๔

ช่วงสายยุพาขับรถโตโยต้าของตัวเองนำรมยากรและตะวันนาไปพบกับบารมี ผู้ว่าจ้างเพื่อคุยถึงกรอบความคิดก่อนจะถ่ายแบบในวันพรุ่งนี้ซึ่งบริษัทแห่งนี้วิจัย ผลิต และจำหน่ายยาให้แก่โรงพยาบาลหลายแห่งในราคาถูกกว่ายายี่ห้ออื่นทำให้กิจการของครอบครัวที่เกือบจะล่มสลายกลับมาอยู่รอด แล้วเติบโตได้อย่างรวดเร็วในเวลาเพียงไม่กี่ปี

ทันทีที่สามคนปรากฏตัวที่ออฟฟิศของบริษัทซึ่งเป็นอาคารสูงสิบชั้น ตั้งอยู่ใกล้กับสถานีรถไฟฟ้าทำเลทองของกรุงเทพฯพนักงานสาวที่รออยู่ก็ออกมาต้อนรับทันที

“เชิญค่ะคุณบารมีรอพบพวกคุณอยู่แล้วค่ะ”

อะไรจะขนาดนั้น?

ตะวันนาเลิกคิ้วเรียวขึ้นอย่างสงสัยแต่ก็ไม่แสดงอะไรที่เป็นพิรุธออกมา ไม่เคยรู้มาก่อนว่านางแบบจะได้รับการต้อนรับอย่างพิเศษมากขนาดนี้ ประหนึ่งไฮโซไซตี้ก็ไม่ปาน

“ขอบคุณค่ะ”รมยากรกล่าวกับพนักงานต้อนรับอย่างสุภาพ

“เชิญทางนี้ค่ะ”เธอคนนั้นผายมือเชื้อเชิญด้วยท่าทีเป็นมิตร ก่อนนำแขกทั้งสามไปยังลิฟต์เพื่อพบกับเจ้านายใหญ่ที่ชั้นบนสุดของตึก โดยส่งไม้ต่อให้เลขาฯหน้าห้องพาแขกไปพบท่าน

บารมีลุกขึ้นต้อนรับแขกพิเศษทันทีที่เห็นเขาเป็นชายวัยสามสิบกลางๆ ผมเรียบกริบ ดูหนุ่มแน่นกระฉับกระเฉง และหล่อเหลากระชากใจสาวไม่น้อย

“สวัสดีค่ะคุณบารมี”/ “สวัสดีค่ะ” รมยากรกับยุพาทักทายเขาขึ้นพร้อมๆ กัน

“สวัสดีครับคุณรมคุณยุพา” เจ้าของบริษัทยาทักทายด้วยรอย ยิ้ม ก่อนมองอย่างสงสัยไปยังสาวแปลกหน้าสวมชุดเท่ที่ยืนอยู่ด้านหลังสองสาว

“อ๋อ คุณตะวันนาเป็นบอดี้การ์ดของรมค่ะ”นางแบบสาวแนะนำตามความจริง

บารมีทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยแล้วยิ้มกว้างออกมา

“ถ้าถึงขั้นต้องมีบอดี้การ์ดเดินตามแสดงว่าคุณรมดังมากเลยนะครับ” เขาพูดทีเล่นทีจริง

หล่อนหัวเราะเบาๆในลำคอกับคำชื่นชมกึ่งป้อยอของเขา

“ยังไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะคุณบารมีให้เกียรติรมมากเกินไปแล้ว”

“ผมพูดจริงนะครับ”เจ้าของบริษัทส่งยิ้มที่คิดว่าหล่อที่สุดให้คนตรงหน้า ก่อนนึกขึ้นได้ว่าลืมอะไรไป“แย่จัง! ผมเสียมารยาทมาก เชิญนั่งก่อนครับ”

หลังทั้งหมดนั่งที่โซฟารับแขกสีดำชุดใหญ่โดยตะวันนายืนเยื้องอยู่ด้านหลังของรมยากรที่นั่งคู่กับยุพาตรงข้ามกับเขาบอดี้การ์สาวเลือกที่จะสอดส่ายสายตาดูของประดับรอบห้องทำงานของบารมีมากกว่า

ได้รางวัลเยอะเหมือนกันนะเนี่ย

เธอเห็นถ้วยรางวัลหลายใบวางเรียงในตู้โชว์ข้างหลังเขาเดาว่าบารมีมีความสามารถเรื่องปืนและกอล์ฟไม่น้อย

“รออีกนิดนะครับแมนกำลังเดินทางมา” เขาบอก

‘แมน’ ที่พูดถึงคือตากล้องชื่อดังของนิตยสารฉบับหนึ่งที่บารมีว่าจ้าง เพื่อรับผิดชอบงานถ่ายแบบชิ้นสำคัญนี้...เพื่อโปรโมทบริษัทยาของเขา

“ค่ะบังเอิญพวกเรามาก่อนเวลานัดไปหน่อย”หล่อนแก้ตัวแทนตากล้องคนนั้นด้วยเคยทำงานร่วมกันหลายหน

“คุณรมใจดีจังเลยนะครับ”บารมีเอ่ยชมนางแบบสาว ด้วยเข้าใจเจตนาที่อีกคนพูดออกมา

“อย่าชมรมนักเลยค่ะ”หญิงสาวรู้สึกเคอะเขินที่เขาชื่นชมตนมากเกินไป...อย่างออกนอกหน้าซึ่งแน่นอนว่ารู้เท่าทันความคิดของเขา แต่ก็ไม่กระโตกกระตากออกไป

สงสัยคงลืมไปจริงๆว่าฉันนั่งอยู่ตรงนี้อีกคน

ยุพาได้แต่นั่งยิ้มตามมารยาทปล่อยให้สองคนรับส่งขนมจีบไปตามอัธยาศัยด้วยรู้จักจิตวิทยามากพอที่จะไม่ขัดใจลูกค้าตราบเท่าที่อีกฝ่ายยังไม่ล้ำเส้นกับนางแบบของเธอ

มดขึ้นปากหรือเปล่าเนี่ย!

ตะวันนาอดที่จะหมั่นไส้เขาไม่ได้ที่เอ่ยปากชมรมยากรเหลือเกิน แม้ใบหน้าหล่อเหลาจะดูเป็นมิตรมีรอยยิ้มเปื้อนหน้าทว่าเธอไม่ชอบแววตาที่เป็นประกายแวววาวของบามีซึ่งดูคลับคลายสัตว์กินเนื้อที่ปรารถนาจะขย้ำเหยื่อจนน้ำลายหก

ในฐานะอดีตตำรวจเธอถูกฝึกให้เชื่อในสัญชาตญาณของตัวเองที่แม่นยำมากกว่าประสาทสัมผัสทั้งห้า

ตาพราวเหลือเกิน...สงสัยหมอนี่จะเสือผู้หญิง?

ไม่กี่นาทีต่อมาแมนก้าวเข้ามาในห้องนั้น พร้อมขอโทษทุกคนที่มาถึงช้ากว่าเวลานัด อันเนื่องมาจากการจราจรในเมืองหลวงแม้จะเผื่อเวลาไว้เป็นชั่วโมงก็น้อยเกินไปเสียแล้ว

“ไม่เป็นไรหรอกเรามาคุยเรื่องงานกันดีกว่า” บารมีชวนเข้าเรื่อง ไม่อยากให้เสียเวลามากเกินไปเกรงจะทำให้นางแบบสาวไม่พอใจ

“ครับ”ตากล้องหนุ่มทรุดตัวนั่งเก้าอี้เดี่ยว แล้วตั้งใจฟังความคิดของผู้ว่าจ้าง

เมื่อทุกคนนั่งประจำที่แล้วบารมีกวาดตามองทั้งสามคน โดยไม่สนใจบอดี้การ์ดสาวที่เขามองว่าเป็นแค่คนนอก

“งั้นผมขอเข้าเรื่องเลยแล้วกันจะได้ไม่เสียเวลา คือผมอยากให้คุณรมสื่อสารถึงความสุขภาพที่ดีคนไทยครับคือช่วงนี้บริษัทจัดโปรโมทยาตัวใหม่อยู่อยากให้กลุ่มคนไข้หรือผู้สนใจหันมาเข้าใจยาตัวนี้เยอะๆ เพราะเป็นยาที่ดีราคาไม่แพงถ้าเทียบกับยาของบริษัทต่างชาติ”

“โดยใช้ชายทะเลเป็นแบคกราวน์เหรอครับ?”แมนถามบ้าง ขณะจดรายละเอียดของงานเอาไว้กันพลาด

“ครับสุขภาพดีถือเป็นเรื่องสำคัญอันดับหนึ่ง มีเงินมากก็ใช่ว่าจะซื้อสุขภาพได้”

“จริงค่ะ”หล่อนพยักหน้าเห็นด้วยกันกับเขา

‘คนจำนวนไม่น้อยทุ่มเททำงานอย่างหนัก เพื่อหาเงินเป็นค่ายารักษาตัวเอง เสวยสุขยามแก่เฒ่าบนเตียงคนป่วย?’...เป็นประโยคที่โดนใจแบบแสบๆ คันๆ ไม่รู้ว่าโง่หรือฉลาด

“แล้วจะให้รมใส่ชุดแบบไหนคะ?”ยุพาอดที่จะถามขึ้นไม่ได้ ด้วยปกติการถ่ายชายทะเลมักเน้นชุดว่ายน้ำโชว์เนื้อหนังมังสาเป็นพิเศษจึงจำเป็นต้องคุยกับผู้ว่าจ้างให้เรียบร้อยก่อน แล้วค่อยให้หล่อนตัดสินใจว่าจะรับงานหรือไม่?

ทุกคนในห้องกวาดตามองไปที่ผู้ว่าจ้างอย่างพร้อมเพรียง

“ถ้าเป็นชุดไหว้น้ำจะได้ไหมครับ?”บารมีเปรยขึ้นลอยๆ เหมือนถาม ก่อนพูดต่ออย่างเร็วเกรงอีกฝ่ายจะเข้าใจผิด“คือผมไม่ต้องการเน้นเซ็กซี่นะครับ หรือจะเลือกชุดเดินชายหาดแบบที่คุณรมเห็นสมควรผมโอเคหมด”

“ถ้าให้รมเลือกงั้นก็ได้ค่ะ” รมยากรไม่ปฏิเสธข้อเสนอนี้ นึกโล่งใจที่ไม่ต้องถ่ายแบบโป๊เปลือยเปลืองตัวไม่อยากให้บิดากับพี่ชายชื่นชมจนหูอื้อหูชา ประกอบกับมีความเชื่อว่าการจะเป็นนางแบบดังควรรักษาภาพลักษณ์ของตนเองไม่ให้ด่างพร้อย

...แม้ห้ามปากคนนินทาไม่ได้แต่เรารู้อยู่แก่ใจว่าทำอะไร

“ขอบคุณครับ”เจ้าของบริษัทยายิ้มกว้างทั้งปากทั้งตา ดูชื่นชมหลงใหลหล่อนแบบไม่ปิดบังก่อนหุบยิ้มทำหน้าเศร้า กล่าวเสียงอ่อยๆ “เสียดายอย่างเดียวแค่นั้น เฮ้อ!”

“อะไรคะ?” คนฟังอดที่จะถามไม่ได้

“ก็ผมไม่ได้ไปดูคุณรมถ่ายรูปพรุ่งนี้น่ะสิเสียดายสุดๆ” เขาตอบ พลางทำหน้าหงอยลงไปกว่าเดิม

“โธ่เอ๊ย! นึกว่าเรื่องอะไร” ร่างระหงหัวเราะคิกคักในลำคอ ส่ายศีรษะแล้วยิ้มชวนละลายออกมา คุ้นเคยกับการเกี้ยวพาราสีทำนองนี้จนเป็นเรื่องปกติ อดคิดไม่ได้ว่าชายคนนี้ก็ไม่ต่างจากผู้ชายหลายคน ที่เห็นคนสวยไม่ได้ จะออกลวดลายทันที

น่าเบื่อชะมัด!

หล่อนแอบบ่นอุบอิบในใจ

ขณะที่ยุพาแค่ยิ้มน้อยๆเคยชินกับสถานการณ์ชวนอึดอัดแบบนี้ จนเป็นเรื่องปกติ

ตกลงหมอนี่ขายยาหรือขายขนมจีบฟ่ะ?

ตะวันนาคิดอย่างรำคาญที่ได้ฟังคำหวานพร่ำเพรื่อของบารมีที่หยอดนางแบบสาวเกือบตลอดเวลา ชนิดไม่เคอะเขินสักนิดทั้งที่มีคนอื่นนั่งเป็นหัวหลักหัวตอในห้องตั้งหลายคน

หากเธอต้องอดทนฟังแบบหล่อน...แค่ไม่กี่นาทีคงฟิวส์ขาดตั๊นหน้าคนพูดแหกไปแล้ว

“แล้วคุณบารมีอยากให้โทนภาพช่วงเวลาไหนครับช่วงเช้า เย็น หรือทไวไลท์?” ตากล้องหนุ่มถามแทรกขึ้นทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้หลังเห็นผู้ว่าจ้างพยายามจีบนางแบบสาวอยู่ตำตา

ชายหนุ่มรู้เบื้องหลังของบารมีที่มีข่าวคั่วนางแบบสาวและดาราสวยมากหน้าหลายตา แม้ไม่ชอบนักกับอุปนิสัยของอีกฝ่ายแต่ไม่คิดจะทุบหม้อข้าวตัวเองกับค่าจ้างก้อนโต เขาอยากได้รายละเอียดของงานให้ครบ เพื่อจะได้ออกไปจากที่นั่นโดยเร็วไม่อยากเสียเวลาอันมีค่าไปกับเรื่องไร้สาระ

...แมนมีความเป็นมืออาชีพพอที่จะไม่เอาความชอบส่วนตัวมาตัดสินใคร

“แบบไหนดีนะ?”บารมีพึมพำกับตัวเอง ก่อนตัดสินใจแบบง่ายๆ แต่โยนภาระหนักให้คนทำงานไม่น้อย“เลือกแบบที่คุณคิดว่า สวยที่สุดแล้วกัน”

ผมจะรู้ไหมว่าสวยของคุณเป็นยังไง...ให้ตายสิ!

แมนสบถในใจ กลุ้มใจกับคำตอบของลูกค้าเหลือเกินยกมือเกาศีรษะอย่างลืมตัว

พูดง่ายแต่ทำยากมากนะเนี่ย

รมยากรนึกแบบนั้น

สองสาวที่นั่งฟังอยู่ก็อดที่จะหนักใจแทนตากล้องไม่ได้ด้วยทางหล่อนไม่อยากต้องมาถ่ายรูปแก้ไขภายหลังเพราะหมายถึงต้องเสียเวลาอีกหนึ่งวันหรือมากกว่านั้น ได้แต่นิ่งฟังว่า แมนจะรับมือกับลูกค้ารายนี้อย่างไร

“ระบุให้แคบกว่านี้อีกหน่อยได้ไหมครับ?”ตากล้องหนุ่มอยากได้ความชัดเจน ด้วยไม่อาจอ่านความคิดของใครได้

เจ้าของบริษัทยากลอกตาไปมา

“อืม เอาภาพช่วงเช้าหรือกลางวันก็ได้ให้ลูกค้าเห็นภาพนี้แล้วอยากมีสุขภาพแข็งแรงสดใสเหมือนคุณรม”

“โอเคครับ”เขาขยับมือจดข้อมูล และพยายามจินตนาการภาพตามที่ผู้ว่าจ้างอยากได้ก่อนเอ่ยปากขอความช่วยเหลือ “ผมขอตัวอย่างกล่องสินค้าที่อยากให้โปรโมทด้วยนะครับ”

“ได้สิผมบอกเลขาฯ ให้เตรียมไว้ให้แล้ว”

“เยี่ยมครับ”แมนชมขึ้น

“แล้วมีอะไรสงสัยอีกไหม?”บารมีถามขึ้น กวาดสายตามองหนึ่งชายสามหญิงภายในห้อง โดยแทบไม่ใส่ใจกับตะวันนาที่ยืนมองเขาเลยสักนิด

“น่าจะไม่มีนะครับ”ตากล้องปฏิเสธ ก่อนเสนอแผนใหม่ที่เพิ่งผุดขึ้นจากสมอง “หลังผมถ่ายช่วงแรกเสร็จจะส่งภาพถ่ายเข้ามือถือให้ชมก่อน ถ้าคุณบารมีไม่ชอบตรงไหน ช่วงบ่ายผมจะถ่ายซ่อมอีกรอบดีไหมครับ?”

“ก็ดีนะวันเดียวจะได้เสร็จ” ผู้ว่าจ้างถูกใจข้อเสนอนี้ เขาชอบงานที่รวดเร็วทันใจ

“งั้นก็ตกลงตามนั้นนะครับ?”แมนถามย้ำเพื่อความมั่นใจ

“อืม...ตามนั้น”บารมีขานรับเบาๆ ในลำคอ

ตกลงได้ซะที...เฮ้อ!

สามคนที่นั่งฟังคิดคล้ายๆกัน โล่งใจมากมายที่บรรลุข้อตกลง มีเพียงตะวันนาที่ยืนฟังนิ่งๆ ไม่มีท่าทีผิดปกติอะไร

“ถ้างั้นพวกเราขอตัวก่อนนะคะ”รมยากรเอ่ยขึ้นเป็นคนแรก หลังเห็นยุพาส่งสัญญาณมาให้ลากลับหลังปิดการขายเสร็จสมบูรณ์

“ขอบคุณที่มานะครับ”บารมีเอ่ยอย่างสุภาพกับหล่อน ยกยิ้มมุมปากเหมือนโปรยเสน่ห์กลายๆ

“รมรู้สึกเป็นเกียรติมากที่ได้ทำงานนี้ค่ะ” นางแบบสาวพูดอย่างถ่อมตัว แต่ไม่ได้สะดุ้งสะเทือนกับเสน่ห์ของอีกฝ่ายแม้แต่น้อยหล่อนมีภูมิต้านทานกับเพศตรงข้ามเป็นอย่างดี

เชื่อเถอะค่ะเสน่ห์ของคุณใช้กับฉันไม่ได้ผลหรอก อย่าพยายามเลย...เหนื่อยเปล่าๆ

“ผมต่างหากที่รู้สึกเป็นเกียรติ”เจ้าของบริษัทหัวเราะเขินๆ ก่อนหันไปมองตากล้องอีกครั้ง “ผมตั้งตารอดูงานชิ้นนี้นะ”

“ครับ”แมนรับคำ “ไม่เกินหนึ่งสัปดาห์ ผมจะส่งไฟล์ภาพทั้งหมดมาให้นะครับ”

“ดีมาก”บารมียิ้มอย่างพอใจ“ผมจะได้สั่งให้ลูกน้องเตรียมบอร์ดขนาดยักษ์ข้างตึกไว้ติดโปสเตอร์ของคุณรมโดยเฉพาะ”

“เอาแบบนั้นเลยเหรอคะ?”ยุพาอดที่จะตื่นตกใจไม่ได้ ไม่คิดว่าเขาจะทุ่มเทกับค่าโฆษณาขนาดนี้ คิดคร่าวๆคงใช้งบประมาณไม่น้อยกว่าล้านบาท

อะไรจะขนาดนั้น...แม่เจ้า!

“ใช่ครับผมจะได้เห็นคุณรมทุกวันเลย” เขายิ้มร่าอย่างมีความสุข

ท่าทางจะหลงคุณนางแบบขนาดหนักหุหุ

ตะวันนานึกเดาใจเจ้าของบริษัทยาที่ดูจะหน้าใหญ่ใจป้ำเจ้าบุญทุ่มเพื่อเจ้าหล่อนเหลือเกิน

เอ่อ...มากไปนะ

รมยากรฝืนยิ้มกับความโอเว่อร์ของอีกฝ่ายที่แสดงออกชัดจนทำให้อึดอัดใจ

“ขอบคุณนะคะ”

“ยินดีครับ”บารมียิ้มกว้างเต็มหน้า นัยน์ตาเป็นประกายแวววับจับจ้องหล่อนอย่างมีความนัย

“ไม่มีอะไรแล้วก็กลับกันเถอะ” ยุพารีบชวน

“หวังว่ารมจะมีโอกาสได้ถ่ายรูปโฆษณาให้คุณบารมีอีกนะคะ” นางแบบสาวหยอดทิ้งท้ายเสียงอ่อนหวาน

“แน่นอนครับ”อีกฝ่ายรีบตอบอย่างหนักแน่นมั่นใจ

หลังล่ำลาผู้ว่าจ้างทั้งสี่คนยกขบวนออกจากห้องนั้นอย่างพร้อมเพรียง

ตะวันนาปรายตามองบารมีแวบหนึ่งผ่านหางตาก่อนออกไปเป็นคนสุดท้าย ทันเห็นแววตาแพรวพราวเป็นประกายที่จับจ้องแต่รมยากร จนสัมผัสได้ถึงบางอย่างมากมายในก้นบึ้งของหัวใจของเขาซึ่งไม่ใช่แค่ความหลงใหลธรรมดา

...หากแต่เป็นความลุ่มหลงที่ดำมืดจนน่ากลัว

หมอนี่ไว้ใจไม่ได้

บารมีมองประตูบานใหญ่ที่ปิดสนิทลงแล้วอดที่จะครางชื่อของผู้หญิงสวยที่เพิ่งลับสายตาไปออกมาไม่ได้

“คุณรม...คุณรมคนสวยของผม” 

OoXoO

ขอบคุณที่กรุณาติดตามค่ะ

หนังสือจะเปิดจองปลายเดือนนี้ สำหรับ 20 ท่านแรกจะได้รับสมุดทำมือฝีไรท์เป็นที่ระลึกค่ะ สนใจติดตามข่าวได้ที่ เพจ นิ้วนาง นะคะ

นาง

OoXoO

Create Date : 21 กรกฎาคม 2560
Last Update : 21 กรกฎาคม 2560 17:28:42 น.		1 comments
Counter : 771 Pageviews.
Share Tweet