BlogGang.com : : ผู้ชายในสายลมหนาว : ตามหาหัวใจที่ภูกระดึง (ภาคแรงบันดาลใจ)

ตามหาหัวใจที่ภูกระดึง (ภาคแรงบันดาลใจ)

กลายเป็นคนติดฟังอะไรก่อนนอน ทุกวันเลยอาศัย podcast อุดหู
รายการในเมืองไทยก็ไม่ได้มีมาก ผู้จัดเองก็ใช้หัวใจในการทำงาน
เพราะว่ามันก็ไม่ได้เป็นที่นิยมในเมืองไทย จึงเป็นงานที่ไม่มีรายได้
ก็เลยฟังตอนเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมา เหมือนกับว่าโดนสะกดจิต

รายการนั้นก็คือ Changkhui ตอน Everest Base Camp
ซึ่งเป็นการเล่าเรื่องราวของการเดินทางไปยังประเทศเนปาล
อันเป็นที่ตั้งของภูเขาที่ได้รับการกล่าวขานว่าสูงที่สุดในโลก
Everest คือจุดหมายที่นักปีนเขาอยากจะขึ้นไปสักครั้งในชีวิต

แต่นั่นเป็นสิ่งที่ต้องใช้เงินมหาศาล อุปกรณ์และประสบการณ์ชั้นสูง
ซึ่งนั่นหมายถึงไม่มีที่ว่างสำหรับนักเดินทางสมัครเล่น
และคนไทยคนแรกที่ทำได้สำเร็จคือ คุณวิทิตนันท์ โรจนพานิช
ในปี พ.ศ. 2551 โดยเป็นการร่วมกับทีมกับนักปีนเขาจากเวียดนาม

สำหรับนักเดินทางทั่วไปนั้นสามารถไปชื่นชมความงามของยอดเขานี้ได้
ซึ่งเป็นการเดินทางระยะเวลาราว 10 วัน เพื่อยังจุดพักที่นักไต่เขาตั้งแคมป์
เพื่อเป็นการซักซ้อมและปรับตัวให้ชินกับความสูงก่อนจะขึ้นไปสู่ยอดเขา
เป็นเส้นทาง Trekking ยอดนิยมในนาม Everest Base Camp Route

และนั่นคือแรงบันดาลของการเดินทางในครั้งนี้ซึ่งคงไม่ง่ายที่เราจะตามรอย
ที่สำคัญเราต้องเรียนรู้ว่าการเดินทางแบบนี้เป็นสิ่งที่เราชอบหรือไม่
เพราะเบื้องหลังของภาพถ่ายของเทือกเขาหิมาลัยสีขาวที่ตัดกับท้องฟ้านั้น
มันเต็มไปด้วยความโหดร้าย ไม่ว่าจะเป็น อาหาร ที่พักและอาการแพ้ความสูง

แล้วทำไมจึงมีนักเดินทางมากมายที่เอาเงินที่มากพอจะซื้อทัวร์ไปเที่ยวยุโรปได้
มากองทิ้งไว้บนพื้นหินที่ขรุขระและกันดาร ราวกับพื้นผิวดาวอังคารเช่นนี้
มันน่าจะมีอะไรบางอย่างที่เป็นแรงดึงดูดให้พวกเขาเหล่านั้นกลายเป็นคนแบกเป้
เราคงไม่สามารถรู้ได้จนกว่าจะไปถึงจุดนั้น และก็คงมีคนไม่มากที่อยากไปกับเรา

แต่สิ่งหนึ่งที่เราจะหาเพื่อนไปได้ และการเดินทางบทแรกที่เราต้องการพิสูจน์
ก็คือการไปปีนภูกระดึง ที่มีทุกสิ่งทุกอย่างอยู่บนนั้นขอให้เพียงคุณมีเงินก็พอ
เส้นทางปีนเขาที่ถูกจัดว่าอยู่ในระดับง่าย และมีน้อยรายที่หันหลังกลับ
ในเดือนแห่งฤดูหนาวการเดินทางบทนี้จึงได้เริ่มต้นขึ้น

แน่นอนว่า ใครๆ ก็เคยไปภูกระดึง ดังนั้นการบอกเล่าเรื่องราวถึงความลำบาก
ของการพิชิตยอดเขาที่สูงราว 1200 เมตรแห่งนี้นั้น จึงมีอยู่มากมายใน internet
ผมจึงนึกย้อนเรื่องราวไปแต่ครั้งในอดีต ที่พวกเค้าก็จะบันทึกเรื่องราวการเดินทาง
ไว้เป็นบทกวีที่เรียกว่า นิราศ ซึ่งเราคุ้นเคยกันมากในนามของ สุนทรภู่

นิราศต่างๆ เฟื่องฟูมากในสมัยต้นรัตนโกสินทร์ ในเฉพาะอย่างยิ่งในสมัย ร. 2
สิ่งนี้ได้บันทึกเรื่องสถานที่ต่างๆ ที่ผ่านไป ระยะเวลา บรรยากาศ และประวัติ
แต่สิ่งที่ขาดไม่ได้สำหรับการเป็นนักกวีชั้นเลิศก็คือ การพูดถึงคนรัก
เพราะความรักคือแรงผลักดันที่สำคัญที่ทำให้สร้างจินตนาการที่งดงามได้

ดังนั้นในมุมมองของผม นักกวีคือผู้ชายที่มีความรักอันงดงาม และอ่อนไหว
สิ่งนี้เริ่มสูญหายไปพร้อมกับการมาถึงของรถไฟ การเดินทางที่ใช้เวลาสั้นลง
เส้นทางที่ลัดตัดตรง ไม่ผ่านชุมชนหรือสถานที่สำคัญต่างๆ ในอดีตอีกต่อไป
บทกวีที่ไพเราะงดงามจึงได้จางหายไปในกาลเวลา

ผมจึงอยากจะฟื้นฟูสิ่งนี้ขึ้นมาใหม่ แม้มันจะไม่ดีเลิศด้วยสติปัญญายังด้อยนัก
นิราศต่างๆ มักแต่งด้วยกลอนแปดซึ่งง่ายมากเพราะไม่มีการบังคับสิ่งใด
ผมจึงขอเลือกการเขียนอีกแบบที่ยากกว่า เราเรียกมันว่า กาพย์ห่อโคลง
คือการแต่งด้วยโคลงและกาพย์สลับกันเป็นช่วงๆ กล่าวถึงเรื่องราวเดียวกัน

แต่ก็เปลี่ยนแปลงบ้างที่แต่งเป็นโคลงเฉพาะบทแรก และต่อด้วยกาพย์ยาวๆ
ซึ่งผมเลือกที่จะใช้แบบนี้เพราะมันง่ายกว่ามาก
และคราวหน้าคุณจะได้เห็นนิราศ 2014 ที่อาจจะไม่ไพเราะเท่าไหร่
แต่มันก็แต่งขี้นด้วยหัวใจ ... นะ

Create Date : 28 มกราคม 2558

Last Update : 28 มกราคม 2558 16:54:17 น.

2 comments

Counter : 1842 Pageviews.

รอ ค่ะ รอ

โดย: tuk-tuk@korat

วันที่: 30 มกราคม 2558 เวลา:16:05:54 น.

เปิดเรื่องชวนติดตามมากค่ะ

โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ

วันที่: 4 กุมภาพันธ์ 2558 เวลา:6:53:07 น.