คิดถึงแม่จัง

10 กว่าปีกับสภาพของแม่ที่ต้องเป็นผู้ป่วยติดเตียง  เพียงเพราะไอ้วัยรุ่นคนนึง มันบอกว่า มันถูกชนมาอีกที แล้วมากระแทกรถเครื่องของแม่ล้มหัวฟาดพื้น  มันไม่รับผิดชอบอะไร  ช่วงความเป็นความตาย ที่แม่ต้องนอนอยู่ใน icu  ที่ต้องได้ยินหมอบอกตลอดว่า  เยื่อหุ้มสมองอักเสบ เนื่องจากติดเชื้อจนไม่รู้สึกตัว  ประมาณเกือบ 2   เดือนที่ต้องอยู่ icu  ไม่มีการรับรู้ใดๆ ทั้งสิ้น เส้นสายระโยงระยางเต็มตัวแม่จนเรารับแทบไม่ได้  เดี๋ยวเจาะน้ำไขสันหลังออก เพราะสมองบวม  เดี๋ยวให้เลือด  แม่ต้องต่อสู้ความเป็นความตาย จนผ่านพ้นมาได้   แต่มาวันนี้ หลังจากที่ออกจากโรงพยาบาล เมื่อ 10 กว่าปีที่แล้ว  แม่ก็มาล้มจนไม่สามารถเดินเหินได้อีกเลย   คนป่วยที่ต้องผ่าสมอง  ย่อมจะต้องมีอะไรที่ไม่เหมือนเดิม    อยู่ความเครียดความทุกข์ที่ไม่เคยจางหาย  แม่ที่เคยใจดี  ไม่มีอีกแล้ว  

ผ่านไป 10 กว่าปี  วันนี้แม่ก็ต้องเข้าโรงพยาบาลอีก  คราวนี้ด้วยอาการน้ำตาลในเลือดต่ำ  ไม่รับรู้ ตอบสนองอะไร  เป่าน้ำลายจนเปียกที่นอน  หลังจากเข้าโรงพยาบาล  มารู้ว่าแม่ติดเชื้อที่กรวยไต  ต้องได้รับการผ่าตัด  ซึ่งหมอก็ไม่รับรองว่าผล  แต่คนอายุ 80 ปี  การฟื้นตัวค่อนข้างยาก  การจะผ่าตัดเพื่อต่อสายออกจากไตทั้ง 2 ข้าง  การดูแลจะต้องสะอาดเป็นพิเศษ  อาจจะต้องเข้าออกโรงพยาบาลบ่อยๆ  เพราะจะติดเชื้อง่าย  หลังการผ่าตัดคนป่วยจะต้องใช้เวลาฟื้นตัวนาน   แต่ระหว่างที่หมอจะผ่าตัดในอีก 5  วันข้างหน้า  หากคนป่วยไม่สามารถรอไหว อาจน็อคไปก่อน  ญาติจะให้หมอกดหน้าอกไหม๊  ซึ่งการกดหน้าอกจะทำให้คนป่วย กระดูกหัก  ปอดฉีกได้  หรือจะให้ใส่ท่อหายใจไหม๊   แต่คำ นึงที่หมอ บอกว่า  แต่เราจะยื้อเขาเพื่ออะไร  เพราะการยื้อเขาไว้  มันล้วนแต่สร้างความเจ็บปวดให้เขา  แต่ญาติไม่รู้หรอกว่าเป็นการทรมานคนป่วยเปล่าๆ   เมื่อเราตกลงกันจะไม่ยื้อแม่ไว้  เพราะแม่ก็อายุมากแล้ว  ซึ่งการผ่าตัดหมอก็ไม่รับรองผล      ตลอดเวลาที่แม่อยู่ในโรงพยาบาลห้องรวม  ซึ่งอาการของแม่หมอไม่ยอมให้เข้าห้องพิเศษ  เป็นอาการที่ต้องเฝ้าระวังตลอด  ไม่สามารถควบคุมน้ำตาลได้  และมีหนองออกมาจากสายสวนปัสสวะ   แม่ตาใสทุกวัน  หลับกลางวันค่อนข้างเยอะ กวนข้างเตียงทุกกลางคืน  จนข้างเตียงไม่ได้หลับไม่ได้นอนกันเลย  

ก่อนวันที่แม่เสีย  แม่ยังตาใสอยู่  เรียกชื่อพ่อจนหลับไป  พวกเรากลับบ้าน  ไม่คิดเลยว่าการกลับบ้านของเราวันนั้น  จะเป็นวันสุดท้ายที่ได้เจอกัน   

วันนี้เราตั้งรูปแม่ไว้ในบ้าน  ทุกครั้งที่เข้าบ้านมา  อย่างทุกวันเราจะเห็นแม่นอนที่เตียง มองคนโน้นคนนี้เดินผ่านไปมา   นึกถึงถ้าเป็นเราคงทำใจยาก  กับการต้องมาเป็นผู้ป่วยติดเตียง  14 ปี  ได้เคยได้ทำอะไรด้วยตัวเองก็ไม่ได้ทำ  ได้แต่มองคนนั้นทีคนนี้ที    

มาวันนี้เหลือเพียงรูปไว้ดูต่างหน้า  แม่จากเราไปแล้ว  ภายนอกฉันอาจดูเข้มแข็ง  แต่บอกได้เลยว่าฉันอ่อนแอมากๆ    ถึงจะอยู่กันแบบดีกันบ้าง ทะเลาะกันบ้าง  แต่ฉันก็รักแม่มาก    ฉันไม่เข้าใจเลย ทำไมเวรกรรมถึงได้ทำร้ายแม่ฉันมากขนาดนี้   ฉันจำได้ว่าแม่ชอบทำบุญมาก   แต่สุดท้ายทำไมผลบุญปล่อยให้แม่ต้องอยู่ในสภาพคนพิการ   

คิดถึงแม่มาก  คิดถึงสายตาที่จ้องมองฉัน ซึ่งบางครั้งก็โกรธ  บางครั้งมองด้วยความเป็นห่วง  เหลือคนเดียวที่ยังไม่เป็นฝั่งเป็นฝาสักที  ต่อจากนี้ไป ใครจะดูแล  ถ้าแม่ต้องจากไป  แม่คิดอย่างนั้น...   

ฉันรู้สึกว่าแม่ไม่ค่อยรักฉันเท่าลูกคนอื่นๆ   ในความเป็นจริงแม่รักฉัน    แต่แม่ไม่เคยแสดงออกให้ฉันได้เห็นเลย  

มาวันนี้ฉันเหงา  

การคิดถึงคนเป็นยังมีโอกาสได้เจอ  แต่การคิดถึงคนตายมันช่างทรมานจริงๆ   ไม่มีแม้แต่เงาให้เห็น

ต้องขอมอบความดีความชอบในการดูแลแม่ ให้กับพ่อผู้ประเสริฐ 10 กว่าปี ที่ต้องอยู่ดูแลอย่างใกล้ชิด สุขบ้าง ทุกข์บ้าง ไปตามสภาพ แต่เมื่อวันนี้ไม่มีแม่ พ่อซึมเศร้าจนน่าสงสาร แต่ฉันไม่เคยเห็นพ่อร้องไห้ พ่อเข้มแข็งให้ลูกเห็นเสมอ แต่ลึกๆ หรือในห้องนอน ฉันไม่รู้ว่าพ่อจะเป็นอย่างฉันไหม๊ ต้องแอบร้องไห้ทุกคืน