Bloggang.com : นิ้วนาง-เดียนา : Why Love? โอบกอดด้วยรัก? ตอนที่ ๑ (YURI)

ขอต้อนรับสู่โลกของนิยายยูริ เรื่องจากประสบการณ์ และทำนายดวงชะตา โดย นิ้วนาง-เดียนา-ลำดวนพยากรณ์

กรกฏาคม 2559

					1	2
3	4	5	6	7	8	9
10	11	12	13	14	15	16
17	18	19	20	21	22	23
24	25	26	27	28	29	30
31

6 กรกฏาคม 2559

Why Love? โอบกอดด้วยรัก? ตอนที่ ๑ (YURI)

Why Love? โอบกอดด้วยรัก? ตอนที่ ๑ (YURI)

บทที่ ๑

อลิษาในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสามส่วน นั่งเล่นอยู่ในสนามหญ้ากับป๊อกกี้ ลูกหมาพุดเดิ้ลสีขาวปลอดอายุสองเดือน ที่ได้จากกันทิมาเป็นของขวัญเรียนจบปริญญาใบแรก

“สวัสดีก่อนป๊อกกี้” หล่อนออกคำสั่ง พลางยื่นมือออกมา

เจ้าหมาน้อยยกขาหน้าข้างหนึ่งวางบนอุ้งมือนั้น พร้อมเห่าโฮ่งๆ ทำให้เจ้าของอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ กับความเฉลียวฉลาดของมัน

“เก่งมากป๊อกกี้” เอ่ยชมพร้อมลูบหัวมันเบาๆ

ครืน!

เสียงเปิดประตูรั้วอัลลอยด์ดังขึ้น ทำให้สาวน้อยลุกขึ้นมองว่าใครมา? พอเห็นเบนซ์คันงามของพี่สาวก็ยิ้มกว้าง ย่อตัวอุ้มเจ้าตัวน้อยแล้วสืบเท้าไปหาพี่สาวกับพี่สะใภ้ที่กำลังลงจากรถ

“สวัสดีค่ะอลิษา สบายดีไหม?” ณิชากรทักทายน้องสาวของคนรักอย่างเป็นกันเอง หลังไม่ได้เจอกันหลายวัน

“สบายดีค่ะพี่ณิ” คนถูกถามยิ้มกว้าง

“สวัสดีป๊อกกี้ เป็นไงบ้าง?” สาวหน้าคมหันไปทักทายเจ้าหมาตัวน้อยที่อยู่ในวงแขนของอลิษา พลางลูบหัวเบาๆ เจ้าหมาน้อยแสนรู้เห่า เหมือนจำชื่อตัวเองได้ “ฉลาดจริงๆ นะหมาพันธุ์นี้”

“ใช่ค่ะ ซนมาก อยู่นิ่งๆ ไม่ค่อยได้นานเลย เหมือนพวกไฮเปอร์” สาวน้อยบ่น ก่อนส่งเจ้าตัวซนให้สาวใช้ “อย่าลืมให้อาหารเม็ดด้วยนะ ฉันยังไม่ได้ให้”

“ค่ะ คุณอลิษา” สาวใช้วัยรุ่นตอบ แล้วรับหมาน้อยไป

“วันนี้พี่ฟ้าพาพี่ณิกลับบ้านเร็ว สงสัยพายุจะเข้า” คนเป็นน้องหันไปแซวพี่สาวบ้าง

ตั้งแต่คบหากับณิชากรเป็นทางการ แองเจิลกลับมานอนค้างที่บ้านบ่อยขึ้นประมาณอาทิตย์ละสองสามวัน

นายหญิงส่ายหน้ากับความกวนประสาทของน้องสาว ที่นับวันจะทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

“พูดแบบนี้ พี่ไม่แบ่งเป็ดย่างให้เลยดีไหม? คนเขาอุตส่าห์ซื้อของโปรดมาฝากตั้งหลายอย่าง เจ้าอร่อยด้วยสิ” คนเป็นพี่ชูถุงอาหารขึ้นล่อตาล่อใจอีกฝ่าย

“โหย! ได้ไงกัน” น้องสาวโวยวายออกมาทันที หันไปหาณิชากรที่ยืนอมยิ้มในหน้า “พี่ฟ้าชอบขู่น้องเนอะพี่ณิ”

คนกลางหลุดขำออกมา กับสองพี่น้องที่ชอบเถียงกันเป็นเด็กๆ ด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง คุยกันดีๆ ได้ไม่กี่คำก็วงแตกเป็นประจำ

“พี่ไม่ออกความเห็นค่ะ” นักข่าวสาวรีบบอกปัด เพราะเกรงว่าตนเองจะถูกคนรักงอน จนต้องเหนื่อยง้อกันทั้งคืนแบบคราวก่อน...ตอนเรื่องผู้กองเจนจิรา

“แหม เข้าข้างกันจริงๆ เลย” อลิษาเบ้ปาก อดที่จะหมั่นไส้คู่รักหวานแหววแห่งปีไม่ได้

“แน่ล่ะ ก็น้องณิเป็นแฟนพี่นี่” นายหญิงแห่งไดมอนด์กรุ๊ปตอบ แล้วหันไปหอมแก้มสาวข้างกายหนึ่งฟอดเป็นรางวัล ก่อนหันมาคุยกับน้องสาวต่อ

“ถ้าอลิษาอยากมีคนเข้าข้างเกือบทุกเรื่อง ก็หาแฟนน่ารักๆ มาสักคนสิ ง่ายจะตายไป”

คนอายุน้อยกว่าส่ายหัวกับคำแนะนำของพี่สาว ที่พูดเหมือนเป็นเรื่องกล้วยๆ จึงอดเหน็บออกมาไม่ได้

“พูดหยั่งกับหาง่ายมากเลยนะคะ แฟนไม่ใช่ตุ๊กตานะคะ คุณพี่ฟ้าขา”

คู่รักหัวเราะออกมาพร้อมกัน

“พี่ว่าคนน่ารักและนิสัยดีแบบอลิษา หาไม่ยากหรอกค่ะ” ณิชากรกล่าวให้กำลังใจสาวน้อย
พูดง่ายเหลือเกิน

คนฟังทำหน้าหงิกเหมือนไม่ค่อยเห็นด้วย แต่ไม่เถียงอะไร

“ไปเข้าบ้านกันดีกว่า พอพ่อมาเราก็ทานฉลองที่พรุ่งนี้อลิษาจะเริ่มทำงาน” แองเจิลเอ่ยชวนขึ้น

“ขอบคุณค่ะพี่ฟ้า” น้องสาวพูดอย่างซาบซึ้ง

เมื่อทั้งสามไปนั่งที่โซฟา ก็เริ่มคุยกันต่อ

“แล้วเตรียมตัวพร้อมหรือยังล่ะ?” นายหญิงถามไถ่อย่างเป็นห่วง เพราะรู้ดีว่า การทำงานในฐานะทายาทของเครือไดมอนด์กรุ๊ป ต้องแบกรับความกดดันมากขนาดไหน

...ทำดีก็แค่เสมอตัว หากพลาดก็จะโดนสมน้ำหน้า

ยิ่งสาวน้อยต้องไปอยู่ใน ‘กรีนไดมอนด์’ บริษัทพัฒนาอสังหาฯ ในเครือไดมอนด์กรุ๊ปที่กำลังเติบโตแบบก้าวกระโดด คงไม่แคล้วถูกเสียงนกเสียงกาติฉินนินทาอย่างช่วยไม่ได้

แองเจิลเชื่อว่า อลิษาเข้มแข็งพอจะก้าวผ่านทุกอุปสรรค และในฐานะครอบครัว เธอไม่ยอมปล่อยให้คนเป็นน้องต้องต่อสู้เพียงลำพัง

“พร้อมค่ะพี่ฟ้า สบายมาก” สาวน้อยตอบอย่างมั่นใจ

หล่อนศึกษาเอกสารของกรีนไดมอนด์อยู่นานเกือบเดือน รวมทั้งเตรียมตัวสำหรับตำแหน่งงาน ที่จะต้องเริ่มทำในวันพรุ่งนี้ไว้เป็นอย่างดี

'ฉันไม่ยอมตกม้าตายตั้งแต่ก้าวแรกแน่'

“เก่งมากน้องพี่” นายหญิงยกมือขึ้นลูบศีรษะของน้องสาวคนละแม่อย่างรักใคร่

“ให้รู้กันบ้างสิคะว่า น้องใคร”

“นั่นสิเนอะ” แองเจิลหัวเราะเบาๆ ออกมา แล้วคนพูดก็หัวเราะตาม

แม้อายุจะห่างกันกว่าเจ็ดปี แต่ทั้งคู่ก็สนิทกันมาก เวลามีปัญหา อลิษามักจะคิดถึงแองเจิลเป็นคนแรก หล่อนสนิทกับพี่สาวคนนี้มากกว่าอรรณพพี่ชายแม่เดียวกันซะอีก

'สงสัยฉันคงต้องโทรไปหาน้องบ้างแล้วสิ'

ณิชากรนั่งมองสองสาวที่รักผูกพันเหลือเกิน และอดที่จะยิ้มตามอย่างมีความสุขไม่ได้ น้อยครอบครัวที่จะมีพี่น้องรักใคร่กลมเกลียวกันแบบนี้ พลอยดีใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของบ้านนี้ด้วย

ไม่นาน อนันต์ก็กลับมาถึงบ้าน ทั้งหมดจึงนั่งรับประทานอาหารร่วมกัน จะขาดก็แต่อรรณพที่ต้องไปทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟ แต่เขามีน้ำใจนำเค้กช็อกโกแลตสองปอนด์ให้น้องสาวเป็นของขวัญ ก่อนออกไปทำงานเมื่อเย็น

“พรุ่งนี้แล้วนะ พร้อมหรือยังลูก?” นายใหญ่ที่นั่งหัวโต๊ะถามขึ้น ขณะมองไปยังลูกสาวคนเล็กที่โตเป็นผู้ใหญ่ ดูมีน้ำมีนวลผุดผาด ผมยาวสีเข้มชวนมองไม่น้อยกว่าพี่สาวนัก

แม้หล่อนจะเพิ่งเรียนจบปริญญาตรี แต่เป็นคนมีความรับผิดชอบสูง เอาการเอางาน เฉลียวฉลาดและมีไหวพริบไม่น้อย แทบจะลอกแบบแองเจิลออกมาเลยทีเดียว

...หญิงสาวเป็นอีกหนึ่งความภาคภูมิใจ ของนายใหญ่แห่งเครือไดมอนด์กรุ๊ป

“ค่ะพ่อ” อลิษาตอบอย่างหนักแน่น

ลึกๆ อาจจะหวั่นไหวตื่นเต้นอยู่บ้าง กับการเริ่มต้นชีวิตใหม่ในฐานะผู้ใหญ่เต็มตัว แต่ก็พร้อมลุยเสมอ ด้วยรู้ตัวอยู่แล้วว่า อนาคตของตัวเองในฐานะทายาทนักธุรกิจใหญ่ต้องเจอกับอะไรบ้าง
ถนนสายนี้ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ หากแต่มีเสี้ยนหนามแหลมคมคอยทิ่มแทงอยู่ตลอดทาง อาจจะต้องล้มลุกคลุกคลานอีกไม่รู้เท่าไหร่...นั่นคือโลกแห่งความจริง

แต่จะมานั่งหวาดกลัว เสียเวลาอยู่ใย สู้ออกไปลุยกันสักตั้งสองตั้งดีกว่าไหม?

'เมื่อพี่ฟ้าทำได้ ฉันก็ต้องทำได้'

หล่อนมักปลุกปลอบใจตัวเองแบบนี้เสมอ เวลาเจอกับอุปสรรค สำหรับหญิงสาว แองเจิลคือไอดอลของตน

ที่สำคัญคือ อลิษารู้ดีว่า ตนไม่ได้เดินเพียงลำพัง มีแบ็คอัพใหญ่คอยหนุนหลังหลายคน ความวิตกจึงบรรเทาเบาบางลงไปพอสมควร

“แล้วลูกมีไอเดียอะไรบ้าง กับโปรเจคคอนโดที่กำลังจะเริ่มทำ?” เขาเลียบๆ เคียงๆ ถามความเห็นของลูกสาวคนเล็ก

ซึ่งเรื่องคอนโดใหม่จำนวนเฉียดสองร้อยห้อง จะเป็นหัวข้อการประชุมของกรีนไดมอนด์ในวันพรุ่งนี้ด้วย แน่นอนว่า เขากำลังชั่งใจอะไรบางอย่างอยู่ ไม่แน่ใจนักว่า...เรื่องนี้จะเกินกำลังของมือใหม่หรือเปล่า?

อลิษานิ่งคิดไปครู่หนึ่ง

“หากทำคอนโดระดับกลางกับล่าง เราจะมีปัญหาเรื่องลูกค้ามาก เพราะช่วงนี้ธนาคารไม่อยากปล่อยกู้กลัว NPL ถ้าเราทำตลาดบนแบบไฮเอ็นไปเลย น่าจะดีกว่าค่ะ”

“ตลาดบนเหรอ?” อนันต์ทวนคำพูด เหมือนต้องการคำอธิบายเพิ่มเติม

“ใช่ค่ะ ช่วงนี้กลุ่มเศรษฐีที่มีเงินเย็น นิยมซื้อคอนโด เพื่อปล่อยเช่าไม่ก็เก็งกำไร ซึ่งให้ผลตอบแทนดีกว่าดอกเบี้ยแบงค์แน่ๆ ถ้าเราจับลูกค้ากลุ่มนี้โดยเสนอว่าจะหาผู้เช่าให้ด้วย อลิษาเชื่อว่าห้องของเราน่าจะขายหมดกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์ ก่อนขึ้นโครงการด้วยซ้ำ” หญิงสาวให้เหตุผลตามที่วิเคราะห์จากภาพรวมของเศรษฐกิจระดับประเทศ

“น่าสนใจมากเลยนะคะ” แองเจิลที่นั่งฟังอยู่ตลอดตั้งแต่ต้นแสดงความเห็นขึ้น

คนเป็นพ่อหันไปมองลูกสาวคนโต แล้วพยักหน้าเห็นด้วย

“ใช่”

อนันต์ยิ้มมุมปากอย่างพอใจ คิดไม่ถึงว่า ลูกคนนี้จะมองการณ์ไกลกว่าที่เขาคิด แถมอ่านเกมธุรกิจได้ทะลุปรุโปร่งมาก ความหนักใจที่อัดแน่นอยู่หลายวันจางหายไป เขาตกลงใจว่า พรุ่งนี้จะทำอะไรบางอย่าง ที่ดูเป็นการวางเดิมพันที่สูงลิบ

...แต่นายใหญ่มั่นใจว่า เขามองไม่พลาดแน่

“นี่อลิษา ปากเป็ดของโปรด ทานเยอะๆ นะ พรุ่งนี้จะได้มีแรงไปทำงาน” แองเจิลบอก พลางใช้ช้อนกลางตักอาหารใส่จานให้น้องสาว

“พี่ฟ้าไม่ต้องบริการอลิษาก็ได้ค่ะ คอยดูแลพี่ณิก็พอ” คนเป็นน้องแซวพี่สาวอีกรอบ

“ไม่ต้องห่วงหรอกคนนี้ พี่รับดูแลทั้งตัวและหัวใจเลย ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอมเลยล่ะ ใช่ไหมคะน้องณิ?”

“พี่ฟ้าคะ ณิพอแล้วค่ะ” ณิชากรยิ้มขวยเขินให้คนรักที่ดูจะเอาใจใส่เธอแบบไม่เกรงใจใคร บางทีก็มากเกินจนเธออยากจะหายตัวไปจากตรงนั้น ยังไม่ชินกับความน่ารักของนายหญิงสักที

“งั้นก็ได้ค่ะ”

“หมั่นไส้!”

สาวน้อยย่นจมูก เลี่ยนกับความหวานไร้ขีดจำกัดของพี่สาว ที่ดูจะรักหลงพี่สะใภ้เหลือเกิน แบบชนิดที่เรียกว่า ‘โงหัวไม่ขึ้น’ ก็คงไม่ผิด

หล่อนไม่ได้คิดอิจฉา หากแต่อยากได้คนรักที่เอาอกเอาใจแบบนี้บ้างก็เท่านั้น

'อยากรู้จริงๆ พี่ณิทำบุญมาด้วยอะไร?'

อนันต์นั่งฟังการโต้เถียงของลูกสาวอย่างมีความสุข แม้สองสาวจะเป็นผู้ใหญ่ แต่ก็ยังมี ‘ความเป็นเด็ก’ อยู่มาก ซึ่งจะแสดงต่อหน้าคนคุ้น เคยหรือคนในครอบครัวเท่านั้น

ลึกๆ แล้ว เขาไม่ค่อยเป็นห่วงแองเจิลเท่าไหร่ แต่เป็นห่วงอลิษามากกว่าตรงที่ไม่เชี่ยวชาญทักษะการป้องกันตัวเท่าพี่สาว

'สงสัยต้องให้ฟ้าหาบอดี้การ์ดให้อลิษาสักสองสามคน'

เขาได้แต่คิด ยังไม่อยากปริปากกระโตกกระตากออกมา

หลังทานอาหารเสร็จ นั่งคุยกันอีกสักพัก ทุกคนก็แยกย้ายกลับห้องตัวเอง โดยไม่ลืมกล่าวราตรีสวัสดิ์กัน

วันรุ่งขึ้น อนันต์กับอลิษาออกไปทำงานด้วยรถเบนซ์คันเดียวกัน สองพ่อลูกนั่งเบาะหลัง โดยมีคนขับและองครักษ์นั่งไปด้วยหนึ่งคน นายใหญ่สังเกตเห็นลูกสาวในชุดสูทกระโปรง ทำหน้านิ่งเครียดกว่าปกติ จึงเอื้อมมือหนาไปกุมมือบางของหญิงสาวไว้หลวมๆ

“ไม่ต้องเกร็งนักหรอก ไม่มีอะไรต้องกลัว แค่ทำตัวเหมือนปกติก็พอ พ่อรู้ว่าลูกทำได้ และทำได้ดีมากด้วย”

หล่อนเอียงหน้าไปสบตากับบิดา พลางพยักหน้าเล็กน้อย ความตื่นเต้นค่อยๆ ลดลง

“หายใจลึกๆ ยาวๆ สักสองสามครั้ง แล้วจะดีขึ้น” เขาบอกวิธี แก้ไขอย่างอ่อนโยน

“ค่ะ” อลิษารับคำ แล้วทำตาม ก็รู้สึกดีขึ้นจริงๆ ความประหม่าจางหายไปเกือบหมด

“เป็นไงบ้าง?”

“ดีขึ้นมากค่ะ”

“จำไว้นะว่า พ่อเชื่อมั่นในตัวลูกเสมอ” อนันต์กล่าวย้ำ เพื่อให้กำลังใจหญิงสาวอีกรอบ

“ค่ะพ่อ” รถคันหรูจอดสนิทเมื่อถึงหน้าอาคารของบริษัทกรีนไดมอนด์

“ไปกันดีกว่า เชิดหน้าตรงเข้าไว้ เราเป็นผู้บริหารต้องเชื่อมั่นในความสามารถของตัวเอง”

หล่อนผงกหัว ความเชื่อมั่นในตัวเองกลับมาเต็มเปี่ยมอีกครั้ง

ช่วงสาย ในห้องประชุมเล็กชั้นสูงสุดของอาคารกรีนไดมอนด์

“ผมขอแนะนำผู้ช่วยหัวหน้าโครงการคนใหม่ของเรา อลิษา ลูกสาวคนเล็กของผมเอง หวังว่าทุกท่านจะช่วยกันแนะนำและดูแลเธอด้วย” อนันต์กล่าวในที่ประชุมอย่างเป็นทางการ

ซึ่งวันนี้เป็นการประชุมเฉพาะของระดับบริหาร อันประกอบด้วย พนักงานระดับหัวหน้าต่างๆ อาทิ หัวหน้าโครงการ ฝ่ายการเงิน ฝ่ายบุคคล การตลาด และกรรมการบริหารอีกสี่คน

แน่นอนว่า อายุอานามของคนเหล่านี้ล้วนแล้วแต่ สองคนรวมร้อยปี หรือสามคนเกินร้อยปี มีประสบการณ์ในการทำงานมาก กว่าจะก้าวขึ้นมาอยู่ในจุดนี้ได้

ในยามนี้ อลิษากลายเป็น ‘แมวน้อย’ ท่ามกลางฝูงเสือสมิงไปเลย

หญิงสาวที่นั่งเก้าอี้ติดกับประธานใหญ่ ลุกขึ้นยืนหลังได้รับการแนะนำตัว ยกสองมือขึ้นทำความเคารพอย่างนอบน้อม

“อลิษาค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ” หล่อนพูดเสียงเรียบ แต่แฝงความสุภาพนุ่มนวล ข่มความตื่นเต้นไว้ได้เป็นอย่างดี

“ยินดีจริงๆ ที่หนูอลิษาจะมาทำงานกับเรา” แม่ทัพกล่าวต้อนรับเสียงดัง เขาเป็นหนึ่งในกรรมการบริหารที่คุ้นเคยกับบ้านของหญิงสาวเป็นอย่างดี ก่อนพูดต่ออย่างสนิทสนม “ยิ่งโตก็ยิ่งสวย เสียดายจริงๆ ที่ผมไม่มีลูกชาย”

คำพูดของเขา ทำให้บรรยากาศตึงเครียดภายในห้องประชุมผ่อนคลายลง มีเสียงหัวเราะและรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนหน้าของทุกคน

“ขอบคุณค่ะคุณอา” หล่อนค้อมหัวให้ผู้อาวุโสเล็กน้อย กับคำชมและความช่วยเหลือเล็กๆ น้อยๆ ของเขา

แม่ทัพเป็นผู้ที่มีทักษะเยี่ยมยอดในเรื่องจิตวิทยา และการเจรจาต่อรอง...พ่อของหล่อนเคยบอกไว้เช่นนั้น

อลิษาจดจำข้อมูลผู้บริหารทุกคนที่นั่งอยู่ในห้องนี้ได้ ไม่ใช่แค่ชื่อนามสกุล ตำแหน่ง การศึกษา หรือประวัติการทำงาน แต่เป็นรายละเอียดเชิงลึกกว่านั้น แทบจะรู้จักอุปนิสัยใจคอ และรสนิยมกันเลยทีเดียว

...ในการทำธุรกิจ จำเป็นที่ต้อง ‘รู้เขา รู้เรา’ โดยเฉพาะบุคคลที่ทำงานร่วมกันว่า เชื่อใจได้ขนาดไหน?

บทเรียนเรื่องการฉ้อฉลในบลูไดมอนด์ผับที่ผ่านมา ทำให้หล่อนต้องปรับเปลี่ยนทัศนคติเรื่องคนใหม่ จากใสซื่อเชื่อคนง่าย กลายเป็นรอบคอบและระมัดระวัง

คำของคนโบราณที่ว่าไว้ ‘อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจคน จะจนใจเอง’ ยังคงเป็นอมตะ

หล่อนมองไปยังหัวหน้าโครงการ...วีระศักดิ์ เป็นบุคคลที่เก่ง ดูเนี้ยบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แต่ขณะเดียวกันก็มีอะไรบางอย่างที่ทำให้อลิษารู้สึกแปลกๆ โดยเฉพาะสายตาคมกริบของเขา

OoXoO

คงพอเดากันได้ว่าใครคู่กับหมอมาแล้วนะคะ ส่วนเรื่องนี้จะหวานซึ้งหรือเปรี้ยวเข็ดฟันก็ต้องลุ้นกันต่อ ...เรื่องนี้ใกล้ความจริงมากแล้วค่ะ