เพลงศึกอยุธยา (๓๑)
ญาณสมยศก็มาชะล่านี้
เข้าต่อตีองอาจดั่งชาติเสือ
ยืนหัวลำชะล่ามือง่าเงื้อ
ดาบเหล็กเนื้อน้ำพี้สีวาววับ
ถึงตัวพลฝีพายก็ป่ายผ่าน
เสียวสะท้านสันหลังเสียงดังฉับ
กี่ร่างตกตักษัยไม่ได้นับ
เงื้อมือสับยิ้มสุขสนุกมือ
พันแคล้วขบกัดกรามด้วยความแค้น
ปืนก็แล่นจากพื้นลุกยืนถือ
ขึ้นนกสับกรับกึกตามฝึกปรือ
นิ้วชี้ยื้อยึดเกี่ยวแล้วเหนี่ยวไก
ถูกเอาเบ้าตากลมญาณสมยศ
เลือดแดงสดพลั่งพลั่กทะลักไหล
ลูกปืนพุ่งออกหลังมิฝังใน
โดยทันใดใจขาดร่างพาดเรือ
ไพร่ขบถจดจ้องแล้วร้องหลง
อาจารย์คงกระพันไยฟั่นเฝือ
ไยเวทย์วิชาคุณไม่จุนเจือ
ถูกปืนเถือสิ้นท่าชีวาวาย
พอลูกหมู่รู้ว่าหัวหน้าดับ
ก็กระส่ายกระสับระส่ำระสาย
นายพันแคล้วขึ้นคำก้องกำจาย
สั่งพลพายผายจ้ำเทียบลำรบ
พวกขบถหมดท่าบ่ายหน้าหนี
พลสุพรรณบุรีตีตลบ
ตื่นแตกแต่แรกหวนเข้าทวนทบ
ย้อนสยบโยกสับจนยับเยิน
เหล่าชาวบ้านต้านรัฐแตกพลัดพ่าย
บ้างโดดว่ายน้ำฝ่าขึ้นท่าเถิน
บ้างตัวสั่นงันงกสะทกสะเทิ้น
ยอมเผชิญฐานะเป็นเชลย
เข้าบังคับจับกุมควบคุมได้
กันเรือให้เทียบอิงตลิ่งเสย
ขบถต่างก้มหน้าไม่กล้าเงย
ถูกเกาะเกยมัดกายเป็นรายตัว
พันแคล้วสั่งให้ตรวจสำรวจหมู่
ว่าใครอยู่ใครไปดูให้ทั่ว
เสียงส่งสื่อคำสั่งก็ดังรัว
กันเพียงชั่วครู่เดียวก็ได้ความ
ข้างหมู่ผลทนทรหดนัก
ปลายหอกปักกลางพุงเลือดพุ่งหลาม
ไพร่แลรักษาอยู่เพียงครู่ยาม
จัดการห้ามเลือดแล้วก็รอดม้วย
ดีว่าหอกตอกตรึงไม่ถึงไส้
กล่าวขอบใจช้างอึงที่มึงช่วย
ขนาดมือถูกมัดไร้หมัดมวย
ตีนยังอวยยันอกมันตกเรือ
ใครจะรู้มือรัดไขว้ขัดหลัง
มึงจะยังมีลายของอ้ายเสือ
กูไม่นึกไม่คิดจะฤทธิ์เฟือ
สมเป็นเชื้อครูชุ่มที่ลือชา
อ้ายช้างก้มหน้าเฉยมิเอ่ยไร
แต่พันแคล้วนั่นไซร้ยิ้มในหน้า
ที่อ้ายผลรอดตายวายชีวา
เพราะบาทาอ้ายช้างหรืออย่างไร
ฝ่ายขบถที่รั้งริมฝั่งชล
เห็นพวกตนย่อยยับเขาจับได้
ก็หนีหมดทั้งหมู่จะอยู่ไย
วิ่งตัวใครตัวมันไม่หันมอง
พอไพร่พลทหารจัดการเสร็จ
ก็ระเห็จตามลำแม่น้ำล่อง
จนสิ้นแสงสุรีย์เขาตีกลอง
ย่ำทุ่มสองล่วงลุถึงสุพรรณ
ควายเฒ่า
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [
