ฉันนั่งกอดเข่ามองไปยังทะเลอันแสนกว้างใหญ่ด้วยสายตาเหม่อลอย คลื่นน้ำที่ซัดกระทบกับชายฝั่ง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ดูเหมือนเป็นการกระทำที่ไร้ค่าและไร้ประโยชน์ แต่ภาพตรงหน้าก็ทำให้ฉันคิดถึงเรื่องราวเก่าๆ คนเก่าๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของฉัน

ฉันก็เปรียบเสมือนคลื่นน้ำ ที่ซัดหาดทรายทุกวัน ทั้งวันทั้งคืน โดยที่ไม่เคยได้รับอะไรตอบกลับมา นอกเสียจากสร้างความรำคาญ

ฉันเป็นเพียงหญิงสาวคนหนึ่ง ที่มีความคิดแบบเด็กๆ ว่าสักวันจะเจอกับความรักที่สมบูรณ์แบบ มีแฟนเพียงแค่คนเดียวตราบชั่วชีวิต แต่งงาน และมีลูกน่ารักๆด้วยกัน

แต่วันหนึ่งฝันของฉันมันก็พังทลายลง

เรื่องมันเริ่มต้นจาก เขา ผู้ชายคนนั้นที่เข้ามาทำความรู้จักกับฉัน

เขาเป็นผู้ชายที่หน้าตาไม่ดี ฐานะไม่ดี เรียนไม่เก่ง และเรียนไม่จบ

เราสองคนเป็นเหมือนเส้นขนานที่ไม่มีทางจะมาบรรจบกันได้

ฉันยอมรับว่าฉันเป็นคนหนึ่งที่ตัดสินคนจากหน้าตา

ในตอนแรกฉันปฏิเสธการกระทำทุกอย่างของเขา ไม่ว่าเขาจะอ้อนวอนหรือชักชวนฉันไปไหนมาไหนมากแค่ไหน

แต่ฉันไม่เคยตอบรับคำเชื้อเชิญเหล่านั้นเลย

จนวันหนึ่ง ฉันก็ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ฉันตอบตกลง

อาจจะเพราะว่าตอนนั้น ฉันตัดสินใจโดยที่ไม่คิดอะไรเลยล่ะมั้ง

แล้วเราก็ได้เจอกันที่โรงภาพยนตร์แห่งหนึ่ง

เรื่องในวันนั้นก็ไม่มีอะไรมาก เราแค่ได้ใช้เวลาร่วมกัน และกิจกรรมสุดท้ายก่อนหมดวันก็คือ เขาขับรถมาส่งฉันที่หอพัก

ตั้งแต่วันนั้น เส้นชีวิตของเราทั้งสองคนเริ่มขยับเข้ามาใกล้กันมากขึ้น จนแทบจะบรรจบกัน

 ฉันกับเขา เราได้แบ่งปันเรื่องต่างๆให้แก่กัน เราคุยกันมากขึ้น 

มากขึ้นจนเรียกได้ว่าแทบจะตลอดเวลา

เขามักจะชอบเล่นกีตาร์เพื่อกล่อมฉัน ส่วนฉันก็คอยเล่านิทานให้เขาฟังตอนที่เขานอนไม่หลับ

เรามีรสนิยมความชื่นชอบที่ไม่เหมือนกัน แต่เราทั้งสองคนก็อยู่ร่วมกันได้ 

ฉันแบ่งปันเพลงเกาหลีให้เขาฟัง ส่วนเขาแบ่งปันเพลงสากลให้ฉัน

เขาชอบเล่นเกม ส่วนฉันชอบอ่านหนังสือ

เขาชอบถ่ายรูป ส่วนฉันชอบวาดรูป

เราแตกต่างกันมาก  แต่สิ่งหนึ่งที่เรารู้คือ เราจะมีกันและกันตลอด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

เพราะเราทั้งสองคน เข้าใจกันและกันมากกว่าใคร

เขาเป็นเหมือนโลกทั้งใบ เป็นเหมือนแสงสว่างที่เข้ามาในชีวิตฉัน

แต่สุดท้าย โลกแห่งความจริงก็ทำให้ความสัมพันธ์ของฉันและเขาสิ้นสุดลง

พวกเราลดสถานะของกันและกัน ไปเป็นคำว่า พี่น้อง

แรกๆเราต่างพอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่

แต่สุดท้ายแล้ว พอลดสถานะลง เราก็มีเวลาให้กันน้อยลงเช่นเดียวกัน

เมื่อมีเวลาให้กันน้อยลง ความไม่เข้าใจเพิ่มมากขึ้น

เราทะเลาะกันในหลายๆเรื่อง ทั้งๆที่ในอดีต เราไม่เคยทะเลาะกันมาก่อนสักครั้ง

ฉันพยายามทำทุกวิถีทางให้เราทั้งสองคนกลับมาเป็นเหมือนเดิม

ผลที่ได้คือ ความสัมพันธ์ของเรามันจบลง

ความสัมพันธ์ของเรากลับมาเป็นเส้นขนานอีกครั้ง

ไม่สิ เป็นเส้นที่แยกออกจากกันเหมือนทางแยกต่างหาก

เพราะเราสองคน ไม่มีวันที่จะได้เดินเคียงคู่กันหรือเฉียดกายเข้ามาใกล้กันอีกแล้ว

นับตั้งแต่วันนั้นก็ผ่านมาแล้วสี่เดือน

ความรู้สึกของฉันเต็มไปด้วยความว่างเปล่า

ฉันยิ้มน้อยลง มีความสุขน้อยลง

ฉันใช้ชีวิตตัวคนเดียว ราวกับว่าฉันอยู่เพียงคนเดียวบนโลกใบนี้

ฉันใช้เวลากับตัวเองมากขึ้น ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบเพื่อให้ไม่มีเวลาคิดถึงเขา

รวมถึงตอนนี้ที่ฉันเลือกเดินทางมาทะเลเพียงเพราะว่าอยากวาดรูปยามพระอาทิตย์ตกลงสู่ผืนน้ำ

น่าเสียดายที่ฉันมัวแต่คิดถึงเรื่องในอดีต จนตอนนี้ท้องฟ้ากลับมืดมิด มีเพียงแสงจากดวงดาวและดวงจันทร์ที่ส่องสว่างพอให้เห็นบรรยากาศโดยรอบ

ก้อนเมฆสีเทาเคลื่อนตัวบดบังแสงจากดวงจันทร์ เม็ดฝนเริ่มตกลงมา

หยาดฝนโปรยปรายไปทั่ว ราวกับว่ามันรับรู้ได้ถึงเรื่องราวของฉัน

ฉันเงยหน้ามองท้องฟ้าที่กำลังร้องไห้ 

แล้วน้ำตาของฉันก็ไหลออกมา ปะปนไปกับน้ำตาจากสายฝน

ฉันหลับตา ก้มหน้าลงซุกหัวเข่า

เวลาผ่านไปนานเท่าไร ฉันไม่รู้

แต่เม็ดฝนหยุดลงแล้ว

ฉันลืมตาขึ้น กลับพบว่า ฝนยังไม่หยุดตก

น่าแปลกที่มีเพียงรอบตัวฉันเท่านั้นที่เม็ดฝนไม่ตกลงมากระทบ

ฉันจึงหันไปมองรอบๆแล้วพบกับผู้ชายคนหนึ่งที่ถือร่มยืนกางให้ฉัน

เขายิ้มให้ฉันแล้วยื่นผ้าเช็ดหน้าให้

ฉันลังเลอยู่สักพัก แล้วจึงยื่นมือไปรับผ้าเช็ดหน้านั้น

เขาทิ้งกายลงนั่งข้างฉัน ไม่มีใครเริ่มต้นบทสนทนา

แต่บรรยากาศรอบตัวก็ไม่ได้น่าอึดอัด กลับกัน มันทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

บางที ฉันก็ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวบนโลกเหมือนที่ฉันเคยคิดไว้

ฉันเริ่มต้นบทสนทนา

สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ...