้อย ปีนี้เซฮุน 23 แล้ว แต่สิ่งหนึ่งที่ยังไม่เปลี่ยนไปเลยคือความเอาแต่ใจและยังคงติดเขาไม่เปลี่ยน

“ลู่หาน เสร็จหรือยัง ต้องไปเตรียมตัวแล้วนะ”

เสียงเหล่าเกาที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทและผู้จัดการส่วนตัวเปิดประตูเข้ามา ลู่หานพยักหน้าแล้วหยิบโทรศัพท์ ขาเรียวกำลังจะเดินออกจากห้องนอนหรูของตัวเองไปแล้วชะงักกึก รีบวิ่งไปที่ลิ้นชักแล้วหยิบของสำคัญออกมา มันคือกล่องสีแดงกำมะหยี่ ลู่หานไม่รอช้ารีบเก็บใส่กระเป๋าแล้ววิ่งตามเหล่าเกาออกไป

ให้ตายสิ มัวแต่ใจเต้นกับข้อความของเซฮุนจนเกือบจะลืมของสำคัญไปซะแล้ว

“ลู่หาน วิ่งเร็วเข้า!”

“โอ้ย ก็รีบสุดๆแล้วเนี่ย นายนั่นแหละพาฉันสาย เหล่าเกา!”

ลู่หานวิ่งไปปากก็บ่นเพื่อนไป ตอนนี้เขาเข้างานประกาศรางวัลสายไปเกือบห้านาทีแล้ว เพราะเหล่าเกานั่นแหละที่ทำกระเป๋าที่ใส่ของสำคัญของเขาไว้หายไปไหนไม่รู้ในตอนที่เขากำลังลองชุดและแต่งหน้าทำผมที่ร้านแห่งหนึ่งใจกลางเมือง พวกเขาหากันให้วุ่น เหล่าเกาบอกจะเอาไปให้หลังงานจบแต่ลู่หานก็ยืนหยัดจะหาให้เจอก่อน สุดท้ายพวกเขาก็ขอดูกล้องวงจรปิดแล้วพบว่าสต๊าฟแถวนั้นหยิบติดมือไปเพราะคิดว่าเป็นกระเป๋าอุปกรณ์แต่งหน้า ลู่หานที่เรียกได้ว่าหงิดนิดๆแล้วก็แอบด่าพวกนั้นไปคำสองคำแต่ก็แรงจึ้กไปถึงทรวง บางทีเหล่าเกาก็สงสัยนะว่าของในนั้นมันมีอะไรสำคัญนักหนา เพื่อนรักของเขาถึงได้หวงขนาดนี้

ลู่หานกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหน้างานเพราะถ้าเหงื่อออกเดี๋ยวใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางค์อ่อนๆมาจะชุ่มเหงื่อ ผู้คนที่อยู่แถวนั้นมองลู่หานกันเป็นแถบทั้งแฟนคลับและสต๊าฟ เขาดูงดงาม ใบหน้าหวานที่มีเครื่องสำอางค์ทำให้มีเสน่ห์มากแม้จะเป็นผู้ชาย เมื่อทีมงานเห็น’ตัวเต็งอีกตัว’ของงานวิ่งมาก็วอกันวุ่นว่าลู่หานมาถึงงานแล้ว

“ลู่หานมาแล้ว จัดการเตรียมเก้าอี้และโต๊ะนั่งชมให้พร้อม”

“รักษากระเป๋านั่นให้เท่าชีวิต” นิ้วเล็กชี้ไปที่หน้าเพื่อนหลังจากที่เข้ามาในห้องรับรองศิลปินแล้ว

“รู้แล้วครับลู่เกอ ว่าแต่มันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ” เหล่าเกาหลุบสายตามองกระเป๋าเป้ GUCCI ของลู่หานในอ้อมกอด ก่อนที่เพื่อนหน้าหวานจะหัวเราะเบาๆ

“ไว้เดี๋ยวฉันจะเล่านะ เพื่อนรัก”

ตบบ่าเพื่อนปุๆแล้วก็เดินตามทีมงานที่มานำทางให้ลู่หานไปยังหน้างาน จังหวะนั้นเองที่สายตาราวกับกวางเหลือบมองไปเห็นประตูบานหนึ่งที่มีกระดาษแปะหน้าห้องว่า ‘ห้องพักของ EXO’

ริมฝีปากที่เคลือบด้วยลิปสีชมพูอ่อนอมยิ้ม

จะดูเห็นแก่ตัวไปหน่อยไหมนะถ้าเขาจะนึกถึงคนๆเดียว

ได้ร่วมงานเดียวกันแล้วนะ โอเซฮุน

Tag #ของขวัญปีใหม่HH

ตอนแรกจะเขียนพาร์ทเดียวจบ แต่แบ่งเป็นสองพาร์ทนะตัวเอง มันยาวเกิน555555555555 ฝากสกรีมผ่านแท็กด้วยน้าา

 พาร์ทสองมาต่อพรุ่งนี้น้า สุขสันต์วันฮุนฮานคับบ <3

@s_geva

Create Date : 20 ธันวาคม 2559
Last Update : 20 ธันวาคม 2559 22:33:51 น.		1 comments
Counter : 815 Pageviews.
Share Tweet