Bloggang.com : นิ้วนาง-เดียนา : Inescapable? สุดห้ามใจรัก? ตอนที่ ๑๖ (Yuri)

ขอต้อนรับสู่โลกของนิยายยูริ เรื่องจากประสบการณ์ และทำนายดวงชะตา โดย นิ้วนาง-เดียนา-ลำดวนพยากรณ์

กันยายน 2558

		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28	29	30

24 กันยายน 2558

Inescapable? สุดห้ามใจรัก? ตอนที่ ๑๖ (Yuri)

Inescapable? สุดห้ามใจรัก? ตอนที่ ๑๖ (Yuri)

๑๖

การประชุมเลือกโครงการวิจัยรอบสองถูกจัดขึ้นในบ่ายวันหนึ่ง ซึ่งผลการโหวตอันดับหนึ่งคือ โปรเจคของแล็บ ๔ เป็นเอกฉันท์ ส่วนอันดับสองเป็นของแล็บ ๓ ด้วยเสียงข้างมาก ซึ่งชนะอีกสองแล็บไปแบบเฉียดฉิว

“เป็นอันว่าเราได้สองโครงการที่จะทำวิจัยแล้วนะคะ ดิฉันขอปิดการประชุมไว้แต่เพียงเท่านี้ ขอบคุณค่ะ” รองประธานสาวกล่าวอย่างเป็นทางการ

แล้วผู้ร่วมประชุมส่วนใหญ่พากันลุกออก เพื่อไปทำงานของตนต่อ

“พี่พรช่วยแจกสรุปผลการประชุมให้ทุกแผนกด้วยนะคะ และช่วยนัดประชุมแล็บ ๓ กับแล็บ ๔ ภายในอาทิตย์นี้ให้ด้วยค่ะ” ร่างบางหันไปบอกกับเลขาฯ สาวของตัวเอง

“ได้ค่ะ” อุทุมพรรีบจดคำสั่งไว้ทันที

“ขอบคุณค่ะ” กล่าวอย่างสุภาพอ่อนโยนเช่นทุกครั้ง ไม่เคยวางตัวสูงส่งใหญ่โต เพราะถือว่าทุกคนเป็นคนเท่าเทียมกัน

เมื่อหมดธุระเลขาฯ ของหล่อนก็ก้าวออกไป ทำให้ภายในห้องนั้นเหลือแค่สี่สหายนั่งอยู่

“ตกลงฉันเลือกพรีเซนต์เตอร์คนใหม่ของจีคอสได้แล้วนะ” กรรัตน์ พูดขึ้นเหมือนรายงานกลายๆ

“เหรอครับใครกัน?” ธีรศิลป์ถามอย่างสนใจ โดยแอบหวังว่าจะไม่ใช่วิไล อดีตคนรักของแพรวา

ขณะที่แพรวานั่งฟังเงียบๆ ไม่รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจแต่อย่างไร

“ไม่ใช่คุณวิไลค่ะ พี่ธีร” สาวร่างใหญ่พูดดักคอ รู้ทันว่าเขาคิดอะไรอยู่ ชายหนุ่มหัวเราะแก้เก้อ แล้วเธอจึงพูดต่อว่า “ตกลงเลือกคุณอั้ม พัชรีค่ะ ว่าจะโทรติดต่อภายในวันสองวันนี้”

อั้ม พัชรี คือดาราสาวสวยที่กำลังดังเป็นพลุแตกในตอนนี้จากหนังแนวย้อนยุค

“เอ๋? ผมเดาผิดเหรอเนี่ย” ชายหนุ่มพึมพำเหมือนพูดกับตัวเอง

ณิชาหัวเราะเบาๆ ออกมา เพราะเธอก็ทายผิดเหมือนกันในตอนแรก แต่พอฟังคอนเซปต์แผนโฆษณาของคนรัก ก็ยอมรับว่าดาราสาวคนนี้เหมาะที่สุด

“ไว้ฉันจะเขียนรายงานไปให้นะ น่าจะไม่เกินวันศุกร์” กรรัตน์บอกกับเพื่อนสนิท

“เข้าใจแล้ว” หล่อนรับคำ เชื่อในฝีมือของอีกคนที่ผลักดันให้จีคอสเติบโตพรวดพราดในเวลาอันสั้น ส่วนหนึ่งมาจากฝีมือและมันสมองของคนคนนี้

“แล้วเรื่องนั้นว่าไง?” แพรวานึกขึ้นได้ ถึงอีกเรื่องสำคัญที่กรรัตน์รับปากว่าจะจัดการให้

สาวร่างใหญ่เอียงคอมองคนรัก เพื่อให้ตอบคำถามนี้

“ยังไม่ได้เรื่องเลย บางทีอาจจะไม่เกี่ยวกับแล็บ ๔ ก็ได้” ณิชาตอบอย่างไม่มั่นใจนัก “รู้แต่ว่าบริษัทนั้น ก็ยังไม่มีตัวผลิตภัณฑ์” พูดตามข้อมูลที่รู้จากแหล่งข่าวล่าสุด

การมีสายลับแฝงตัวในบริษัทคู่แข่ง แทบเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว โดยเฉพาะบริษัทใหญ่ต้อง ‘รู้เขา รู้เรา’ ไม่เช่นนั้นธุรกิจอาจเสียหายหรือถึงขั้นล้มละลายได้เลยทีเดียว หากตัดสินใจผิดพลาด

“อืม...” หล่อนครางรับในลำคอ “ถ้ามีอะไรคืบหน้า โทรบอกฉันด้วยนะ”

“แน่นอนค่ะ” ณิชารับคำ

แล้วทั้งสี่ก็สลายตัว ไปห้องทำงานตัวเอง

เมื่อแพรวากลับถึงห้องทรุดนั่งเก้าอี้ แล้วหยิบมือถือมาเขียนไลน์หาใครคนหนึ่ง คนที่หล่อนจะเขียนคุยด้วยทุกวัน

ทั้งคู่ได้สนทนาผ่านไลน์จนเป็นกิจวัตรปกติ ตั้งแต่ทักทายตอนเช้าก่อนเข้าทำงาน ตอนเที่ยง ก่อนเลิกงาน และก่อนนอน ซึ่งเรื่องที่คุยกันส่วนใหญ่เป็นเรื่องสารทุกข์สุกดิบ เรื่องส่วนตัว ชอบไม่ชอบอะไร เรื่องของสองพิมพ์ และอีกสารพัดที่จะหยิบมาเล่าสู่กันฟัง

Pair : ว่างหรือเปล่าคะ?

ไม่ถึงนาทีอีกคนก็เขียนตอบกลับมา

โยโย่ : ค่ะ

Pair : พี่เพิ่งประชุมเสร็จ ตกลงแล็บ ๓ กับแล็บ ๔ ได้งบวิจัยนะคะ

โยโย่ : เหรอคะ ดีใจจัง (ส่งสติกเกอร์สัตว์ประหลาดทำท่าดีใจ)

Pair : แบบนี้ต้องฉลองค่ะ

โยโย่ : นัดวันเวลาสถานที่มาเลยค่ะ

Pair : แล้วพี่จะบอกอีกทีนะคะ

โยโย่ : ได้ค่ะ...ขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ

Pair : ค่ะ บาย

โยโย่ : บาย

แพรวาอมยิ้มนั่งมองจอมือถือที่ดับลงไปแล้ว แต่หล่อนยังคงสัมผัสได้ถึงความสุขหอมหวานที่ตลบอบอวลอยู่รอบตัว แม้จะได้เจอกันแค่แวบเดียวตอนพักเที่ยง ไม่มีโอกาสได้คุยกันเลย แค่ถามไถ่ผ่านไลน์เท่านั้น

...ก็รู้สึกสุขใจมากมาย

'นี่ฉันกำลังตกหลุมรัก ใช่ไหม?'

ร่างบางถามตัวเองอย่างไม่มั่นใจนัก

ตั้งแต่มีคู่แฝด หล่อนไม่เคยหวั่นไหวกับใครเลย เอาแต่ทำงานกับเลี้ยงลูก ไม่รู้ว่าเผลอเปิดประตูใจให้โยธกาบุกเข้ามาเขย่าหัวใจได้อย่างไร?

'รักเหรอ? ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?'

ยิ่งตั้งคำถามก็ยิ่งสับสนกับตัวเองมากขึ้น

หากเปรียบเทียบกันจริงๆ แล้วโยธกากับหล่อน เป็นมนุษย์คนละแบบชนิดหน้ามือหลังมือเลยทีเดียว หาส่วนคล้ายคลึงกันแทบไม่เจอ ไม่ว่าจะเป็นในเรื่องรสนิยม งานอดิเรก หรือความชอบส่วนตัว

...อย่างเดียวที่เหมือนกัน คงเป็นผู้หญิงเหมือนกันละมั้ง

สิ่งที่แพรวากังวลใจที่สุดคงไม่พ้นเรื่อง โยธกาจะยอมรับหล่อนได้หรือเปล่า? ผู้หญิงที่มีลูกติดตั้งสองคน

'มันจะเป็นไปได้ด้วยหรือ?'

หล่อนไม่ค่อยแน่ใจกับคำตอบนี้นัก เรื่องนี้เป็นเหตุผลสำคัญที่ฉุดรั้งไม่ให้แพรวาทำอะไรไปมากกว่านี้...กลัวปฏิกิริยาของอีกฝ่าย

หลังเลิกคุยไลน์ โยธกาออกจากห้องไปหาปาลินในห้องทันที เธอเคาะประตู รอจนเจ้าของห้องอนุญาตจึงผลักประตูเข้าไป

“พี่ลิน มีข่าวดีละ”

“เรื่องอะไร?” ปาลินละสายตาจากจอคอม มองคนพูดอย่างสนใจ

“แล็บเราได้งบวิจัยค่ะ” ร่างสูงพูดอย่างร่าเริงยินดี

“จริงเหรอ?”

“ค่ะ ข่าวนี้เชื่อถือได้แน่นอน” หญิงสาวยืนยัน

“ใครบอก?” หัวหน้าห้องแล็บ ๔ รู้ว่า ระดับบริหารมีการประชุมบ่ายวันนี้ แต่ทำไมรุ่นน้องถึงได้รู้ข่าวไวนัก

“เอ่อ คุณแพรค่ะ เพิ่งไลน์มาบอกเมื่อกี้”

'สนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่?'

ปาลินนึกคลางแคลงใจ ถึงความสัมพันธ์ของรองประธานสาวกับรุ่นน้องว่า...ไปไกลขนาดไหนแล้ว แต่รู้ดีว่าหากถามตรงๆ โยธกาไม่มีทางปริปากพูดแน่ ต้องใช้ไม้อ่อนเลียบๆ เคียงๆ ถามเท่านั้น

“แล้วแล็บไหนอีกที่ได้?”

“แล็บ ๓ ค่ะ” รุ่นน้องตอบตามที่รู้จากแพรวา

ปาลินส่ายหน้า เมื่อนึกถึงใบหน้ากวนๆ ของหัวหน้าห้องแล็บ ๓ ที่มองเธอเป็นคู่แข่งมาตลอด ทั้งที่เธอไม่เคยคิดแก่งแย่งชิงดีอะไรกับเขาเลย

...แค่ชนะบ่อยเกินไปเท่านั้น

'ยังดีที่ได้ ไม่งั้นหมอนั่นคงอาย ไปผูกคอตายใต้กอผักตบแน่'

คิดตลกร้ายกับผู้ชายแสนกวนประสาทคนนั้น แล้วเธอก็สะบัดเรื่องไร้สาระนั้นทิ้งไป หันไปสนใจเรื่องงานแทน

“ถ้าอย่างนั้นก็เตรียมสั่งซื้อสารตั้งต้นได้เลยสินะ แล้วพรุ่งนี้จะเอาตารางงานที่เขียนไว้มาให้”

“ค่ะพี่ลิน” โยธการับปากอย่างกระตือรือร้น ยินดียิ่งที่จะได้ทำการทดลองเสียที หลังว่างนั่งอ่านตำรากับเอกสารมาหลายอาทิตย์ เบื่อเซ็งจนเกินจะพรรณนา เธอชอบอยู่ในห้องแล็บ จับแพะชนแกะมากกว่า

“ไปแจ้งข่าวดีกับทุกคนด้วยนะ”

“ได้ค่ะ” ยิ้มกว้าง แล้วผลุบหายออกไปอย่างเร็ว เพื่อบอกข่าวอันน่ายินดีกับสมาชิกอีกสี่คน

“แหม ตอนแรกทำเป็นอิดออด ให้พูดจริงๆ ก็ทำได้นี่” ปาลินพูดกับตัวเอง นึกพอใจที่โยธกาเสนอโปรเจคครั้งนี้ผ่าน แต่เมื่อคิดถึงอีกเรื่องก็อดกังวลใจไม่ได้

...เธอไม่มั่นใจนักว่า โยธกาจะเจอกับอะไรบ้าง หากสนิทสนมกับแพรวาต่อไป

'หวังว่ารุ่นน้องที่น่ารักของฉัน คงไม่ใจแตกหรอกนะ'

นึกเป็นห่วงช่องว่างระหว่างสองสาว ที่ดูจะกว้างมากกว้างเกิน ไม่มั่นใจว่าคนที่มีประสบการณ์เป็นศูนย์แบบโยธกา...จะรับมือไหว? แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก เกรงยิ่งพูดจะเหมือนยุส่ง

การทดลองของแล็บ ๔ เริ่มต้นขึ้นในไม่กี่วันภายหลังได้รับอนุมัติงบวิจัย และได้รับสารเคมีที่ต้องการ โดยนักวิจัยทุกคนเริ่มต้นทำงานอย่างกระตือรือร้น...ตามอัตภาพ

ศักดาดูจะไฟแรงเป็นพิเศษราวกับเพิ่งเสพยามา

ขณะที่รุจนายังคงทำท่าสูงส่ง ไม่รู้ร้อนรู้หนาวเช่นเคย

สมาชิกทั้งห้าเริ่มทดลองตามตารางที่ปาลินมอบหมาย เพื่อเฝ้าดูผลการทดลองอย่างใกล้ชิด ชนิดไม่กระพริบตากันเลยทีเดียว โชคดีที่ไม่ต้องทำกะกลางคืนด้วย

หลังการทดลองผ่านไปหลายวัน ทุกอย่างยังคงดำเนินต่อไปแบบเชื่องช้า ไม่ได้มีความคืบหน้าใดๆ เกิดขึ้นเลย

“ยังไม่ได้เรื่องเลยอ่ะพี่ลิน” โยธกาพูดเสียงเนือยๆ หลังบันทึกผลการทดสอบที่ผิดพลาดเป็นครั้งที่สี่ของวันนี้

“ทำต่อไป” หัวหน้าห้องแล็บ ๔ สั่งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ โดยไม่ละสายตาไปจากงานตรงหน้า

ขณะที่สวรสที่ทดสอบอยู่โต๊ะใกล้ๆ กำลังรินสารสีขาวอย่างช้าๆ ใส่เข้าไปในบีกเกอร์ที่มีของเหลวใสอยู่ แล้วคนให้เข้ากันอย่างเบามือ ราวกับเกรงว่าของในนั้นจะเกิดการระเบิด

'คนอะไร ใจเย็นชะมัด'

โยธกานึก หลังลอบมองดอกเตอร์สาวทำงานมาพักใหญ่

เธอเป่าลมออกปากเพื่อตั้งสมาธิใหม่ หยิบขวดสารที่จะใช้ทดสอบมาเตรียมทดสอบครั้งใหม่ ตามตารางที่ปาลินกำหนด ซึ่งเป็นการวางระบบให้การทำงานต่างๆ ง่ายไม่ยุ่งยากซับซ้อน จำนวนครั้งที่ต้องทดลองรวมแล้วไม่มากเลย...แค่คนละพันกว่าครั้งเท่านั้น

ตอนแรกที่สาวร่างสูงเห็นตารางนี้ ก็อ้าปากค้างไปเลยทีเดียว แต่ครั้นจะโต้แย้งก็ไม่มีวิธีอื่นที่ดีกว่า จึงหุบปากสนิท แล้วก้มหน้าก้มตาทำต่อไปโดยดี

'เอดิสันทดสอบตั้งหมื่นครั้งกว่าจะสำเร็จ...แค่พันกว่าจิ๊บๆ'

พยายามคิดปลอบใจตัวเอง

แล้วเสียงไลน์เรียกเข้าก็ดังขึ้น ทำเอาสมาชิกคนอื่นหันขวับมามองยังเจ้าของเครื่องพร้อมกัน เธอรีบดึงมือถือเครื่องบางจากเสื้อกาวน์ออกมาดู...ข้อความจากแพรวา

Pair : จะกลับหรือยังคะ?

โยโย่ : ยังค่ะ ตอนนี้อยู่ห้องแล็บ ทดลองยังไม่เสร็จเลยค่ะ

Pair : อย่ากลับค่ำนักนะคะ คืนนี้ค่อยคุยกัน

โยโย่ : ค่ะ บาย

Pair : บาย

โยธกายิ้มให้มือถือก่อนกลับไปทำงานต่อ โดยทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับสายตาอยากรู้อยากเห็นหลายคู่ที่ชำเลืองมองมา โดยเฉพาะหนุ่มผู้ตกรอบตั้งแต่ Qualified

'ใครกันที่ชอบไลน์มาหาพี่โย?'

ศักดาหรี่ตาครุ่นคิดอย่างสงสัยใคร่รู้ เขาอยากรู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับโยธกา แต่ไม่กล้าถามตรงๆ จึงได้แต่แอบสังเกต ลางสังหรณ์บอกเขาว่า เธอคนนี้อาจมีคนสำคัญแล้ว ซึ่งเป็นเรื่องที่เขาไม่อยากยอมรับ

หลังแพรวากลับถึงบ้าน จัดการดูแลลูกๆ ตามปกติ จนกระทั่งส่งตัวเล็กเข้านอนเรียบร้อย จึงค่อยจัดการกับตัวเอง และมีเวลาว่างเล็กน้อยก่อนเข้านอน ว่างมากพอที่จะทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นช่วงพักกลางวันในโรงอาหาร

ภาพที่โยธกาคุยสนิทสนมกับศักดา ยิ้มแย้มแจ่มใส และไม่แสดงท่าทีรังเกียจที่เขาจับมือถือแขนดุจเป็นคนรัก เป็นอะไรที่ทำให้แพรวาปวดแปลบใจเป็นอย่างยิ่ง...ความรู้สึกที่เคยหายไปนานมากแล้ว

ขณะที่หญิงสาวกำลังยืนมองภาพแสลงใจนั้น สวรสเดินเข้ามาหาและทันเห็นสิ่งเดียวกันกับหล่อน แล้วรุ่นพี่สาวก็พูดประโยคที่กระแทกใจคนฟังอย่างแรง

“จงซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเอง จะได้ไม่ต้องมาเสียใจภายหลัง...เข้าใจที่พี่พูดใช่ไหมแพร?”

“เข้าใจค่ะ” ร่างบางตอบอีกฝ่ายไปแบบนั้น รับรู้ว่าปกปิดเรื่องนี้กับรุ่นพี่ไม่ได้เลย...ดอกเตอร์สาวเป็นคนเดียว ที่แทบจะอ่านใจหล่อนได้ตั้งแต่ไหนแต่ไร

“กล้าๆ หน่อยสิ พี่เชียร์คนนี้นะ คนดีแบบโยหาไม่ง่ายนะแพร” พูดจบ สวรสก็เดินจากไป

แพรวาหลับตาลงอย่างช้าๆ ด้วยอาการคิดหนัก เข้าใจความหมายของประโยคนั้นเป็นอย่างดี ถึงรุ่นพี่ไม่บอกก็รู้ว่าโยธกาเป็นคนดีที่หายาก แต่ร่างบางกลัวผลลัพธ์ที่จะเกิดตามมาต่างหาก ถึงได้พยายามหักห้ามใจตัวเองมาตลอด

...ไม่พยายามให้ล้ำเส้น

...ไม่พยายามให้เกินความเป็นเพื่อน

...ไม่อยากเป็นสมภารกินไก่วัด

...ไม่กล้าเอื้อมมือไปไขว้คว้า แต่ก็กลัวอีกคนจะหลุดลอยไป

หากต้องเสียโยธกาให้กับคนอื่นไปจริงๆ แพรวารู้ว่า คงทนไม่ได้ ทนไม่ไหว

'ฉันควรทำอย่างไรดีคะ คุณแพรวาคนเก่ง?'

นึกถามตัวเองในใจ แต่เป็นคำถามที่ไร้คำตอบ จนกระทั่งผล็อยหลับไป

‘สุดห้ามใจรัก’
สุด จะหักห้ามใจเมื่อพบพักตร์
ห้าม ไม่รักห้ามใจไม่ให้ฝัน
ใจ มันรักห้ามใจอย่างไรกัน
รัก เท่านั้นหักห้ามใจแสนยากเย็น.

OoXoO

ขอขอบคุณทุกท่าน ที่ทำให้เรื่อง "สุดห้ามใจรัก?" ไปได้ไกลกว่าที่เค้าคิดไว้มาก ขึ้นอันดับสองใน MEB ทั้งที่ยังไม่ได้ "โบว์แดง" ในเวลาแค่สามวัน แรงยิ่งกว่า Again? + Believe...Agagin? รวมกันซะอีก
...ขอบคุณจริงๆ ค่ะ

เรื่องนี้จะลงให้อ่านจบตอนที่ ๑๘ พอให้อ่าน NC เล็กๆ น้อยๆ เรียกน้ำย่อย