ยิ่งกว่าน้ำใจ
บทความจาก //www.dmc.tv
คืนนั้นฝนตก อากาศหนาวเย็นเหลือเกิน
ขณะที่ฉันกำลังยืนรอรถประจำทางอยู่คนเดียว
รถประจำทางคันหนึ่งวิ่งเข้ามาจอดตรงป้ายที่ฉันยืนยู่
หญิงชราคนหนึ่งค่อยๆลงจากรถอย่างทุลักทุเล
แล้วเดินตรงมาหาฉันอย่างช้าๆ...
แม่หนู...รถประจำทางคันต่อไป
จะมาถึงเมื่อไหร่รู้ไหมจ๊ะ ?
หญิงชรานั้นถาม ฉันจึงถามกลับไปว่า
แล้วคุณยายจะไปรถสายไหนค่ะ
พอคุณยายบอกฉันก็อุทานเสียงดังลั่น
อ้าว...ก็คุณยายเพิ่งลงมาจากรถสายนั้นเมื่อกี้เองนะค่ะ
เอ้อ... หญิงชราตอบตะกุกตะกัก
คือว่า...บนรถคันเมื่อกี้นี้ มีชายหนุ่มพิการ
คนหนึ่งขึ้นมา แต่ไม่มีใครลุกให้เขานั่งเลย
ยายรู้ว่าถ้าคนแก่ๆ อย่างยายลุกให้เขานั่ง
เขาคงจะอายและไม่สบายใจแน่ๆ
ยายเลยทำเป็นว่าจะลงที่นี่ พอยายกดกริ่งให้รถจอด
เขาก็เดินมานั่งตรงที่ยายได้โดยไม่ต้องอึดอัดใจ
ส่วนยายก็....เอ้อ....
รถประจำทางมันมีเสมอไม่ใช่หรือจ๊ะ แม่หนู
...............................................................................................................................................................................................