Strawberry Kiss บทที่ 15 (YURI)
๑๕ วันนี้เป็นวันงานประจำปีของวัดในหมู่บ้าน ซึ่งชาวบ้านแถบนี้จะพาลูกหลานมาร่วมทำบุญตักบาตร ฟังเทศน์ฟังธรรม สืบสานประเพณีที่ดีงามของท้องถิ่น ตอนเย็นจะมีการเปิดให้ไหว้พระปิดทอง และสวดมนต์ทำวัตรเย็น มีพระสงฆ์สองรูปนั่งประพรมน้ำมนต์ ผู้ที่เข้ามากราบไหว้พระตรงบริเวณทางเข้าโบสถ์ สิ่งที่ขาดไม่ได้ในงานนี้ก็คือ การขายของที่ตั้งเรียงรายอยู่รอบวัด โดยมีชาวบ้านในพื้นที่นำของมาตั้งแผงขายในเต้นท์ ดูแล้วเกินห้าสิบร้าน มีตั้งแต่พืชผักผลไม้ ของกินของใช้ ของทอด ขนมจุกจิก ไปจนถึงของเล่นที่มีราคาไม่แพงมาก และมีบูธเล่นเกมต่างๆ เช่น เกมปาเป้า ยิงปืนชิงรางวัล ฯลฯ “คนเยอะจัง” รสาเปรยขึ้น หลังเห็นคนมาไหว้พระมากกว่าที่คาด แน่นจนต้องเบียดเสียดอยู่หลายนาที จึงออกมาหายใจนอกโบสถ์ กว่าจะกราบพระปิดทองและขอพรเสร็จทุกจุด ใช้เวลาไปเป็นชั่วโมงเลยทีเดียว “พี่ก็คิดไม่ถึงเหมือนกันค่ะ” จันจิราที่เดินอยู่ข้างๆ เห็นด้วย แล้วถามความเห็นขึ้น “น้องสาอยากไปดูอะไรต่อคะ?” ดูอะไรดีนะ? สาวร่างเล็กชี้นิ้วไปยังเต้นท์ร้านขายของกิน ที่มีคิวลูกค้าไม่ค่อยยาวมาก พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า อากาศจึงไม่ค่อยร้อน เหมาะกับการเดินชอปปิ้ง “ไปดูทางโน้นเถอะค่ะ หาอะไรทานกันก่อน?” “ก็ดีค่ะ พี่เริ่มหิวแล้วล่ะ” หล่อนบอก พอเลิกงานสองสาวออกมาจากสวนโสภาคย์ แวะมาที่วัดนี้ ซึ่งเป็นเส้นทางผ่านกลับบ้าน จึงไม่ได้ทานอะไรรองท้อง “นึกยังไงถึงชวนมาไหว้พระคะ” สาวร่างเล็กถามอย่างคาใจ หลังอีกคนชวนเมื่อเช้า ตอนแรกเธอเข้าใจว่าหล่อนพูดเล่นเสียอีก “แปลกเหรอคะ?” อีกฝ่ายเอียงคอถาม เธอชำเลืองมองคนข้างตัว แล้วคลี่ยิ้มกวนๆ “คุณดูแล้วไม่เหมือนพวกคนใจบุญ ชอบสวดมนต์ไหว้พระสักนิด...ดูหุ่นยังไงก็ไม่ให้เลย” สาวสวยหัวเราะเบาๆ “เพิ่งมีน้องสาคนแรกที่พูดแบบนี้นะคะ ปกติมีแต่คนบอกว่า พี่ใจดีมาก” “ใจดีน่ะก็มีอยู่บ้าง แต่กวนประสาทเกินนี่สิ” อีกคนพึมพำเหมือนพูดกับตัวเอง พี่กวนแค่กับน้องสาคนเดียว คนอื่นพี่ไม่สนใจ หล่อนนึกตอบในใจ แต่ไม่คิดจะพูดออกไป เพราะมีผู้คนเดินรอบข้างอยู่จำนวนไม่น้อย ไม่อยากให้ใครมาร่วมรับรู้ด้วย “ไอติมไหมคะ?” จันจิราเปลี่ยนเรื่อง ก่อนจะโดนว่าไปมากกว่านี้ ชี้ไปยังคนขายไอติมถังที่นั่งอยู่ไม่ไกล “ขอฉันเลี้ยงเองค่ะ” “น้องสาจะเลี้ยงพี่?” เธอค้อนน้อยๆ อย่างหมั่นไส้ “แค่ไอติมฉันเลี้ยงไหวค่ะคุณเจ้านาย ฉันไม่ได้งกนักหรอกนะ แค่อยากตอบแทนที่คุณอุตส่าห์ไปรับไปส่งทุกวัน” พี่รู้อยู่แล้วว่า น้องสาเป็นคนใจดีค่ะ สาวงามยิ้มสวย นัยน์ตาเป็นประกาย ไม่ปฏิเสธน้ำใจนั้น “ขอบคุณนะคะ” รสาจึงซื้อไอติมกะทิโคนมาสองกรวย ชี้ชวนเดินดูรอบๆ แบบไม่เร่งรีบ จนกระทั่งมาถึงบูธยิงปืนที่มีลูกค้าหลายคนกำลังเล่นอยู่ แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครยิงถูกเป้าเลย ลูกค้าได้แต่วางปืนลงแล้วยอมแพ้ ปืนที่ใช้เล่นเกมเป็นปืนลม มีทั้งปืนสั้นและปืนยาว หลายขนาดเลียนแบบของจริง เลือกได้ตามความชอบของผู้เล่น ทว่าเธอไม่ได้สนใจปืน สายตาคู่คมจับจ้องไปยังตุ๊กตาหมีบราวน์ขนาดน่ารัก ซึ่งเป็นของรางวัลวางบนชั้นด้านข้างอย่างสนใจ น่ารักอ่ะ สงสัยอยากได้ตัวนี้ จันจิราที่สังเกตเห็นเข้า จึงถามขึ้น “ชอบเหรอคะ?” “ก็น่ารักดี” ผู้ช่วยสาวยิ้มอ่อน แล้วยักไหล่ยอมแพ้ “แต่ฉันคงไม่มีปัญญาเล่นหรอกค่ะ ไว้ค่อยไปหาซื้อเอาก็ได้” ร่างเล็กเป็นพวกไม่สามารถเรื่องยิงๆ ฆ่าๆ เกมประเภทนี้ไม่ชอบเล่น เหมือนฝังใจบางอย่างกับอาวุธ โดยเฉพาะปืนผาหน้าไม้ รู้สึกเกลียดเข้ากระดูกดำ “รอแป๊บนะคะ” คนสวยทานไอติมโคนในมือจนหมด แล้วหมุนตัวไปพูดกับเจ้าของบูธ “ถ้าอยากได้ตุ๊กตาตัวนั้น ต้องทำอย่างไรคะ?” “กติกาง่ายๆ แค่ยิงป้ายสีเดียวกัน ให้ล้มสามป้ายในรอบเดียวกัน ก็จะได้รางวัลตามสีป้ายที่ล้ม กระสุนรอบละห้านัดร้อยบาทครับ” ชายวัยกลางคนบอกเงื่อนไข “เข้าใจแล้วค่ะ” หล่อนผงกหัวเข้าใจ แต่ก่อนจะตอบตกลง สายตาเหลือบไปเห็นคนรู้จัก จึงหยุดมอง สารวัตรชยุตที่เดินมาในชุดไปรเวท กับลูกน้องที่ชื่อจ่าหาญ โบกมือทักทาย “สวัสดีครับคุณจัน” “ไงสารวัตรว่างมาเดินเล่นด้วย?” สาวงามทักทายเพื่อนเก่า “ออกเวรพอดีครับ” เขาหันไปมองรสาที่อยู่ข้างกายหล่อน ไม่คุ้นหน้าเธอเอาซะเลย จึงแนะนำตัวอย่างสุภาพ “ผมสารวัตรชยุต ไม่ทราบว่าคุณ?” “ผู้ช่วยฉันน่ะชื่อรสา ลูกสาวน้าพรรัตน์ บ้านรั้วสีส้ม” สาวสวยทำหน้าที่แนะนำ “อ๋อๆ ที่มีลูกสาวคนเล็กชื่อรมัย” ชายหนุ่มพยักหน้า มีความจำดีเยี่ยมในเรื่องของผู้คน “ใช่” ร่างบางคลี่ยิ้ม “ยินดีที่ได้รู้จักครับ” เขาหันไปทักทายเพื่อนใหม่ “สวัสดีค่ะสารวัตร” รสาทักตอบตามมารยาท จำชื่อนี้ได้ว่า เขาคือหนึ่งในคนที่ชอบพอจันจิรา ตามข้อมูลที่บุปผาเคยเล่าไว้ หล่อชะมัด ดูแล้วก็สมกับคุณจันดี สาวหน้าแขกอดคิดแบบนั้นไม่ได้ พลันอกด้านซ้ายเจ็บแปลบขึ้น เมื่อคิดว่าตนไม่เหมาะกับหล่อน...ด้วยประการทั้งปวง บ้านนี้สาวสวยทุกคนเลย ตั้งแต่แม่ น้า คนน้องน่ารัก แต่พี่สาวนี่สวยคมกว่าเยอะ ชายหนุ่มนึกชมเธอในใจหลังมองหน้าชัดๆ ยิ้มพราย หันมองไปยังจันจิรา แล้วแกล้งพูดหยอกล้อ “มาเดินเล่น หรือมาเดทครับคุณจัน?” รู้ทันอีก หล่อนนึกตงิดๆ ที่โดนดักคอ จึงตอบแบบกวนๆ “ก็ทั้งสองอย่าง” ไม่ได้เดทสักหน่อย พูดแบบนี้ฉันเสียหายนะคะ รสานึกค้านในใจ ที่โดนพาดพิงถึง แต่ไม่อยากพูดแทรก “น่าอิจฉาจัง” เขาทำหน้าชวนสงสาร “อย่างงี้ผมคงต้องเกาะคาน เพราะคุณจันไม่เอาผมสักที” สาวงามค้อนน้อยๆ ที่ชยุตพูดเกินจริง “ไม่ต้องมาพูดเลย ฉันไม่เกี่ยวสักหน่อย” สารวัตรยิ้มกว้าง แล้วหัวเราะเบาๆ “ล้อเล่นน่า” “รู้อยู่แล้ว” จันจิรากลอกตา แล้วเอาคืนทันควัน “ก็หัดพาผู้หญิงไปด้วยสิ ไปไหนแต่กับจ่าหาญแบบนี้บ่อยๆ คนก็เข้าใจผิดกันพอดี” ผมไม่เกี่ยวนะครับ ผมมีเมียมีลูกแล้ว จ่าหาญทำตาปริบๆ ที่โดนลากเข้าไปในบทสนทนาด้วย แต่ไม่รู้จะพูดอะไร แค่ยิ้มแหยๆ “ยังๆ ฉันยังปกติอยู่ อย่ามาหาเรื่องฉัน” สารวัตรหนุ่มรีบโบกมือปฏิเสธ ก่อนเปลี่ยนเรื่องไปคุยกับสาวหน้าคม “ว่าแต่คุณรสา สนใจตุ๊กตาตัวไหนครับ? ผมขอโชว์ฝีมือหน่อย” อยากรู้จังว่า เก่งสักแค่ไหน “ถ้างั้นฉันไม่ปฏิเสธนะคะ” เธอหันตามองตุ๊กตาหมีบนชั้น แล้วชี้ “หมีป้ายสีแดงเบอร์ ๒๓ ค่ะ” ก่อนที่ชยุตจะพูดอะไรต่อ จันจิราเอ่ยขัดจังหวะขึ้น ไม่ยอมให้เขาได้เป็นพระเอกต่อหน้านางในดวงใจของตน “งั้นเรามาแข่งกันดีไหมคะคุณสารวัตร ว่าใครจะยิงป้ายสีแดงล้มสามอันได้ก่อนกัน?” แหม...ขอแย่งบทเด่นหน่อยก็ไม่ได้ ขี้หวงจริงนะคุณจัน สารวัตรทำหน้าแปลกใจ ไม่บ่อยนักที่หล่อนจะท้าเขา ส่วนใหญ่จะเป็นเจตน์น้องชายซะมากกว่า จึงยกยิ้มกวนๆ ออกมา “คุณจันเอ่ยปากขนาดนี้ ผมไม่มีปัญหาอยู่แล้วครับ” เขารับคำท้าอย่างนึกสนุก “แต่ขอบอกก่อนนะว่า ผมเป็นรองแชมป์ยิงปืนของกรมฯ” หล่อนยักไหล่ ไม่คิดว่าเป็นเรื่องใหญ่โตอะไร “งั้นเหรอ เดี๋ยวก็รู้” แค่ตุ๊กตาตัวเดียว กลายเป็นท้าประลองกันซะแล้ว...อะไรเนี่ย? “คุณไม่ต้องก็ได้นะคะ” รสากระซิบบอกเจ้านายสาว รู้สึกเหมือนตนกลายเป็นภาระ...เธอไม่ได้อยากได้ตุ๊กตาหมีมากขนาดนั้น สาวงามส่งยิ้มสวยให้ผู้ช่วยสาวอย่างเชื่อมั่น “ไม่ต้องห่วงค่ะ รอแป๊บนึง พี่จะเอาตุ๊กตามาฝาก” ทั้งสองคนส่งแบงค์ร้อยให้เจ้าของบูธ ซึ่งส่งกระสุนให้ลูกค้าคนละห้านัด “เลือกปืนได้เลยครับ” สองผู้แข่งขันเลือกอาวุธตามถนัด จันจิราเลือกปืนยาว ส่วนชยุตเลือกปืนสั้น “ใครยิงก่อนครับ?” สารวัตรหนุ่มหันไปถามผู้ท้าชิง “Gentleman first.” เสียงใสหวานตอบ พลางยิ้มอย่างผู้เหนือกว่า “โอเคครับคุณผู้หญิง” ชยุตขยับไปหน้าบูธ จับปืนสั้นขึ้น แล้วยืนแยกขา ด้วยท่าทางทะมัดทะแมง สมกับเป็นนายตำรวจที่เคยได้รางวัลแข่งขันยิงปืน เล็งผ่านลำกล้อง เมื่อแน่ใจก็ลั่นไกอย่างไม่ลังเล ปัง! นัดแรกเฉียดป้ายสีแดงไปทางซ้าย เขาขยับปืนเล็งใหม่ ปัง! ปัง! นัดที่สองกับนัดที่สามออกไปทางขวาของป้าย หลังชายหนุ่มเผื่อมากไปหน่อย เฮ้ย! ได้ไง ชายหนุ่มออกอาการหงุดหงิดที่ยิงไม่ได้ดั่งใจ ทั้งที่คิดว่าเล็งแม่นแล้ว จึงพ่นลมออกปาก ตั้งสมาธิแล้วยกปืนขึ้นเล็งใหม่ ปัง! ปัง! นัดที่สี่ต่ำกว่าเป้าเล็กน้อยเฉียดไปอย่างน่าเสียดาย นัดสุดท้ายยิงโดนเป้าตรงกลาง ป้ายสีแดงล้มลง “ล้มหนึ่งป้ายนะครับ” เจ้าของร้านยื่นลูกอมหนึ่งเม็ด เป็นรางวัลปลอบใจให้สารวัตร “นี่ครับรางวัล” ให้ตายสิ! หน้าแหกมาก “ขอบคุณครับ” ชยุตฝืนยิ้ม รับลูกอมไป หันมองไปทางคู่แข่ง “ตาคุณจันแล้ว” “ได้เลย” คนสวยพยักหน้า เหลือบมองไปทางรสา แล้วเอ่ยย้ำอีกรอบ “เดี๋ยวพี่เอาน้องหมีมาให้นะคะ” “ค่ะ” เธอส่งยิ้มให้หล่อน ชายวัยกลางคนซึ่งเป็นเจ้าของร้าน เดินไปตั้งป้ายสีแดงที่ล้มใหม่ เพื่อให้ลูกค้ารอบต่อไป “เชิญครับคุณลูกค้า” จันจิราคว้าปืนยาวแล้วตั้งท่า แล้วเล็งอย่างชำนิชำนาญ แนบตาเล็งผ่านศูนย์ปืน ดูไม่เหมือนมือใหม่สักนิด โดยนัดแรกตั้งใจจะใช้ทดสอบว่า จะยิงได้แรงขนาดไหน ส่วนใหญ่ปืนพวกนี้จะเผื่อแรงอัดลมที่อ่อนกว่าปืนที่เคยหัดยิงในสนาม หรือไม่ก็ตั้งไว้ไม่ตรง ...ปืนอัดลมราคาถูกคงทำอะไรไม่ได้มาก ปัง! นัดแรกถูกปล่อยออกไป แรงถึงเป้า แต่ออกซ้ายของเป้าไป จึงเดาได้ว่าศูนย์เล็งของปืนน่าจะมีปัญหา จึงขยับไปทางขวาเล็กน้อย ปัง! ปัง! นัดสองและนัดที่สามโดนเป้าแบบเฉียด แต่ป้ายไม่ล้ม ใกล้แล้ว ตั้งใจหน่อยจันจิรา สาวงามหายใจลึกๆ แล้วลั่นไกอีกครั้ง ปัง! นัดที่สี่ล้มป้ายสีแดงแรกได้ จึงขยับไปเล็งอีกป้ายที่อยู่ใกล้กัน ปัง! ป้ายสีแดงล้มอีกอัน สาวสวยจึงลดปืนยาวลง ได้แค่สองป้ายเอง หญิงสาวไม่พอใจกับผลงานเท่าไหร่ “ล้มสองป้ายนะครับ” ชายวัยกลางคนนึกเสียวไส้ไม่น้อย กลัวว่าหล่อนจะยิงล้มทั้งสามป้าย...กลัวขาดทุน ยื่นลูกอมให้จันจิราสองเม็ด “นี่ครับรางวัล” “ขอบคุณค่ะ” ร่างบางพยักหน้ารับมา ปรายหางตามองไปยังเธอที่มองอยู่ก่อน ทำให้หล่อนรู้สึกผิดที่ทำไม่ได้ตามที่พูด บ้าเอ๊ย! มันต้องทำได้สิ จันจิราสบถในใจ เจ็บใจตัวเองที่ทำไม่สำเร็จ “คุณจันยิงแม่นกว่าผมอีก” ชยุตพูดชมขึ้น ไม่คิดว่าอีกฝ่ายฝีมือดีขนาดนี้ ทว่าสาวสวยไม่ได้สนใจคำพูดของสารวัตรหนุ่มสักเท่าใด “ขอเล่นอีกรอบค่ะ” ร่างบางส่งธนบัตรสีแดงให้เจ้าของร้าน ตั้งใจจะยิงเอารางวัลไปให้รสา...ให้จงได้ ครั้งนี้ต้องยิงล้มสามป้ายให้ได้ หล่อนคิดอย่างมั่นใจ หลังจับวิธีเล็งเป้าของปืนยาวในมือได้ ...ถ้าเรื่องเล็กๆ แค่นี้ยังทำไม่ได้ เรื่องใหญ่ก็ไม่ต้องพูดถึง “เอ่อ ครับ” ชายวัยกลางคนรับเงิน ตั้งป้ายสีแดงที่ล้มตามเดิม หลบฉากไปยืนด้านข้าง และรอดูฝีมือของหญิงสาวอย่างใจจดใจจ่อ ไม่เชื่อหรอกว่า แค่ครั้งที่สองจะยิงได้ตุ๊กตาจริงๆ เจ้าของร้านคิดแบบนั้น วันนี้เขายังไม่เสียรางวัลใหญ่ให้ลูกค้าคนใดเลย ที่ผ่านมามีคนยิงอย่างเก่งก็ล้มแค่สองป้าย เล่นไม่กี่รอบก็ถอดใจเลิกราไป ซีเรียสเกินไปรึเปล่า รสาส่ายหน้ากับอุปนิสัยของจันจิรา ที่ดูจะจริงจังเกินไป ทั้งที่เป็นแค่เกมสนุกๆ เท่านั้น แต่ในใจก็อดที่จะมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการชนะ เพื่อเอารางวัลมาให้ตน ...ทำให้รู้สึกเหมือนตนเป็นคนพิเศษ เป็นคนสำคัญของอีกฝ่าย ผู้คนที่เดินชมงานวัดหันมาสนใจร้านยิงเป้ามากขึ้น ลุ้นว่าผู้หญิงหน้าตาสวยหวานจะยิงล้มได้สักกี่ป้าย จันจิราตั้งท่าถือปืนยาวตามที่ถูกฝึกมา พอยกปืนเล็ง บวกเผื่อไว้อีกนิดหน่อยแบบสองครั้งหลังที่ยิงป้ายล้ม มาดูสิว่าจะถูกไหม เจ้านายสาวคิดในใจ ตั้งสมาธิแล้วเหนี่ยวนิ้วลั่นไก ปัง! เสียงนัดแรกดังขึ้น ป้ายสีแดงล้มลงกลิ้งกับพื้น “โห!” / “แม่นอ่ะ” / “เก่งชะมัด” เสียงผู้ชมที่อยู่รอบๆ ดังฮือฮาแบบไม่ได้นัดหมาย ไม่บ่อยที่จะได้เห็นคนเก่งแสดงฝีมือ ใจเย็นไว้จันจิรา สาวสวยขยับเล็งไปยังป้ายสีแดงถัดไป แล้วสอยทีละนัดแบบช้าๆ นัดต่อนัด ปัง! ปัง! ทุกครั้งที่เสียงปืนลมดัง ป้ายสีแดงก็จะล้มลงทุกคราวไป ทำเอาชาวบ้านที่อยู่โดยรอบโห่ร้องชื่นชม เมื่อเห็นนักแม่นปืนสาวยิงป้ายสีล้มไปห้าอันติดต่อกัน ซึ่งถือว่าเป็นอะไรที่เหลือเชื่อมาก “โหย!” / “สุดยอด” / “แม่นสุดๆ” / “ห้าป้ายรวดเลย” ชาวบ้านที่เฝ้ามองพากันปรบมือแสดงความชื่นชมหล่อน ราวกับเป็นฮีโร่ “ขอบคุณค่ะ” สาวงามพูดกับผู้ชมหลายคำ พลางยิ้มสวยให้ กะ เก่งชะมัด รสาคลี่ยิ้มบางๆ ออกมาอย่างพอใจ หลังเห็นผลงานของจันจิรา ไม่คิดเลยว่า หล่อนจะทำได้ดี...ดีกว่าที่คาดไว้ซะอีก แม่เจ้า! จะเก่งไปนะคุณจัน ไม่ไว้หน้าผมเลย ชยุตอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าหล่อนจะบ้าดีเดือดขนาดนี้ ส่วนจ่าหาญอึ้งเงียบไป “ว่าไงคะคุณเจ้าของร้าน?” นักแม่นปืนสาวเอ่ยเสียงหวาน “เอ่อ ป้ายสีแดงล้มทั้งหมดห้าป้าย เลือกตุ๊กตาได้เลยครับ ตัวไหนก็ได้ครับ ตามสบาย” ชายวัยกลางคนหน้าซีดขาว เป็นครั้งแรกที่เจอคนจริงแบบนี้ แม่นอะไรจะขนาดนั้น อย่ามาอุดหนุนกันบ่อยๆ นะครับ ไม่งั้นผมเจ๊งแน่… เขาคิดในใจ แต่ไม่กล้าพูดไล่ลูกค้าออกมา จันจิราวางปืนยาวที่โต๊ะหน้าบูธ พยักหน้าเรียกผู้ช่วยสาว “น้องสาเลือกเลยค่ะ” เธอชี้ไปยังตุ๊กตาหมีบราวน์เบอร์ ๒๓ ที่หมายตาตั้งแต่ต้น “ขอตัวนี้ค่ะ” เจ้าของร้านรีบคว้ารางวัลส่งให้รสาทันที ยิ้มเจื่อนๆ “ขอบคุณที่มาใช้บริการครับ” “ขอบคุณค่ะ” สาวร่างเล็กยิ้มกว้าง รับตุ๊กตาหมีมาถือไว้ แล้วลูบหัวมันเบาๆ หันมองไปยังสาวสวย “ขอบคุณนะคะคุณจัน” “เพื่อน้องสา พี่ยินดีค่ะ” “ที่แท้ยิงให้น้องนี่เอง” / “น่ารักทั้งคู่เลยนะ” / “ยิงแม่นขนาดนี้ ไม่กล้าจีบว่ะ กลัวตาย” หลายคนกระซิบกระซาบถึงนักแม่นปืนสาวอย่างสนใจ ส่วนหนึ่งเพราะความสวยของจันจิราที่สะดุดตา แล้วฝูงคนก็แยกย้ายไปดูบูธอื่นๆ บางคนก็เดินมาที่บูธยิงปืน เพราะอยากได้รางวัลบ้าง สารวัตรชยุตเดินมาสมทบ โดยมีจ่าหาญอยู่ใกล้ๆ ทั้งหมดยืนคุยอยู่ห่างจากร้านยิงปืนไม่มาก “ไม่ยักรู้ว่าคุณจันยิงแม่นขนาดนี้ คราวหน้าผมไม่เล่นด้วยแล้ว” ชยุตพูดแบบเขินๆ “ก็แค่ฟลุ๊คน่ะ อย่าคิดมาก” หล่อนเอ่ยทีเล่นทีจริง ไม่อยากให้เขาคิดมากเรื่องเสียหน้าเสียศักดิ์ศรี ถ่อมตัวตลอด ชายหนุ่มไม่พูดตอบ รู้ว่าอีกคนนิสัยอย่างไร “ฟลุ๊คแบบไหนครับถูกทั้งห้านัด” จ่าหาญพูดขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ผมยังยิงไม่แม่นแบบนี้เลย” จันจิราหัวเราะเบาๆ มองรสาที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับตุ๊กตาหมี ก็ยิ้มอย่างมีความสุขตามไปด้วย ฉันดีใจที่ทำให้น้องสายิ้ม และอยากจะทำหน้าที่นี้ตลอดไป บรรยากาศแห่งความสุขอยู่เพียงไม่นาน จู่ๆ ก็มีมารสาวปรากฏตัวขึ้นแบบไม่ได้เชื้อเชิญ ปานตาซึ่งเดินผ่านมา คิดริษยารสาเหลือเกิน อดรนทนไม่ไหวจึง เอ่ยขึ้นแบบอ้อนๆ “ยิงให้ตาสักตัวสิคะพี่จันขา” งานเข้าแล้วสิฉัน ร่างบางทำหน้าลำบากใจ และคิดหาทางปฏิเสธ แต่ไม่ทันชยุตที่เอ่ยขัดจังหวะขึ้นก่อน “ผมยิงให้แทนดีไหมครับ คุณตาอยากได้ตัวไหนครับ?” เขาเอ่ยอาสาขึ้น “ฉันไม่อยากได้จากสารวัตรค่ะ” ลูกสาวเสี่ยตอบเสียงสะบัด ไม่ชอบใจที่เขาชอบมายุ่งวุ่นวายกับตน “ฉันอยากได้ของพี่จัน” “แย่จัง” ชายหนุ่มยักไหล่ ยกยิ้มเหมือนไม่รู้สึกเสียหน้า รู้อยู่แล้วว่า ปานตาสนใจแค่จันจิราผู้เดียว เหลือบมองเพื่อนเหมือนให้พูดอะไรสักอย่าง คงต้องให้คุณจันจัดการเอง “นะคะพี่จัน” ปานตาพูดอ้อนกับหล่อน “ขอโทษนะคะคุณตา พี่กำลังจะกลับบ้านค่ะ พอดีมันมืดแล้ว แม่กำลังรอพี่อยู่” คนสวยบอกปัดเสียงนุ่ม “พี่จันอ่ะ ชอบปฏิเสธตา” อีกคนต่อว่า ทำหน้าไม่พอใจ เอียงหน้ามองรสาที่สนใจแต่หมีน้อยในมือ จึงเอื้อมไปแย่งตุ๊กตามา “งั้นตาขอตัวนี้ก็ได้” “เอาคืนมา” รสาโวยวายขึ้นทันที ที่โดนฉกฉวยของในมือไป นิสัยแย่มากๆ จันจิราขมวดคิ้วไม่พอใจกับพฤติกรรมของปานตา ที่ชอบยื้อแย่งหาเรื่องคนอื่น แต่ไม่เคยคิดว่าจะกล้าทำต่อหน้าต่อตาตนแบบนี้ ...ชักจะมากขึ้นทุกทีๆ “คุณตาคะ ส่งตุ๊กตาให้พี่ค่ะ” “ไม่ค่ะ ตอนนี้มันเป็นของตาแล้ว” ปานตาพูดลอยหน้าลอยตา ชูตุ๊กตาที่อยู่ในมือ ราวกับเป็นผู้ชนะ บ้าไปแล้ว สารวัตรกับจ่าคิดคล้ายกัน ไม่คิดเลยว่า ลูกสาวเสี่ยชื่อดังจะกล้าฉกของคนอื่นต่อหน้าเจ้าหน้าที่ตำรวจ ...ไม่หน้าด้านจริงๆ คงทำไม่ได้แน่ “นั่นของฉันต่างหาก” ร่างเล็กแก้คำพูดของอีกฝ่าย แล้วก้าวเข้าไปใกล้ปานตา แต่ลูกสาวเสี่ยรู้แกวรีบถอยห่าง ไม่คิดจะยอมส่งหมีน้อยคืนเธอ “แน่จริงก็เข้ามาแย่งสิ ยายผู้ช่วย” ปานตาท้าทาย เรื่องอะไรจะคืนง่ายๆ ก่อนรสาจะขยับตัว จันจิรากดไหล่เธอไว้ไม่ให้เคลื่อนไหว แล้วขยับตัวไปปัดตุ๊กตาในมือของลูกสาวเสี่ยลอยขึ้นกลางอากาศ เฮ้ย! จะลอยไปไหน ทุกสายตามองเขม็งไปที่หมีน้อย โดยเฉพาะรสากับปานตา ที่รอจังหวะจะกระโดดรับ “ชยุต!” หล่อนร้องเรียกชื่อสารวัตรหนุ่ม เพื่อขอความช่วยเหลือ สบายมาก ชายหนุ่มรู้หน้าที่ของตน รีบกระโดดตัวลอย คว้าตุ๊กตาหมีกลางอากาศไว้อย่างรวดเร็ว เขาเคยเป็นนักบาสมาก่อน แค่นี้จึงไม่ใช่เรื่องยากเลย “ตอนนี้มันอยู่กับผมแล้วนะครับ” ชยุตชูตุ๊กตาตรงหน้าลูกสาวเสี่ย แล้วยิ้มยั่ว ปานตาแบมือ และออกคำสั่ง “ส่งมาให้ฉันเดี๋ยวนี้” “เสียใจครับ ตุ๊กตาตัวนี้เป็นของคุณจัน ไม่ใช่ของคุณ” สารวัตรส่งหมีน้อยให้คนสวย นึกหมั่นไส้อยากเล่นงานสาวเกเร แต่อดกลั้นไว้ ไม่อยากให้เสียงานใหญ่ มันน่าจับตีก้นจริงๆ ผู้หญิงคนนี้ “ขอบใจคุณสารวัตร” หล่อนรับตุ๊กตาไปถือ ปรายตามองปานตาอย่างเคืองๆ “ขออนุญาตกลับก่อนนะคะ ถ้าคุณตาอยากได้แบบนี้ ไปลองเดินในห้างฯ ดูนะคะ น่าจะมีขาย” แล้วหันไปเอ่ยลากับสองหนุ่ม “ไปก่อนนะสารวัตรชยุต จ่าหาญ” “อือ แล้วค่อยคุยกัน” ชยุตเอ่ยอำลา สาวงามจูงมือรสาออกไปจากตรงนั้น โดยไม่สนใจแยแสปานตาแม้แต่น้อย พอถึงปิคอัพสีดำ หล่อนยื่นตุ๊กตาหมีให้สาวร่างเล็ก “ฝากดูแลด้วยนะคะ” “ขอบคุณค่ะ” รสารับหมีไปถือไว้ หัวใจพองฟูอีกครั้ง ดีใจที่ได้หมีน้อยกลับคืนมา พอรถออกไปได้สักพัก สาวหน้าแขกก็ถามขึ้น “ทำไมคุณถึงไม่ให้หมีตัวนี้กับคุณปานตาคะ ดูเธออยากได้มากๆ เลยนะคะ?” “เรื่องของเธอค่ะ” สาวสวยตอบขณะตั้งใจขับรถ “พี่อยากให้คนที่พี่ชอบ ก็เท่านั้นค่ะ” เผลอไม่ได้หยอดตลอด ชิส์ แม้จะคิดต่อว่า แต่รสากลับอมยิ้มในหน้า หล่อนแสดงชัดเจนว่าตนสำคัญกว่าปานตา จึงดึงแก้มหมีน้อยในวงแขนเบาเสมือนหนึ่งตัวแทนของผู้ให้ น่ารักมาก...น่ารักเหมือนคนให้ และแล้วรถกระบะก็จอดสนิทที่หน้ารั้วสีส้ม “ขอบคุณนะคะที่มาส่ง” สาวผมยาวบอกกับคนขับ “เดี๋ยวค่ะน้องสา” หล่อนรีบพูดขึ้น “พี่อยากได้รางวัลค่ะ สำหรับเจ้านั่น” คนขี้งก “อยากได้อะไรคะ?” จันจิรายกนิ้วแตะที่แก้มซ้ายตัวเองเบาๆ “หอมหนึ่งทีค่ะ” ทะลึ่งจริงๆ เธอกลอกตาไปมา แล้วผุดยิ้มอ่อน “หลับตาก่อนสิคะ” สาวสวยรีบหลับตาลงทันที ยิ้มกว้างอย่างร่าเริง ที่อีกฝ่ายยอมหอมตน แต่แล้วก็ต้องงุนงงเมื่อมีอะไรนุ่มๆ มาสัมผัสแก้ม จึงขยับเปลือกตาขึ้นมอง ...เป็นตุ๊กตาหมีน้อย “น้องสาขี้โกงมากค่ะ” ร่างบางโวยวาย รสาหัวเราะร่วน รีบลงจากรถในชั่วพริบตา “ฉันขี้โกงตรงไหนกัน คุณไม่ได้บอกให้ฉันหอมแก้มนี่คะ ขับรถดีๆ ล่ะ” ร่างเล็กปิดประตูรถ แล้วก้าวไปกดกริ่งหน้าบ้าน ร้ายจริงๆ เด็กบ๊องส์ หล่อนส่ายหัวไปมากับความกวนประสาท รอจนเธอเข้าบ้าน จึงเคลื่อนรถออกไป ใบหน้าสวยหวานเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนนอนรสาหันไปมองตุ๊กตาหมี ‘คุณจัน’ ที่วางไว้หัวเตียง แล้วคลี่ยิ้มอ่อน แม้ใจหนึ่งเธอจะคิดลังเลไม่กล้าไปต่อ แต่อีกใจก็หวั่นไหวกับสาวสวยไม่น้อย ทุกครั้งที่อยู่ใกล้หล่อน เธอมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก พอหวนคิดไปถึงผู้ให้แสนสวยคนนั้น จึงเอานิ้วจิ้มที่แก้มหมีน้อยเบาๆ “ราตรีสวัสดิ์ค่ะคุณจัน” ฝัน หล่อนงดงามเพียบพร้อมและสูงศักดิ์ ไยถึงจักปรายตามายังฉัน หากเทียบแล้วเรานั้นช่างต่างกัน ไม่อยากฝันกลางวันกลัวเจ็บทรวง. OoXoO สวัสดีวันครูค่ะ ขอบคุณที่กรุณาติดตาม ขอบคุณสำหรับทุกหัวใจ และทุกคอมเม้นท์นะคะ...รู้สึกขอบคุณมากมายจริงๆ ค่ะ อ่านทีไรก็มีความสุขทุกครั้ง ^^ ในตอนนี้ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของสองสาวจะค่อยๆ พัฒนาดีขึ้น แต่ต้องมาลุ้นต่อว่า ความรักของทั้งคู่จะเจออุปสรรคอะไรอีก...อยากรู้ก็อ่านต่อตอนหน้าค่ะ นิยายของไรท์ทุกเรื่องโหลดซื้อได้ที่ MEB ลิ้งค์โหลดซื้อนิยายอยู่ทางขวามือค่ะ เรื่องนี้จะอัพอีก 2 ตอน ถ้าชอบก็อุดหนุนกันได้ค่ะ...ขอบคุณล่วงหน้านะคะ นาง ^^ OoXoO
| Create Date : 16 มกราคม 2563 |
| Last Update : 16 มกราคม 2563 13:55:19 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 556 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
