11/02/17 กับครั้งแรกกับการทดลองเขียนความรู้สึกตัวเอง...

มีคนบอกว่า หากปรึกษาใครไม่ได้ การเขียนก็เป็นอีกวิธีหนึ่งที่ช่วยระบายความรู้สึกได้ดี จึงเป็นสาเหตุที่ลองเขียนดู ไม่อย่างนั้นคงจะเป็นบ้าไปซะก่อน แต่พอจะเขียนจริงๆ กลับไม่รู้จะเขียนอะไร คงเพราะมีหลายเรื่องที่อยู่ในหัว และไม่รู้จะเริ่มจากอะไรดี 

วันนี้วันมาฆบูชา คนอื่นไปเวียนเทียน ไปวัดทำบุญกัน แต่ฉันกลับนอนโง่ๆ อยู่บ้าน เพราะรู้สึกเหนื่อยจากการทำงาน และการเรียนที่หนักหน่วงมานาน ได้นอนยาวๆ แบบที่ไม่ได้ทำตั้งแต่เรียนจบ ได้ทำกับข้าวกินเอง (อร่อยนะสำหรับฉัน แต่คนอื่นก็...นะ) ใช้เวลาไปกับการนั่งมองสนามหน้าบ้านและหายใจทิ้งไปครึ่งค่อนวัน (ทั้งๆ ที่มีงานอีกมากมายที่รอสะสาง) ก็ทำให้ฉันคิดได้หนึ่งอย่าง...

"การใช้ชีวิตที่เร่งรีบเกินไปก็ทำให้หาความสุขได้ยากเหมือนกัน"

ฉันมักคิดเสมอว่า เงินไม่ใช่ทุกอย่างของชีวิต แต่ทุกอย่างของชีวิตต้องใช้เงิน! ทำให้วันๆ ต้องพยายามหาเงินเพื่อสร้างชีวิตตัวเอง ครอบครัวสุขสบาย เวลาที่เสียไปต้องคุ้มค่ากับเงินที่ได้มา แต่สิ่งที่เสียมากกว่าเวลา มันคือความสุขของชีวิตต่างหากที่เสียไป! ฉันทำงานแทบทุกวัน กลับถึงบ้านดึกดื่น หน้าตาคนในบ้านแทบไม่เจอ ถ้าเจอคือสวัสดี ทักทายสองสามคำ แล้วปลีกตัวไปนอนเพราะหมดแรง หน้าตาเหมือนซอมบี้ทุกวันไปทำงาน (ตอนแรกเข้าใจว่าเป็นเพราะทรงผม แต่พอไปตัดแล้วทำให้รู้ว่าเป็นเพราะหนังหน้าตัวเอง) เวลาพักเที่ยงคือช่วงเวลาการพักผ่อนชั้นดี ไมเกรนกับฉันเหมือนเพื่อนสนิทกันตั้งแต่เริ่มทำงาน นี่หรือชีวิตที่ฉันต้องการ? 

ฉันได้คำตอบแบบไม่ต้องคิดต่อว่า ไม่! ฉันอยากมีความสุขในชีวิตที่เรียบๆ อยากแบ่งปันเวลาที่มีให้รอบข้าง แต่ฉันยังหาทางออกไม่ได้ จากกรอบความคิดตัวเองที่สร้างขึ้น มีไอเดียอยากทำอะไรหลายอย่าง แต่ไม่กล้าลงมือทำ เพราะขาดประสบการณ์ กลัวจะเจ๊งบ้าง กลัวเป็นภาระคนอื่นต่อบ้าง ทั้งๆ ที่มีหลายคนสนับสนุนให้ทดลองทำ เพราะฉันติดกับ "ความสมบูรณ์แบบ" หากเมื่อไหร่ที่พังครืนลงมา คงทำให้ความเชื่อมั่นที่มีสั่นคลอนได้มากทีเดียว จึงไม่กล้าที่จะออกจากกรอบสักที...

ฉันหวังว่าวันหนึ่งฉันต้อง "กล้า" เดินออกจาก "กรอบความคิด" ที่ตัวเอง "สร้างขึ้น"

สักวันต้องมาถึงสิน่า :)