๗

พิมพ์อัปสรก้าวเข้าไปในห้องเรียนในยามเช้าเหมือนทุกวันด้วยความเนือยๆ นอนไม่หลับเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานในห้องคัดตัวของVK Models กับความหน้าแตกไม่เหลือชิ้นดีของตนที่แสดงต่อหน้าคณะกรรมการห้าคน

...ซึ่งหนึ่งในนั้นมีสินาถนั่งรวมอยู่ด้วย

เฮ้อ! ทำไมต้องไปพลาดต่อหน้าผู้หญิงคนนั้นด้วยนะอายจนไม่รู้จะอายยังไงแล้วฉัน

บ่นกับตัวเองเป็นรอบที่ร้อย แทบอยากจะเอาหัวโขกผนังให้สลบไปเลยเกือบทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้ บทเรียนจากความผิดพลาดเมื่อวานนี้ทำให้พิมพ์อัปสรรู้แล้วว่า

‘ก่อนทำอะไร ควรศึกษา และลงมือทำให้ชำนาญเสียก่อน...จะได้ไม่หน้าแตกอีก’

แม้การเดินแบบจะดูง่ายกว่าการฟ้อนรำแต่สองทักษะนี้ช่างต่าง กันลิบลับ นั่นคือสิ่งที่หล่อนหนักใจ

หญิงสาวประหม่ามากจนเหงื่อแตกพลั่กสองมือเย็นเฉียบ หัวใจเต้นกระหน่ำ ไม่ต่างจากกลองที่รัวเร่งจังหวะในช่วงไคลแมกซ์เมื่อได้ยินเสียงเรียกเบอร์ของตนเอง

พิมพ์อัปสรก้าวขาออกไป พยายามเดินโพสท่าเลียนแบบตามที่มืออาชีพมาแสดงโชว์อยู่หลายรอบก่อนเวลาคัดตัว

อาชีพนางแบบต้องใช้จังหวะในการเดินให้ดูดีสง่างามในทุกย่างก้าว สายตามองตรงไปข้างหน้า หมุนตัวกี่รอบ เอี้ยวตัว เท้าสะเอวแล้วเดินกลับไปยังจุดเดิม พวกเธอใช้เวลาเดินจริงแค่เพียงไม่กี่นาที แต่ไม่รู้ว่าแต่ละคนต้องผ่านการซ้อมมาแล้วกี่ร้อยชั่วโมง กว่าจะสวยงามได้ขนาดนี้

หลังเดินเสร็จ พิมพ์อัปสรยืนสงบนิ่งหน้าโต๊ะยาวที่เหล่ากรรมการนั่งอยู่เพื่อรอฟังคำวิจารณ์

‘สงสัยจะเละ’

ร่างบางอดไม่ได้ที่จะคิดในแง่ลบ และเป็นจริงตามนั้นผลงานของหล่อนได้สร้างความประทับใจกับคณะกรรมการในด้านลบ มากกว่าที่คิดเอาไว้

“คุณเดินได้ตัวแข็งทื่อมากผมคิดว่าคุณคงเหมาะที่จะไปเป็นพรีเซนเตอร์หุ่นยนต์ มากกว่าที่จะมาเป็นนางแบบนะครับ”ผู้ชายคนเดียวในห้องเอ่ยแกมเยาะหล่อนออกมาเป็นคนแรก หัวเราะเบาๆ ในลำคอ

“ฉันคิดว่าคุณควรจะไปหัดเดินแบบสักหน่อยนะคะ ก่อนจะมาที่นี่” ยุพาที่นั่งติดกับสนธิพูดเสริม

แม้จะเป็นคำพูดเรียบง่าย ฟังสุภาพกว่าผู้ชายแต่ก็กระแทกหน้าหล่อนไม่น้อย...ทั้งเจ็บและจุกจนพูดไม่ออก

พิมพ์อัปสรกำหมัดข้างตัวแน่นยอมรับการดูแคลน แต่ไม่ยอมรับการพ่ายแพ้ หากแต่จนใจด้วยคิดว่าโอกาสครั้งนี้ได้ลอยหลุดมือไปแล้ว พอคิดแบบนี้ก็ยิ่งเจ็บใจตัวเองที่แก้ตัวอะไรไม่ได้อีกแล้ว

วิรากรหันไปถามความเห็นผู้จัดการสาวมือดีที่สุดของค่าย

“นาถคิดว่าไง?”

สินาถสบตากับเจ้านาย ก่อนเอ่ยเสียงนุ่มกับหล่อนที่ตอนนี้ยืนนิ่งเป็นซอมบี้ทั้งอายและเจ็บใจอย่างที่สุด

“รบกวนคุณพิมพ์อัปสร ช่วยถอดแว่นตาด้วยค่ะ”

‘ถอดแว่น?’

หญิงสาวทำหน้าสับสน เงยหน้าสบตากับสาวร่างสูงที่เหมือนส่งสายตาสื่อความนัยอะไรบางอย่าง ทำให้หล่อนยอมทำตามโดยดี ด้วยการดึงกรอบแว่นหนาสีเข้มที่เกะกะบนวงหน้าออก

“เฮ้ย!” เสียงอุทานของสนธิดังออกมา พร้อมทำตาโตราวกับไม่อยากเชื่อกับภาพตรงหน้า

ขณะที่ปฏิกิริยาของกรรมการคนอื่นดูจะแปลกไปจากตอนแรก

“ไม่เลว...” วิรากรพึมพำออกมา

แม้พิมพ์อัปสรจะได้ยินแต่ก็ไม่อาจเข้าใจความนัยในประโยคนั้น

“ขอบคุณค่ะคุณพิมพ์อัปสรไว้ทางเราจะแจ้งผลการคัดตัวไปทางโทรศัพท์นะคะ” สินาถกล่าวเสียงหวานชวนฟังและส่งยิ้มสวยให้

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ” ร่างบางรับคำเบาๆก่อนสวมแว่นตา แล้วเดินออกไปจากห้องนั้น ด้วยความรู้สึกเศร้าสร้อยอย่างบอกไม่ถูก

หลังจากนั้นก็แทบจำไม่ได้ว่า หล่อนคุยอะไรกับนุศราบ้าง?หรือแม้กระทั่งกลับถึงบ้านกี่โมง? หรือทานข้าวเย็นอะไร?ในสมองครุ่นคิดถึงแต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องคัดตัวมากกว่ารู้สึกสับสนกับตัวเองไม่น้อย

‘ทำไมฉันต้องผิดหวังด้วยในเมื่อฉันไม่ได้ต้องการเป็นนางแบบอยู่แล้วนี่’

“สงสัยเพราะหน้าแตกแน่ เลยเครียด” พิมพ์อัปสรสรุปแบบนั้นก่อนผล็อยหลับไปก่อนรุ่งสาง สะดุ้งตื่นขึ้นเมื่อได้ยินเสียงนาฬิกากรีดร้อง จึงกระวีกระวาดลุกไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อมาเรียนในช่วงเช้า

“เป็นไรไปพิมพ์ ตาโหล่มาเลย” นุศราทักขึ้นหลังทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ประจำข้างพิมพ์อัปสร “นอนไม่พอ?”

“อือ” หล่อนขานรับเบาๆ ในลำคอ

“ตื่นเต้นแบบฉันล่ะสิ ฉันว่าฉันน่าจะมีโอกาสได้นะ”สาวร่างเล็กพูดเดาออกมาอย่างมั่นอกมั่นใจ

มั่วอีกละ

พิมพ์อัปสรส่ายหน้ากับความเป็นคนโลกสวยของเพื่อนสนิท แต่ก็ไม่คิดจะขัดคอกันสำหรับหล่อนโอกาสได้เป็นนางแบบ VKModels ไม่ศูนย์ก็ริบหรี่เต็มทน

ถ้าได้ ต้องไปรำแก้บนเลยนะเนี่ย

คิดแบบติดตลก ด้วยเชื่อว่า ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ต้องเป็นเรื่องปาฏิหาริย์อย่างที่สุดพอๆ กับถูกลอตเตอรี่รางวัลที่ ๑

“ไม่รู้ว่าจะประกาศผลวันไหนเนอะอยากให้เป็นวันนี้พรุ่งนี้เลยจะดีมาก” นุศราเปรยขึ้นลอยๆ ก่อนเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่นเอี้ยวตัวไปมองร่างบางตรงๆ แล้วจ้องเหมือนจับผิด “ตกลงบอกเรื่องเมื่อวานให้พระบิดากับนายวิทวัสรู้หรือเปล่า?”

โธ่เอ๋ย! ทำท่าขึงขัง คิดว่าจะพูดเรื่องอะไร

ร่างบางโล่งอกกับคำถามที่ไม่พิสดารจนยากจะตอบ

“ไม่ ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะได้อยู่แล้ว” บอกตรงๆแต่ไม่คิดจะพูดถึงเหตุผลที่ไม่น่าจะได้ คงไม่ใช่เรื่องดีนักที่จะตอกย้ำความผิดพลาดของตนเองบ่อยๆจะทำให้จิตใจหดหู่เศร้าหมองหนักกว่าเดิม

“งั้นเหรอ” คนฟังพึมพำเหมือนผิดคาด ก่อนถามต่อในเรื่องบุคคลที่สาม“ดีแล้วที่ไม่บอกนายวิท ไม่งั้นสนุกแน่”

“ทำไมละ?” หล่อนทำหน้าประหลาดใจ เลิกคิ้วเรียวขึ้นเล็กน้อย

ไม่รู้จริงๆ เหรอเนี่ย?

นุศราหลุดหัวเราะเบาๆ ที่เพื่อนไม่เข้าใจความรู้สึกของชายหนุ่มที่หลงรักปักใจหัวทิ่มหัวตำกับหล่อนคนเดียวชนิดที่ไม่แลสาวสวยคนใด

“ฉันไม่อยากให้นายนั่นอกแตกตาย”

ไร้สาระอีกแล้ว เฮ้อ!

สาวแว่นส่งค้อนวงใหญ่ให้เพื่อนสนิทที่พูดจาเรื่อยเปื่อยไม่คิดว่า วิทวัสจะรักชอบตนมากมายอะไร น่าจะเป็นแค่ความหลงหรือความใกล้ ชิดเสียมากกว่าพอเรียนจบปริญญาออกไปสู่โลกกว้าง ความรู้สึกที่เคยมีก็น่าจะจางหายไปยามพบเจอผู้หญิงมากหน้าหลายตา

“ไม่ขนาดนั้นหรอก นุชก็พูดเกินไป” รีบค้านขึ้น

“ตกลงหมอนั่นไม่ใช่ตัวจริง”

เฮ้อ! ทำไมต้องถามเรื่องนี้ด้วย?

หล่อนถอนใจยาวที่ถูกถามไปในเชิงชู้สาวซึ่งปกติพิมพ์อัปสรจะไม่ตอบถ้าคนถามไม่สนิทกันจริงๆ ด้วยถือว่าเป็นสิทธิส่วนบุคคล

“วิทเป็นเพื่อนน่ะ เหมือนที่นุชเป็นเพื่อนของพิมพ์ เลิกคุยเรื่องนี้โอเคไหม?”

“ก็ได้” สาวร่างเล็กยักไหล่ ทำหน้าไม่เชื่อในใจคิดค้านแต่ไม่พูดต่อ ไม่อยากให้พิมพ์อัปสรต้องรำคาญใจจนเกินไป

ตั้งแต่คบกันมาหลายปี ไม่บ่อยนักที่อีกคนจะเฉยเมยกับใครเว้นแต่ไม่สบอารมณ์เต็มที่ ซึ่งแน่นอนว่าเธอไม่อยากเป็นหนึ่งในคนโชคร้ายนั้น ยังอยากคบหาเป็นเพื่อนกันต่อไปอีกนานๆ

น่าสงสารหมอนั่นเป็นได้แค่มดแดงแฝงพวงมะม่วงต่อไป

นุศราอดสงสารหนุ่มหล่อไม่ได้แต่ด้วยเหตุผลบางประการเธอไม่คิดว่าจะช่วยลุ้นอะไรเป็นพิเศษ

สองสาวหยุดสนทนาไป หลังเห็นเพื่อนร่วมห้องทยอยเดินเข้ามาเรื่อยๆเหลืออีกไม่ถึงสิบนาทีจะเก้าโมง อันจะเข้าสู่วิชาแรกของวันนี้

พิมพ์อัปสรหยิบปากกา และสมุดจดขึ้นมาวางบนโต๊ะพลิกอ่านทบทวนก่อนเริ่มเรียนเหมือนเช่นทุกครั้ง เพื่อฆ่าเวลา

นุศราหยิบมือถือ เปิดเฟซบุคเพื่อดูว่า หน้าเพจของ VK Models มีข่าวใหม่ๆ อะไรบ้างซึ่งหญิงสาวอยากให้เป็นการประกาศรายชื่อผู้ผ่านการคัดตัวเมื่อวานแล้วเธอก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อได้เห็นข้อความในหน้าเพจนั้น เอื้อมมือกระตุกแขนเสื้อเพื่อนเบาๆ

“เฮ้ย! ประกาศแล้วอ่ะพิมพ์”เสียงนุศราสั่นๆ เต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจแบบไม่เก็บอาการ

หล่อนทำหน้าไม่เข้าใจ หันหน้าไปมองสาวร่างเล็ก

“ประกาศอะไร?”

“VK”นุศราตอบแบบไม่ยอมละสายตาจากอุปกรณ์ตรงหน้า รีบกดเข้าไปดูรายชื่อทันทีก่อนถอนหายใจยาวออกมาอย่างผิดหวัง “เฮ้อ!”

หืม?

พิมพ์อัปสรซึ่งพลอยแอบลุ้นไปด้วย อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ด้วยหวังว่าเพื่อนสนิทจะผ่านการคัดตัว และได้เป็นนางแบบสมใจ

“ไม่มีชื่อเหรอ?”

“เปล่า ในนั้นเขียนให้รอการแจ้งทางโทรศัพท์ แล้วเข้าไปรายงานตัวภายในสามวัน”นุศราพูดตอบเนือยๆ ก่อนกดปิดเฟซบุคอย่างผิดหวัง

“เอาน่า ถ้าแกได้นะนุช ฉันเลี้ยงไอติมถ้วยหนึ่งเลย” หล่อนยื่นข้อเสนอเพื่อให้กำลังใจเพื่อน

“โหย ตั้งถ้วยหนึ่งแน่ะ”

“เออสิ ถ้วยตั้งสิบสองบาท”เอ่ยราคาต่ำสุดที่จะหาซื้อได้จากร้านสะดวกซื้อที่หาได้ทุกถนนในประเทศ

“จะงกไปไหมคุณเพื่อน ไอ้เราก็ดีใจ นึกว่าคุณพิมพ์จะเลี้ยงถ้วยละเจ็ดสิบที่ไหนได้” นุศราอดที่จะค่อนขอดคนนั่งข้างๆ ไม่ได้อย่างไม่จริงจังด้วยรู้ว่าอีกคนอดออมเงินทุกบาททุกสตางค์ขนาดไหนไม่เหมือนเธอที่ครอบครัวมีฐานะอยู่สะดวกสบายกว่ามาก

“ถ้าราคานั้น แกต้องเป็นคนเลี้ยงสิ ฉันจะรอกิน” สาวแว่นตอบหน้าตาเฉยราวกับเป็นเรื่องที่ยุติธรรมอย่างมาก

“เชื่อเขาเลย” สาวร่างเล็กบ่นพึมพำเป็นหมีกินผึ้ง เริ่มอารมณ์ดีขึ้นกว่าเมื่อกี้มากหลังได้ต่อปากต่อคำกับพิมพ์อัปสร

กริ๊ง! กริ๊ง! กริ๊ง!

เสียงมือถือของใครคนหนึ่งดังสนั่นขึ้นเจ้าของรีบเปิดกระเป๋าที่ใส่โทรศัพท์แล้วหยิบออกมาดู หน้าจอมือถือระบบเก่าแสดงเบอร์โทรเข้าแต่ไม่ใช่เบอร์ที่คุ้นเคยและไม่ได้บันทึกชื่อเอาไว้ ๐๘๑-xxx-xxxx

ใครโทรมา?

แม้จะสงสัยแต่สาวแว่นก็กดรับ เผื่อเป็นคนรู้จักมีธุระด่วน

“สวัสดีค่ะ”

“ขอเรียนสายคุณพิมพ์อัปสรค่ะ” เสียงผู้หญิงในสายพูดกรอกมา

“กำลังพูดอยู่ค่ะ” สาวสวยรู้สึกคุ้นกับสุ้มเสียงนั้นอย่างบอกไม่ถูกเหมือนเคยได้ยินจากที่ไหนมาก่อน

เสียงใครนะ นึกไม่ออก?

“ดิฉันโทรมาจาก VKModels ค่ะ เราขอแจ้งว่าคุณผ่านการคัดตัวเมื่อวานกรุณามารายงานตัวที่บริษัทภายในสามวันด้วยนะคะ เพื่อเซ็นสัญญาทำงานค่ะ”

ไม่จริงใช่ไหมเนี่ย?

ร่างบางอึ้งไปกับสิ่งที่ได้ยิน จนคิดว่าตัวเองหูฝาดจึงต้องถามย้ำใหม่อีกรอบเพื่อความแน่ใจ

“อะไรนะคะ?”

“คุณได้เป็นนางแบบของ VKModels ค่ะ ถ้ามีอะไรสงสัยให้โทรมาถามที่บริษัทได้ค่ะดิฉันชื่อสินาถค่ะ เราเคยเจอกันหลายครั้ง หวังว่าคุณคงจำดิฉันได้นะคะ”

คนแบบคุณ ใครจะไปลืมลง!

“เอ่อ ค่ะ จำได้ค่ะ” พิมพ์อัปสรตอบตะกุกตะกัก ลำคอแห้งผากไม่คิดว่าสาวร่างสูงจะเป็นคนโทรมาด้วยตนเอง

“ดีค่ะ หวังว่าเราคงได้ร่วมงานกันในเร็วๆ นี้นะคะ สวัสดีค่ะ”แล้วคนในสายก็กดเลิกสนทนาไป

นี่ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?

หญิงสาวนึกถามตัวเอง จ้องมือถือที่เพิ่งดับไปตรงหน้ายังคงไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือความจริง

“ใครโทรมา?” นุศราถามอย่างสนใจใคร่รู้

หล่อนเอียงคอไปมองคนถาม เม้มริมฝีปากบางแทบเป็นเส้นตรง ก่อนเอ่ยชื่อของผู้จัดการสาวออกมา

“คุณสินาถ”

“เฮ้ย!”สาวร่างเล็กทำหน้าประหลาดใจแตกตื่น หลังได้ยินชื่อของผู้จัดการสาว ก่อนถามต่ออย่างเร็ว“ทะ โทรมาเรื่องเมื่อวานใช่ไหม?”

“ใช่ เธอบอกให้เข้าไปเซ็นสัญญากับ VK Models”

“สุดยอดมาก!” นุศราตะโกนเสียงดังลั่น ผวาเข้ากอดร่างบางแน่นพลางเขย่าตัวอีกฝ่ายไปด้วย “ดีใจด้วยนะพิมพ์ แกเก่งมากเลยอ่ะ ยินดีด้วยนะ”

“เออๆ รู้แล้ว” พิมพ์อัปสรพูดตอบเสียงสั่นหลังโดนกอดรัดนานหลายวินาที “แน่นไปนะนุช ปล่อยฉันได้แล้ว หะ หายใจไม่ออก”

“โทษที” สาวร่างเล็กรีบผละออกห่างหล่อนทันทีที่นึกขึ้นได้

เพื่อนหลายสิบคนในห้องหันมองสองสาวเป็นตาเดียวกันเกือบทุกคนมีจินตนาการแบบแปลกๆ ผุดขึ้นในหัว

...หรือสองคนนี้จะเป็นสาววายเข้าทำนองเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่ออีกคู่หรือเปล่า?

เฮ้อ! หาเรื่องให้ฉันอีกแล้ว

พิมพ์อัปสรทำหน้าเบื่อๆ แต่ไม่คิดจะแก้ตัวอะไรไม่มีประโยชน์ที่จะอธิบายทุกเรื่องกับทุกคน ใครอยากจะคิดอะไรก็ได้ตามใจหล่อนคงไม่มีปัญญาไปห้ามปราม

คิดเยอะไปแล้วเพื่อน

นุศรารับรู้ได้ถึงสายตาที่มองเธอแปลกๆ ก่อนรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธพัลวัน

“ไม่มีอะไร ฉันแค่ดีใจเฉยๆ อย่าคิดมาก”

บรรยากาศในห้องจึงผ่อนคลายลง ทุกคนหันไปสนใจอาจารย์ที่เข้ามาสอนตรงเวลาการเรียนจึงเริ่มต้นขึ้น

“บ่ายนี้ไม่มีเรียนใช่ไหม?” นุศรากระซิบถามให้ได้ยินกันแค่สองคนหลังเรียนผ่านไปได้แค่ไม่กี่นาที ความสนใจของหญิงสาวอยู่ที่เรื่อง ‘การเป็นนางแบบ’ มากกว่า

“อือ ว่าง” หล่อนจำตารางเรียนได้อย่างแม่นยำ ขยับมือขวาจดตามอาจารย์ไปด้วยอย่างคล่องแคล่ว

“งั้นบ่ายนี้เราไป VKกันนะ ฉันจะไปเป็นเพื่อนเอง” สาวร่างเล็กเสนอตัวโดยไม่คิดอิจฉาริษยาเพื่อนแต่อย่างใด

หล่อนหยุดขยับมือที่กำลังจด หันจ้องหน้าเพื่อนสนิท

“บ่ายนี้?”

“เออสิ” สาวร่างเล็กเอ่ยหนักแน่น

พิมพ์อัปสรขมวดคิ้วเรียวบางครุ่นคิดหนักใจจริงยังไม่คิดจะรับข้อเสนอนี้ กะว่าจะไปนอนคิดสักคืนสองคืนก่อนค่อยตัดสินใจ

“โอกาสแบบนี้ไม่มีบ่อยๆ หรอกนะพิมพ์” นุศราเตือนหลังเห็นอีกคนนิ่งคิดไม่อยากให้เพื่อนทิ้งโอกาสทองไป

เอาไงดี?

หล่อนทำหน้าลังเล ต้องการไปปรึกษากับบิดา แต่ก็กล้าๆ กลัวๆนึกเดาว่าพิชิตคงไม่ประทับใจนัก ที่ลูกสาวไปเดินแบบเดินแฟชั่นแทนที่จะเป็นนางรำแบบที่พร่ำสอนมาหลายปี

“หลังกินข้าวกลางวันเสร็จ เราไป VK กันนะ” สาวร่างเล็กสรุปแบบมัดมือชก ก่อนหันไปสนใจจดวิชาเรียนต่อ

สาวแว่นได้แต่ทำหน้าอึ้งๆ กระพริบตาปริบๆ ชักไม่แน่ใจว่า ใครที่ได้เป็นนางแบบกันแน่

ตกลงใครได้เนี่ยงานนี้...ฉันหรือนุช?

OoXoO

ในที่สุดน้องพิมพ์ก็ได้เป็นนางแบบ ส่วนจะเจออะไรต่อไป โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ

หนังสือสั่งได้ถึง 30 เมษายนนะคะ ดูรายละเอียดการสั่งซื้อที่หน้า 'สินค้า' Group Blog ซ้ายมือนะคะ

ขอบคุณที่กรุณาติดตามค่ะ

นาง

OoXoO

Create Date : 10 เมษายน 2560
Last Update : 10 เมษายน 2560 14:31:43 น.		1 comments
Counter : 750 Pageviews.
Share Tweet