<<
ตุลาคม 2557
 1234
567891011
12131415161718
19202122232425
262728293031 
 
21 ตุลาคม 2557
 
 
ทำไมชีวิตบัดซบได้ขนาดนี้

21/10/2557 10.19 น.

กลับมาอัพบลอคอีกครั้ง หลังจากที่หายหน้าหายตาไปอีก 1 เดือน
แต่การกลับมาครั้งนี้ ไม่ธรรมดาครับ มีเรื่องอยากจะบ่นเยอะแยะไปหมด...

อยากที่บอกไว้คราวก่อน ว่าเดือนที่แล้วเป็นเดือนเกิดผม 
ผมก็หวังไว้ว่าจะต้องมีสิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต และโยนความซวยทิ้งไปเสียที
แต่มันกลับเป็นจุดเริ่มต้นแห่งมหากาฬไม่จบไม่สิ้น จนต้องมานั่งนอยแบบนี้

ช่วงสิ้นเดือนก่อน (29 กันยายน) 
ขี่มอไซอยู่ดีๆแถวเหม่งจ๋าย ก็โดนเก๋งเบียดลงไปนอนข้างทางซะอย่างงั้น
เบียดแบบงงๆ ชนิดที่ว่าตัวเองจำอะไรไม่ได้เลย เพราะตอนนั้นก็มืดแล้ว (ประมาณทุ่มนึง)
แต่ซึ้งน้ำใจคนแถวนั้นมากครับ ไม่มีใครช่วยเหลือผมเลย
ทุกคนแถวนั้น ยืนกอดอกรอรถ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น (ละเหี่ยใจมาก)
ตามตัวก็มีร่องรอยถลอกที่หัวเข่าเล็กน้อย แน่นอนรวมถึงรถที่ฝั่งซ้ายถลอกไปทั้งแถบ
แต่ยังดีที่ยังขับต่อกลับบ้านไปได้

แต่ผลกระทบคือ ตอนรถล้มคราวนั้น มือขวามันลงถนนพอดี
ทำให้ข้อมือเคล็ดๆปวดๆ ก็เลยต้องทายา "ไดฟีลีน" เพื่อรักษา
รวมถึงต้องพันผ้าไว้ที่แขน เพื่อล็อคแขนไม่ให้มันต้องทำงานหนักมากนัก
ปรากฏว่าผมแพ้ยาครับ อยู่ดีๆแขนขวาผมบวมเป่งเหมือนคนหนักร่วม 200 กิโล
บวมปูด แดง อารมณ์ตอนนั้นเหมือนแขนจะแตกให้ได้เลย
และมันก็เริ่มคันมากขึ้นตามลำดับ

หลังจากนั้น...ก็เริ่มมีผื่นแดง รวมถึงตุ่มน้ำใสๆเล็กๆผุดขึ้นตามข้อมือ แขน
จากแขนขวา เริ่มลามไปแขนซ้าย ขึ้นมาที่คอ แผ่นหลัง ใบหู หน้า ต้นขา
สรุปคือไปทั้งตัวแล้วครับตอนนั้น
ตอนกลางคืนนอนไม่ได้เลยครับ คันมาก คันทั้งตัว ทั้งแสบทั้งคัน
ผมช็อคมาก ทำอะไรไม่ถูก ไม่กล้าออกจากบ้านไปไหนเลย

ที่ทำงานใหม่ อุตส่าห์ไปสมัครตั้งแต่ต้นเดือน เค้ารับเรียบร้อยแล้ว
รับปากเค้าว่าพร้อมจะเริ่มงานกลางเดือนนี้ ก็ต้องเลื่อนออกไปก่อน
สภาพนี้ ถ้าให้ไปทำงาน รับรองคนหนีกระเจิง ไม่มีใครยุ่งด้วยแน่นอน
ปรึกษาเภสัชกรแถวบ้าน ได้ความว่าเป็น "โรคภูมิแพ้ผิวหนัง"
สุดท้ายโดนจัดยามาชุดนึง ต้องกินสองเวลาเช้า-เย็น
แต่...ครั้งละ 5 เม็ด!!!! (โอ้แม่เจ้า แทบช็อค เกิดมาไม่เคยกินยามากขนาดนี้มาก่อน)

หลังจากกินยาไปอาทิตย์นึง ก็เริ่มดีขึ้นครับ ผื่นที่เคยแดงๆก็เริ่มจางลง
แต่...ไอ้ตุ่มเล็กๆใสๆที่ข้อมือขวาเนี่ยสิครับ มันดันไม่หาย
แถมยังแปรสภาพกลายเป็นน้ำเหลือง พองบวมขึ้นมาอีก
อะไรวะเนี่ย!!!! ไม่หายสักที ชีวิตตรู...

จากนิ้วก้อยมาถึงข้อมือ บวมเป็นรูปตัวแอล
หลังจากนั้นมันก็ค่อยๆแตก ผลคือหนังตรงข้อมือเปิดครับ
แสบอีกทีนี้เวลาโดนน้ำ จะกำมือ จะหยิบจับนั่นนี่ก็ไม่ถนัดอีก
ตอนนี้ก็ยังไม่หายดีนะ  แต่ก็ยุบลงไปพอสมควรละ

เห้อ...ชีวิตใหม่ เข้าสู่อายุ 26 ปีนี่มันแย่จังเลย
โดนตั้งแต่หลังวันเกิดไม่กี่วัน
แถมยังซวยซ้ำซ้อนแบบ non-stop อีกต่างหาก
ละยิ่งพอเห็นแฟนได้ไปทำงาน part-time ที่งานหนังสือ
(แฟนผมอยู่บูธเนชั่นครับ จำไม่ได้ละว่าโซนอะไร)
ก็ยิ่งรู้สึกนอยตัวเองเข้าไปอีก
ที่ต้องอยู่นิ่งๆที่บ้าน ไม่ได้ไปไหนมาไหนร่วมเดือนละ
ไม่ได้เริ่มงานที่ใหม่สักที อนาถใจจริงๆ

ขอให้ผ่านพ้นช่วงนี้ไปได้ด้วยดีเถอะครับ ผมเหนื่อยแล้ว...



Create Date : 21 ตุลาคม 2557
Last Update : 21 ตุลาคม 2557 10:41:35 น. 1 comments
Counter : 802 Pageviews.

 
เอากำลังใจมาฝากทั้งคู่เลยน๊าาา


โดย: nonnoiGiwGiw วันที่: 29 ตุลาคม 2557 เวลา:6:30:02 น.  

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 
 

คุณชายสี่ตากับนัยน์ตาเหงาเหงา
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]




พื้นที่นี้มีไว้สำหรับการเวิ่นเว้อ เท่านั้น...
ไม่ชอบ กรุณาด่า แต่ไม่ต้องดูอีก 555555
[Add คุณชายสี่ตากับนัยน์ตาเหงาเหงา's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com
pantip.com pantipmarket.com pantown.com