๑๕

“ฉันไม่ทำ!” หล่อนปฏิเสธเสียงหลง

อะไรกันนักหนา?

สินาถถอนหายใจยาวเหยียด ยกมือขึ้นคลึงขมับที่เริ่มเต้นตุ๊บๆพลางคิดหาวิธีรับมือเด็กดื้อ เพียงไม่กี่วินาทีก็สบตากับอีกฝ่าย

“ถ้าไม่กล้าเดินพี่ก็คงไม่บังคับหรอกค่ะ มันคงยากเกินไปสำหรับน้องพิมพ์”สาวร่างสูงกล่าวเสียงเรียบ ทำหน้าขรึม แววตาเฉยชา “แต่ถ้าเปลี่ยนใจก็ไปที่ VK นะคะ”

แล้วเธอก็ขับรถออกไปทันที โดยไม่ร่ำลาอีกคนเลยสักคำ

คนอะไรปากร้ายจริงๆ

นางแบบสาวบ่นในใจ ที่โดนต่อว่าอ้อมๆ หล่อนยืนมองท้ายรถมินิจนกระทั่งเลี้ยวหายไปจากสายตาเจ็บใจจนพูดไม่ออกที่โดนเธอคนนั้นสบประมาทอีกรอบ

บ่ายสองวันรุ่งขึ้น พิมพ์อัปสรมาปรากฏตัวที่ VK Models ตามที่นัดไว้ หลังโดนสินาถทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ก่อนกลับไปเมื่อวานหล่อนไม่ยอมรับความพ่ายแพ้โดยไม่ลองสู้กันสักตั้งซึ่งดูเหมือนว่าผู้จัดการสาวจะจับจุดอ่อนเรื่องนี้ได้เป็นอย่างดี

นางแบบสาวยอมเปลี่ยนคัทชูส้นเตี้ยเป็นรองเท้าส้นสูงสามนิ้วที่สินาถเตรียมไว้ให้อย่างพอดิบพอดีไซด์ของหล่อนโดยที่ไม่ลืมที่จะเตรียมพลาสเตอร์ยาให้ติดส้นเท้ากันรองเท้ากัดไว้ให้ด้วย

“ค่อยๆ เดินค่ะ ทรงตัวให้ดี ไม่ต้องรีบ” สาวร่างสูงแนะนำอย่างผู้มีประสบการณ์แล้วให้นางแบบมือใหม่หัดเดินสุดห้องกลับไปกลับมา ซึ่งมีระยะทางสี่เมตรนิดๆ“เงยหน้าขึ้น มองตรงไปข้างหน้า อมยิ้มน้อยๆ ในหน้าด้วยค่ะน้องพิมพ์”

ผ่านไปสามสิบนาที หล่อนพยายามทำตามที่สาวผมสั้นบอกทุกอย่างแต่ยังคงทรงตัวได้ไม่ค่อยดีนัก ดูทุลักทุเลเซซ้ายเซขวาอยู่บ่อยครั้งแต่หญิงสาวไม่ยอมถอดใจง่ายๆ

เดินลำบากจริงส้นสูงเนี่ย

แม้จะเป็นครั้งแรกบนส้นสูงขนาดนี้ก็ตามพิมพ์อัปสรไม่อยากให้สินาถสมใจที่ดูถูกได้สำเร็จ ตั้งใจจะทำไปจนกว่าอีกคนจะพอใจ

ใจสู้ดีจริงๆ...ไม่เลว

ผู้จัดการสาวที่นั่งบนแขนโซฟานึกชมสายตาจับจ้องหล่อนอย่างไม่วางตา สัมผัสได้ถึงความตั้งใจอย่างสุดๆ ของพิมพ์อัปสรแต่เธอไม่อยากให้มือใหม่ต้องตึงเครียดเกินไปในการฝึก จึงเดินไปเปิดเพลงเบาๆเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ

อินโทรของเพลงจังหวะสบายๆ ดังขึ้น คนอายุน้อยกว่าหยุดเดินเลิกคิ้วเรียวขึ้นเล็กน้อย ด้วยรู้จักเพลงนี้เป็นอย่างดีแต่ไม่เข้าใจเจตนาของอีกฝ่ายมากกว่า หันมองเจ้าของห้องที่กำลังเดินมาหา

จะทำอะไรอีก?

“เกาะแขนพี่นะคะเราจะเดินตามจังหวะเพลงกัน” สาวผมสั้นบอกพลางเท้าแขนซ้ายเพื่อให้อีกคนคล้อง

หืม?

พิมพ์อัปสรยืนงง คิดตามไม่ทัน รู้ตัวอีกทีคนข้างๆ จับแขนของหล่อนไปคล้องแขนไว้ยามนี้หญิงสาวสูงไล่เลี่ยกันกับสินาถที่สวมรองเท้าส้นเตี้ย ยืนคู่เบียดไหล่ชนไหล่ดูสนิทสนมไม่ต่างจากคนรักนัก

เอ๊ย!

หล่อนตัวเกร็งไม่น้อยที่อยู่ใกล้กับอีกคน ไม่ชินที่จะใกล้ชิดกับใครแบบนี้มาก่อนยิ่งได้กลิ่นเครื่องหอมจากกายของเธอคนนี้ ยิ่งทำให้ใจเต้นรัวแรงไม่เป็นส่ำ

“เดินแบบสบายๆ ไม่ต้องกลัวล้มนะคะ ค่อยๆ ก้าวไปพร้อมกับพี่นะคะสาม สอง หนึ่ง”

สองสาวก้าวเท้าไปพร้อมกันโดยที่สินาถทำหน้าที่พยุงร่างไม่ให้หล่อนเดินโยกซ้ายขวาซึ่งทำได้ดีกว่าตอนเดินเดี่ยว พอสุดมุมห้องทั้งคู่ก็หมุนตัวแล้วเดินกลับมาคล้องแขนกัน

ท่อนฮุคของเพลงดังแว่วออกมา สาวร่างสูงเดินไปพลางร้องคลอเบาๆตามไปด้วย เป็นเพลงที่ผู้หญิงนำมาร้อง Coveredใหม่และเปลี่ยนจังหวะให้สนุกขึ้น

“...ฉันแพ้ทางคนอย่างเธอ

มันเอาแต่เพ้อ ไม่กิน ไม่นอน

อยากบอกเธอสักครั้ง

โปรดเถอะนะขอวอน

หยุดน่ารักได้ไหม

ใจฉันกำลังละลาย โว โว้...”

พิมพ์อัปสรนึกแปลกใจที่ได้เห็นด้านสบายๆ ของอีกฝ่ายรวมทั้งคิดไม่ถึงว่า สินาถจะเสียงดีมาก จึงอดที่จะอมยิ้มไม่ได้ ความประหม่าที่เคยมีค่อยๆลดลงตามลำดับ

คิดไม่ถึงว่าจะชอบเพลงเดียวกันด้วย

หล่อนเฉมองไปทางอื่น หลังเห็นอีกคนลอบมองตนมาเป็นระยะอย่างมีความนัย ทั้งคู่เดินจนสุดผนัง แล้วกลับมาคล้องแขนกันใหม่ แม้จะเปิดแค่เพลงเดียววนซ้ำไปมาแต่ก็ไม่ได้ทำให้การซ้อมน่าเบื่อเลยสักนิด พิมพ์อัปสรเดินได้เป็นธรรมชาติมากขึ้นเรื่อยๆจนสุดท้ายความเมื่อยล้าหลังผ่านการซ้อมมาเกือบชั่วโมง หล่อนจึงเข่าอ่อนจะล้มลง

“ระวังค่ะ!” สินาถร้องเตือนด้วยความเป็นห่วง พลางรั้งแขนเรียวไว้ ทำให้พิมพ์อัปสรถลาไปล้มทับบนร่างของผู้จัดการสาวจนทั้งคู่นอนกอดกันบนพรมกลางห้องทำงาน

เฮ้อ! ถึงเจ็บแต่ก็คุ้มมาก หุหุ

ร่างสูงคิดอย่างมีความสุข ไม่สนใจอาการบาดเจ็บเล็กๆ น้อยๆที่ได้รับจากอุบัติเหตุครั้งนี้ ทำเนียนนอนนิ่ง

ด้วยความตกใจนางแบบสาวนอนนิ่ง หลับตาปี๋ ก่อนลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่า ตนไม่ได้บาดเจ็บใดๆ หากแต่นอนซุกอยู่ที่ซอกคอของสาวผมสั้นที่กอดรัดแขนรอบเอวเอาไว้

เฮ้ย!

หล่อนตกใจ ขยับตัวหมายผละออกจากการอ้อมกอดของสินาถแต่เธอฝืนกอดแน่นขึ้นไปอีก พิมพ์อัปสรจึงดิ้นไม่หลุด

“ปล่อยค่ะ”

“ยังค่ะ พี่อยากกอดน้องพิมพ์อีกนานๆ” เธอต่อรองไม่ยอมเสียโอกาสทองที่รอมานานไปเร็วนัก

“คุณสินาถ!” หล่อนเรียกชื่อแบบดุๆ ทว่าไม่มีผลใดกับคนฟัง แม้พยายามดันตัวออกห่างแต่ก็ไม่แข็งแรงพอที่จะทำได้

“ไม่เอาค่ะ ต้องเรียกพี่นาถก่อน” สาวผมสั้นยื่นข้อเสนอทันทีที่สบโอกาสไม่ชอบเลยที่อีกฝ่ายเรียกแบบเหินห่างมาตลอด ทั้งที่รู้จักกันมาเป็นเดือน

“คุณ...”

“พี่นาถค่ะ” เธอย้ำ “เรียกสิคะ?”

เฮ้อ!

พิมพ์อัปสรได้แต่ถอนหายใจยาว ก่อนยอมจำนนในที่สุด

“พี่นาถ” เรียกชื่อเสียงแผ่ว ไม่ชินเลยที่ต้องเรียกแบบนี้

แม้จะได้ยินชัดเต็มสองหู แต่เธออยากได้ยินอีกจึงแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน

“อะไรนะคะ?”

ร้ายกาจ!

หล่อนนึกต่อว่าอีกฝ่ายในใจ ที่ได้คืบ เอาศอกตลอด

“พี่นาถคะ” นางแบบสาวอดที่จะส่งค้อนวงใหญ่ไม่ได้“พอใจหรือยังคะ?”

“ค่ะ” ผู้จัดการสาวยิ้มกว้างเต็มหน้าอย่างยินดีที่ในที่สุดก็ได้ยินคำว่า ‘พี่’ เสียที หลังผ่านไปเกือบเดือน

“ปล่อยได้หรือยัง?”

“ยังค่ะ ขอกอดอีกนิดนะ” เธอยังคงถ่วงเวลาต่อไป

“เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะไม่ดีนะคะ”พิมพ์อัปสรพยายามโน้มน้าวโดยใช้เหตุผล

สินาถกลอกตาครุ่นคิด และเห็นพ้องด้วยว่าคงไม่งามนักถ้าใครมาเห็นภาพกอดฟัดกลางห้องแบบนี้

นั่นสินะ

“ก็ได้ค่ะ”

สาวผมสั้นโน้มตัวหอมแก้มเนียนอีกคนหนึ่งฟอด ก่อนคลายวงแขนออกปล่อยให้หล่อนเป็นอิสระโดยดี

พิมพ์อัปสรตกใจเบิกตากว้างที่โดนเอาเปรียบ รีบลุกพรวดพราดยืนห่างจากสาวร่างสูงทันทีหัวใจเริ่มทำงานหนักมากขึ้นอีกครั้ง ใบหน้างามมีเลือดสาวสูบฉีดมากกว่าปกติ

เป็นคนที่ไว้ใจไม่ได้เลยจริงๆ

“น้องพิมพ์ เจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ?” สินาถถามอย่างเป็นห่วงหลังลุกขึ้นยืนเต็มความสูงอีกครั้ง

“ไม่ค่ะ” พิมพ์อัปสรปฏิเสธ ในใจยอมรับว่า หากไม่ได้อีกคนเป็นเบาะคงต้องเจ็บบ้างไม่มากก็น้อยแต่ก็ไม่คิดจะขอบคุณหลังโดนลวนลามอยู่บ่อยครั้งทั้งจูบทั้งหอมเหมือนเป็นดอกไม้ริมทาง ซึ่งนับเป็นเรื่องที่ไม่งามนักในความคิดของหล่อนแต่ความอยากรู้ทำให้หลุดปากถามออกไป “ทำไมถึงชอบแกล้งฉันนัก?”

สินาถเม้มริมฝีปากแทบเป็นเส้นตรง จ้องใบหน้าสวยอย่างเหม่อลอยก่อนถามออกมาอย่างลังเล

“อยากรู้?”

นางแบบสาวผงกหัวแทนคำตอบไม่ค่อยเข้าใจความคิดของคนตรงหน้าเท่าไหร่

ร่างสูงก้าวมายืนประจันหน้ากับสาวแว่นในระยะประชิดหล่อนเผลอก้าวถอยหลังด้วยความแตกตื่น แต่สินาถไม่ยอม ใช้สองแขนรั้งเอวอีกคนเอาไว้ รั้งร่างบอบบางให้เข้าใกล้จนร่างกายส่วนหน้าสัมผัสกันผ่านเสื้อผ้าใบหน้าของทั้งคู่ห่างกันแค่คืบเท่านั้น

เธอเอียงหน้าแล้วกระซิบเบาๆ ข้างใบหูเรียวเล็กของคนตรงหน้า

“พี่ไม่ได้ชอบแกล้งน้องพิมพ์...แต่พี่ชอบน้องพิมพ์ต่างหากค่ะ”

พี่นาถชอบฉัน?

คำสารภาพของสินาถ ทำให้หล่อนทำอะไรไม่ถูกหัวใจเขย่าแรงจนน่ากลัวว่าจะกระโดดออกมานอกร่างแม้หญิงสาวจะเคยได้ยินเพื่อนหนุ่มหลายคนมาบอกรักแต่ไม่เคยสักครั้งที่จะมีอิทธิพลกับความรู้สึกในใจขนาดนี้

สินาถอดใจไม่ไหวกับกลิ่นกายของเจ้าหล่อน จึงใช้ปลายจมูกยั่วเย้าใบหูตรงหน้าก่อนใช้เรียวปากเม้มติ่งหูอีกฝ่ายอย่างสนิทสนม

“อ่า...” พิมพ์อัปสรเผลอครางออกมาอย่างลืมตัว ก่อนตั้งสติแล้วยกแขนดันไหล่ของร่างสูงไว้ให้ห่างที่สุดเท่าที่จะทำได้“ยะ อย่าค่ะ”

คงไม่มีทางชอบฉันสินะ

เธอเข้าใจว่าอีกคนรังเกียจตน จึงคลายวงแขนออกอย่างช้าๆสีหน้านิ่งๆ แววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความเศร้าสร้อยผิดหวัง ระคนความละอายใจที่ใช้เล่ห์เหลี่ยมเอาเปรียบคนตรงหน้า

“ขอโทษที พี่ลืมไปว่าน้องพิมพ์มีแฟนแล้วพี่สัญญาว่าพี่จะไม่ทำแบบนี้อีก”

ใครเป็นแฟนฉัน?

พิมพ์อัปสรขมวดคิ้วเรียว เมื่อได้ยินความเข้าใจผิดขยับปากจะอธิบาย แต่ก็พูดไม่ออก

“กลับกันเถอะ เย็นมากแล้ว คุณอาจะได้ไม่เป็นห่วง” สินาถชวนขึ้นไม่อยากอยู่ตามลำพังกับหล่อนนานเกินไป เกรงจะเผลอสติจนทำอะไรบ้าๆ ลงไปอีก“รองเท้าคู่นั้นเป็นของน้องพิมพ์นะคะ เอาไปลองซ้อมที่บ้านดู”

หล่อนได้แต่พยักหน้าอย่างว่าง่าย ก่อนเปลี่ยนรองเท้าเป็นคู่เดิมแล้วนำส้นสูงสามนิ้วใส่ถุงกลับไปด้วย

สองสาวกลับบ้านด้วยกันในรถมินิคูปเปอร์ของสินาถตลอดทางไม่มีใครพูดอะไร หากแต่ในสมองทั้งคู่ คิดถึงแต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นสดๆร้อนๆ ภายในห้องทำงานนั้น

...ด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกัน

คืนนั้นสินาถนอนค้างที่บ้านคุณสุดา นั่งเหม่อมองภาพถ่ายหลายอัลบั้มของพิมพ์อัปสรบนเตียงใหญ่ภายในห้องส่วนตัวด้วยความปั่นป่วนจิตใจเกินบรรยาย ทั้งหลงใหล อาลัยอาวรณ์ และเจ็บแปลบแสบทรวงมากมายเมื่อหวนคิดถึงพฤติกรรมสิ้นคิดของตน ที่แสดงกับหล่อนหลายต่อหลายครั้ง

...ดูแล้วไม่ต่างจากพวกชอบล่อลวงเด็กนัก

ทำอะไรได้ทุเรศมาก...เลิกบ้าได้แล้ว!

พยายามตอกย้ำกับตัวเองเพื่อให้เลิกหมกมุ่นกับความรู้สึกที่ไม่ควรมีกับเด็กปั้นคนนี้

เธอนึกโกรธตัวเองที่หักห้ามใจไม่ได้เสียทุกทีที่เข้าใกล้หล่อน ถูกดึงดูดเผลอไผลเหมือนโดนมนตราเข้าอย่างจัง ขาดสติไม่ต่างจากแมงเม่าที่ถลาบินเข้ากองไฟแบบไม่กลัวเจ็บไม่กลัวตาย

การรักใครข้างเดียวเจ็บปวดไม่น้อยกว่าการอกหักหรือถูกทรยศ สินาถรู้ซึ้งเรื่องนี้ดี หลังผ่านการเจ็บช้ำใจมาหลายต่อหลายครั้ง

...แต่ก็ยังไม่ชินสักที

ก่อนหน้านี้ร่างสูงไม่แน่ใจว่า นี่เป็นเพียงความหลงหรือความรักกันแน่? แต่ที่ชัดเจนคือมันฝังรากหยั่งลึกลงไปในหัวใจรวดเร็วมากโดยที่ไม่ทันระแคะระคายรู้ตัวอีกทีก็แทบฉุดตัวเองไม่อยู่

หลายครั้งที่สินาถแวะไปมหาวิทยาลัยและเห็นหล่อนเดินคุยกับวิทวัสอย่างสนิทสนม ชายหนุ่มที่ปักใจเชื่อว่าเป็นคนรักของพิมพ์อัปสรก็ทำให้เธอแทบเสียศูนย์ทุกครั้ง ได้แต่พยายามเก็บซ่อนความรู้สึกนี้เอาไว้ แต่ก็ทำใจไม่ได้สักที

...และวันนี้เธอรู้แล้วว่า แพ้ใจตัวเอง

แม้จะมั่นใจแล้วว่า เธอชอบหล่อนมาก และอยากคบหาเป็นคนรัก แต่มันเป็นไปไม่ได้เพราะพิมพ์อัปสรมีวิทวัสอยู่ทั้งคน

น้องเขามีคนรักแล้ว ยังจะไปฝันลมๆ แล้งๆอีกทำไมสินาถ

ย้ำกับตัวเองด้วยความรู้สึกห่อเหี่ยวใจ

ผู้จัดการสาวปิดอัลบั้มรูปลง เอื้อมมือปิดไฟที่หัวเตียง แล้วนอนคว่ำเอาหน้าซุกหมอนด้วยความกลัดกลุ้มใจมืดทั้งแปดด้าน รู้ดีว่าหากยิ่งใกล้พิมพ์อัปสรมากขึ้นเท่าไหร่เธอจะยิ่งเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ

ฉันควรจะทำยังไงดี?

หมดใจ

รักรุมเร้ารุ่มร้อน ทักทาย

ตกลึกตะกุยตะกาย ยากแท้

ใจดื้อรั้นไม่วาย หลงลุ่ม

สุดทัดทานพ่ายแพ้ เสน่ห์น้องหมดใจฯ

ห่างจากบ้านสุดาอีกไม่ไกลนักพิมพ์อัปสรที่สลัดความว้าวุ่นในใจลงไปได้บ้าง หลังทานข้าวและอาบน้ำ หล่อนนั่งทบทวนความรู้สึกของตัวเองบนเตียงภายในห้องนอนเล็กๆโดยมีตุ๊กตาหมีตัวโปรดในอ้อมแขนเป็นที่ปรึกษา

“พี่หมี ตกลงพี่นาถเขาชอบฉันจริงเหรอ?” โพล่งถามออกมา ราวกับตุ๊กตาหมีเป็นเพื่อนคุยที่มีชีวิตจิตใจเป็นครั้งแรกที่พิมพ์อัปสรเปลี่ยนสรรพนามของอีกฝ่ายและเรียกออกมาโดยไม่ตะขิดตะขวงใจ นึกชอบคำว่า ‘พี่นาถ’ มากกว่า ‘คุณ’ ก็ตอนนี้

หล่อนไม่เคยที่จะคาใจกับคำสารภาพของใครมาก่อนสินาถเป็นคนแรกที่ทำให้พิมพ์อัปสรสับสนวุ่นวายใจและคิดหนักรวมทั้งเป็นผู้หญิงคนแรกที่มาพูดอะไรทำนองนี้ ไม่รู้ทำไมถึงอยากฟังถ้อยคำแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีกหากเป็นรายอื่นมาพูดแบบเดียวกันนี้ คงขอบคุณ และปฏิเสธไปโดยไม่เสียเวลาขบคิดเลย

“พี่ไม่ได้ชอบแกล้งน้องพิมพ์...แต่พี่ชอบน้องพิมพ์ต่างหากค่ะ”

คำสารภาพของสินาถผุดดังขึ้นในสมอง ทำให้หญิงสาวหน้าแดงจางๆอีกรอบ จนอดนึกตำหนิตัวเองไม่ได้ที่อ่อนไหวกับคำพูดหวานหูนั้น

บ้าไปแล้วพิมพ์อัปสร! ...ทำหยั่งกับคนตกหลุมรัก

ทันทีที่คิดจบก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายก็เขย่าแรงขึ้นเหมือนตอบรับ ร่างบางทำหน้าตาตื่นกับสิ่งที่เพิ่งบังเอิญรู้เผลอยกมือขึ้นป้องปากไม่ให้หลุดร้องออกมา กลอกตาไปมาครุ่นคิดหนัก ตะลึงงันกับความคิดที่วูบเข้ามาในหัว

“เป็นไปไม่ได้...” กระซิบเสียงแผ่วกับตัวเองอย่างไม่อยากเชื่อ

ที่ผ่านมา สาวแว่นไม่เคยวางสเปคคนในฝันไว้ชัดเจน แค่คิดว่าคงจะเจอตัวจริงเข้าสักวันรักไม่ยุ่ง มุ่งแต่เรียน ไม่รีบเร่งรีบร้อนมีแฟนแบบเพื่อนหลายคน หล่อนคบหาคนได้ทุกแบบโดยไม่รังเกียจแต่ไม่เคยมีความคิดจะคบหาเพศเดียวกันแบบคู่รัก

...พิมพ์อัปสรมองหญิงงามสาวสวยแบบชื่นชมยกย่องแต่ไม่เคยคิดครอบครองเป็นเจ้าของแต่อย่างใด

นี่ฉันชอบพี่นาถเหรอ?

นึกถามตัวเองอีกครั้งอย่างลังเล แล้วใบหน้าสวยก็แดงซ่านกว่าเดิม ร้อนผะผ่าวยามคิดไปถึงตอนที่โดนสินาถประทับจูบวันก่อน รวมถึงความรู้สึกตอนที่เธอคนนั้นซุกไซ้ใบหูและขบเม้มติ่งหูอย่างสนิทสนมในบ่ายวันนี้ สาวแว่นยกมือปิดหน้าตัวเองด้วยความอับอายอย่างที่สุด

น่าอายชะมัด!

หล่อนฟุ้งซ่านอยู่นานกับความขวยเขินหลังรู้ใจตัวเอง ก่อนเข้าสู่ภวังค์นิทราไปด้วยรอยยิ้มเปื้อนหน้าโดยไม่ลืมกล่าวราตรีสวัสดิ์กับใครคนนั้น

ราตรีสวัสดิ์ค่ะพี่นาถ

แสนดี

ทำไมเธอถึงได้แสนดีนัก

เห็นประจักษ์ธาตุแท้ฉันหวั่นไหว

ช่างเปี่ยมล้นความรักและน้ำใจ

ได้อยู่ใกล้ยากจะต้านใหลหลงเธอ.

OoXoO

ขอบคุณที่ทำให้เรื่องนี้ได้ BEST SELLER บน MEB นะคะ ไรท์ดีใจมากสุดๆ ^_^

ตอนนี้หนังสือได้ส่งโรงพิมพ์แล้ว มีสั่งเกินนิดหน่อย ถ้าสนใจสั่งซื้อได้ค่ะ วิธีสั่งดูที่ลิงค์ 'สินค้า' ซ้ายมือค่ะ

ถ้าจะโหลดอ่าน E-book เข้าทางลิงค์ขวามือค่ะ

ขอบคุณที่กรุณาติดตามค่ะ

นาง

OoXoO

Create Date : 04 พฤษภาคม 2560
Last Update : 4 พฤษภาคม 2560 12:29:14 น.		1 comments
Counter : 848 Pageviews.
Share Tweet