Bloggang.com : นิ้วนาง-เดียนา : Why Love? โอบกอดด้วยรัก? ตอนที่ ๑๐ (YURI)

ขอต้อนรับสู่โลกของนิยายยูริ เรื่องจากประสบการณ์ และทำนายดวงชะตา โดย นิ้วนาง-เดียนา-ลำดวนพยากรณ์

สิงหาคม 2559

	1	2	3	4	5	6
7	8	9	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28	29	30	31

4 สิงหาคม 2559

Why Love? โอบกอดด้วยรัก? ตอนที่ ๑๐ (YURI)

Why Love? โอบกอดด้วยรัก? ตอนที่ ๑๐ (YURI)

๑๐

ณ คฤหาสน์หลังใหญ่ ที่ยามเช้าวันนี้เป็นวันที่แสนจะโกลาหลมากเป็นพิเศษ ทันทีที่รถพยาบาลเข้ามาเพื่อพากันทิมาไปรักษา โดยมีนมเอียดขอติดรถไปด้วย

ส่วนอลิษาถูกณิชากรห้ามด้วยความเป็นห่วงไม่ให้ขับรถเอง หลังเห็นว่าหล่อนอยู่ในสภาวะอารมณ์ไม่ค่อยปกตินัก คุณหนูแห่งไดมอนด์กรุ๊ปจึงบอกให้คนขับรถของบิดาพาตนไปส่งที่โรงพยาบาล

“ฝากบอกเรื่องพี่มากับพ่อด้วยนะคะพี่ณิ ถ้ามีอะไรคืบหน้าอลิษาจะโทรมาบอก”

“ค่ะ” นักข่าวสาวรับคำ

เมื่อรถที่หล่อนนั่งเคลื่อนออกไปจากบ้าน ณิชากรเดินกลับเข้าไปด้านใน และเจอเข้ากับอนันต์ที่เพิ่งเดินลงมาจากชั้นบน เธอก็ได้แต่ทำหน้าที่ ‘ลูกสะใภ้’ ที่ดี รายงานทุกเรื่องเท่าที่รู้ให้เจ้าของบ้านรับทราบ

นายใหญ่นั่งฟังเรื่องทั้งหมดที่โซฟาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ซึ่งถือเป็นเรื่องผิดปกติวิสัยพอสมควร

'ทำไมฟ้าถึงลงมือกับมา? แปลก!'

คิดเท่าไหร่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดี

สองสาวนี้แม้จะเป็นคู่กัดมาตั้งแต่เด็ก เหมือนลิ้นกับฟัน น้ำกับน้ำมัน แต่ไม่เคยลงไม้ลงมือต่อยตีแบบกุ๊ยข้างถนน ไม่เคยทำร้ายกันจนเลือดตกยางออกเลยสักครั้ง

...ทั้งคู่จัดเป็นนักกีฬาที่มีสปิริตเข้มข้นสุดๆ

นายใหญ่ยังคงเชื่อใจลูกสาวว่า เป็นคนมีเหตุผลเสมอ เพียงแต่การจะแงะปากนายหญิงให้เล่าทุกอย่างออกมา คงไม่ใช่เรื่องง่ายนัก

'บางครั้งการที่มีลูกเก่งเกินไป ก็ไม่ใช่เรื่องดี...เฮ้อ!'

อนันต์ส่ายหน้า เมื่อคิดถึงแองเจิลที่คาดว่าตอนนี้คงไปหาที่สงบสติอารมณ์เงียบๆ คนเดียว ไม่เก๋งจีนในสวน ก็หมกตัวอยู่ในห้องนอน

นายใหญ่คิดถึงผู้ร่วมในเหตุการณ์อีกสองคน ซึ่งคนที่น่าจะยอมเปิดปากตอบคำถามของเขาง่ายที่สุด คงเป็น ‘อลิษา’ แต่เขายังไม่คิดไปสอบปากคำอะไรตอนนี้

สิ่งแรกที่อนันต์ทำหลังรับรู้เรื่องทะเลาะวิวาทของเด็กๆ คือ โทรไปหาคนผู้หนึ่ง

“สวัสดีประสงค์” ทักทายกับมือขวาคนสนิทอย่างเป็นกันเอง

“สวัสดีครับนายใหญ่ โทรหาผมมีอะไรหรือเปล่าครับ?” เสียงในสายถามอย่างไม่อ้อมค้อม

“คือที่บ้านมีเรื่องยุ่งๆ นิดหน่อยน่ะ”

“เรื่องอะไรครับ?” คนในสายถามอย่างร้อนใจใคร่รู้ เขาพร้อมจะช่วยคิดช่วยแก้ปัญหากับอนันต์เสมอ นับถืออีกฝ่ายเหมือนเป็นเจ้านายและเพื่อนตาย

“แองเจิลน่ะสิ ต่อยกันทิมาหน้าแตกเลือดกลบเลย แต่ตอนนี้ส่งมาไปโรงพยาบาลแล้วนะ นมเอียดก็ตามไปด้วย”

“หา!” ประสงค์อุทานออกมาอย่างแปลกใจ

“ฉันขอโทษแทนแองเจิลด้วยนะสงค์” นายใหญ่กล่าวอย่างจริงใจ “แล้วฉันจะให้แองเจิลไปขอโทษมาทีหลัง”

“เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอกครับ” มือขวาแย้งออกมา “ผมว่า เราต้องรู้สาเหตุของเรื่องนี้ให้ได้ก่อน...มาอาจจะทำอะไรไม่ดี ฟ้าก็เลยโกรธเอา”

“ขอบใจนะที่ไม่โกรธฟ้า”

“ผมคิดว่า ผมรู้จักเธอดีครับ” ประสงค์หัวเราะเบาๆ สำหรับเขาแองเจิลก็แทบไม่ต่างจากลูกสาวคนหนึ่ง

อนันต์รู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก ที่ตนโชคดีเหลือเกินที่ได้มิตรแท้แบบนี้ หากเป็นคนอื่นคงขึ้งโกรธอาฆาต ไม่ก็กลายเป็นศัตรูกันไปเลย จะมีสักกี่คนที่ใจกว้างแบบประสงค์

“ฉันจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดของมาเองนะ นายก็รีบไปดูลูกเถอะ” เขาบอกชื่อโรงพยาบาลเอกชนที่ใช้บริการเป็นประจำออกไป

“ขอบคุณครับ”

แล้วทั้งคู่ก็กดเลิกสนทนา

อนันต์สบตากับลูกสะใภ้ที่นั่งอยู่ในอาการสงบ

“ฝากดูฟ้าด้วยนะณิ พยายามตะล่อมดูสิว่า เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” นายใหญ่เอ่ยปากฝากฝัง เพราะหน้าที่นี้ไม่มีใครเหมาะสมไปกว่าเธอคนนี้อีกแล้ว

“ค่ะคุณพ่อ” นักข่าวสาวรับคำ ด้วยสีหน้าหนักใจไม่น้อย

ตลอดหลายเดือนที่เธออยู่กับแองเจิล ไม่เคยเลยที่จะเห็นอีกฝ่ายฉุนเฉียวขนาดนี้มาก่อน ปกติคนรักของเธอเป็นคนเรียบร้อย สุภาพ และอ่อนโยนมาก

พอณิชากรขยับตัวลุกยืนเต็มความสูง

อนันต์ก็พูดเหมือนสั่งว่า

“เดี๋ยวพ่อจะไปเยี่ยมมาที่โรงพยาบาล พยายามอย่าให้ฟ้าออกไปไหนนะณิ”

เขาไม่อยากให้ลูกสาวออกไปข้างนอก จนกว่าอารมณ์จะเย็นลงกว่านี้ กลัวจะไปก่อเรื่องอีก

“ค่ะ” หญิงสาวรับคำเบาๆ แล้วหมุนตัวเดินไปยังบันได เพื่อไปห้องนอนที่คาดว่าคนรักน่าจะเก็บตัวอยู่

นายใหญ่ระบายลมหายใจออกมายาวเหยียด เพื่อบรรเทาอาการปวดหัวตุ๊บๆ กะทันหัน

สาวใช้นางหนึ่งเดินเข้ามาทรุดตัวคุกเข่าข้างเก้าอี้

“จะรับข้าวต้มเลยหรือเปล่าคะ?”

“อืม ขอกาแฟดำให้ด้วยนะ” ยามนี้อนันต์ต้องการคาเฟอีน เพื่อกระตุ้นสมองให้แจ่มใสกว่าปกติ

“ค่ะนายใหญ่” แล้วรีบลุกไปทำหน้าที่ของตนทันที

หลังจากนั้นนายใหญ่นั่งเงียบๆ เพื่อให้สมองอันเฉียบคมทำงาน เขาต้องการทางออกที่ดีและเหมาะสม ให้ทุกอย่างออกมาเสียหายน้อยที่สุด โดยเฉพาะความสัมพันธ์กับครอบครัวประสงค์...มือขวาคนสำคัญของเขา แต่ก่อนที่จะทันคิดอะไรออก เขาควรจะต้องหาอะไรใส่ท้องก่อน สมองถึงจะแล่นฉิว

ทันทีอาหารเช้าวางบนโต๊ะ อนันต์ก็รับประทานไป คิดไป ก่อนที่จะซดกาแฟหมดแล้ว ไอเดียดีๆ ก็ผุดขึ้นในหัว

'แบบนี้น่าจะดี'

นัยน์ตาสีเข้มเป็นประกาย หลังตัดสินใจได้ว่าจะปรับความเข้าใจกับครอบครัวของประสงค์อย่างไรดี

คลิก!

ณิชากรแง้มประตูเข้าไป ชะโงกหาเจ้าของห้องว่าอยู่หรือไม่ แล้วก็เบาใจขึ้น หลังเห็นแองเจิลนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง เหมือนไม่ต้องการคุยอะไรกับใครทั้งสิ้น

'เอาไงดีล่ะเนี่ย?'

นักข่าวสาวถอนใจเบาๆ ก่อนปิดประตูสนิทลง

เธอยังคิดไม่ออกเลยด้วยซ้ำว่า ควรทำอย่างไรถึงจะทำให้คนรักยอมพูดเรื่องที่เกิดขึ้น ทั้งที่อาชีพของตนสัมภาษณ์คนมามากก็ตาม แต่พอเป็นเรื่องของคนใกล้ชิด การจะทำแบบนั้นกลับไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

นักข่าวสาวแคร์ความรู้สึกของคนรักมาก ไม่เคยคิดอยากทำร้ายหัวใจอีกฝ่ายแม้แต่น้อย เพราะการทำแบบนั้น ก็ไม่ต่างจากทำร้ายหัวใจตนเองนัก เธอต้องการรับรู้ และร่วมแบ่งปันในทุกความสุขและความทุกข์กับผู้หญิงคนนี้ ในฐานะคู่ชีวิตที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างจนลมหายใจสุดท้าย

ณิชากรเดินอย่างช้าๆ แต่มั่นคงไปยังข้างเตียง โดยไม่ละสายตาไปจากร่างคนรักที่นอนคว่ำไม่ไหวติง แต่เธอรู้ว่าแองเจิลไม่ได้หลับ และรู้ด้วยว่าเธอเข้ามา

เมื่อไปหยุดยืนข้างเตียง พลันสังเกตเห็นข้อนิ้วมือของอีกคนเป็นรอยแดงก่ำ คาดว่าคงเกิดจากการไปตะบันหน้ากันทิมา

'แดงขนาดนี้ คงไม่เคล็ดหรือหักหรอกนะ?'

แอบเป็นห่วง ‘นักชก’ ที่คงออกหมัดแรงไปนิด ถึงได้ทำให้หมอสาวหน้าแตกขนาดนั้น จึงเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาเพื่อทำแผล

“ขอณิทำแผลหน่อยนะคะพี่ฟ้า” กล่าวขออนุญาตอย่างนุ่มนวลอ่อนโยน แต่เมื่ออีกคนยังทำเฉย เธอก็ถือว่าไม่ปฏิเสธ จึงลูบคลำมือนั้นเบาๆ เหมือนสำรวจ “เจ็บหรือเปล่าคะ?”

แองเจิลยังคงนอนนิ่งไม่ปริปากเช่นเดิม

'ดื้อจริงๆ แฟนใครเนี่ย'

นึกต่อว่าต่อขานในใจ หลังเพ่งมองเห็นไม่เห็นบาดแผลมีแค่รอยช้ำ จึงใช้ยาฆ่าเชื้อเช็ดทำความสะอาด ก่อนใช้ผ้าพันเอาไว้ไม่ให้แน่นจนเกินไป

“เสร็จแล้วค่ะ” เธอเก็บอุปกรณ์เข้ากล่องตามเดิม แล้วขยับนั่งใกล้กับร่างที่นอนเหยียดยาว

แองเจิลพลิกตัวนอนหงาย นัยน์ตาคู่สีฟ้าคมกริบสบตากับคนรัก เหมือนจะค้นหาอะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในความนึกคิดของอีกฝ่าย

ณิชากรไม่หลบสายตา จ้องกลับด้วยสายตานิ่งๆ

“ไม่โกรธพี่เหรอคะ?” แองเจิลเป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นก่อน ด้วยสุ้มเสียงเย็นเยือก

คนถูกถามส่ายหน้าน้อยๆ โดยไม่พูดอะไร

นายหญิงขมวดคิ้ว แปลกใจกับคำตอบ

“ทำไมถึงไม่โกรธ?” น้ำเสียงอ่อนลงกว่าเดิมเล็กน้อย

'ยอมพูดแบบนี้ ค่อยยังชั่วหน่อย'

ณิชากรซ่อนยิ้มในหน้า เดาได้ว่าอีกคนเริ่มบรรเทาความขุ่นเคืองลงบ้างแล้ว

“เพราะณิเชื่อมั่นในตัวพี่ฟ้าค่ะ”

นักข่าวสาวตอบตามความรู้สึกที่มีกับอีกฝ่ายอย่างสัตย์ซื่อ เป็นความเชื่อมั่นที่ไม่เคยสั่นคลอนนับแต่คบหากันมาแม้จะไม่นาน ซึ่งมีแต่จะเพิ่มขึ้น และเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

...ไม่ว่าใครจะพูดอย่างไรเกี่ยวกับแองเจิล ก็ไม่อาจทำให้เธอรู้สึกไม่ดีกับผู้หญิงคนนี้

นายหญิงอึ้งไปครู่หนึ่ง

'ฉันนี่มันโง่จริงๆ'

นึกตำหนิตัวเองที่หวั่นไหวไปกับสิ่งที่เพิ่งประสบ จนหวาดระแวงคนอื่นไปหมด ไม่เว้นแม้แต่ณิชากร อาจเพราะสีหน้าท่าทางและสุ้มเสียงของอีกฝ่าย ทำให้เชื่อไปอย่างนั้น

“ณิรู้ว่า พี่ฟ้าของณิเป็นคนที่มีเหตุผลค่ะ” นักข่าวสาวกล่าวเสียงอ่อนหวานชวนฟัง พร้อมส่งยิ้มสวยเกลื่อนหน้า

'มาชมอะไรกันตอนนี้เนี่ย'

สาวลูกครึ่งครางในใจ แล้วจู่ๆ ใบหน้าก็ร้อนวูบขึ้นมาเฉยๆ ที่ถูกชมซึ่งหน้าแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว จนต้องเฉมองไปทางอื่น

'เขินเหรอนี่ หึหึ น่ารักจัง'

ณิชากรทันสังเกตเห็นรอยแดงเรื่อบนแก้มของคนตรงหน้า แล้วตัดสินใจรุกคืบ ด้วยการขยับตัวไปนอนพาดทับเรือนร่างแข็งแรงของนายหญิงทันที เพื่อคุมเกมในยามที่ตนเองเป็นต่อ โอกาสทองแบบนี้หาไม่ได้บ่อยๆ

แองเจิลเอียงหน้ามองคนรักที่ห่างไม่มากเลยแค่คืบเศษ

“หืม?”

แทนคำตอบ ณิชากรกดจูบบนริมฝีปากบางตรงหน้า ริมฝีปากที่เธอรู้อยู่แก่ใจว่า หวานหอมขนาดไหน ติดอกติดใจเหลือคณนา เชยชิมเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักเบื่อ

นายหญิงเบิกตาโตแปลกใจในตอนแรก แต่ไม่ได้ผลักไสหรือถอยหนีจากจุมพิตของคนรัก ยอมโอนอ่อน และเผยอเรียวปากเปิดทางให้โดยดียามที่ณิชากรต้องการเข้ามาทักทายกับเรียวลิ้นของตน สองมือเริ่มเข้าสู่โหมดอัตโนมัติยกขึ้นลูบไล้สีข้างคนด้านบนไปมา

ทั้งคู่ส่งเสียงครางต่ำๆ อย่างพึงพอใจ โดยแยกไม่ออกว่าเสียงใครเป็นเสียงใคร และเป็นณิชากรที่ผละออกห่างก่อนหลังหายใจถี่กระชั้นเหนื่อยหอบ ใบหน้าคมออกสีแดงเรื่อ

“ณิขอโทษพี่ฟ้านะคะ ที่เมื่อกี้พูดไม่ค่อยดีด้วย” พึมพำพูดเสียงอ่อย รู้สึกผิดที่ตวาดใส่คนรักทั้งที่อาวุโสกว่าหลายปี แถมเธอยังเผลอบีบต้นแขนอีกฝ่าย “เจ็บหรือเปล่าคะ?”

“นิดหน่อยค่ะ” แองเจิลตอบตามตรง ด้วยรู้ดีว่า อีกไม่นานรอยช้ำเป็นจ้ำนั้นต้องปรากฏออกมาให้เห็น ปิดบังไปก็ไม่ได้ช่วยอะไร ณิชากรต้องรู้อยู่วันยันค่ำ

'นิดหน่อยเหรอ?'

นักข่าวสาวทำหน้าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง หรี่ตามองคนรัก

“ขอณิดูแขนหน่อยได้ไหมคะ?” ร้องขอดูเพื่อพิสูจน์

'ว่าแล้วเชียว!'

นายหญิงได้แต่ถอนหายใจยาวเหยียดออกมาอย่างยอมแพ้ ไม่มีประโยชน์ที่จะขัดขืน เพราะอีกสาวจะดื้อตื้อขอดูจนได้นั่นแหละ

“ลุกก่อนสิคะ พี่จะพับแขนเสื้อให้ดู”

ณิชากรยอมขยับออกห่างนั่งตัวตรง แล้วก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา

“เดี๋ยวณิดูเองดีกว่าค่ะพี่ฟ้า”

“ก็ได้ค่ะ”

แองเจิลชะงักมือที่กำลังจะเอื้อมไปเปิดแขนเสื้อขึ้น วางลงข้างตัวตามเดิม ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคนรัก

แทนที่ณิชากรจะพับแขนเสื้อเพื่อดูร่องรอยช้ำที่ต้นแขน สองมือกลับขยับถลกชายเสื้อของคนรักเปิดขึ้น จนเห็นบราเซียที่ใส่เลยทีเดียว

“น้องณิ!” นายหญิงเรียกชื่ออีกคนเสียงเข้ม

“แบบนี้ดีกว่าค่ะ จะได้เห็นชัดๆ”

“อย่าแกล้งพี่สิคะ”

“ณิไม่ได้แกล้งสักหน่อย ณิทำจริงๆ ค่ะ”

นักข่าวสาวไม่สนใจการขัดขืนของอีกคน เธอพรมจูบที่หน้าท้อง แบนราบจนทั่ว ก่อนจรดปลายจมูกไล่เรื่อยขึ้นมายังเนินอกที่มีบราเซียสีเข้มแบรนด์ดังปกปิด

“นะ น้องณิ พอค่ะ”

เสียงห้ามของแองเจิลสั่นพร่าไร้พลัง หลังโดนจุมพิตเข้าไปหลายหน ความวาบหวามป่วนปั่นก่อตัวขึ้นในทุกอณูของเรือนร่าง ทำเอาร้อนรุ่มไม่น้อย

...ณิชากรชักจะเก่งกาจกับทักษะนี้เกินไปเสียแล้ว ไม่รู้ว่าตนควรจะดีใจหรือเสียใจดี?

นักข่าวสาวยิ้มน้อยๆ อย่างยินดี กดปลายจมูกซุกซอนไปมายังตำแหน่งหว่างอกของคนรัก สูดกลิ่นกายที่คุ้นเคยเข้าไปเต็มปอด

“อา...”

แองเจิลหลุดครางเบาๆ ออกมา แอ่นตัวขึ้นเมื่อเนินนุ่มตรงอกถูกริมฝีปากคู่นั้นครอบครอง การมียกทรงเนื้อบางกางกั้นไม่ได้ช่วยบรรเทาความหวิววาบซาบซ่านแต่อย่างใด

นักข่าวสาวขยับขาให้สัมผัสกับจุดสำคัญกลางลำตัวคนรัก เพื่อเติมเชื้อไฟสวาทให้ลุกท่วม ก่อนเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้าสม่ำเสมอ ส่วนมือซุกซนข้างหนึ่งสอดแทรกไปสัมผัสกับเนื้อนุ่มใต้บราเซียโดยตรง

“อ่า...นะ น้องณิ...”

แองเจิลแทบจะสูญเสียความเป็นตัวของตัวเองจนหมดสิ้น นอนหายใจหอบถี่ยามความปรารถนาพุ่งสูง จนเกินจะควบคุมไหว เผลอจิกปลายเล็บลงที่แผ่นหลังของคนรักอย่างลืมตัว หากอีกฝ่ายไม่ใส่เสื้ออยู่คงสร้างบาดแผลลึกหลายรอย

ณิชากรอ้อมไปปลดบราเซียที่เกะกะออก พร้อมเปลือยเปล่าร่างงดงามท่อนบนของนายหญิง นัยน์ตาจับจ้องชื่นชม ก่อนเงยหน้าสบตาหน้าสวยที่ขึ้นสีเข้มอย่างหลงใหล

หญิงสาวชื่นชอบแองเจิลในยามนี้เป็นที่สุด

...เวลาที่เธอกำลังจะส่งคนรักไปพบกับดินแดนหฤหรรษ์

...เวลาที่นายหญิงพร่ำเพรียกแต่ชื่อของเธอซ้ำๆ

...เวลาที่นายหญิงกรีดร้อง หลังถูกเติมเต็มความสุขด้วยฝีมือของเธอล้วนๆ

“อ่า...”

แองเจิลหลับตาแน่น แอ่นตัวโค้งและส่งเสียงกรีดร้องลั่น เมื่อมือรู้งานของณิชากรทำงานนำพาไปยังขอบสวรรค์ชั้นฟ้า

“อ๊า...”

นักข่าวสาวเคลื่อนตัวขึ้นไป พรมจูบหน้าสวยที่กำลังเหนื่อยหอบ มีเหงื่อซึมไรผมอย่างทะนุถนอมเอาใจ

“ณิรักพี่ฟ้านะคะ”

ผ่านไปเป็นนาที แองเจิลก็เริ่มฟื้นตัว เผยอเปลือกตาขึ้นมองคนที่กอดก่ายอยู่บนร่างด้วยสายตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความสิเน่หา

“รักมากกว่าค่ะ”

ณิชากรหัวร่อออกมาอย่างมีความสุขหลังได้ยินคำบอกรัก แล้วก็ต้องหวีดร้องเบาๆ เมื่อถูกนายหญิงพลิกตัวขึ้นมาคร่อมเหนือร่าง

“พี่ฟ้า?”

“ตาพี่แล้วค่ะ”

สาวลูกครึ่งคิดเอาคืนบ้าง ไม่ยอมเสียเปรียบเรื่องนี้เด็ดขาด บางเรื่องพอยอมได้...แต่เรื่องนี้ไม่มีทางเด็ดขาด

นักข่าวสาวจ้องเข้าไปนัยน์ตาคู่คมสวย ยกสองมือประคองแก้มเนียนของอีกฝ่ายอย่างรักใคร่ ก่อนสองแขนสอดรั้งไปยังต้นคอเรียวระหงตรงหน้า

นายหญิงเข้าใจภาษากายของคนรัก จึงโน้มหน้าลงต่ำ จูบเบาๆ ที่หน้าผากมน ก่อนไล่เรื่อยมายังปลายจมูกรั้นๆ เอียงหน้าเล็กน้อยเพื่อจุมพิตริมฝีปากเซ็กซี่แบบแผ่วเบา

โดยไม่ต้องร้องขอ นักข่าวสาวขยับเปิดริมฝีปากเปิดทางให้ลิ้นเรียวทั้งสองได้เข้าไปพบปะ ตวัดรัดรึงจนแทบเป็นหนึ่ง จุมพิตอ่อนโยนนุ่มนวลแปรเปลี่ยนเป็นโหยหิวรุ่มร้อนในฉับพลัน

ครานี้แองเจิลเป็นฝ่ายผละออกห่างก่อน เพื่อกำจัดอาภรณ์ที่แสนเกะกะทั้งหมดบนร่างของตนและคนรักด้วยความว่องไว ก่อนทาบทับไปยังร่างของณิชากรอีกครั้ง ยามที่ทรวงอกบดเบียดสัมผัสกันโดยตรง สร้างความกระสันหรรษาและทรมานไปพร้อมกัน

ทั้งคู่ครวญครางออกมาเป็นระยะ เมื่อไฟสวาทก่อใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

นายหญิงยั่วเย้ากึ่งทรมานคนรัก ด้วยการขยับมือซุกซนลูบไล้สีข้างต่ำลงไปจนถึงแก้มก้นนุ่มเนียนของนักข่าวสาว แต่ไม่ยอมสัมผัสยังจุดอ่อนไหวเสียที

“พะ พี่ฟ้า คะ...”

ณิชากรร้องเรียกชื่ออีกฝ่ายตะกุกตะกัก เพื่อขอความเมตตา เมื่อใกล้จะถึงที่สุดของความปรารถนา นอนตัวสั่นกระสับกระส่ายไปมา สองมือบางขยุ้มผ้าปูที่นอนแน่น เพื่อบรรเทาความต้องการ แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก

“น้องณิ อยากให้พี่ช่วยอะไรคะ?” แองเจิลแกล้งถามด้วยสีหน้าใสซื่อ ทั้งที่รู้ดีอยู่เต็มหัวใจว่า คนรักอยากได้อะไร?

'ขี้แกล้งจริงๆ...นางฟ้าใจร้าย'

แม้จะอับอายแต่ก็ต้องพูดออกไป ไม่เช่นนั้นอีกคนก็จะกลั่นแกล้งไม่ยอมเลิกรา

“รักณิ ดะ เดี๋ยวนี้...”

“ได้ค่ะคนดี”

ทันทีที่พูดจบ ณิชากรก็ได้พรสมความปรารถนาจากนางฟ้า เธอหวีดร้องออกมา เมื่อโดนบุกรุกแบบไม่ทันตั้งตัว สะโพกผายขยับเคลื่อนไปตามจังหวะที่เชื่องช้าในตอนแรก

“ระ เร็ว อีก...อา...”

“ได้ค่ะทูนหัว”

แองเจิลจัดให้ตามคำขอ ขยับนิ้วรัวเร็ว พลางก้มหน้าลงดูดเม้มทรวงอกตระหง่านตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย

“อ๊า...”

เพียงไม่นานนัก ณิชากรก็สะท้านไปทั่วทั้งร่าง ตัวกระตุกหลายครั้ง เมื่อแตะยังขอบสวรรค์ ก่อนนอนเหนื่อยหอบ หลับตาพริ้มซึมซับอารมณ์รักที่หลั่งไหลไปทั่วทั้งร่าง ไม่มีแรงแม้แต่จะสวมกอดคนรักที่นอนซุกซนอยู่บนร่างของตน

“อีกสักรอบสองรอบไหมคะ?”

นายหญิงกระซิบถามเสียงพร่า หลังเครื่องเริ่มติด และยังไม่คิดจะเลิกเล่นง่ายๆ หลังงานยุ่งมากจนห่างเหินไม่มีค่อยมีเวลาเพลิดเพลินกับกิจกรรมแห่งความสุขนี้นัก

นักข่าวสาวลืมตาโพลงขึ้นมองคนพูดที่กระหยิ่มยิ้มย่อง

'อา...นางฟ้าหื่นกลับมาแล้ว วันนี้จะได้ออกจากห้องไหมเนี่ย?'

OoXoO

ว่าด้วยวิธีปรับความเข้าใจของคู่รักค่ะ เอาไปลองใช้ดูค่ะ เผื่อได้ผล อิอิ